[Bungo Stray Dogs] นางฟ้าแห่งคำสาป

ลำดับตอนที่ #17 : Episode 9 บาปกรรมเก่า

B
E
R
L
I
N
❀

  

[ มุมมองของฮิกุจิ ]

จังหวะที่คานาเอะผู้เป็นคนร้ายตัวจริงใช้พลังพิเศษ โซ่ตรวนคล้องบุปผา เพื่อจองจำทาจิบานะสู่โลกของตน หนึ่งในสมาชิกนักสืบบุโซอย่างคุนิคิดะได้รีบวิ่งมุ่งหน้าและยื่นมือจับโซ่เหล่านั้นไว้หวังติดตามไปด้วยอีกคน พวกฉันในฐานะกลุ่มพอร์ตมาเฟียเริ่มไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อจนกระทั่งรุ่นพี่อาคุตางาวะหยิบโทรศัพท์ที่เก็บได้จากสำนักงานนักสืบขึ้นกดเบอร์คนใดคนหนึ่ง

“รุ่นพี่อาคุตางาวะ...ตั้งใจจะทำอะไรเหรอคะ”

“โทรหาคุณคาไซเพื่อบอกสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่น่ะ”

แน่นอนว่าสิ่งที่ต้องทำระหว่างนี้คือ ปกป้องให้ถึงที่สุด ทั้งฉัน ทาจิฮาระ ฮิโรสึ และกินต่างพากันยืนล้อมรอบ เตรียมอาวุธในมือให้พร้อมสู้กับศัตรู รอจนกว่าการติดต่อทางโทรศัพท์ของเขาจะจบลง

“ฮัลโหล...อาคุตางาวะคุงพูดสินะ”

“เอ๊ะ? ทำไมคุณดาไซถึงรู้ล่ะครับ”

“ก็คุณรัมโปกำลังโดนเล่นงานอยู่นี่นา แถมคนที่ไปสำนักงานนักสืบบุโซต่อจากอัตสึชิคุงคือพวกนายด้วย อ้อ...จะว่าไปมีอะไรอยากรายงานรึเปล่าเอ่ย”

“ขณะนี้สถานการณ์ย่ำแย่กว่าเดิมเลยครับ พวกกระผมเจอคนร้ายตัวจริงแล้วแต่เธอกลับใช้พลังพิเศษจองจำทาจิบานะกับเพื่อนของคุณอีกคนไว้ อีกทั้ง...”

“ทิ้งใบโคลเวอร์สีดำลงพื้น...สินะ”

“...!! ชะ...ใช่ครับ”

พวกเราทุกคนต่างอึ้งไปพักใหญ่แล้วก้มหน้าลงมองซึ่งมีใบโคลเวอร์สีดำโปรยอยู่จริง เขาคนนั้นคงรู้ความจริงยิ่งกว่าพวกเราทั้งหมดแน่ๆ

“ตอนนี้ฉันกับชูยะกำลังสืบหาความจริงเพิ่มเติมอยู่น่ะ คงต้องใช้เวลาสักพักใหญ่แหละ ระหว่างนั้นพวกนายก็รีบกลับฐานพอร์ตมาเฟียซะ พวกเราไม่อาจรู้ได้หรอกว่าจะมีศัตรูมากน้อยแค่ไหน”

รุ่นพี่อาคุตางาวะรับทราบตามนั้นแล้วกดวางสายพร้อมสั่งให้พวกเราวิ่งกลับโดยเร็วที่สุด แต่ก็กลับถูกกลุ่มคนชุดดำนับสิบดักหน้าไว้ พวกเขาต่างมีอาวุธประเภทปืนกลและปืนลูกซองเกือบทั้งหมด 

“เหอะ...ถึงจะมากันนับสิบคน พวกแกก็ทำอะไรไม่ได้หรอก”

ชายหนุ่มชุดคลุมดำเริ่มพูดท้าทายและใช้พลังพิเศษอย่างราโชมอนเพื่อทำการสังหารอีกฝ่ายทิ้ง พวกฉันอีกสี่คนไม่ยอมอยู่เฉยแล้วช่วยตามซัพพอร์ต กินออกตัววิ่งฝ่ากลุ่มคนตรงหน้าด้วยความรวดเร็วหลังส่งสัญญาณบอกว่าจะขอกลับไปปกป้องบอสที่ฐานพอร์ตมาเฟียก่อน

“ขอให้ปลอดภัยด้วยละกัน...กิน เดี๋ยวกระผมจะจัดการเจ้าพวกนี้ให้สิ้นซากเอง”

[ มุมมองของยูกิ ]

“เฮ้...ทาจิบานะ”

“...”

“ทาจิบานะ! ตื่นเร็วเข้าสิ!”

สติสัมปชัญญะเริ่มถูกปลุกเมื่อมีเสียงเรียกจากใครคนหนึ่งดังขึ้นมา ฉันค่อยๆ ลืมตาอย่างช้าๆ แล้วหันมองตามต้นเสียง พบว่ามีนักสืบแว่นผมบลอนด์เข้มกำลังนั่งชันเข่าอยู่ใกล้ มือสองข้างแตะบนไหล่เหมือนพยายามเขย่าตัวให้ตื่น

“คุณคุนิ...คิดะ?”

“เฮ้อ...โล่งอกไปที เห็นนอนหมดสติอยู่นาน นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว” เขาถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่งอกแล้วค่อยลุกขึ้นพร้อมยื่นมือขวามาตรงหน้า “ตอนนี้เธอยังไหวอยู่ใช่มั้ย”

ฉันไม่พูดตอบอะไรนอกจากพยักหน้าลงหนึ่งที มือซ้ายยื่นไปจับและพยายามลุกขึ้นยืน พอลองหันมองบรรยากาศรอบตัวก็คิดได้ว่าพวกเราสองคนเข้ามายังโลกของน้าคานาเอะเรียบร้อย ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่มซึ่งมีดอกไม้หลากสีถูกปลูกทั่วทั้งพื้นที่ กลิ่นอ่อนๆ ของพวกมันลอยตลบอบอวลตามสายลมที่พัดผ่าน ท้องฟ้าอันสดใสค่อนข้างโล่ง ถึงมีแสงสาดส่องแต่กลับไม่เห็นดวงอาทิตย์เลย

นี่สินะ...โลกแห่งโซ่ตรวนคล้องบุปผา มันช่างต่างจากโลกแห่งอสรพิษอัปยศอย่างสิ้นเชิงจริงๆ

“คุณคิดว่าเหยื่อครั้งนี้จะอยู่ที่นี่ด้วยมั้ยคะ...”

“อา...ถึงที่นี่จะดูกว้างขวางแต่ก็ต้องมีเขตจำกัดของมันบ้างแหละ ถ้ารีบตามหากันตอนนี้ คงมีโอกาสที่จะช่วยพวกเขาได้”

นักสืบแว่นเปิดสมุดอุดมคติและขีดเขียนอะไรบางอย่างเพิ่มเติมเอาไว้แล้วพาฉันวิ่งตามหาเหยื่อภายในโลกแห่งนี้ แต่ก่อนที่จะได้วิ่งก้าวแรก น้าสาวในชุดเดิมก็ปรากฏตัวจากพื้นดินดักตรงหน้าราวกับว่าตัวเองกำลังเป็นส่วนหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน

“สวัสดีจ้ะ ยินดีต้อนรับสู่โลกของฉัน...ที่เปี่ยมไปด้วยความสวยสดงดงาม” เธอเดินเข้ามาช้าๆ พร้อมกับยื่นมือออกข้างแตะตามดอกไม้ต่างๆ และยิ้มกว้างให้พวกเรา แต่รอยยิ้มนั่นไม่ได้มีความจริงใจสักนิด “สำหรับบางคนเท่านั้นล่ะนะ”

กะแล้วเชียวว่าต้องพูดแบบนี้...

