ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fate/Grand Order] วันๆ ณ คาลเดียกับยูมิ [END]

    ลำดับตอนที่ #1 : นี่แหละคือนกเขา ไม่ใช่นกเรา

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.71K
      70
      24 ก.ค. 63

    B
    E
    R
    L
    I
    N
     

    นี่แหละคือนกเขา ไม่ใช่นกเรา

    ----------------------------------------------------

    ณ มายรูม

    เนื่องจากตอนนี้อีเว้นท์คริสต์มาส 2017 ได้จบลงพร้อมขึ้นปีใหม่ 2018 แล้ว เรียกว่าเหน็ดเหนื่อยพอตัวเลย อยากสารภาพตรงๆ แบบไม่มีอ้อมค้อมว่าแอบมีโมเม้นต์อู้งานบ้าง บางทีรู้สึกเหนื่อยๆ ก็นอนฟังเพลง ทำงานที่ค้างเยอะ บลาๆๆๆ มันมีหลายอย่างมาขัดใจอยู่เรื่อย จนสุดท้ายก็แลกไอเทมได้ไม่มากพอ

    ให้ตายเถอะ...มันช่างเศร้าและเสียดายสุดๆ ยังไงไม่รู้

    ฟุ่บ!

    เฮ้อออ...”

    ฉันหย่อนตัวลงนอนพักด้วยความทรุดโทรมหลังจากเรย์ชิพพาเซอแวนท์คนอื่นๆ ไปเสริมแกร่งให้ตัวเอง ซึ่งเหตุผลหลักคือ อยากได้เพชร!! เพื่อจะรอนำไปอัญเชิญเซอแวนท์ใหม่ให้เข้ามาอยู่ในคาลเดียเพิ่มเติม และตอนนี้ก็มีตุนไว้อยู่ประมาณ 50 เม็ดพร้อมกับตั๋วทองที่ทางนักวิจัยเวทแจกให้ประมาณ 20 ใบ

    เอาจริงๆ มันยังน้อยเกินที่จะอัญเชิญตัวใหม่นะ

    อย่างน้อยต้องมีสัก 100 เม็ดขึ้นไป เผื่อดวงแย่ในช่วงแรกจะได้ไม่เฟลทีหลัง

    ตึกๆๆๆ

    ครืดด~

    รุ่นพี่ยูมิคะ!”

    ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดตรวจดูงานการทั้งหมดในโน้ตแพ็ด เสียงมาชูผู้เป็นรุ่นน้องประจำคาลเดียได้ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของห้องพร้อมเสียงประตูเปิด เธอค่อยๆ เดินเข้ามาด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งเมื่อครู่นี้

    หืม? มีอะไรรึเปล่า มาชู”

    เอ่อคือ...ตอนนี้ได้เริ่มมีการอัญเชิญเซอแวนท์ครั้งใหม่แล้วค่ะ รุ่นพี่สนใจไปร่วมด้วยมั้ยคะ”

    การอัญเชิญครั้งใหม่!? ครั้งนี้ใครเป็นตัวหลักงั้นเหรอ” ฉันรีบวางแผ่นโน้ตแพ็ดในมือเพราะเริ่มรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ยินว่า การอัญเชิญครั้งใหม่

    ทีนี้ก็จะได้ลุ้นสักทีว่ามีเซอแวนท์ตัวไหนที่คู่ควรเข้ามาร่วมในคาลเดียแห่งนี้บ้าง!

    งั้นรอสักครู่นะคะ” มาชูรีบล้วงกระเป๋าเสื้อแขนยาวของตัวเองก่อนที่จะหยิบกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาอ่าน “ก็มี...ตัวใหม่ที่เพิ่งถูกเลือกเป็นเซอแวนท์ คือ โฮคุไซ คลาสฟอรีเนอร์ และเซอแวนท์เก่าๆ คือ สกาฮะ, อาเชอร์แห่งชินจูกุ, ทามาโมะ โนะ มาเอะ, มิยาโมโตะ มูซาชิ และก็...ท่านกิลกาเมชอาเชอร์ค่ะ”

    วะ...ว่าไงน้าาาาาา!!

    กิลกาเมชอาเชอร์...งั้นเรอะ!!

    เอาแล้วสิ...เขายิ่งมีโอกาสเล่นตัวและถูกอัญเชิญค่อนข้างยากซะด้วย...จะรอดมั้ยล่ะเนี่ยย!

    “...”

    ไม่ๆๆ อย่าคิดอะไรในแง่ลบแบบนั้น! ฉันต้องเชื่อมั่นในกองเพชรและตั๋วทองที่มีอยู่ทั้งหมดตอนนี้สิ!

    อะ...อ้อ งั้นเดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลัง มาชูไปรอที่นู่นก่อนเลยนะ

    ได้ค่ะ!”

    ว่าจบรุ่นน้องผมชมพูก็เริ่มเดินออกจากห้องอย่างเร็วไว พอประตูห้องปิดไปสักพักหนึ่ง ฉันแอบมองกองเพชรและตั๋วทองในกล่องไม้สีน้ำตาลที่วางอยู่มุมห้องก่อนที่จะนอนกลิ้งไปมาอย่างช่วยไม่ได้

    แต่...เมื่อกี้ก็เพิ่งรู้ตัวว่าดวงหมดตั้งแต่ตู้กาชาล่าสุด ซึ่งอัญเชิญเซอแวนท์สาวตัวใหม่อย่าง อบิเกล วิลเลี่ยมส์ [ฟอรีเนอร์] มีหลายคนเชื่อกันว่า ถ้าได้เซอแวนท์ห้าดาวมาแล้ว ต้องรอดวงสักพักใหญ่ถึงจะอัญเชิญตัวอื่นได้ต่อ

    แต่มัน(คง)ไม่ได้ผลกับฉันหรอกน่า!!

