[Fate/Grand Order] วันๆ ณ คาลเดียกับยูมิ [END]

ลำดับตอนที่ #23 : ตะลุยซัมเมอร์สุดว้าวุ่น(และวุ่นวาย)

B
E
R
L
I
N
❀ 

ตะลุยซัมเมอร์สุดว้าวุ่น(และวุ่นวาย)

----------------------------------------------------

ในเช้าวันที่ 9 สิงหาคม

หลังจากพาเหล่าเซอแวนท์ไปเก็บ Exp. ในคาลเดียเกทเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาแยกย้ายกันพักผ่อนหย่อนใจฟื้นฟูพลังงาน

“พักผ่อนจ้า พักผ่อน วันนี้ทุกคนทำงานได้ดีมากเลย”

พูดจบฉันก็ออกตัวเดินไปยังห้องครัว พอถึงที่หมายแล้วพบว่าไม่มีใครอยู่แม้แต่เงาหัวเอมิยะ มือขวาเริ่มยื่นออกไปเปิดตู้เย็นเพื่อมองหาเสบียงดับร้อนจนเจอไอติมถ้วยรสช็อกโกแลตชิพวางอยู่ในช่องฟรีซ ฉันไม่รอช้ารีบหยิบมันออกมาก่อนที่จะปิดตู้เย็นแล้วเดินมุ่งหน้ากลับมายรูมทันที

อ้อ...และก็ได้ยินข่าวแว่วๆ จากทางสต๊าฟแห่งคาลเดียเล่าต่อกันมาว่า ช่วงตอนเย็นจะเริ่มมีอีเว้นท์เปิดใหม่ ซึ่งแม้แต่มาสเตอร์มือใหม่ที่เพิ่งแก้จุดพลิกผันในฟุยุกิก็สามารถเข้าร่วมได้ ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าการฟาร์มไอเทมจะยากง่ายแค่ไหน แต่ในเมื่อยืนยัน(นอนยัน)เกี่ยวกับมาสเตอร์มือใหม่ขนาดนั้น ก็คงต้องลองเชื่อมั่นว่าไม่ยากเกินไปบ้างแหละนะ

เมื่อเดินเข้าไปในมายรูมแล้ว ก็รีบกระโดดนั่งบนเตียงและเปิดฝาไอติมออกพร้อมโซ้ยมันเข้าปาก แต่ปัญหาเริ่มเกิดอยู่หนึ่งอย่าง...ไม่มีช้อนตักไอติม ง่ายๆ คือลืมเอามาติดตัวอีกแล้ว!

ซวยจริง...พาไปลุยเหนื่อยจนสมองกลับด้านและลืมเอาช้อนมาซะงั้น

แล้วแม่มมีแพทเทิลคล้ายกันกับตอนไปเที่ยววันสงกรานต์เลยง่ะ!

“อืมม...เอาวะ ลองใช้วิธีดั้งเดิมตอนสมัยเรียนมัธยมอีกสักรอบละกัน”

ว่าจบฉันก็วางถ้วยไอติมไว้บนโต๊ะข้างเตียง หยิบฝาขึ้นมามองสักพักก่อนที่จะเริ่มจับพับมันให้เหมือนรูปช้อน ถึงพยายามแค่ไหนก็ไม่เคยจะเหมือนสักที จึงจำเป็นต้องพับครึ่งเอาด้านในเข้าสามทบ ต่อจากนั้นก็ลองทดสอบตักเนื้อไอติมออกมากิน

“งืมๆๆ”

แต่ตัวตนของมันก็คือกระดาษเนาะ ตักไปตักมาต้องมีการเหี่ยวย่นจนใช้งานไม่ได้อยู่แล้ว ฉันค่อยๆ ถอนหายใจด้วยความเซ็งจิตและโยนฝาถ้วยทิ้งลงถัง

ต่อมาก็มีเสียงประตูห้องเปิดออก โดยแขกครั้งนี้คือ มินิคูจังที่หิ้วถุงพลาสติกมาหนึ่งถุง ในนั้นมีขวดนมไวตามิลค์และไอติมถ้วยรสช็อกโกแลต เขากำลังเดินดุ่มๆ เข้ามาหาก่อนที่จะยกแขนทั้งสองขึ้นเป็นนัยบอกให้รู้ว่า อุ้มหน่อย

“อยากนั่งด้วยกันเหรอ...ได้เลย มามะ”

ฉันค่อยๆ ลุกออกจากเตียง นั่งชันเข่าแล้วอุ้มนุยตัวน้อยขึ้นนั่งบนเตียงด้วยกัน เขาหยิบนมไวตามิลค์ขึ้นมาพร้อมจับฝาบิดออกราวกับขวดน้ำธรรมดา ซึ่งขวดนั้นเป็นรูปแบบใหม่ที่ผู้ผลิตออกแบบให้พวกเราทุกคนสามารถเปิดออกได้ง่ายขึ้นแทนการใช้ตัวช่วยดึงฝาเหมือนขวดเบียร์ทั่วไป (แหม่...ไม่ได้ค่าโฆษณาอีกตามเคยจ้า)

พอมองไปเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกสงสารในใจ เพราะขวดนมมันใหญ่เกินกว่ามินิคูจังจะยกขึ้นไหว ฉันจึงยื่นมือช่วยจับแล้วยกให้กระดกทีละนิด ตอนแรกเขาดื้อด้านปฏิเสธอยู่นานจนสุดท้ายค่อยยอมจำนน แถมยังบอกว่าอร่อยกว่าตอนดื่มเองซะด้วย

ไม่ว่าเวลาจะผ่านกี่วัน เจ้าตัวนี้ก็ยังคงน่ารักเหมือนเดิมเลยแฮะ

และในระหว่างนั้นเอง อีกฝ่ายได้สังเกตเห็นถ้วยไอติมในมือที่กินเข้าไปบางส่วนพร้อมเปิดถุงพลาสติกของตัวเอง ซึ่งรู้ภายหลังว่าเขาหยิบช้อนตักให้

“งั้นข้าให้ยืมใช้ก่อนละกัน และถ้ากินหมดเมื่อไหร่ อย่าลืมเอาคืนด้วยล่ะ”

อย่าลืมเอาคืน!? เดี๋ยวๆ เล่นงี้จริงดิ นี่มันแอบเนียนขอจูบทางอ้อมนี่หว่า!

แหม...ร้ายไม่เบาเลยนะ มินิคูจัง

“อ่อ...อื้ม ขอบคุณนะ” ฉันรับช้อนจากคนตรงหน้าแล้วรีบจับโซ้ยไอติมถ้วยรสช็อกโกแลตชิพสุดโปรดปรานอย่างไว

อ่าา~ I’m feeling good หลายๆ ค่ะท่าน การได้กินไอติมตอนมันยังเย็นใหม่ๆ แบบนี้ช่างรู้สึกดีเหลือเกิน ยิ่งเป็นรูปแบบถ้วยนี่โคตรของโคตรจะฟินจนล่องลอยขึ้นหานางฟ้าบนสรวงสวรรค์ได้เลย

พวกเราสองคนต่างนั่งกินด้วยกันอย่างสงบโดยมินิคูจังขออาสาป้อนไอติมถ้วยเพื่อแลกเปลี่ยนกับการยกขวดนมไวตามิลค์ให้ บางครั้งก็มีพูดคุย ซักถามสารทุกข์สุขดิบพอได้สร้างบรรยากาศดีๆ ไม่มาคุหรือเงียบจนเกินไป

เมื่อสลับกันป้อนจนหมดทั้งสองอย่าง ฉันคืนช้อนให้กับนุยตัวน้อยด้วยความรู้สึกแปลกๆ เขาแอบยิ้มมุมปากพร้อมรับมันไปห่อใส่ถุงพลาสติกเล็กๆ เหมือนบ่งบอกประมาณว่า ‘เจ้าได้เป็นของข้าแล้วนะ’ แต่ต่อมา คูจังตัวจริงได้เดินมาถึงหน้ามายรูมแล้วเปิดประตูเข้าหาก่อนที่จะคว้าช้อนไปแทน จากนั้นพวกเขาก็เริ่มจ้องหน้ามองตาข่มขู่ด้วยสีหน้านิ่งเรียบกันเอง

“...”

นี่คือศึกสองคูจังชิงบัลลังค์คนรักแห่งชาติสินะเนี่ย

“ประกาศจากทางคาลเดีย ขณะนี้รายชื่อเซอแวนท์ที่มีโบนัสประจำอีเว้นท์ซัมเมอร์ปีนี้ได้ถูกลิสต์ไว้ในโน้ตแพ็ดเรียบร้อย ขอให้มาสเตอร์ทุกท่านตรวจเช็คและคัดตัวเพื่อร่วมงานด้วย  

ขอประกาศอีกครั้ง ขณะนี้รายชื่อเซอแวนท์ที่มีโบนัสปีนี้ได้ถูกลิสต์ไว้เรียบร้อย ขอให้มาสเตอร์ตรวจเช็คและคัดตัวเพื่อร่วมงานด้วย”

ในช่วงนั้นเอง จู่ๆ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งประกาศตามสายของคาลเดียก็ดังขึ้นขัดจังหวะพวกเขาสองคนจนต้องยอมเงี่ยหูฟังด้วยกันอย่างตั้งใจสุดติ่งพร้อมหันบอกให้ฉันหยิบโน้ตแพ็ดขึ้นเปิดเช็ค การข่มขู่เมื่อครู่จึงหยุดชะงักลงทันทีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น

พวกคุณนี่แบบช่างปรับตัวกันไวจริงๆ เลยนะ...

เวลา 16.00 น.