“...” ฉันตัดสินใจไม่พูดอะไรทั้งสิ้นและส่งสายตามองนิ่งๆ มือซ้ายเตรียมท่าดีดนิ้วไว้ข้างหลัง

“รู้มั้ยว่าก่อนที่ฉันจะได้พาพวกเธอสองคนเข้ามาน่ะ มันมีพื้นที่แคบกว่านี้มากๆ เหล่าดอกไม้ทั้งหมดคงอยากเซอไพร์สแขกคนใหม่ใจจะขาดเลยสินะเนี่ย”

“ถ้าคุณอยากจะมีชีวิตดีๆ ต่อไปล่ะก็...ช่วยบอกจุดที่เหยื่อทั้งหมดกำลังถูกจองจำซะ” คุนิคิดะพูดพร้อมหยิบปืนพกออกมาเล็งเชิงข่มขู่

“แหมๆ พ่อหนุ่มนักสืบนี่ดูท่าทางใจเด็ดจังน้า แบบนี้ค่อยน่าสนใจขึ้นเท่ากับคุณรัมโปหน่อย”

อีกฝ่ายเริ่มเดินเข้ายิ่งขึ้นและเรียกเถาวัลย์สีเขียวอ่อนขึ้นพันแข้งพันขาของนักสืบหนุ่มพลางส่งสายตาจิกมอง ตัวฉันที่ไม่ยอมให้เธอทำอะไรมากกว่านี้จึงดีดนิ้วเรียกแคทเชอร์ออกไปกัดเถาวัลย์ทิ้งพร้อมยืนกรานปกป้องเขา

“...”

“ทำไมกันล่ะ...ยูกิ ทำไมกาลกิณีอย่างเธอถึงได้ทำตัวเกะกะ น่ารำคาญแบบนี้เนี่ย!”

น้าคานาเอะเริ่มแสดงท่าทีโมโหจนต้องดึงดอกไม้ออกมาโยนตรงหน้าเพื่อแปรสภาพเป็นโซ่ตรวนเส้นใหญ่กว่าเก่า ฉันสั่งอสรพิษของตนให้ช่วยรวบตัวหนุ่มแว่นไว้แล้วค่อยกระโดดหลบข้างหลังออกห่างประมาณห้าเมตรเตรียมตั้งหลัก

ถ้าอยู่นิ่งหรือคล้อยตามคำพูดของน้าต่อไปมีหวังพ่ายแพ้อย่างแน่นอน...ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดศึกครั้งนี้ให้ได้ แม้ต้องใช้กำลังกับเครือญาติก็ตาม!

“อสรพิษอัปยศ!!”

ทันทีที่เรียกชื่อพลังพิเศษ เหล่าแถบออร่าสีดำม่วงเริ่มหมุนเวียนรอบตัว กลุ่มควันสีดำปรากฏขึ้นพร้อมกับร่างของอสรพิษด้านดีนับสิบ ซึ่งพยายามไม่ถอดผ้าปิดตาให้ริปเปอร์ออกสู้เด็ดขาด อีกฝ่ายหัวเราะใส่อยู่รอบหนึ่งและเรียกโซ่ตรวนเส้นเดิมเตรียมพุ่งมาโจมตี

“ยอดกวีร่ายคำ : ระเบิดแฟลช!!”

ในจังหวะนั้นเอง คุนิคิดะก็เริ่มใช้พลังพิเศษเช่นกันโดยฉีกกระดาษออกจากสมุดอุดมคติหนึ่งแผ่นเรียกสิ่งที่ตนได้เขียนลงไป เหล่าแถบตัวอักษรต่างๆ เริ่มหมุนเวียนรอบมือ แสงสว่างสีเขียวเปล่งประกายจนมันเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นระเบิดแฟลช เขาดึงสลักนิรภัยแล้วค่อยโยนออกหวังบดบังวิสัยทัศน์ด้วยแสงชั่วคราว

บึ้ม!! วิ้งง~

ฉันหลับตาลงแน่น ยกมือปิดหูทั้งสองข้างไว้สักพักหนึ่งไม่ให้ตกเป็นเหยื่อของระเบิดอีกคนก่อนที่จะรีบวิ่งบุกไปตรงหน้าแล้วกระโดดถีบขาคู่ ส่วนอสรพิษนับสิบก็คอยปกป้องโดยการช่วยกัดโซ่เล็กๆ ที่โผล่ตามพื้น

“ให้ตายเถอะ...ช่างกล้าทำแบบนี้กับน้องแฝดของแม่ตัวเองได้ลงนะ!!”

น้าคานาเอะค่อยๆ ลุกขึ้นวิ่งตรงมาบุกคืนโดยใช้ขาขวาฟาดท่าจระเข้ฟาดหางในระดับคออย่างรวดเร็ว ฉันรีบยกแขนตั้งรับและจับข้อเท้าเอาไว้ แต่ด้วยการที่ขาอีกข้างของเธอยังว่างจึงยกขาข้างนั้นอ้อมข้ามหัวพร้อมหนีบคอ ต่อจากนั้นจึงโน้มตัวลงแล้วออกแรงเหวี่ยงให้ไกล

“อั่ก...!”

พอร่างของฉันปลิวจนกลิ้งลงพื้นปุ๊บ ก็รีบดีดตัวขึ้นตีลังกากลับหลังสามตลบพร้อมกระโดดขึ้นฟ้า แต่จังหวะนั้นโซ่ตรวนขนาดใหญ่ได้พุ่งขึ้นตามมาเตรียมมัดรวบไม่ให้หนีไปไหน ยังพอโชคดีหน่อยที่เอียงตัวหลบทัน แคทเชอร์ช่วยคาบมันไว้และพาวิ่งลงตามเส้นเหล็กนี้

“ฮ้าาาาาาาา!!!”

“ชิ...!!”

น้าสาวยื่นมือขวาสั่งรวบจากด้านหลังโดยเร็วที่สุด ดังนั้นทางเลือกการบุกโจมตีต่อมาคือ กระโดดลงแล้วใช้อสรพิษตัวเดิมเป็นตะขอ มือสองข้างจับเอาไว้พร้อมโหนตัวลงเรื่อยๆ ระหว่างนั้นก็เรียกคุนิคิดะให้รีบเข้ามาหาเพื่อช่วยซัพพอร์ตด้วย

“ฉันไม่ยอมให้เธอเรียกร้องขอความช่วยเหลือง่ายๆ หรอกน่า!!”

เธอคนนั้นดีดนิ้วซ้ายเรียกดอกไม้ปีศาจขนาดใหญ่ดักเอาไว้ มันเริ่มอ้าปากออกกว้างหวังกลืนกินทั้งเป็น อสรพิษที่เหลืองับแขนและจับเหวี่ยงร่างฉันข้ามหัวศัตรูในช่วงที่แคทเชอร์ปล่อยโซ่ออกจากปากจนอยู่ห่างประมาณสิบเมตร

“ทางนี้ค่ะ คุณคุนิคิดะ!!”

“เข้าใจแล้วล่ะ!! พลังพิเศษ : ยอดกวีร่ายคำ!!”

นักสืบแว่นวิ่งตรงมาพร้อมดึงกระดาษแผ่นหนึ่งจากสมุดเล่มโปรด เหล่าแถบตัวอักษรต่างๆ เริ่มหมุนเวียนรอบมือ แสงสว่างสีเขียวเปล่งประกายและเปลี่ยนรูปลักษณ์เป็นปืนยิงลวดหนึ่งกระบอก เขาเหนี่ยวไกยิงใส่ดอกไม้ปีศาจก่อนที่จะถูกดึงเข้ามาอยู่ข้างๆ อย่างรวดเร็ว

พอถึงช่วงพักศึกสักพัก ฉันดีดนิ้วซ้ายให้เหล่าอสรพิษทั้งหลายสลายพร้อมกับควันสีดำและเริ่มเปิดประเด็นโดยการถามสิ่งที่ยังค้างคาใจตลอดการต่อสู้อันสั้น

“คุณน้า...ทำไมตอนนั้นต้องพูดถึงคุณรัมโปล่ะคะ”

“กาลกิณีอย่างเธอสมควรรู้เรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ” น้าคานาเอะพูดพร้อมหันมองฉันด้วยสีหน้าเกลียดชังนักหนา ทำเอารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นขยะข้างทางยังไงไม่รู้

“...”

“เอาเถอะ จะยอมบอกเอาบุญสักหน่อยละกัน เหตุผลที่ฉันพูดถึงก็เพราะ...” เธอเริ่มตอบคำถามแล้วลูบดอกไม้ปีศาจเพื่อสั่งให้ซ่อนตัวในทุ่งหญ้าก่อนที่จะเด็ดกุหลาบสีขาวออกมาถือ “ผลงานการสืบสวนภายในเมืองที่ไร้ซึ่งความผิดพลาดแม้แต่นิด ช่างเป็นอะไรที่วิเศษมากๆ ใช่มั้ยล่ะ ขนาดคดีคนหายครั้งนี้ยังสืบความจริงถูกต้องเป๊ะเลย”

“งั้นแปลว่าเมื่อคืนคุณน้าแอบสลับโทรศัพท์ของหนู...เอ๊ะ? เดี๋ยวสิ...ทั้งที่หน้าต่างก็ปิดแน่นแล้ว การกระทำครั้งนั้นมันเป็นไปได้ยากไม่ใช่เหรอ!”

“ช่างโง่เขลาเสียจริง คิดว่ามีฉันคนเดียวที่ก่อคดีรึไง แต่ถ้าให้บอกชื่อผู้สมรู้ร่วมคิดซะตอนนี้ พวกเธอคงคาดเดาคนร้ายคนอื่นง่ายเกิน ขอปล่อยให้รอติดตามเรื่อยๆ ดีกว่า คุณรัมโปจะได้มีงานทำทุกวันสมกับยอดนักสืบหน่อย”

ให้ตายเถอะ...จะว่าหวังดีก็ไม่ใช่ การช่วยหางานให้ทำของเธอโดยวิธีนี้มันย่ำแย่จริงๆ

จังหวะที่คุนิคิดะกำลังจะเล็งปืนยิงลวดตรงกุหลาบดอกนั้น น้าสาวขัดจังหวะโดยการเรียกโซ่ตรวนเส้นใหญ่มาเพิ่มเติมแล้วสั่งฟาดพวกเราสองคนให้ปลิวออกไกลหลายเมตร ซึ่งสิ่งที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นในเสี้ยววินาที เพราะทุ่งหญ้าโซนหลังเป็นแค่ภาพลวงตา ส่งผลให้ต้องร่วงลงราวกับกำลังดิ่งตามตึกสูง แต่เมื่อพบละอองหิมะสีขาวกำลังโปรยลงกลางอากาศปุ๊บก็เริ่มรู้สึกถึงความคุ้นเคยบางอย่าง

มีละอองหิมะทั้งที่ไม่ใช่หน้าหนาวแบบนี้นี่มัน...

ในขณะที่กำลังคิดเรื่องเมื่อครู่ ฉันได้สังเกตเห็นร่างของนักสืบแว่นผมบลอนด์เข้มที่อยู่ห่างประมาณห้าเมตรและจุดแลนดิ้งแนวตั้งเหมือนตึก จากนั้นก็ดีดนิ้วซ้ายเรียกแคทเชอร์ให้คว้าตัวเขามา

“เอ่อ...คุณคุนิคิดะ ต่อจากนี้พวกเราต้องวิ่งลงตามพื้นแล้วนะคะ ยังไงก็ขอให้เตรียมตัวเตรียมใจล่วงหน้าไว้ได้เลยค่ะ”

“เฮ้! เดี๋ยวสิ ทาจิบานะ! ฉัน...”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค ฉันไม่รีรออะไรทั้งสิ้นแล้วเริ่มทิ้งตัวบนพื้นหญ้าเล็กๆ พร้อมออกตัววิ่งลงให้เร็วที่สุด เขายังคงทำตัวไม่ถูกจนกระทั่งค่อยๆ ตั้งสติ ขอให้อสรพิษด้านดีนำพาสไลด์ตาม พอเวลาผ่านไปสักพักหนึ่งจึงขอให้ปล่อยออกจากร่างและวิ่งอยู่เคียงข้าง

ส่วนจุดแลนดิ้งข้างล่างอยู่ห่างไกลมากเพราะยังไม่เห็นอะไรชัดเจนเท่าไหร่ 

แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็รู้สึกปลอดภัยบ้างแล้วล่ะ

กริ๊งง~ กริ๊งง~ กริ๊งง~

ระหว่างนั้นเอง เสียงริงโทนจากโทรศัพท์ของคุนิคิดะก็ได้ดังขึ้น พวกเราต่างเปลี่ยนจากวิ่งเป็นยืนสไลด์ลง เขารีบหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดโหมดลำโพงพร้อมกดรับสายทันที

“ฮัลโหล ทานิซากิ!!”

“คุณคุนิคิดะ!! นึกแล้วเชียวว่าต้องอยู่ในโลกแห่งโซ่ตรวนคล้องบุปผาอีกคน...ตอนนี้คุณดิ่งลงข้างล่างแล้วสินะครับ!!”

“อา!! ทาจิบานะเองก็อยู่ด้วยเหมือนกัน!!”

“ยูกิจัง!!? เอ่อ...ผมขอคุยกับเธอคนนั้นด้วยหน่อยได้มั้ยครับ!!”

“รอเดี๋ยวแป๊บนะ!!” นักสืบแว่นพยักหน้าลงหนึ่งทีและยื่นโทรศัพท์ของตัวเองมาตรงหน้า “พวกเธอสองคนคุยกันไปก่อนละกัน เดี๋ยวฉันต้องเขียนอะไรบางอย่างใส่สมุดสักพักน่ะ”

ฉันรับทราบตามนั้นพร้อมกับรับมันไว้แน่นไม่ให้หลุดมือแล้วค่อยเริ่มคุยกับสมาชิกนักสืบบุโซในสายนี้ “ฮัลโหล จุนอิจิโร่คุง!! สถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง!!”

“ทั้งอัตสึชิคุง คุณรัมโป และคนอื่นๆ น่าจะถูกโซ่ตรวนมัดตัวไว้อยู่ที่ไหนสักแห่ง!! ต้องขอบคุณพลังพิเศษของผม...ละอองหิมะโปรยที่คอยช่วยเปลี่ยนบริเวณทั้งหมดที่มีหิมะตกให้เป็นจอภาพจนหลุดพ้นออกมาได้!!”

อย่างนี้นี่เอง...เขาคงรู้ดีว่าพวกเราสองคนต้องถูกจองจำที่นี่ ก็เลยใช้พลังพิเศษไว้ลวงตาด้วยทุ่งหญ้ากว้างขวางสินะ

แต่แปลกดีแฮะ อยู่ในโลกจำลองที่ไม่น่าจะมีสัญญาณขนาดนี้แท้ๆ ยังโทรหากันได้อีก

“งั้นตอนนี้นายช่วยตามหาหน่อยได้มั้ย!! ถ้าเจอแล้วให้รีบโทรหาทันที พอถึงคราวนั้นปุ๊บพวกฉันจะรีบตามให้เร็วที่สุด!!”