ณ หน้าประตูทางเข้าอีเว้นท์

“เอาล่ะ...ขอเช็คสมาชิกเลยละกัน ถ้าถูกขานชื่อแล้วก็เดินเข้าร่วมอีเว้นท์ได้เลยนะ” ฉันยืนถือโน้ตแพ็ตมองเหล่าเซอแวนท์ของตัวเองตรงหน้าก่อนที่จะเริ่มขานชื่อทีละคน

“เซอแวนท์ว่ายน้ำปี 2016 กับ 2017 : คิโยฮิเมะ, ไรโค, อิชทาร์, มอเดรด, เนโร่, สกาฮะ, โนบุนากะ และมาชู

เซอแวนท์อื่นๆ : โรบิ้นฮู้ด, กิลกาเมชแคสเตอร์ และเอ็ดมอนด์ ดันเต้ ซึ่งผู้ชายทั้งสามจะได้มีชุดใหม่เป็นของตัวเองเหมือนมาชูรอบก่อน”

เหล่าสาวๆ ทุกคนรับทราบพร้อมพากันเดินเข้าอย่างลั้นลาแถมมีเรื่องพูดคุยเยอะแยะมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่จะทำในซัมเมอร์ปีนี้ เหลือแต่เพียงชายหนุ่มสามคนยืนมองอย่างประหลาดใจ

“เห...ดูท่าทางครั้งนี้ผู้ชายจะมีบทจริงจังสักทีสินะ” < โรบิ้น

“ช่างน่าประหลาดยิ่งนัก ข้านึกว่าทางทีมงานจะยังไม่เข้าใจมาสเตอร์หญิงเสียอีก” < กิลกาเมช

“คึฮ่าๆๆๆๆ ทีนี้ท่าโจมตีบัสเตอร์ของข้าก็เริ่มมีประโยชน์ขึ้นมาแล้วล่ะ!” < ดันเต้

“เอ่อคือ...นายจะคันไม้คันมือโจมตีท่านั้นใส่สาวๆ ชุดว่ายน้ำไม่ได้นะเฮ้ย เดี๋ยวก็ได้กลับคาลเดียพร้อมรอยตบตีหรอก”

พอได้ยินประโยคเมื่อครู่ของอเวนเจอร์หนุ่ม ฉันก็รีบยกมือขวาคัดค้านและตักเตือนเขาโดยไม่คิดอะไรเลยทั้งสิ้น (เผื่อนึกไม่ออก ถ้าพวกท่านใช้ดันเต้แล้วเลือกการ์ดควิก-บัสเตอร์ นั่นแหละที่ฉันหมายถึง)

ในช่วงที่พวกเราสามคนกำลังคุยกัน จู่ๆ ก็มีอีกหนึ่งกลุ่มวิ่งตรงเข้ามาด้วยความเร่งรีบ เมื่อมองดูปุ๊บ พบว่ามีเด็กน้อยสามคนอย่างแจ๊ค ไรม์ อบิเกล รวมถึงเมเดีย คูแลนเซอร์-อัลเตอร์ มุทสึโนะคามิ และเอมิยะแดง-ดำ อีกทั้งยังมีโฟว์คุงกับมินิคูจังที่แอบเนียนขอร่วมอีกสองตัว

“คุณแม่ๆ ให้พวกหนูไปเล่นน้ำด้วยสิ อยู่แต่ในคาลเดียมันไม่สนุกเลย”

ลูกสาวผมขาวพุ่งเข้ากอดพร้อมขอเที่ยวทะเลด้วยกันทุกคน ซึ่งแน่นอนว่าเด็กๆ ต่างเตรียมใส่ชุดว่ายน้ำทูพีชลายจุดกันหมดแล้ว โดยแจ๊คใส่สีเขียวอ่อน ไรม์สีกรมท่า และอบิเกลสีแดง ส่วนที่เหลือยังคงใส่ชุดประจำตัวอยู่เช่นเดิม คาดว่าจะเปลี่ยนอีกทีภายในอีเว้นท์ แต่เมเดียก็ได้ยืนยันว่าจะถอดแค่ผ้าคลุมชั้นนอกออกตัวเดียว

“อ่า...โอเคจ้ะ ช่วงนี้พวกหนูไม่ค่อยได้เล่นข้างนอกนี่เนอะ ยังไงก็ฝากดูแลเด็กๆ ด้วยนะ เมเดีย”

“รับทราบ” เมเดียน้อมรับคำบัญชาก่อนที่จะจูงมือโลลิทั้งสามและอุ้มโฟว์คุงเข้าประตูด้วยกัน

“แล้วที่บ็อบมิยะมาด้วยนี่มีจุดประสงค์อันใดอยู่รึเปล่า ปกติไม่ค่อยได้ออกคบหาสมาคมกับใครนอกจากต้องร่วมสู้ตามอีเว้นท์เลยนะ” ฉันหันไปถามเอมิยะอัลเตอร์ด้วยความแปลกใจอย่างมาก คือมันหายากจนคู่ควรต่อการจารึกบนแผ่นศิลาจริงๆ

“เปล่าหรอก แค่อยากรับวิตามินจากแสงแดดหลังจากอยู่แต่ในร่มเท่านั้นเอง”

เอิ่ม...เดิมทีนายก็ดำเมี่ยมอยู่แล้ว ถ้าตากแดดเพิ่มอีกมันจะไม่เข้าสถานะไหม้เกรียมเลยเรอะ

“เอาเป็นว่าพวกข้าจะขอเข้าร่วมกิจกรรมครั้งนี้ โปรดยืนยันคำตอบด้วย มาสเตอร์” เอมิยะแดงยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งที่มีแบบฟอร์มกรอกรายชื่อสมาชิกผู้เข้าร่วมงานและลายเซ็นตรงมุมขวาล่าง

นี่นายคิดว่าตัวเองกำลังสมัครงานอยู่รึไงเนี่ย!

“โอเค ฉันอนุญาต”

ว่าจบฉันก็หยิบปากกาน้ำเงินด้ามหนึ่งจากกระเป๋ากระโปรงพร้อมขอยืมหลังคูแลนเซอร์เพื่อเซ็นชื่อยืนยันคำตอบให้กับพวกเขาทั้งเจ็ด(ที่จับรวมโฟว์คุง-มินิคูจังเรียบร้อย) จากนั้นจึงยื่นกลับไปให้เซอแวนท์ชุดแดงตรงหน้าก่อนที่เขาจะรีบติดเทอร์โบวิ่งหาใครสักคน ราวกับเหตุการณ์นักเรียนวิ่งตามขอแก้ศูนย์จากอาจารย์ประจำวิชานั้นๆ

“งั้นพวกข้าขอเดินเข้าล่วงหน้าก่อน อย่ามัวแต่ชักช้าล่ะ เจ้าพันทาง” กิลกาเมชแคสเตอร์พูดแล้วพาพ้องพวกผู้มีโบนัสอีเว้นท์เดินเข้าประตูอย่างสง่าผ่าเผย

“ระหว่างรอเจ้าพลธนูแดงตอนนี้ เดี๋ยวพวกข้าขอเวลาหยิบเสบียงใส่ลังไว้กินระหว่างอีเว้นท์สักหน่อยดีกว่า” คูแลนเซอร์ยิ้มกว้างพร้อมโอบคอคูจังมุ่งหน้าไปยังห้องครัวโดยมีมินิคูจังยืนเกาะบนไหล่

สุดท้ายเหลืออยู่แค่มุทสึโนะคามิกับเอมิยะอัลเตอร์ พวกเขาสองคนต่างไม่เปิดปากคุยด้วยกันสักนิดจนกระทั่งดาบหนุ่มเข้ามาตบบ่าฉันแล้วยิ้มร่าเหมือนน้องหมาร่าเริง

“การได้เข้าร่วมอีเว้นท์ซัมเมอร์กับนายท่านนี่มันดีจังน้อ สมัยเจ้าเป็นซานิวะยังไม่มีโอกาสได้เล่นน้ำขนาดนี้เลย”

“แหะๆ ดีใจด้วยนะ มุทสึคุง” ฉันทำอะไรไม่ถูกนอกจากหัวเราะเบาๆ และยิ้มเล็กให้อีกคน “จะว่าไปทำไมคุณแม่มิทสึถึงไม่มาร่วมด้วยเหรอ”

“ก็เจ้านั่นต้องคอยเฝ้าครัวแทนเอมิยะเนี่ยสิ ปล่อยให้เจ้าทามาโมะแคททำอาหารคนเดียวคงไม่ไหวแน่นอน”

ในช่วงที่ฉันบางอ้อกับคำตอบเมื่อครู่ เสียงฝีเท้าก็ดังรัวจากอีกทาง เมื่อหันหน้าไปมองปุ๊บ พบกับร่างพลธนูแดงติดเทอร์โบวิ่งกลับอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษทีที่มาช้า มาสเตอร์ พอดีดา วินชี่เรียกให้เอากระเป๋าใบนี้น่ะ นางบอกว่ามีชุดว่ายน้ำของเจ้าเตรียมไว้ข้างใน” เอมิยะยืนหอบสักพักก่อนที่จะยื่นกระเป๋าสีน้ำตาลใบเดียวกันกับที่เคยบรรจุชุดประกวดราชินีครั้งนู้นเป๊ะ

หวังว่านางจะไม่พิเรนทร์เอาชุดแปลกประหลาดให้ใส่ละกัน

“เอ่อ...ขอบคุณนะ เอมิยะ งั้นพวกเรารอ...”

“มาสเตอร์! พวกข้ากลับมาแล้วนะ มีเสบียงเตรียมไว้เพียบเลยล่ะ”

ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค เสียงทักของคูแลนเซอร์ดังขึ้นขัดจังหวะพร้อมร่างของคูจังกับนุยตัวน้อยที่รีบแจ้นกลับมาด้วยความเร็วสูงดังสายฟ้าแลบ เรียกว่าเป็นหมาติดจรวดของแท้จริงๆ

“อะ...โอเค ทีนี้ก็มาครบทุกคนแล้ว เพราะงั้นรีบเข้าร่วมกันเลยดีกว่า ซัมเมอร์ปีนี้เราต้องสู้ตาย!”

“โอ้ว!!!”

ว่าจบพวกเราทั้งหมดก็เริ่มย่างก้าวสู่ประตูอีเว้นท์ซัมเมอร์ประจำปี 2018 มาสเตอร์แห่งคาลเดียอย่างฉันต้องเตรียมพร้อมทุกอย่างเพื่อต่อสู้กับศัตรูที่ขวางหน้าทุกตัวและคว้าเหล่าไอเทมกลับมาให้ได้!!

ณ พื้นที่อีเว้นท์ว่ายน้ำปี 2018

เมื่อพวกเราชาวคาลเดียได้ก้าวเท้าเหยียบพื้นดินบริเวณนี้ปุ๊บ สิ่งที่พบอย่างแรกคือ บรรยากาศในเมืองอันโล่งโจ้ง ซึ่งก็ไม่เชิงโล่งชนิดที่ว่าไม่มีอะไรเลย อย่างน้อยก็ยังพอได้เห็นต้นไม้ ตึกรางบ้านช่อง สะพานลอย ชาวบ้านธรรมดาเดินเพ่นพ่าน หรือเหล่ามาสคอตสัตว์น้อยน่ารักคอยให้ความบันเทิงแก่เด็กๆ ตามทางพร้อมแจกขนมขบเคี้ยวเล็กน้อยหรือไอติมเย็นๆ เป็นของขวัญ

แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ...

“ทำไมมันร้อนชิบเป๋งเลยฟะเนี่ยยยย!!”

ใช่! โคตรของโคตรร้อนเลย แดดเปรี้ยงเหมือนตัวเองกำลังยืนอยู่ท่ามกลางทะเลทรายซาฮาร่าหรือร่วมทำสงครามปาก้อนทรายในแอฟริกา(?) ซึ่งพอลองเปิดเช็คสถานที่ที่พวกเราเข้าร่วมอีเว้นท์ในสมาร์ทโฟน ปรากฏว่ามันมีจุดสีขาวกะพริบไปมาตรงช่วงระดับไล่เลี่ยกับประเทศจีน!

คืออากาศมันควรจะเย็นกว่านี้ไม่ใช่เรอะ! พออีเว้นท์ซัมเมอร์ปุ๊บ ดันเกิดคึกแปรปรวนนึกว่าประจำเดือนมาเฉย

“ก็ช่วงนี้เป็นหน้าร้อนของญี่ปุ่นนี่นา คุณหนู ถ้าไม่มีแดดสาดส่องแบบนี้จะเป็นหน้าร้อนได้ไงล่ะ จริง-มะ” คูแลนเซอร์พูดพร้อมยื่นพัดหัวแมวให้ใช้และค่อยหยิบแว่นกันแดดสีทึบมาใส่เองอย่างเท่

เอ็งอย่าเพิ่งมากวนส้นตึกอย่างหน้าด้านๆ แบบนั้นสิคะ บักหมาหอกแดง

“โอ๊ะ! แต่เหมือนข้าจะนึกอะไรบางอย่างออกแฮะ”

“หืม? นึกอะไรออกงั้นเรอะ มุทสึโนะคามิ”

“ก็ลองจินตนาการดูสิ แคสเตอร์ ถ้าสมมุติพวกเราไม่มีเตาถ่านทำอาหารในช่วงปิกนิก เจ้าแดดแรงๆ นี่แหละจะช่วยประทังชีวิตได้ดีเลยนา” มุทสึโนะคามิเปิดลังเสบียงแล้วหยิบกระทะสีดำยี่ห้อดังชูขึ้นฟ้าพร้อมยิ้มแฉ่งราวกับเป็นฮีโร่พิทักษ์โลกา

งั้นแปลว่าข่าวลือเรื่องทอดไข่กลางแดดเปรี้ยงจ๋าจนสุกนี่เป็นเรื่องจริงสินะ

“โหๆ น่าลองใช้วิธีนี้ดีนี่นา เอาเป็นว่าค่อยลองทีหลังละกัน ตอนนี้พวกเราควรจองโรงแรมไว้นอนพักผ่อนซะก่อน” เอมิยะจับคางตัวเองแล้วทำท่าทีเห็นด้วยกับความเห็นของดาบหนุ่มบ้านนอกก่อนที่จะขอยืมสมาร์ทโฟนเปิดหาโรงแรมราคาถูก

เอ๊ะ? แต่เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้เขาพูดว่า แคสเตอร์ ใช่มะ 

อย่าบอกนะว่า...

พอลองหันมองรอบตัว ก็พบร่างของคูแคสเตอร์ผู้หลงคลาสในชุดดั้งเดิมกำลังยืนข้างๆ คูแลนเซอร์และยิ้มแฉ่งจนเห็นเขี้ยวอันมีเสน่ห์

“เอ่อคือ...นายมาได้ยังไงนิ แคสเตอร์”

“เดินตามหลังนี่แหละ เกิดเป็นคนทั้งทีคงไม่เลื้อยตามพื้นเหมือนงูหรอก จริง-มะ”

‘เฮ้ย! เอาคำตอบแบบจริงจังหน่อยสิวะ อย่ากวนส้นตึกแถวนี้!’

ฉันแอบส่งโทรจิตหาคนตรงหน้าพร้อมยืนเท้าเอวด้วยมือขวาแล้วจ้องมองด้วยความหงุดหงิดปนกับความซีเรียสที่มากล้นจนเกินตัว ทำให้เขาถึงกับต้องหน้าเสียภายในชั่วพริบตา

“ละ...ล้อเล่นน่า คุณหนู ใจเย็นก่อน คือตอนนั้นข้าเห็นพวกเจ้ากำลังเตรียมตัวเข้าอีเว้นท์ซัมเมอร์อยู่ ก็เลยคึกอยากร่วมด้วยน่ะ โอเคมั้ยคร้าบ~”

‘เยี่ยม!’

“งั้นข้าขอตัวสำรวจพื้นที่ก่อนล่ะ” เอมิยะอัลเตอร์ที่ยืนฟังอย่างเงียบๆ อยู่นานได้หลีกตัวออกจากการสนทนาและบอกว่าจะขอเปลี่ยนชุดใหม่ให้เข้ากับธีมว่ายน้ำหลังสำรวจเสร็จเลย

“อ้อ...และก็ไม่ต้องห่วงเรื่องหลงทางหรอก ยูมิ เดี๋ยวข้าจะใช้วิธีทางประวัติศาสตร์เดินตามรอยเท้าเจ้าเอง” คูจังหันหน้ากลับมาพูดก่อนที่จะเดินแยกไปอยู่เคียงข้างกับพลปืนชุดดำอย่างนิ่งๆ

“คูจัง...กำลังหลอกด่าอยู่ใช่ป่ะ” ฉันเปิดปากถามพร้อมกอดอกตัวเอง ส่งสายตาจ้องมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย เพราะประโยคเมื่อกี้เหมือนส่อไปทางเรื่องหัวโบราณเฉกเช่นไดโนเสาร์ ซึ่งโคตรจี้จุดต่อมประสาทแรงมาก

“ก็เปล่า แค่เล่นมุกเฉยๆ ไม่ได้มีเจตนาอย่างอื่นแฝงเลย” เบอเซิกเกอร์หนุ่มเดินมาจับดึงแก้มเล่นแล้วแอบส่งโทรจิตบอกบางอย่าง ‘เจ้าน่าจะรู้นี่ว่า ด้ายแดงแห่งพันธสัญญาของพวกเราสองคนศักดิ์สิทธิ์ขนาดไหน เพราะงั้น...แม้อยู่ห่างไกลกันสักเพียงใด ข้าก็ตามหาจนเจอแน่นอน’

อื้อหือ! นี่ถ้าเปิดปากพูดให้คนอื่นได้ยิน คงต้องมีการฉีดน้ำหอมดับกลิ่นเหม็นความรักบ้างแหละ

‘อื้ม เข้าใจแล้ว ระวังตัวด้วยนะ’

ว่าจบอัลเตอร์ทั้งสองก็สลายหายไปกับออร่าสีน้ำเงิน คาดว่าน่าจะเตรียมเปลี่ยนชุดว่ายน้ำและสำรวจพื้นที่อีเว้นท์จริงๆ พวกเราที่เหลือต่างจ้องหน้ามองตาสลับกันอย่างงุนงงก่อนที่จะพากันเดินหาโรงแรมตามที่พลธนูแดงได้ค้นหาในสมาร์ทโฟน

เฮ้อ...หวังว่าจะไม่มีเรื่องให้วุ่นวายไปมากกว่านี้ละกัน เพลียใจเหลือเกิน

.

..

...

....

.....

พวกเราต่างพากันลากสังขารตากแดดจ้าเดินตามทางมาหลายนาทีจนถึงหน้าโรงแรมตามคาดหวัง ความรู้สึกแรกในใจเลยคือ โคตรตะลึง! แค่บรรยากาศข้างนอกก็ดูร่มรื่นน่าอยู่เหลือเกินแล้ว ถ้าเป็นพวกห้องพักมันจะขนาดไหนเนี่ย ยิ่งผู้คนต่างใส่ชุดธีมฮาวายและจิบน้ำบลูฮาวายเย็นๆ หรือเล่นทะเล ยิ่งเข้ากันมากหลายเท่าตัว

“...!”