“รับทราบ!! ขอให้ทั้งสองคนปลอดภัยละกันนะ!!”

ติ๊ด!

ว่าจบฉันรีบกดวางสายและคืนโทรศัพท์ให้คุนิคิดะทันที เขารับไปเก็บใส่กระเป๋ากางเกงหลังจากขีดเขียนบางอย่างบนสมุดอุดมคติเรียบร้อย แต่ทันใดนั้นเอง การไล่ล่าได้เริ่มเกิดขึ้นเมื่อน้าคานาเอะปรากฏตัวจากกลุ่มดอกไม้บนพื้นหญ้านี้

“อย่ามาหลงคิดว่าภาพลวงตาพรรคนั้นจะทำอะไรฉันได้นักเลย!!”

“...ไม่รู้จักจบสิ้นจริงๆ เหรอคะ คุณน้า! รู้ตัวมั้ยว่าการที่ทุกคนต้องตกอยู่ในอันตราย มันเป็นเพราะคุณคนเดียวเลย!!” 

“ถ้ากาลกิณีอย่างเธอหายไปจากโลกซะตอนแรก ฉันคงไม่ต้องทำแบบนี้หรอก!!” 

คำก็กาลกิณี สองคำก็กาลกิณี ไม่มีคำอื่นจะเรียกแทนแล้วรึไงกัน!!

ฉันรีบหันตัวกลับข้างหลังแล้วดีดตัวออกจากพื้น มือซ้ายดีดนิ้วเรียกอสรพิษเพิ่มนับสิบหลังได้เรียกชื่อพลังพิเศษในใจ อีกฝ่ายวิ่งตรงเข้ามาเรียกโซ่ตรวนหลากเส้นเตรียมสั่งให้โจมตีพวกเราต่อไป

“เอาล่ะ...มาสานต่อจากศึกครั้งก่อนกันเลยดีกว่า ยูกิ!!”

ในช่วงเวลานั้น การต่อสู้ระหว่างฉัน คุนิคิดะกับน้าคานาเอะบนพื้นหญ้าแนวตั้งยังคงดำเนินต่อ พวกเราต่างยืนสไลด์ลงพร้อมใช้พลังพิเศษของตัวเองซึ่งกันและกัน กลีบดอกไม้ถูกสลัดออกมาเตรียมแปรสภาพเป็นโซ่ตรวนขนาดต่างๆ นักสืบแว่นฉีกกระดาษจากสมุดอุดมคติเรียกปืนพกกระบอกหนึ่งมายิงทิ้ง ส่วนฉันพยายามปกป้องเขาและวิ่งขึ้นตามโจมตีน้าสาวระยะใกล้

จนผ่านไปประมาณห้านาที ทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยกันหมดแล้วขอพักศึกชั่วคราว

“แหมๆ ดูเหมือนเธอจะชอบการต่อสู้เหลือเกินนะ กาลกิณีแห่งตระกูลทาจิบานะ”

“คุณน้า...เลิกเรียกหนูด้วยชื่อแบบนั้นสักทีเถอะค่ะ มันเป็นแค่อดีตที่ผ่านพ้นไปแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เฮอะ! ถึงจะพูดแบบนั้นแต่สุดท้ายเธอก็ยังจมปลักกับบาปกรรมของตัวเองอยู่ดีนี่นา”

ทันใดนั้นเอง เธอได้ยิ้มกว้างแล้วเรียกโซ่ขนาดใหญ่จากพื้นใกล้ๆ โดยอาศัยจังหวะทีเผลอตอนยืนแลนดิ้งพอดี มันพุ่งเข้ากระแทกกลางอกจนตัวปลิวออกกลางอากาศ ความรู้สึกจุกอกแผ่ซ่านทั่วร่าง ทำให้การใช้พลังพิเศษชะงักลง

“อ๊ะ...!!”

“ทาจิบานะ!!”

หนุ่มผมบลอนด์เข้มรีบเก็บปืนทันทีที่หันมาพบและใช้แรงทั้งหมดเพื่อกระโดดหาฉันแทน มือขวายื่นมาใกล้หวังช่วยดึงร่าง แต่ระยะห่างระหว่างพวกเรามันค่อนข้างไกลจึงจับมือได้ยาก พอลองมองลงข้างล่างปุ๊บก็เริ่มสังเกตเห็นทุ่งดอกไม้หลากสีเหมือนกับชั้นบนสุด เขาทำสีหน้าเคร่งเครียดอยู่นานก่อนที่จะขอร้องให้ทำสิ่งต่อไปนี้แทน

“ทาจิบานะ!! ใช้อสรพิษกัดแขนฉันไว้ซะ!!”

“เอ๊ะ!!? ตะ...แต่ว่านั่นจะไม่ทำให้คุณเจ็บแขนเอาเหรอคะ!! ฉันทำไม่ได้...”

“เอาน่า เร็วเข้าสิ!! ถ้าต้องเจ็บเพื่อช่วยเธอล่ะก็...มันไม่มีอะไรต้องเสียหายหรอก!!”

ฉันมองอีกฝ่ายอย่างกังวลใจสักพักแล้วค่อยตัดสินใจสั่งแคทเชอร์พุ่งกัดแขนขวาไว้แน่น เขาแสดงท่าทีเจ็บปวดได้ไม่นานและเริ่มจับดึง ส่งผลให้ร่างของฉันปลิวไปหาจนถึงตัว จากนั้นจึงอุ้มเอาไว้ในท่าอุ้มเจ้าหญิง เมื่อใกล้ถึงพื้นเต็มทน สิ่งที่ทำได้ภายในเสี้ยววินาทีคือ...

“พลังพิเศษ : อสรพิษอัปยศ!!”

เหล่าแถบออร่าสีดำม่วงหมุนเวียนรอบตัว ควันสีดำลอยในอากาศพร้อมกับการปรากฏตัวของอสรพิษทั้งสองด้านนับสิบ โดยครั้งนี้ยอมลงทุนถอดผ้าปิดตาสีดำออกและเปิดหน้าม้าข้างขวาเพราะไม่มีทางเลือกอื่นต่อไปแล้ว ต่อมาก็สั่งให้ทุกตัวล้อมรอบเพื่อคอยเป็นเกราะป้องกัน

ในจังหวะนั้น นักสืบแว่นได้เปลี่ยนจากอุ้มเป็นโอบกอดธรรมดาแทน ทำเอาฉันสะดุ้งและรู้สึกใจเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก จนกระทั่งความรู้สึกเหล่านั้นหายไปพร้อมหลับตาไว้แน่นเมื่อเริ่มกลิ้งบนพื้นหญ้าข้างล่างหลายตลบ แต่นั่นก็เป็นการบอกเหตุผลที่ต้องเปลี่ยนท่าได้ดีไม่น้อยเพราะมันง่ายต่อการแลนดิ้งยิ่งกว่าอุ้มซะอีก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

พอผ่านไปหลายวินาที ฉันเริ่มลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วพบว่าตัวเองกำลังนอนทับร่างของคุนิคิดะอยู่ภายในอ้อมกอดที่เขาพยายามปกป้องจากการกลิ้งบนพื้น ส่วนเหล่าอสรพิษก็คลายตัวออกจากกันและสลายหายไปกับควันสีดำในจังหวะที่ชายหนุ่มตรงหน้าได้ทักถามพอดี

“อึ่ก...”

“ไม่เป็นไรแล้วนะ...”

“มะ...ไม่เป็นไร...ค่ะ”

“อ่ะ...!!?”

ภูมิแพ้หนุ่มแว่นกลับมาทำงานอีกครั้งเมื่อใบหน้าของพวกเราทั้งสองขยับเข้าใกล้ทุกที ต่างคนต่างมีรีแอคติ้งและสีหน้าคล้ายคลึงกัน แม้ว่านักสืบผมบลอนด์เข้มตอนนี้จะไม่ได้ใส่แว่นแต่มันกลับทำให้รู้สึกหัวใจเต้นระรัว แก้มสองข้างร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ ต่อจากนั้นจึงรีบปล่อยฉันให้ลุกออกอย่างไว

“ทะ...โทษทีที่เผลอกะ...กอดนานไปหน่อยนะ...” อีกฝ่ายเริ่มยันตัวขึ้นยืนพร้อมยกมือขวาปิดปากตัวเองแก้เขินไว้ สีหน้าของเขาแดงชัดเจนมากจนทำให้ต้องเขินแรงตาม ต่อมาเขาเดินไปหยิบแว่นที่ปลิวออกขึ้นมาใส่กลับเหมือนเดิม “อะแฮ่ม! แต่ถ้าเธอปลอดภัยดีก็ไม่น่ากังวลอะไรแล้วล่ะ”

“ขะ...ขอบคุณค่ะ งั้นเอาเป็นว่าตอนนี้...พวกเรารีบตามหาพวกจุนอิจิโร่คุงดีกว่านะคะ” ฉันยืนจัดชุดองค์ทรงเครื่องของตัวเอง จับเปิดหน้าม้าข้างขวาให้เรียบร้อย ส่วนผ้าปิดตายังคงถอดออกเตรียมตัดโซ่ช่วยปลดปล่อยเหยื่อทั้งหมด

กริ๊งง~ กริ๊งง~ กริ๊งง~

ระหว่างนั้นเอง เสียงริงโทนของโทรศัพท์อีกฝ่ายก็ได้ดังขึ้นสลัดความรู้สึกเคอะเขินจนหมดเกลี้ยง เมื่อหยิบออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมองหน้าจอ ปรากฏว่าเป็นเบอร์ทานิซากิ จุนอิจิโร่จริงๆ เขากดรับสายโดยไม่ลืมที่จะเปิดโหมดลำโพงด้วย

“ฮัลโหล ทานิซากิ นายหาพวกเขาเจอบ้างรึยัง”

“เจอแล้วครับ คุณคุนิคิดะ ตอนนี้กำลังหมดสติอยู่ทุกคนเลย ถ้าหันมองทางตึกสูงที่พวกคุณเพิ่งร่วงลงมาล่ะก็...ให้วิ่งทางขวามือประมาณหนึ่งกิโลเมตร บริเวณนั้นจะมีทุ่งฮิกันบานะสีแดงและเสากางเขนที่จับตรึงพวกเขาไว้”

“อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณที่ช่วยตามหานะ จุนอิจิโร่คุง เดี๋ยวพวกเราจะรีบไปที่นั่นให้ไวเลย”

“อื้ม ระวังตัวด้วยล่ะ...ยูกิจัง ผู้หญิงคนนั้นอาจไล่ตามอยู่ข้างหลังก็ได้ แต่ถ้าเกิดวิกฤตจริงๆ ผมจะช่วยซัพพอร์ตเอง”

ติ๊ด!

ทางปลายสายกดวางสายทันทีที่พูดจบประโยค คุนิคิดะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วค่อยพาฉันหันมองทางตึกสูงพร้อมเริ่มวิ่งมุ่งหน้าออกทางขวามือตามคำบอกเมื่อครู่ แน่นอนว่าระหว่างนั้นเหล่าดอกไม้ปีศาจบนพื้นก็ต่างคอยเป็นอุปสรรคขัดขวางทุกเส้นทาง อสรพิษด้านดีจึงพากันปรากฏตัวช่วยปกป้องพวกเรา

เมื่อวิ่งไปได้ครึ่งกิโลเมตร สายตาของฉันได้สังเกตเห็นทุ่งฮิกันบานะสีแดงที่กำลังโบกตามสายลมเบาๆ อีกทั้งยังมีเสากางเขนแบบหินตั้งอยู่ทั่ว เหยื่อในสภาพไร้สติทุกคนต่างถูกมัดด้วยโซ่ตรวนขนาดเล็ก ที่สำคัญคือมีเสากางเขนปักตรงหน้าสุดของทางเข้าทุ่งดอกไม้ สมาชิกนักสืบบุโซอย่างรัมโปกับอัตสึชิกำลังถูกตรึงอยู่ใกล้กัน

“ให้ตายเถอะ...จุนอิจิโร่คุงอยู่จุดไหนกันแน่นะ...”

“แหมๆ ตามหาจนเจอคุณรัมโปซะแล้วเหรอจ๊ะ...คุณนักสืบทั้งสอง”

“...!!?”

จังหวะนั้นเอง เสียงพูดของผู้หญิงอันคุ้นเคยดังจากข้างหลัง ซึ่งจะเป็นใครได้นอกจากคนที่คอยเล่นงานฉันอย่างน้าคานาเอะ เธอเรียกโซ่สองเส้นบนพื้นและสั่งให้พุ่งเข้ามา แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นจนได้ เพราะทางนักสืบแว่นกระโดดเข้ามาขวางจนถูกโซ่พวกนั้นมัดรวบแน่นพร้อมกับลอยตามแรงดึงของเธอ

“คุณคุนิคิดะ!!” ฉันรีบหันกลับหวังจะวิ่งไปช่วยแต่เขาดันห้ามปรามไม่ให้เข้าใกล้มากกว่านี้

“รีบไปช่วยพวกอัตสึชิเถอะ ทาจิบานะ!! อย่าเพิ่งเป็นห่วงฉัน...อั่ก...!!”

พอเห็นเขาถูกมัดแน่นกว่าเดิมและเคลื่อนเข้าใกล้ตัวน้าสาว จู่ๆ ภายในใจของฉันก็เริ่มสั่นคลอน ถูกเติมเต็มไปด้วยความสับสนจนทำให้ความมุ่งมั่นค่อยๆ แตกแยกเป็นสองซีก มือทั้งสองกำหมัดแน่น สายตาจับจ้องมองอีกฝ่าย สมองพยายามคิดหนทางที่จะมุ่งหน้าต่อ

ทำไงดี...จะช่วยคนเดียวหรือเหยื่อทั้งหมดให้รอดก่อนดีนะ

“...”

“มัวแต่ชักช้าอะไรอยู่เล่า!! รีบไป...ช่วยเจ้าพวกนั้นซะสิ...!!”

สีหน้าของคุนิคิดะตอนนี้แสดงออกมาสองอารมณ์ ทั้งเคร่งเครียดกับทรมาน ฉันกำหมัดแน่นยิ่งกว่าและขบริมฝีปากล่างด้วยความรู้สึกย่ำแย่ หวาดกลัว ระแวงว่าถ้าช่วยพวกเหยื่อทุกคนสำเร็จแล้วจะช่วยอีกคนทันรึเปล่า

สุดท้ายจึงตัดสินใจยอมหันหลังกลับไปอย่างเจ็บใจ ออกวิ่งมุ่งหน้าทางทุ่งฮิกันบานะแทน

ขอร้องล่ะ...คุณคุนิคิดะ อย่าเพิ่งตายเลยนะคะ

พอวิ่งมาถึงจุดมุ่งหมาย ฉันเริ่มสำรวจจำนวนเหยื่อทั้งหมดภายในทุ่งดอกไม้สีแดงแห่งนี้ นอกจากสมาชิกนักสืบบุโซสามคนแล้วยังมีประชาชนทั่วไปเกือบ 20 คน แต่ยิ่งสำรวจนานเท่าไหร่ กลิ่นฉุนแปลกๆ ของฮิกันบานะยิ่งโชยออกมา

จากนั้นก็รีบใช้พลังพิเศษเรียกอสรพิษสองด้านนับสิบเพื่อช่วยกันตัดโซ่ปลดปล่อยพวกเขาทั้งหมดโดยมีมือขวาคอยปิดจมูกไว้ พยายามหายใจเข้าสั้นๆ เพราะกลิ่นนี้คล้ายกับช่อดอกไม้ที่ดาไซซื้อเป๊ะมาก

“อึ่ก...”