โอ๊ะ...พอพูดถึงฮาวายแล้ว คาดเดาได้เลยว่า ดา วินชี่ต้องยัดชุดธีมนี้ใส่กระเป๋าให้อย่างแน่แท้ แต่ก็ช่างเรื่องนี้ไปก่อน สิ่งที่น่าโฟกัสอย่างแรกคือ การพักจองในโรงแรม ไหนจะเรื่องความเป็นอยู่ ราคาค่าเช่า สิ่งอำนวยความสะดวกหรือบริการต่างๆ

ตึก...ตึก...ตึก

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดเรื่อยเปื่อย เสียงฝีเท้าจากทางด้านหลังก็ดังขึ้น เมื่อหันกลับไป พบว่ามีร่างเซอแวนท์ผมทองตาแดงอันน่าคุ้นเคยเดินเข้ามาหาพร้อมถือบัตรบางอย่างซึ่งดันเป็นสีทองตามด้วยแล้วยื่นแก่พนักงานฝ่ายต้อนรับลูกค้าจนต้องเหวอพักใหญ่และจึงยอมเซ็นชื่อจองห้องให้ทุกคน

“ให้ตายเถอะ ปล่อยให้เศรษฐีเงินล้านอย่างข้ารอคอยตั้งนานนมเสียจริง เจ้าพันทาง”

“เศรษฐีเงินล้าน!? ว้าว...งั้นหม่อมฉันก็สามารถขอกู้ยืมเงินได้ใช่มั้ยเพคะ”

แม่มชอบตอกมุกมานัก ขอตอกกลับไม่(อยาก)โกงโว้ยย!!

“ย่อมได้อยู่แล้ว แต่ถ้าซื้อตัวเจ้าแทนเลยจะไม่ดีกว่ารึ...เผื่อเอาไว้ใช้งานยามฉุกเฉินเรื่องพลังเวทใกล้หมดกลางสนาม” กิลกาเมชแคสเตอร์ในชุดดั้งเดิมเข้ามาจับเชยคางมองหน้าฉันพร้อมยิ้มมุมปาก ส่งสายตาอย่างมีเลศนัยโดยไม่แคร์สื่อ

แถมดูท่าทางการตอกกลับเมื่อกี้จะไม่สะกิดต่อมประสาทเขาด้วย

ผัวะ!!

จังหวะนั้นเอง มินิคูจังที่เกาะบนไหล่ก็กระโดดไปเตะท่าจระเข้ฟาดหางอัดหน้าราชาแห่งอุรุคอย่างเต็มแรง จ้องมองด้วยความเกรี้ยวกราดแล้วพยายามพาตัวฉันให้เดินถอยห่างจากคนตรงหน้า

“มะ...ไม่ได้หรอกเพคะ หม่อมฉันต้องดูแลทุกภาคส่วน ไม่เว้นแม้แต่ทางนักวิจัยที่พยายามทำงานเพื่อพวกเราทุกคน”

“อะไรกัน แค่หยอกเล่นนิดหน่อยเอง ไม่เห็นจะต้องลงไม้ลงมือขนาดนี้เลยนี่”

เขายังคงยืนหยัดหน้าด้านเดินชิดใกล้พร้อมยื่นมือมาหวังจับนุยตัวน้อยโยนออก แต่ดูเหมือนโชคจะเริ่มเข้าข้างเมื่อมีร่างของเซอแวนท์ในเสื้อ Aloha กางเกงขายาวสีดำที่เคยใส่ช่วงวันสงกรานต์ปรากฏตัว ณ ตรงหน้าและจับข้อมือหยุดยั้งไว้พอดี

“เลิกทำให้ยูมิลำบากใจและรีบนำทางเข้าห้องพักได้แล้ว...”

“โหๆ พอเจ้าพันทางเป็นอะไรปุ๊บ จมูกไวเชียวนะ เจ้าหมาคลั่ง”

“คู...จัง?” ฉันถึงกับต้องยืนตกตะลึงเหมือนถูกสตั๊นที่เขามาหาได้รวดเร็วขนาดนี้ก่อนที่จะสะบัดหน้าตัวเองปลุกสติและเดินวนรอบตรวจเช็คเรื่องหาง ผลปรากฏว่ามีการถอดออกโดยไม่มีปัญหา “ฮู่ว...โล่งอกไปที”

“...” เขาไม่พูดอะไรนอกจากยกมือขึ้นขยี้หัวเบาๆ ด้วยความเอ็นดูแล้วจูงมือพาไปขอกุญแจห้องพักจากพนักงานฝ่ายต้อนรับลูกค้าหนุ่มแว่นผมทองอ่อน แทบไม่รอให้กิลกาเมชนำทางเลย

“นี่ครับ กุญแจห้องของพวกคุณ” เจเคิลหยิบขึ้นมาทั้งหมดสี่ดอกพร้อมยิ้มเล็กน้อย “อ้อ...และก็ผมขอแนะนำให้เข้าภัตตาคารทานข้าวเย็นหลังจากเดินทางด้วยนะครับ เพราะเห็นว่าน่าจะหิวกันหมด”

โอเค ฉันยอมรับอยู่ว่าหิวข้าวเต็มทนเพราะไม่ได้กินข้าวกลางวัน แต่อันที่น่าสงสัยโคตรๆ เลยคือ ทำไมถึงให้กุญแจมาไม่ครบหว่า...

ระหว่างนั้น พนักงานฝ่ายต้อนรับลูกค้าสาวห้าวอย่างมอเดรดก็ได้เดินมาจากด้านหลังอีกคนและบอกเหตุผลให้พวกเราเหมือนรู้ใจ

“เอ้อใช่! อีเว้นท์นี้มีความพิเศษอย่างหนึ่งด้วยนะ มาสเตอร์”

“ความพิเศษ?”

“ก็ทุกๆ สุดสัปดาห์จะมีการจัดงานเซอแวนท์เฟส ซึ่งต้องจับกลุ่มกันวาดมังงะเพื่อจัดขายตามบูธ ส่วนเรื่องเงินจะไม่ใช้เป็นเยนกัน แต่แบ่งเป็นสามแบบคือ กิลดอล มิมิดอล กับบีบีดอล เพราะงั้นสิ่งสำคัญที่สุดก็น่าจะต้องเป็นการไล่ตามตบมอนสเตอร์ล่าเงินและบริหารจัดการให้ดีล่ะนะ”

ห๊ะ!? เป็นอีเว้นท์ซัมเมอร์ที่คู่ควรกับกิจกรรมทางทะเลแท้ๆ ดันต้องนั่งบนโต๊ะ จับปากกาวาดมังงะเนี่ยนะ! (ไรท์ : ปีที่แล้วเขาแข่งรถ แหกคุกกัน เอ็งยังไม่เห็นพูดอะไรเลยนี่ยะ!)

“เข้าใจละ งั้นตอนนี้พวกเราแบ่งกลุ่มจองห้องแล้วค่อยกินอาหารเย็นดีกว่า พอหลังจากนั้นก็เตรียมเปลี่ยนชุดว่ายน้ำกัน”

ว่าจบคุณแม่แห่งคาลเดียชุดแดงก็ตบบ่าราชาแห่งอุรุคพร้อมขอให้นำทางไปยังห้องพักของแต่ละคนและขอตัววาร์ปตามหากลุ่มเมเดียเพื่อบอกจุดพิกัด ณ ตรงนี้ 

ส่วนโรบิ้นกับดันเต้นี่...พวกเขายังอยู่ในชุดเดิม แถมกำลังเดินเล่นกินลม(แดด)ชมวิว(อบอ้าว)กันอย่างสบายใจ ซึ่งคาดว่าน่าจะรู้เรื่องรายละเอียดอีเว้นท์ครั้งนี้บ้างแล้ว

ต่อจากนี้ก็คงเป็นการเริ่มต้นของอีเว้นท์ เซอแวนท์ ซัมเมอร์ เฟสติวอล 2018 อย่างจริงจังสินะ

เอาเป็นว่าถึงแม้จะต้องโต้รุ่งวาดมังงะให้เหมือนอ่านหนังสือสอบ แต่ฉันก็พร้อมสู้ตลอดโว้ย!!

ท้ายลูปที่ 20 ในเช้าวันที่ 29 สิงหาคม

ฟุ่บ!

“อ่าา...ไม่ไหวแล้วง่า ขอนั่งพักแป๊บนะ...”

ถึงปากจะบอกว่า พร้อมสู้ตลอดโว้ย!! แต่พอมาเริ่มปั่นมังงะจริงๆ โคตรเหนื่อย และกลุ่มที่ถูกแบ่งก็ดั๊นนทุเรศทุรังอีก โดยตัวการจะเป็นใครได้นอกจากราชาแห่งเอโร้ย...เอ๊ย! ราชาแห่งอุรุคอย่างกิลกาเมชแคสเตอร์ ซึ่งตอนแรกหม่อมแม่เอมิยะขออาสาแบ่งให้แฟร์ แต่ราชาหัวทองมาไม้ไหนไม่รู้ จู่ๆ ก็ขอแบ่งเอง สุดท้ายผลลัพธ์ออกมาเป็นเช่นนี้

1. กลุ่ม 3P ประจัญบาน [คูแลนเซอร์ เอมิยะ คูแคสเตอร์]

2. กลุ่มดาบบ้านนอกคอกทมิฬ [มุทสึโนะคามิ คูอัลเตอร์ เอมิยะอัลเตอร์]

3. กลุ่มแม่หญิงเบรกเกอร์ [เมเดีย แจ๊ค ไรม์ อบิเกล]

4. กลุ่มโบนัสยัดเยียดพันทาง [ยูมิ กิลกาเมชแคสเตอร์ ดันเต้ โรบิ้น]

แต่ละชื่อนี่แบบ...ยอมใจเลย

“เหลือแค่หน้าเดียวเองไม่ใช่รึ เจ้าพันทาง ทนต่ออีกหน่อยเดี๋ยวก็ได้พักแล้วนี่นา” กิลกาเมชที่กำลังนั่งเลื่อนไอแพ็ดทองคำบนเตียงในชุดหัวหน้าบริษัทหันมาพูดด้วยสีหน้านิ่งนิดๆ ปนกับกวนบาทาหน่อยๆ

ที่สำคัญคือเขาอู้แทบทุกลูป ไม่เข้าใจเลยว่าจะแบ่งกลุ่มเองไปเพื่ออะไรกัน แถมยังจับแยกฉันกับคูจังให้ห่างกันอีก เห็นแล้วมันน่าเตะท่าจระเข้ฟาดหางซ้ำเติมเหลือเกิน

“เฮ้อ...ทำเป็นพูดไป คนอู้งานก็งี้แหละ” ฉันค่อยๆ เงยหน้าออกจากโต๊ะพร้อมจับเมาส์ปากกาวาดต่อไปทั้งที่มือขวาก็เริ่มใกล้ล็อกทุกที

“อย่าเอาแต่บังคับให้มาสเตอร์วาดรูปต่อสิ คุณราชา มือของนางจะล็อกแล้วนะนั่น” โรบิ้นในชุดซัมเมอร์นายพรานสังเกตเห็นจนต้องหันไปเตือนราชาผมทองด้วยความขัดใจและเดินเข้ามาแตะมือขวาฉันเบาๆ “เจ้าพักผ่อนก่อนก็ได้นะ ขืนยังทำต่ออีกคงไม่ไหวแน่ๆ เดี๋ยวที่เหลือข้าจะจัดการเอง”

“เอ่อ...อื้ม ขอบคุณนะ โรบิ้น”

“แถวๆ ชายหาดตอนนี้แทบไม่มีใครเดินเพ่นพ่านเลยด้วย อาจเป็นเพราะยุ่งอยู่กับงานล่ะมั้ง” ดันเต้ในชุดมอนเต้ คริสโต้สุดเท่เปิดหน้าต่างมองออกไปยังชายหาดแสนงามและปลอดจากผู้คนแล้วค่อยเดินมาแตะไหล่ขวา “เอาเป็นว่าข้าจะพาเจ้าเดินเล่นละกัน ถ้าแดดแรงไป...เสื้อคลุมตัวนี้น่าจะช่วยได้”

เซอแวนท์หนุ่มทั้งสองต่างเห็นอกเห็นใจฉันอย่างคาดไม่ถึง ไม่เหมือนอีกคนที่ควรดึงนิสัยขยันขันแข็งของตัวเองมาใช้แท้ๆ แต่กลับมัวแต่เห่อไอแพ็ดทองคำและนั่งเล่นเกมเฉย พอจะขอให้ช่วยปุ๊บ คำตอบที่ได้มามักเป็นประมาณนี้เสมอ

“อย่าเพิ่งมากวนเวลาจะได้มั้ย เจ้าพันทาง! ข้ากำลังตีป้อมอยู่”

เฮ้อ...เหนื่อยใจจริงๆ

อยากตีป้อมนักใช่มะ...ได้! งั้นปล่อยให้เขาติดเกมต่อไปละกัน

พอคิดได้เช่นนั้น ฉันก็วางเมาส์ปากกาลงพร้อมลุกขึ้นหยิบหมวกแก๊ปกันแดดสีขาวในตู้เสื้อผ้าแล้วสะบัดผมเดินออกจากห้องอย่างไม่เกรงกลัวสายตาคนข้างหลัง แต่ก่อนที่จะลงข้างล่างเนี่ย อย่างน้อยก็ขอเข้าห้องน้ำสักหน่อยดีกว่า

“...”

ฉันยืนมองหน้าตัวเองบนกระจกในสภาพหมีแพนด้าตัวเมีย เพราะทุกวันคืนในช่วงอีเว้นท์นี้มัวแต่นั่งจ้องหน้าจอโน้ตแพ็ด อุตส่าห์ได้ใส่ชุดซัมเมอร์แล้วเชียว พอจะเดินเล่นบนชายหาดที จู่ๆ เวลาพักก็แหลกสลายต่อหน้าต่อตา กิลกาเมชใช้อำนาจราชายุคเก่าผสมกับความเป็นฮิตเลอร์เรียกทุกคนให้กลับมาวาดมังงะเช่นเดิม

เวลาผ่านไปหลายวินาที สายตาของฉันก็สะดุดมาเห็นตรงทรงผมเซอเหมือนเพิ่งตื่นนอน หลังจากนั้นจึงจับรวบมัดทรงใหม่โดยมัดรวบต่ำๆ สองข้างและปล่อยลงไว้บนไหล่ ซึ่งมันก็ดูดีไม่น้อยเลยทีเดียว

“โอเค...ไปเดินเล่นเลยละกัน”

ณ ชายหาด

ท่ามกลางแสงแดดค่อนข้างจะแรงและไม่มีผู้คนเดินเพ่นพ่านไปมา แม้แต่เหล่าเซอแวนท์สาวเวอร์ชั่นว่ายน้ำก็ไม่ได้เล่นน้ำหรือวอลเลย์บอลชายหาดเลย ไม่อาจทราบได้ว่าพวกเธอหายไปไหน เพราะเซอแวนท์ที่อยู่ข้างๆ ตอนนี้มีแค่ดันเต้เท่านั้น เขาเดินเล่นร่วมกับฉันโดยยังไม่เปิดบทสนทนาใดๆ อาจเป็นเพราะเห็นว่ายังคงเหนื่อยกับงานชิ้นสุดท้าย

“นี่...ดันเต้ ซัมเมอร์ปีนี้เป็นยังไงบ้าง สนุกรึเปล่า”

“นั่นสินะ” อเวนเจอร์หนุ่มเริ่มหยุดเดินแล้วหันมาคุยกับฉันตรงๆ “ความจริงข้าไม่ได้สนอะไรมากมายหรอก ขอแค่ให้ทุกอย่างผ่านไปเท่านั้น”

“...”

“แต่ถ้าเจ้าสนุก ข้าเองก็สนุกเหมือนกัน เพราะความสุขของมาสเตอร์คือสิ่งตอบแทนอันมีค่าของเซอแวนท์ รวมถึงพวกคนในคาลเดียทั้งหมดด้วย”

“เอ๊ะ?”

แปลกจัง เขาเป็นเซอแวนท์ผู้เต็มไปด้วยความเคียดแค้นตามชื่อคลาสแท้ๆ แต่ตอนนี้ดูท่าทีกลับตาลปัตรกันซะจนไม่คาดคิด

“คงแปลกใจสินะที่พูดเช่นนั้น แต่ในเมื่อพวกเราอยู่ด้วยกันมานาน แถมเจ้าก็เป็นมาสเตอร์ที่พยายามได้ดีด้วย ถ้าปล่อยให้มีความสุขคนเดียวคงแย่เลย” เขาพูดจบพร้อมยกมือขึ้นลูบหัวผ่านหมวกแก๊ปเบาๆ แล้วยิ้มเล็กให้ฉันก่อนที่จะพาเดินเล่นบนชายหาดต่อ

แต่ในระหว่างนั้นเอง แสงออร่าสีแดงปริศนาจากข้างหน้าก็พุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันที่จะได้สังเกต ดันเต้ได้คว้าตัวไว้แล้วกระโดดหลบหลีกออกทางขวามือซึ่งเป็นตำแหน่งเดียวกับริมน้ำทะเลพอดี ต่อจากนั้นจึงลองหันกลับมองใหม่ เจ้าสิ่งนั้นคือหอกเกโบล์กเรียวยาวของคูแลนเซอร์ที่กำลังจะพุ่งย้อนกลับไปหาเจ้าของเดิม

“โย่ว! คุณหนู พอดีกลุ่มข้าทำงานเสร็จแล้ว ก็เลยท้าแข่งอะไรนิดหน่อย” พลหอกน้ำเงินในชุด Aloha เดินมาทักทายพร้อมรอยยิ้มแฉ่งอย่างที่เคยทำ

“ท้าแข่ง? ในซัมเมอร์นี้ยังมีอะไรให้น่าแข่งเท่าวาดมังงะอีกล่ะ” ฉันเอียงคอมองและขมวดคิ้วเล็กๆ ถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

“เรียกว่า ทดสอบสปีดของอาวุธ น่าจะถูกล่ะมั้ง ทั้งข้า แคสเตอร์ และเจ้าพลธนูแดงต่างใช้อาวุธของตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่า นอกจากความแข็งแกร่งแล้ว ความรวดเร็วของวิถีอาวุธของใครจะเหนือกว่ากัน”

อ่อ...อย่างนี้นี่เอง

แต่เดี๋ยวนะ เมื่อกี้พวกเขาไม่ได้ตั้งเป้าหมายปลอมไว้ให้ทดสอบใช่มะ แล้วถ้าเผลอไปทิ่มสามัญชนที่บังเอิญเดินผ่านนี่จะรับผิดชอบกันรึเปล่าล่ะนั่น

“ส่วนเรื่องความปลอดภัยไม่ต้องกังวล แคสเตอร์ใช้รูนกลางอากาศสร้างอาณาเขตไว้ให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว” คูแลนเซอร์ช่วยรับประกันเรื่องเมื่อครู่เหมือนรู้ใจพร้อมขยิบตาให้หนึ่งทีตบท้าย “ไหนๆ คุณหนูก็ว่างทั้งที ลองทดสอบด้วยอีกคนดีมั้ยเอ่ย”

‘ตะ...แต่ฉันเหนื่อยแล้วนะ แลนเซอร์’

ช่วงที่เพิ่งส่งโทรจิตจบมาสดๆ ดันเต้ได้ยื่นมือมาดึงร่างฉันให้ออกห่างจากพลหอกน้ำเงินและทำท่าสะบัดมือไล่ไปไกลๆ

“ขอโทษด้วยละกัน มาสเตอร์ตอนนี้ต้องการพักผ่อนจากงานชิ้นสุดท้ายน่ะ”

“เห...นี่เจ้ากำลังปกป้องคนมีเจ้าของอยู่งั้นเหรอ ถ้าเรื่องนี้ผ่านหูเจ้าอัลเตอร์เมื่อไหร่ อาจตายในไม่ช้าเลยก็ได้”