และเมื่อเวลาผ่านไปหลายวินาที ความรู้สึกเวียนหัวได้กลับมาอีกครั้ง แต่หนักกว่านั้นอีกคือชวนสำลักราวกับอยู่ท่ามกลางควันเพลิงที่ลอยตลบอบอวล ทำให้ต้องวิ่งออกจากทุ่งฮิกันบานะสีแดงให้เร็วที่สุดซะก่อน ฉันทรุดลงไอสองสามรอบแล้วค่อยปล่อยมือขวาลงสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดตัวเอง

“แฮ่ก...แฮ่ก...มะ...ไม่แปลกใจเลยว่าพวกเขาพากันหมดสติเพราะอะไร...”

ต่อมาแคทเชอร์เริ่มลอยมาส่งโทรจิตบอกว่าพวกมันทั้งหมดจะพยายามพุ่งไปรวบเหยื่อทุกคนให้รอดพ้นจากนรกแห่งนี้โดยที่ไม่ต้องลุกขึ้นตาม ตอนแรกก็ไม่ค่อยมั่นใจในพลังของตัวเองสักเท่าไหร่นัก แต่ถ้าลองดูคงไม่เสียหายอะไรมากมาย

“อื้ม...ฝากด้วยนะ แคทเชอร์”

ฉันนั่งคุกเข่าหันหลังให้กับทุ่งดอกไม้แล้วยกมือทั้งสองกุมเข้าหากันระดับอกพร้อมหลับตาลงช้าๆ ส่งเหล่าอสรพิษทุกตัวฝ่าเข้าไป ในจังหวะนั้นเสียงเรียกของทานิซากิได้ดังขึ้นจากด้านข้าง แถมดูเหมือนเขาจะรู้ด้วยว่าสถานการณ์เป็นยังไง จึงขอร่วมด้วยอีกคน

“พลังพิเศษ : ละอองหิมะโปรย!”

ถึงจะยังหลับตาอยู่แต่ก็รู้สึกได้ถึงแสงออร่าจากการใช้พลังพิเศษของเขา ความเย็นเฉียบเล็กๆ ของหิมะถูกโปรยลงกระทบบนมือ คาดว่าคงแฝงตัวในภาพฉายเพื่อช่วยแบกร่างเหยื่อให้แล้วแหละ

“ยูกิจัง เธอรีบลุกขึ้นไปช่วยคุณคุนิคิดะก่อนเถอะนะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง”

“ตะ...แต่แถวนั้นมีพิษของฮิกันบานะอยู่นี่นา ขืนนายอยู่คนเดียวนานๆ ล่ะก็...” ฉันพยายามพูดคุยกับชายหนุ่มผมส้มในขณะที่มือสองข้างยังกุมไว้กลางอก

“ไม่เป็นไร...ผมสัญญาเลยว่าจะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด สำคัญยิ่งกว่าคืออย่าให้เขาต้องเป็นเหยื่อรายต่อไปเด็ดขาด”

“...”

เอาอีกแล้ว...ความสับสนภายในใจนี่มันกลับมาหลอกหลอนต่อเนื่องจากเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา ตอนแรกกะว่าจะช่วยคุนิคิดะก่อน พอถึงตอนนี้ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยทานิซากิจากขุมนรกข้างหลัง แถมระยะห่างระหว่างนักสืบสองคนยังไกลเกินความสามารถของพลังพิเศษของตัวเองด้วย

“หืมม? เมื่อกี้เหมือนมีใครถามหาเลยน้า~”

“...!!?”

ฉันรีบเบิกตาออกกว้างทันทีเมื่อได้ยินเสียงน้าคานาเอะกำลังพูดตรงหน้าซึ่งอยู่ห่างกันประมาณ 100 เมตรพร้อมกับโซ่ตรวนที่มัดรวบร่างนักสืบแว่นไว้ จากนั้นจึงยอมสั่งให้มันปล่อยเหยื่อของตัวเองโดยการโยนกลับมาอยู่ข้างกัน

“นี่...ยูกิ”

ต่อมาเธอค่อยๆ เดินเข้าหาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ไร้ซึ่งอารมณ์เคียดแค้น ตัวฉันที่ยังส่งอสรพิษฝ่าดงฮิกันบานะไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้แม้แต่นิด ทำได้แค่เพียงกุมมือแน่นและจ้องมองแบบกล้าๆ กลัวๆ อีกฝ่ายเริ่มนั่งชันเข่า ยื่นมือขวาจับเชยคางก่อนที่จะแสดงท่าทีเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ

“ขอโทษที่ทำตัวร้ายกาจมาตลอดนะ...ยูกิ”

“เอ๊ะ...?”

ใช่แล้ว...เมื่อกี้จู่ๆ น้าสาวก็กล่าวคำขอโทษพร้อมแสดงสีหน้าไม่สบายอกสบายใจ ราวกับว่าตัวเองกำลังทำบางอย่างผิดพลาดหนักหนาสาหัส เธอค่อยๆ เลื่อนมือลงแตะไหล่ เปิดใจพูดคุยตรงไปตรงมาถึงความรู้สึกที่ปิดบังมาโดยตลอด 18 ปี

“ถ้าตอนนั้นฉันรีบออกไปรับเธอในป่าและแอบเลี้ยงแทน...คงไม่ต้องเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้เลย ฉันรู้ว่าตัวเธอวัยสองขวบไม่มีทางฆ่าพ่อแม่ได้ลงหรอก แต่เพราะญาติมิตรที่ต่างประณามเยี่ยงกาลกิณีกันหมดทุกคน ก็เลยหมดทางเลือกแล้วค่อยตามน้ำเรื่อยมา”

อะไรกัน...งงไปหมดเลย...ไม่เห็นเข้าใจสักนิด 

ทำไมเพิ่งจะสำนึกผิดเอาป่านนี้ล่ะ...

“ละ...แล้วคดีครั้งนี้ที่เหมือนจะหมายหัวของหนูล่ะคะ...”

“ฉันแค่...อยากเจอเธอเท่านั้นเอง อยากเห็นการเติบโตทั้งที่มีคำสาปติดอยู่ พยายามวิ่งตามหาทั่วแล้วแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่หัวเงา คิดว่าน่าจะนอนตรอมใจตายตามคำสบประมาทของตัวเอง จนกระทั่งได้ยินข่าวลือมาว่าเธอเป็นหนึ่งในสมาชิกนักสืบบุโซ สถานที่ทำงานเดียวกันกับคุณรัมโป”

ระหว่างบทสนทนานี้ อีกฝ่ายได้ดีดนิ้วเพื่อสั่งให้ทุ่งฮิกันบานะเลิกส่งกลิ่นพิษ ทำลายเสากางเขนพร้อมเปลี่ยนเป็นดอกไม้หลากสีเหมือนเดิมแทน

“งั้นเหตุผลที่พูดถึงคุณรัมโปตอนนั้น...”