“พูดเป็นเล่นไป เจ้าหมาหวงก้าง ข้าแค่เห็นใจอยากให้พักเหนื่อยเท่านั้นเอง ขืนรับคำท้าแข่งต่ออีกมีหวังเป็นลมแดดแน่นอน”

“ห๊าา? เอ็งว่าอะไรนะ ข้าเคยเป็นหมาหวงก้างซะที่ไหนล่ะ!” คูแลนเซอร์ขมวดคิ้วด้วยความโมโหเหมือนฟิวส์ขาดแล้วยืนกอดอกจ้องหน้าอีกฝ่ายค่อนข้างใกล้

“ถึงข้าจะมาทีหลัง แต่ก็สังเกตเห็นพฤติกรรมลับๆ ล่อๆ ของเจ้าอย่างเรื่องสโต๊กเกอร์ตามหลัง เตรียมแอบมองมาสเตอร์อาบน้ำจนได้แช่ออนเซ็นด้วยกัน อ่านโดจินแล้วทำท่าเหมือนกำลังถูกนางทำบางอย่าง บลาๆๆ”

เดี๋ยวนะ...มันคือรายการแฉพฤติกรรมเหรอเนี่ย ร่ายซะแทบฟังไม่ทันเลย

ฉันยืนมองเซอแวนท์หนุ่มทั้งสองสลับไปมาก่อนที่จะเริ่มก้าวขาเดินถอยออกห่าง แต่ในจังหวะนั้นดันมีเซอแวนท์อีกคนแตะไหล่จากด้านหลัง พอหันมองปุ๊บ พบกับเอมิยะในชุดดั้งเดิม แต่ถอดเสื้อคลุมสีแดงออก เขายิ้มเล็กแล้วถือวิสาสะความเป็นแม่โดยการโอบเอวไว้หลวมๆ

“อย่าอยู่รวมกลุ่มกับคนบ้านักเลย ให้ข้าช่วยดูแลแทนเจ้าอัลเตอร์แทนน่าจะดีกว่า”

“นะ...นั่นสินะ รู้สึกได้ถึงความปวดหัวเลยจริงๆ” ฉันยกมือกุมหัวตัวเอง ทำแสร้งเห็นด้วยกับเขาแล้วขอให้พาไปเดินชายหาดแทนดันเต้จนช่วงเวลาแฉพฤติกรรมหยุดชั่วขณะภายในทันที

พวกเขาที่มีออร่าคนละสีท่วมทั้งร่างหันขวับมามองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เดินตรงมาหาด้วยความพร้อมเพรียงเหมือนเลิกคิดเรื่องการเขม่นกันแล้ว สายตาที่ลุกเป็นไฟกำลังจ้องลึกเข้าในดวงตาสีน้ำเงินบ่งบอกถึงอารมณ์อิจฉาริษยาจริงจัง

เอมิยะถึงกับต้องถอนหายใจก่อนที่จะคลายอ้อมกอดลงแล้วพยายามจับรวมกลุ่มให้ร่วมแข่งขันด้วยกัน แน่นอนว่านั่นทำเอาฉันเงิบแดกหลายวินาที แทนที่จะได้เดินรับลมทะเล พักผ่อนจากงานมังงะชิ้นสุดท้ายบ้าง

“ท่าทางจะพักผ่อนชิลๆ ไม่ได้ซะแล้วสินะ งั้นข้าขอเปิดการแข่งขันอีกหนึ่งเกมละกัน โดยพวกเราต้องรุมประชาทัณฑ์มาสเตอร์ด้วยพลังทั้งหมดที่มีเพื่อฝึกฝนทักษะการต่อสู้ให้กับนางเพิ่มอีกขั้น!”

“ห๊ะ...?”

.

..

...

ห๊าา!!? เดี๋ยวสิคะ ทำไมคุณแม่โหดร้ายกับหนูเช่นเน้!!

แถมเหล่าคูแลนเซอร์ ดันเต้ กับคูแคสเตอร์ยังพยักหน้าตอบรับแล้วยิ้มกว้างให้อีก!!

แหม่...ทีเรื่องนี้สามัคคีกันเหลือเกิน

“น่าสนุกดีนี่นา จะได้ลองพิสูจน์สักหน่อยว่าคุณหนูจะเก่งแค่ไหน”

“นั่นสินะ ข้าเองก็เห็นด้วยกับเจ้าเช่นกัน เจ้าหมาหวงก้าง”

“บอกแล้วไงว่าไม่ใช่หมาหวงก้างล่ะเฟ้ย!!”

“งั้นข้าขอร่วมด้วย อย่าคิดว่าเซอแวนท์ผู้หลงลืมคลาสตัวเองอย่างข้าจะยอมออมมือให้ซะล่ะ”

“อย่างที่เห็นนี่แหละ ยูมิ ข้าต้องขอโทษด้วยแต่มันจำเป็นในภายภาคหน้าจริงๆ” เอมิยะผู้ใจร้ายใจดำหันหน้ามาพูดหน้าตาเฉยก่อนที่จะย่อตัวชันเข่า ยกมือขวากุมอกตัวเองแล้วร่ายบทโฮกุต่อจากนี้ “I am the bone of my sword. So, as I prey...Unlimited Blade Works!!”

ออร่าสีฟ้ารอบตัวพลธนูแดงค่อยๆ แตกกระจายทั่วพื้นที่ ซึ่งปรับเปลี่ยนจากชายหาดกลายเป็นเขตแดนมนตราโดยมีท้องฟ้าในยามเย็น อาวุธดาบถูกปักบนพื้นดิน พร้อมทั้งเหล่าฟันเฟืองหลากขนาดประดับรอบๆ ถ้าจะให้บอกอีกนัยหนึ่งคือ เขตแดนของฉันและเขามีความคล้ายคลึงกันดี

แต่ประเด็นสำคัญอยู่ตรงที่ว่า...ทำไมถึงใช้โฮกุตั้งแต่เริ่มแรกเลยล่ะ!

“เพื่อไม่ให้พื้นที่ซัมเมอร์แสนสงบต้องเกิดความวุ่นวาย ข้าจึงขอใช้มันเป็นสนามรบแทน” เอมิยะที่เหมือนจะรู้ความในใจได้เปิดปากบอกเหตุผลให้ฟัง จากนั้นจึงเรียกดาบประจำตัวออกมาถือไว้ “เจ้าจะหยิบกลัดมณีเวทย์เรียกอาวุธมาใช้ก็ได้ ข้าไม่เกี่ยงเรื่องนี้หรอก”

ช่วงเวลานั้นเอง คูแลนเซอร์-แคสเตอร์ต่างเรียกหอกแดงกับคฑาเตรียมเข้าประทะด้วยความมั่นใจ ส่วนดันเต้มามือเปล่าเพราะเขาต่อสู้ด้วยพลังเวทสีดำจากตัวเอง

เฮ้อ...แต่ในเมื่อรวมหัวท้ากันขนาดนี้ คงปฏิเสธไม่ได้จริงๆ สินะ

ฉันถอนหายใจเบาๆ พร้อมถอดหมวกแก๊ปทิ้งลงพื้น มัดผมทรงใหม่เป็นโพนี่เทลแทน หยิบกลัดมณีเวทย์จากกระเป๋ากางเกงออกมาบีบให้แตกก่อนที่มันจะหลอมรวมเป็นมีดคุไนสองเล่มคล้ายของโคทาโร่และถือไว้แน่น

“เอางั้นก็ได้ ฉันจะรับคำท้าและสู้กับพวกนายทุกคนด้วยพลังทั้งหมดที่มีเอง!”

.

..

...

....

.....

[ มุมมองที่ 3 ]

ยูมิ เอมิยะ คูฮูลินน์แลนเซอร์-แคสเตอร์และดันเต้ได้ยืนเตรียมพร้อมสำหรับการบุกโจมตีโดยที่ยังไม่มีใครประเดิมศึก สายตาของพวกเขาแต่ละคนจ้องเข้ามาสลับกับการยิ้มมุมปากเหมือนกำลังบ่งบอกว่าต้องเป็นฝ่ายชนะแน่ๆ จนกระทั่งแคสเตอร์ยกมือซ้ายขึ้นเขียนตัวอักษรรูนคล้ายตัว F กลับด้านแล้วปัดมือ ณ จุดนั้นเพื่อพลิกเข้าด้านเดิมของมันก่อนที่จะปัดขึ้นฟ้าให้อักษรนั้นลอยในระดับใบหน้าของตัวเอง

“ให้ตายเถอะ...ช่างเป็นศึกที่ไม่แฟร์เลยสักนิด”

“เอาน่า คุณหนูต้องรับมือไหวอยู่แล้ว เพราะงั้น...เค้นความสามารถของเจ้ามาใช้ให้เต็มที่ซะล่ะ!”

ว่าจบเขาก็ยกอาวุธของตนขึ้นให้หัวคฑาชี้ตำแหน่งเดียวกับอักษรรูนแล้วปล่อยพลังลูกไฟตรงเข้าไปอย่างไว มาสเตอร์สาวเริ่มถ่ายโอนพลังเวทลงที่ขาสองข้างพร้อมกระโดดหลบออกทางด้านหลังและปามีดคุไนหนึ่งเล่มเตรียมโจมตีเอมิยะ ซึ่งเขาตาไวสมกับคลาสอาเชอร์จริงๆ จึงสามารถใช้ดาบประจำตัวเล่มขวามือปัดมีดออกข้าง

ต่อจากนั้นพลธนูแดงได้เริ่มสวนกลับโดยขว้างอาวุธสองเล่มหวังจะให้พวกมันพุ่งโจมตีจากด้านหลัง แน่นอนว่าทุกคนเคยเห็นทริคนี้อยู่บ่อยมาก เธอรีบหันตัวกลับและปัดป้องออกด้วยมีดคุไนเพียงเล่มเดียวเท่านั้น สิ่งที่ตามมาอีกคือ เหล่าอาวุธดาบบนพื้นค่อยๆ ลอยออกมาทีละเล่มจนนับได้เป็นสิบเพื่อเตรียมเล็งมาสเตอร์สาว

“งั้นต่อไปข้าขอออกลุยสักหน่อยละกัน ส่วนเจ้าสแตนด์บายดาบพวกนั้นรอไว้เลย”

คูฮูลินน์แลนเซอร์จับหอกพาดไหล่ หันไปบอกกับอาเชอร์ผมขาวด้วยรอยยิ้มมุมปากก่อนที่จะเผชิญหน้ากับหญิงสาวผมดำผู้ซึ่งเป็นศัตรูการต่อสู้เพียงคนเดียวเท่านั้น

“...”