“จริงอยู่ที่ปลาบปลื้มผลงานสืบสวนในชั่วพริบตาทุกคดี แต่เขาก็ถือเป็นกุญแจสำคัญในการตามหาเธอไม่ใช่เหรอ...”

“...”

“ดังนั้นการก่อเหตุครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อดึงดูดให้พวกนักสืบกับมาเฟียเริ่มปฏิบัติงานอย่างเดียว...” อีกฝ่ายหยุดพูดชั่วขณะและเริ่มโอบแขนทั้งสองเข้ากอดฉันเบาๆ ความอบอุ่นจากญาติมิตรที่ไม่เคยสัมผัสได้โถมมาทั่วร่าง “แต่เพื่อเรียกเธอให้มาพบเจอ...ช่วยพิสูจน์ความมุ่งมั่นของการช่วยเหลือผู้อื่นในสังคม”

“คุณน้า...”

พอลองคิดดูแล้ว รู้สึกว่ามันไม่ใช่การหลอกลวงหรือใช้แผนให้ตายใจเลยแฮะ คือไม่รู้สิ...ก็น้าคานาเอะเป็นคนเดียวที่ตามหาฉันหลังจากคุณลุงได้รับเลี้ยงแทนตลอดนี่นา ตอนเด็กไม่มีโทรศัพท์ติดตัวสักเครื่อง ถึงมีแต่คงไม่มีเบอร์โทรให้ติดต่อกัน พอคิดว่านอนตรอมใจตายในป่าแล้ว กำลังใจของเธอน่าจะลดฮวบจนหมดในท้ายที่สุด

พอเวลาผ่านไปหลายวินาที น้าสาวค่อยๆ ปล่อยตัวฉันออกจากอ้อมแขนและลุกขึ้นยืน เธอเดินถอยหลังออกประมาณห้าเมตร โน้มตัวลงพร้อมกล่าวคำขอโทษอีกรอบ อีกทั้งยังฝากฝังงานครั้งหน้าให้กับพวกเราด้วย

“ถึงจะเป็นเรื่องที่เชื่อถือได้ยากสักหน่อยแต่ขอฝากจัดการเหล่าคนสมรู้ร่วมคิดทั้งหมดหลังจากกลับเข้าสู่โลกเดิมด้วยล่ะ...ทุกอย่างที่ฉันทำเป็นเพียงแผนการพบเจอเธอเท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจก่อเหตุในฐานะสมาชิกกลุ่มองค์กรนั่นเลย”

กลุ่มองค์กร...? หมายความว่าไงกันนะ

ทางคุนิคิดะเริ่มเปิดปากถามรายละเอียดเกี่ยวกับองค์กรที่ว่านั่น มือสองข้างหยิบสมุดอุดมคติกับปากกาเตรียมจดอย่างดี ส่วนทานิซากิก็ช่วยพาเหยื่อทุกคนวางลงนอนบนพื้นหญ้าใกล้ๆ ซึ่งมีเพียงรัมโปและอัตสึชิเท่านั้นที่ได้สติกลับมาเรียบร้อย

เธอบอกว่าเมื่อไม่นานนี้มีองค์กรลับแห่งหนึ่งภายในเมืองโยโกฮาม่าที่เปิดกิจการโดยไม่ได้รับการอนุญาตจากทางรัฐบาล แม้แต่เบื้องบนเองก็ไม่เคยรับรู้สักนิด สมาชิกทุกคนต่างปกปิดตัวเองและใช้โค้ดเนมเป็นตัวอักษรแรกของชื่อตัวเอง เพราะงั้นถึงเปิดเผยโค้ดเนมแต่ก็ไม่มีใครสามารถสืบหาตัวจริงได้

“เธอพอจะบอกชื่อได้รึเปล่า คานาเอะ” นักสืบแว่นขอถามคำถามสุดท้ายหลังได้ฟังเรื่องเล่าเมื่อครู่จบเพื่อเก็บข้อมูลให้สมบูรณ์ที่สุด

“อื้ม ชื่อขององค์กรลับแห่งนั้นคือ...”

ฟ่อออ~

“เอ๊ะ...?”

ทันใดนั้นเอง เสียงของอสรพิษตัวหนึ่งได้ร้องออกมาพร้อมกับปรากฏตัวในควันสีดำด้านหลัง ซึ่งตัวนั้นดันกลายเป็นริปเปอร์แทนแคทเชอร์ มันเริ่มเผยคมดาบบนหัวและอ้าปากแยกเขี้ยวแหลมๆ นัยน์ตาสีเลือดจับจ้องมองไปที่น้าคานาเอะก่อนที่จะพุ่งเข้าไปหา จึงทำให้รู้สึกตัวว่าลืมใส่ผ้าปิดตาสีดำเพื่อผนึกคำสาปเหมือนเดิม

“...!? เดี๋ยวก่อนสิ!! ตอนนี้พวกเราคุยกันได้แล้วไม่ใช่เหรอ!!”

ฉันพยายามเรียกให้กลับมาในขณะที่มือขวายกขึ้นปิดไว้แทน แม้จะจับรั้งได้แล้วแต่มันกลับสะบัดร่างตัวเองจนหลุดมือ คุนิคิดะกับทานิซากิรีบตามช่วยอีกฝ่ายด้วยสีหน้าซีดๆ แน่นอนว่าพวกเขาถูกขัดขวางด้วยโซ่ตรวนบนพื้นที่คอยรั้งตัวไว้

น้าสาวไม่ปริปากพูดอะไรทั้งสิ้นและค่อยๆ ฉีกยิ้มเล็กน้อย หลับตาลงยอมรับความตายตรงหน้า ถ้าเธอตายตอนนี้ โลกแห่งโซ่ตรวนคล้องบุปผาคงจะสลายหายไปแล้วกลับสู่โลกเดิม แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยกำลังเกิดขึ้นในไม่ช้า

“ขอร้องล่ะ...หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!”

.

.

.

.

.

โผล๊ะ!!

“...!!!”

เหตุการณ์เก่าๆ สุดเลวร้ายได้กลับมาวนเวียนอีกครั้ง หยาดเลือดกระเซ็นลงบนอสรพิษด้านชั่วพร้อมร่างของคนในครอบครัวที่ถูกมันพุ่งทะลวงกลางอก เสื้อเปิดไหล่สีแดงถูกชโลมจนเป็นโทนสีเข้ม เธอยืนกระอักเลือดหนึ่งรอบแล้วค่อยเอนตัวล้มหงายบนพื้น ส่วนริปเปอร์ก็ดึงตัวเองกลับมาลอยอยู่ข้างหลังเหมือนเดิม

ทำไมกันล่ะ...อุตส่าห์ได้เริ่มคุยกันตามปกติแล้วแท้ๆ เลย!!

“คุณน้า...!!!” ฉันรีบลุกขึ้นวิ่งไปหาและคุกเข่าจับยกร่างน้าคานาเอะด้วยความรู้สึกผิด ภายในจิตใจมีแต่ความกลัว สับสน ไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อดี “คุณน้า...หนูขอโทษ เมื่อกี้หนูควบคุมริปเปอร์ไม่ได้จริงๆ”

“ยูกิ...นั่นไม่ใช่...ความผิดของเธอ...อั่ก...!!” เธอพยายามพูดคุยทั้งที่ยังทรมานกับบาดแผลลึกกลางอก มือขวาค่อยๆ ยกขึ้นแตะบนแก้มของฉันแต่ก็ไม่อาจเอื้อมถึง

ขืนปล่อยไว้แบบนี้ต่อไป มีหวังตายก่อนแน่ๆ ต้องหาทำอะไรสักอย่างซะแล้ว...

จริงด้วยสิ! มีอยู่วีธีหนึ่งที่พอช่วยได้นี่นา!