“รู้เปล่าว่าหอกของข้ามีอนุภาครุนแรงขนาดไหน”

“แน่นอน อาวุธซึ่งเต็มไปด้วยคำสาปเลวร้ายที่จะหวนกลับความเป็นเหตุและผลแบบนี้ มีจุดตายสำคัญคือหัวใจ เมื่อเล็งแล้วมิอาจหลบหลีกได้” ยูมิตอบคำถามด้วยสีหน้านิ่งๆ ให้กับเซอแวนท์ชุดน้ำเงินแล้วค่อยหยิบกลัดมณีเวทย์ออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมอง

“อีกอย่าง...ตอนนี้มันถูกอัพเกรดจนมีดาเมจแรงขึ้นมาก เพราะงั้นข้าจะไม่ใช้โฮกุกับเจ้าแน่นอน ถือซะว่านั่นเป็นคำสัตย์ของนักรบแห่งอัลสเตอร์คนหนึ่งละกัน”

พอพูดจบภายในเสี้ยววินาที พลหอกน้ำเงินก็เริ่มจับหอกด้วยมือทั้งสองพร้อมพุ่งเข้าโจมตีโดยการปักอาวุธลงพื้นแล้วกระโดดเตรียมฟาดลงจุดที่มาสเตอร์สาวยืนอยู่ เธอคิดแผนการบางอย่างได้และแอบแบ่งเม็ดหลากสีไว้หนึ่งส่วนในมือซ้าย ส่วนมือขวาจับมีดคุไนขึ้นหวดปะทะหอกฝ่ายตรงข้าม อาวุธของทั้งสองคนต่างเสียดสีจนเกิดประกายไฟเล็กน้อย แถมยังมีการออกแรงต้านซึ่งกันและกัน

“ให้ตายเถอะ ใช้อาวุธมือเดียวแบบนั้นมันลำบากพอควรเลยนะ”

“ฮะ! ก็ถ้าไม่ลองคงไม่รู้ใช่มั้ยล่ะ!!”

เธอสวนกลับด้วยการปัดหอกสีแดงออกแล้วเตะฝุ่นขึ้นหวังปกปิดวิสัยทัศน์ของแลนเซอร์ ต่อมาจึงรีบพุ่งเข้าไปหาคูแคสเตอร์ที่พยายามเขียนตัวอักษรรูนบางอย่างพร้อมปามีดคุไนเล่มสุดท้าย ในที่สุดมันก็เฉี่ยวมือซ้ายหยุดยั้งไว้ได้ เขาเริ่มเปลี่ยนแผนใหม่โดยควงคฑาไม้ขึ้นเหลือหัวและปักลงพื้นดินก่อนที่จะมีเหล่าไม้พันธุ์เลื้อยขึ้นเป็นทางวิ่งบนอากาศล้อมรอบตัวมาสเตอร์ดั่งสนามรบขนาดเล็ก

ดันเต้ยิ้มมุมปากแล้วใช้มือสองข้างวางทาบลงบนพื้นดินเพื่อใช้พลังของตัวเอง แสงสีดำปนน้ำเงินเข้มเริ่มส่องประกายใต้เท้ายูมิพร้อมทำการปล่อยพลังขึ้นเป็นลำแสงหกเส้น ทำเอาเธอเกือบตั้งตัวไม่ทัน ยังโชคดีหน่อยที่ตีลังกากลับหลังหลบได้ แต่อุปสรรคต่อมาจะเป็นต่อจากนี้

“เจอกับดักเข้าให้แล้วนะ คุณหนู!”

“...!!?”

แคสเตอร์น้ำเงินร่ายรูนบนไม้เลื้อยสีเขียวเข้มจนเกิดเป็นเปลวเพลิงทั่วทั้งเส้นและเริ่มระเบิดตัวเองจนทำให้สาวผมดำปลิวออกประมาณห้าเมตร

ตู้มม!!

ทั้งคูแคสเตอร์กับดันเต้ต่างยิ้มแล้วแท็กกำปั้นบ่งบอกว่าแผนการสำเร็จลุล่วงหนึ่งขั้น ส่วนคูแลนเซอร์รีบดีดตัวไปหาเอมิยะพร้อมบอกให้เริ่มใช้เหล่าดาบที่สแตนด์บายไว้ได้เลย

“แทบไม่เชื่อเลยว่าเจ้าจะร้ายกาจกับยูมิแบบนี้ แต่ก็เอาเถอะ...เพื่อให้นางได้ฝึกฝนตัวเอง มันจำเป็นต้องทำสินะ”

ชิ...เริ่มเสียท่าให้กับพวกเขาซะแล้วเหรอเนี่ย

ยูมิในสภาพค่อนข้างมอมแมมคิดในใจและค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืน มือขวาเตรียมเสกอาวุธใหม่ แต่กลับถูกขัดขวางด้วยอาวุธหลากเล่มจากพลธนูแดงซึ่งกำลังถูกควบคุมให้พุ่งเข้ามาหา เธอหยุดการกระทำเมื่อครู่แล้วออกตัววิ่งโอบล้อมเซอแวนท์ทั้งสี่ ซึ่งระหว่างนั้นมือซ้ายที่ถือกลัดมณีเวทย์ไว้ก็คลายลงเล็กน้อยเพื่อโปรยพวกมันทีละนิด

“ข้าไม่ยอมให้เจ้าทำอะไรง่ายๆ หรอกน่า!”

คูแคสเตอร์ควงคฑาสีน้ำตาลและปักลงพื้นอีกครั้ง แต่เปลี่ยนเป็นการปลดปล่อยเปลวเพลิงขนาดใหญ่แทน ซึ่งมันกำลังแผ่เป็นเส้นทางตรงพร้อมดักหน้าหญิงสาวผมดำไว้ เธอถ่ายโอนพลังเวทลงขาสองข้างแล้วกระโดดพุ่งข้างหน้าเพราะคิดได้ว่าถ้าวิ่งอย่างเดียวคงไม่รอดจริงๆ

ฟิ้วว~

‘โห...หลบพ้นด้วยเหรอเนี่ย สมแล้วที่เป็นคุณหนูของพวกข้า’

นักเวทชุดน้ำเงินส่งโทรจิตชื่นชมพร้อมยิ้มกว้าง แน่นอนว่าผลคือ เส้นยาแดงผ่าแปด แอบมีบ้างที่เปลวเพลิงแตะโดนปลายผมโพนี่เทลจนท้ายสุดก็มอดหายไป เธอกลิ้งหลายตลบก่อนที่จะตั้งตัวใหม่แล้ววิ่งโปรยกลัดมณีเวทย์ต่อ แต่อุปสรรคต่อมาก็ดันขัดขวางอีก

“คราวนี้แหละ เจ้าหลบไม่พ้นแน่!”

เอมิยะยกมือขึ้นเรียกดาบเพิ่มอีกสิบบนพื้นเพื่อประกบข้างของฝ่ายตรงข้ามแล้วส่งสัญญาณให้ลงมือซะ มาสเตอร์สาวกวาดสายตามองรอบตัวพลางหลบหลีกพวกมันทุกวิถีทาง ทำให้แผนการติดๆ ขัดๆ ยิ่งมีดาบพุ่งเฉี่ยวแขน-ขาด้วยยิ่งลำบากเข้าไปอีก

อเวนเจอร์หนุ่มกระโดดขึ้นฟ้าและปล่อยลำแสงสีดำจากมือสองข้างไปยังหญิงสาวเพื่อช่วยซัพพอร์ตพลธนูแดง คูแลนเซอร์พุ่งเข้าหาพร้อมจับหอกหันด้านคมออกข้างหลังหวังใช้อีกด้านโจมตีกลางอก เธอเห็นแล้วเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีจึงจำเป็นต้องใช้เม็ดหลากสีในมือที่เหลือเสกเป็นโล่อมตะไว้ตรงหน้า

“อ๊ะ!”

แต่ด้วยพลังจากเซอแวนท์ทั้งสองที่ร่วมกันต่อต้าน ทำให้ร่างบางของยูมิปลิวกลับทางเดิมจนแผ่นหลังกระแทกกับสันดาบเล่มใหญ่ นั่นถือว่าโชคยังเข้าข้างที่มันไม่ใช่ด้านคม พอเธอเริ่มเงยหน้ามองตรงไปแล้วก็พบสิ่งที่ไม่คาดคิด เพราะอาเชอร์ผมขาวได้ง้างธนูคู่ใจพร้อมดาบคาลาดโบล์กที่เป็นลูกศรขนาดเรียวยาวไว้เรียบร้อย

แย่ล่ะสิ...แบบนี้คงไม่รอดแน่เลย

มาสเตอร์สาวคิดในใจด้วยความรู้สึกใจคอไม่ดีนัก เธอหยิบกลัดมณีเวทย์ขึ้นมองพร้อมกำไว้แน่น อีกฝ่ายเริ่มไม่ลังเลแล้วปล่อยมือข้างขวาเพื่อให้ศรธนูพุ่งยังเป้าหมาย ในจังหวะนั้นเอง เธอได้ตัดสินใจลองของบางอย่างโดยการวางเหล่าเม็ดหลากสีบนพื้นและนั่งชันเข่าพึมพำบทต่อจากนี้

“เหล่ากลัดมณีเวทย์ทั้งหลายเอ๋ย จงฟังข้า...จากนี้ไปถึงโอกาสอันดีที่จะแสดงถึงพลังอำนาจทั้งหมดให้ได้ประจักษ์และนำพาซึ่งชัยชนะมายังตัวข้าแล้ว จงออกมาซะ ฟรอเซ่น---”

“เอ้าๆ จบเกมการแข่งขันแต่เพียงเท่านี้แหละ”

“...!!!?”

แต่พอถึงช่วงท้ายสุดของบทร่ายของเขตแดนหิมะ จู่ๆ เขตแดนและอาวุธของเอมิยะก็สลายไปจนกลับสู่สถานที่เดิมอย่างชายหาดพร้อมมีเสียงใครบางคนดังกึกก้องทั่วทั้งบริเวณ พวกเขาทั้งห้าต่างตกใจตามกันแล้วหันมองรอบตัวเพื่อหาต้นเสียงเมื่อครู่ จนกระทั่งได้พบกับร่างของชายหนุ่มผมทองกำลังนั่งบนเรือ ซึ่งอยู่ในเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินเข้มที่ใส่กระดุมสี่เม็ด กางเกงขายาวสีขาวออกเทานิดๆ รองเท้าคัทชูสีน้ำตาลเข้ม รวมถึงเครื่องประดับเป็นกำไรสีทอง และไอเทมที่สำคัญในมือคือ ไอแพ็ดสีทอง

คนๆ นั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากราชาแห่งอุรุค...กิลกาเมชแคสเตอร์นั่นเอง!

[ มุมมองของยูมิ ]

อะไรกัน...ทำไมกิลกาเมชถึงเข้ามาแทรกแซงจนทำลายในเขตแดนของเอมิยะได้ล่ะ แถมยังนั่งถือไอแพ็ดทองคำชิลอยู่บนเรือกล้วยแล้วขัดขวางการต่อสู้หน้าตาเฉยอีก (ทำไมต้องเรือกล้วย...)

โคตรจะทำลายความยิ่งใหญ่ในการเอาจริงของฉันมากมาย!

“นี่เจ้า...ทำแบบนั้นได้ยังไงกัน” เอมิยะเปิดปากถามอีกฝ่ายด้วยความประหลาดใจเพราะไม่เคยมีใครบนโลกวีรชนที่สามารถทำลายเขตแดนประจำตัวเลยสักคน

“ของมันแน่อยู่แล้ว เพราะข้าใช้วิธีการที่เหล่าสามัญชนเรียกกันว่า แฮ็กระบบ ยังไงล่ะ”

“แฮ็กระบบเหรอ ช่างไร้สาระสิ้นดี เจ้าคงเห่ออุปกรณ์ใหม่จนเสียสติไปแล้วสินะเนี่ย”

ห๊ะ? เล่นงี้เลยจริงดิ ทั้งที่เขตแดนนั่นไม่ใช่ทั้งโปรแกรมหรืออุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ก็ยังอุตส่าห์ทำแบบนั้นได้ มันต้องมีบัคอะไรบางอย่างแฝงอยู่แน่ๆ

“แหมๆ เฟกเกอร์อย่างเจ้าจะไปเข้าใจอะไรกับของจริงกันล่ะ จริงมั้ย? และตราบใดที่ยังมีเจ้าแผ่นทองคำอันนี้ ข้าก็จะ...”

“เอ่อ...ต้องขออภัยเรื่องการเสียมารยาทด้วย แต่สิ่งที่ท่านถืออยู่มันเรียกว่า ‘ไอแพ็ด’ และลักษณะนามคือ ‘เครื่อง’ ไม่ใช่ ‘อัน’ นะเพคะ” ฉันบอกชื่อเรียกแผ่นอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทองคำให้ราชาแห่งอุรุคได้รับรู้ด้วยสีหน้าตายด้านสุดๆ พร้อมกับคิดในใจ เห่อตีป้อมจนจะจบอีเว้นท์แล้ว ยังไม่รู้ชื่ออีกเหรอฟะ

“หืมม...เป็นเช่นนั้นเองรึ งั้นขอพูดใหม่ละกัน” เขาลุกขึ้นยืนและพยายามทรงตัวบนเรือแล้วเริ่มแก้บทพูดเหมือนตัวเองกำลังถ่ายหนังเทคสอง “ตราบใดที่ยังมีไอแพ็ดเครื่องนี้อยู่กับตัว ทุกอย่างบนโลกใบนี้ย่อมเป็นไปได้เสมอแหละน่า!!”

“เหอะๆ ป่าวประกาศได้หลงตัวเองชิบเป๋งเลยนะ เจ้าราชานักปราชญ์ ขัดขวางการต่อสู้ของพวกข้าอย่างหน้าด้านแบบนี้สงสัยต้องให้ลองชิมคำสาปสักหน่อยแล้ว!!” คูแลนเซอร์ควงหอกสีแดงคู่ใจและวิ่งมุ่งหน้าไปหาราชาแห่งอุรุคด้วยความดุร้าย 

แต่ทว่า...

“แลนเซอร์! หยุดก่อนนะ ตรงนั้น...”

สุดท้ายความซวยก็บังเกิดขึ้นโดยยังไม่ทันที่คูแคสเตอร์จะเตือนจบ เพราะเขาซุ่มซ่ามไม่มองทางจนเผลอสะดุดหินซึ่งวางอยู่ห่างจากริมน้ำทะเลประมาณหนึ่งฟุต

“อ่ะ...”

“อันตราย!!”

จังหวะนั้นเอง เจ้าชายขี่ม้าขาว(?)อย่างเอมิยะได้ปรากฏตัวและพุ่งเข้าไปช่วยโดยการโอบเอวจากด้านหลังไว้ แต่สิ่งต่อมากลับกลายเป็นฉากคัทซีนอันน่าตกตะลึงของใครบางคน หลังจากคว้าตัวสำเร็จปุ๊บ ไม่รู้แรงโน้มถ่วงมันอวยพลธนูแดงหรือยังไง คือจากผลลัพธ์ที่ควรโอบปกติถูกเปลี่ยนเป็นล้มลงนอนแล้วส่งต่อหน้าที่คร่อมไปยังพลหอกน้ำเงินแทน

“...”

เธอจะมีใจรึเปล่า~ เธอเคยมองมาที่ฉันรึเปล่า~

เพลงเริ่มลอยขึ้นมาในหัวประกอบฉากวายระหว่างคู่รักในตำนาน พวกเขาจ้องหน้ามองตากันอยู่หลายวินาทีก่อนที่คูแลนเซอร์จะกล่าวขอบคุณและจูงมือพาลุกขึ้นยืนพร้อมส่งรอยยิ้มแฉ่ง โดยมันส่งผลให้เอมิยะแสดงสีหน้าเขินเล็กน้อยด้วย

“เหมือนในมังงะเล่มสุดท้ายที่พวกเราวาดกันเลยนะ อาเชอร์”

“นะ...นั่นสินะ ช่างน่าบังเอิญจริงๆ”

ระหว่างที่พวกเขาสองคนคุยกันจู๋จี๋อย่างไม่ละสายตา กิลกาเมชผู้ที่ยังคงยืนบนเรือกล้วยได้ยิ้มมุมปากแล้วเตรียมกระโดดข้ามมาหาพวกเรา แต่ดูเหมือนความซวยจากแลนเซอร์จะถูกโอนย้ายมาแทน ลมในเรือลำนั้นเริ่มรั่วไหลจนทำให้เขาต้องถ่วงร่างตัวเองลงทะเลทั้งที่ยังถือไอแพ็ดอยู่กับมือ

ตูมม!!

เจองี้ปุ๊บรู้ชะตากรรมเลยว่าจะเป็นยังไงต่อ...

“แกนะแก!! บังอาจ...ผลิตเรือ...คุณภาพเก๊นี่...ได้เช่นไรกันห๊าา!!!” ราชาผมทองโวยวายในขณะที่กำลังพยายามว่ายน้ำตามขึ้นบก แน่นอนว่าไม่มีเซอแวนท์คนไหนใส่ใจสักนิด ถือเป็นภาพที่สุดแสนประทับใจ(?)ประจำอีเว้นท์อย่างหนึ่งเลยล่ะ “อ้าวเฮ้ย!! มาช่วยข้าก่อนสิเฟ้ยย!!”

“แย่จัง เป็นถึงนักปราชญ์แท้ๆ ทำไมทำตัวโง่เหลือเกิน มีเกท ออฟ บาบิโลนไว้ประดับเกียรติยศรึไง” เอมิยะหันหน้าพูดจิกพร้อมยิ้มมุมปากใส่อีกฝ่ายเยี่ยงจอมมารก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบหัวฉันเบาๆ “เอาเป็นว่าอย่าใส่ใจนักเลย ยูมิ ปล่อยให้เจ้านั่นดูแลตัวเองเถอะ”

“อืมม...ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ เพราะเขาเป็นคนซื่อบื้อเหยียบบนเรือกล้วยเองนี่เนอะ”

“โหๆ พูดได้ถูกใจมากเลยนี่นา สมแล้วที่เป็นลูกสาวของข้า” เขายิ้มกว้างและโอบไหล่ไว้แนบแน่นจนท้ายสุดก็พาคนที่เหลือเดินกลับงานบูธเซอแวนท์เฟสเพื่อขายมังงะครั้งสุดท้ายในอีเว้นท์ซัมเมอร์ปีนี้

เอ่อ...งั้นขอให้โชคดีกับการล่องลอยในน้ำทะเลต่อไปนะเพคะ ท่านกิลกาเมช

[ To be contined ]