“งะ...งั้นถ้ารีบพาพวกเรากลับโลกเดิม อาจมีความหวังเหลืออยู่ก็ได้ หนูจะพาไปหาคุณหมอโยซาโนะแล้ว...”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยค อีกฝ่ายก็จับแขนเสื้อไว้และขัดจังหวะไม่ให้พูดอะไรมากกว่านี้

“ไม่เป็นไรหรอก...เดิมทีฉันสมควรตายตั้งแต่เริ่มสู้แล้วล่ะ อ้อ...งั้นขออะไรบางอย่างเป็นครั้งสุดท้ายหน่อยจะได้รึเปล่า...”

“...!? ว่ามาได้เลยค่ะ! ถ้าเพื่อคุณน้าล่ะก็...หนูจะยอมทำค่ะ!”

“ฮ่ะๆๆ เธอเนี่ย...เป็นคนจิตใจดีกว่าที่คิดไว้จริงๆ” เธอยิ้มบางๆ ให้แล้วเริ่มเปิดปากขอร้องเรื่องต่อจากนี้ “แม้ว่าคำสาปจะยังไม่หายไป แต่ขอให้ปกป้องเมืองนี้...ในฐานะนักสืบบุโซ อยู่กับเพื่อนร่วมงานทุกคนอย่างมีความสุข และก็...ฝากปกป้อง...คุณรัมโป...ด้วยนะ...”

เมื่อสิ้นเสียงของน้าสาวแล้ว ลมหายใจก็ดับสิ้นตาม มือที่จับแขนเสื้อไว้ค่อยๆ คลายออกจนห้อยลงข้างล่าง ใบหน้าหวานนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มบางและน้ำตาที่เอ่อไหลลงเล็กน้อย หัวใจของฉันเริ่มสั่นคลอน มือไม้สองข้างสั่นระริก แถมยังสำนึกได้ทันทีว่าไม่มีทางหนีพ้นบาปกรรมเก่าเลย

บาปกรรมที่เคยฆ่าผู้คนในอดีต...ทั้งคนในครอบครัวและโรงเรียน...

หลังจากฉันวางร่างของอีกฝ่ายลงอย่างเบามือ ลมพายุได้พัดโบกส่งกลิ่นดอกไม้อ่อนๆ ภายในโลกแห่งโซ่ตรวนคล้องบุปผา แสงสว่างสาดส่องมาทั่วพื้นหญ้าก่อนที่มันจะสลายหายไปพร้อมดึงทุกคนกลับสู่เมืองโยโกฮาม่า ณ ตำแหน่งเดิม

เมื่อลองหันมองรอบๆ ไม่พบร่างของรัมโป อัตสึชิกับทานิซากิเลย อาจเป็นเพราะกลับไปอยู่จุดเกิดเหตุของพวกเขา สรุปคือบริเวณที่มีใบโคลเวอร์สีดำโปรยไว้บนพื้นนั่นเอง

“...”

ส่วนอาคุตางาวะที่ดูเหมือนจะจัดการศัตรูของตัวเองเรียบร้อยแล้วนั้นเริ่มหันกลับมาทางพวกเรา เขาเหลือบตามองร่างน้าคานาเอะสลับกับฉันด้วยความสงสัย ซึ่งทำให้เพิ่งรู้สึกตัวอีกครั้งว่าต้องรีบใส่ผ้าปิดตาข้างขวาให้เร็วที่สุด

“ยูกิ...น้าสาวของเจ้าหมดประโยชน์ที่ต้องไว้ชีวิตแล้วล่ะ เพราะงั้นข้าจึงขอสังหารทิ้งแบบนั้น...”

“หุบปากซะ ริปเปอร์! เพราะคำสาปจากตัวนายแท้ๆ พวกเราทั้งหมดถึงอดได้ข้อมูลสำคัญเลย!! นายหัดควบคุมตัวเองบ้างไม่ได้รึไง!!” ฉันเริ่มตวาดใส่อสรพิษด้านชั่วของตัวเองหลังจากใส่ผ้าปิดตากลับเหมือนเดิมและสั่งให้มันหายไปกับควันสีดำ

“ทาจิบานะ...”

“ขอโทษด้วยค่ะ...คุณคุนิคิดะ มันเป็นความผิดของฉันเองที่ถอดผ้าปิดตาเพื่อเรียกริปเปอร์ออกมา ฉันทำลายอุดมคติของคุณจนเกิดรอยแตกแยก นำพาความตายเข้ามาหลอกหลอนอีกครั้งสินะคะเนี่ย...”

ทั้งอาคุตางาวะ คุนิคิดะ ฮิกุจิ ทาจิฮาระ และฮิโรสึต่างเงียบปากกันทุกคน บรรยากาศอันมาคุโถมเข้ามาล้อมรอบพร้อมสายลมหนาวเหน็บโชยผ่านไป ความลับที่อุตส่าห์ปิดบังไว้กับกลุ่มพอร์ตมาเฟียถูกเผยออกให้รับรู้จนได้ หนำซ้ำคือดาไซกับชูยะดันวิ่งกลับมาเห็นพอดีด้วย

ความรู้สึกย่ำแย่ที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ พวกนี้นี่มันอะไรกันนะ...

มันเริ่มเติมเต็มทั้งใจจนคิดว่าตัวเองไม่สมควรเป็นนักสืบเลยสักนิด

“งะ...งั้นขอตัวไปฝังศพคุณน้าก่อนละกันนะคะ...” ฉันรีบจับยกร่างของน้าสาวขึ้นแล้วค่อยพูดประโยคเมื่อครู่ให้กับทุกคน แต่นักสืบแว่นดันเดินมาตรงหน้าพร้อมรับตัวไว้แทน สีหน้าของเขาล้วนมีแต่ความนิ่งเรียบปนเหนื่อยใจเล็กๆ

“ไม่ต้องหรอก...เดี๋ยวพวกฉันจะพาไปเอง ส่วนเธอก็พักผ่อนเถอะ คืนนี้เหนื่อยมามากพอแล้วล่ะ...”

“...รับทราบค่ะ”

ว่าจบฉันก็หันหลังให้และก้าวขาเดินออกไปอย่างช้าๆ ซึ่งขอนั่งสงบจิตสงบใจที่ไหนสักแห่งแทนการกลับหอพัก ภาพเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ยังคงตามหลอกหลอนจนรู้สึกไม่อยากหลับนอน ถ้าสามารถขจัดพวกมันให้หายไปก่อนน่าจะดีกว่าหลายเท่า

คำสาป ณ คืนนี้ถือเป็นสิ่งที่ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับน้าคานาเอะ ความไว้เนื้อเชื่อใจ รวมถึงข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับองค์กรลับพังทลาย ถ้าริปเปอร์มีเหตุผลมากพอในการสังหาร มันควรอธิบายให้ชัดเจนตั้งแต่แรกสิ ไม่ใช่บอกแค่ว่าหมดประโยชน์ที่ต้องไว้ชีวิตแบบนั้น!

“...”

พอเดินไปเรื่อยๆ จนพบเห็นกลีบดอกไม้เพียงกลีบเดียวถูกสลัดออกมาโปรยตรงหน้าแล้ว ฉันก็ชะงักตัวลงเพื่อยืนมองสักพักก่อนที่จะไว้อาลัยน้าสาวโดยการยกมือสองข้างขึ้นกุมเข้าหากันในระดับอกพร้อมหลับตาลงช้าๆ

“คุณน้า...บาปกรรมเก่าครั้งนี้หนูจะรับไว้เป็นบทเรียนเอง เพราะงั้น...ขอให้ไปสู่สุขคตินะคะ”

[ To be continued ]