    เอาล่ะ...”

    ฉันรีบจัดระเบียบชุดยูนิฟอร์มคาลเดียให้เรียบร้อย เดินไปหยิบกล่องไม้สีน้ำตาลที่บรรจุด้วยเหล่าเพชรและตั๋วทองทั้งหลายแล้วแบกมันออกจากห้อง ต่อจากนั้นก็ล็อกห้องเอาไว้ก่อนที่จะติดป้ายว่าไม่อยู่ในห้อง’

    ตึก...ตึก...ตึก

    ตลอดเส้นทางเดินนี้ เสียงหัวใจกลางอกที่เต้นตึกตักดังลั่นภายในหัว มันแฝงไปด้วยความตื่นเต้นและหวาดเสียววาบๆ ทั่วกระดูกสันหลัง เพราะยังไม่รู้ว่าตอนอัญเชิญจะได้อะไรแปลกๆ ปนมาด้วยรึเปล่า

    แต่เอาน่า...

    เดี๋ยวมันก็มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นสิ...ใช่มั้ยล่ะ!!?

    .

    .

    .

    ณ ห้องอัญเชิญเซอแวนท์

    เฮ้อ...ในที่สุดก็เดินมาถึงดินแดนแห่งความเกลือ(?)สักที ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะมีป้ายบอกกำกับด้วยว่ามีเซอแวนท์ตัวไหนที่มีโอกาสอัญเชิญได้เป็นพิเศษ ซึ่งครั้งนี้เป็น...กิลกาเมชอาเชอร์!

    อึ่ก...”

    เอาล่ะ ยูมิ...เธอต้องเชื่อมั่นในเพชรและตั๋วทองในตอนนี้นะ มันต้องมีสักครั้งที่จะอัญเชิญมาได้!!

    พระผู้เป็นเจ้าเอ๋ย...ขอให้การอัญเชิญครั้งนี้...เป็นไปได้ด้วยดีเถิด...!

    ฉันค่อยๆ เปิดฝากล่องไม้สีน้ำตาลแล้วหยิบตั๋วทองออกมาใช้ ซึ่งตามกฎแล้วนั้น ถ้ามีตั๋วทองอยู่กับตัว ต้องใช้มันก่อนที่จะใช้เพชร มือทั้งสองข้างวางพวกมันไว้รอบพื้นที่อัญเชิญที่มีเส้นวงกลมสีฟ้า จากนั้นก็ยื่นมือขวาออกไปข้างหน้าพร้อมร่ายคำอัญเชิญในใจ

     

    ในนามของมาสเตอร์แห่งคาลเดียนัมเบอร์ 021 อิชิมารุ ยูมิ ขอให้ท่านสดับฟังข้า หากได้ยินเสียงเพรียกร้องจากจอกศักดิ์สิทธิ์...จงตอบรับเสีย

    ตัวข้าผู้เป็นนักผดุงความยุติธรรม พร้อมที่จะช่วยเหลือเหล่ามวลมนุษยชาติทั้งหลาย

    ฉะนั้น...หากท่านรับฟังแล้วประจักษ์แจ่มแจ้งด้วยดีล่ะก็...ขอให้ปรากฏร่างต่อหน้าข้าด้วยเถิด!

     

    วิ้งง~

    เมื่อผ่านไปหลายนาที ผลที่ได้รับจากการอัญเชิญด้วยตั๋วทองและเพชรทั้งหมดจนเหลือเพชรเพียงห้าเม็ดในครั้งนี้คือ...

    การ์ดเสริมแกร่ง...

    เซอแวนท์ตัวซ้ำ...

    เซอแวนท์ที่ไม่ต้องการผลักดันให้แข็งแกร่งพร้อมพาไปหาดา วินชี่เพื่อขายทิ้ง...

    เซอแวนท์ที่เหมือนจะทำให้ลุ้นเล่นๆ ว่าจะต้องได้กิลกาเมชแต่กลับเป็นตัวอื่น...

    และที่สำคัญ...ฉันยังอัญเชิญอิตาตู้ทองนี่ไม่ได้เลย!!

    มือไม้ทั้งสองสั่นระริกด้วยความวิตกกังวล เริ่มหมดแรงจะทำอะไรอย่างอื่นต่อ แม้พยายามเตือนแล้วเตือนอีกว่าต้องเก็บตุนไว้บ้าง แต่มันทำไม่ได้...เพราะเขาเป็นเซอแวนท์ที่หลายคนถือว่าเก่งที่สุด

    ฉันจะ...หยุดมันไม่ได้!

    “...”

    เนื่องจากการอัญเชิญในแต่ละครั้งจะใช้ได้แค่สามเม็ดเท่านั้น ฉันจึงจำเป็นต้องหยิบมันขึ้นมาอีก แล้วในกำมือนี้คือความหวังสุดท้ายซะด้วย ในใจแอบเจ็บจี๊ดไว้ล่วงหน้าว่า ต้องไม่มาแน่ๆ แต่ในอีกด้านหนึ่งก็หวังไว้สูงเหลือเกิน

    เอาวะ...ใช้มันไปเลยละกัน!!”

    สิ้นเสียงเมื่อครู่ปุ๊บ มือสองข้างจับโยนพวกมันออกไปยังวงสีฟ้าแล้วอัญเชิญใหม่อีกทีด้วยบทร่ายบทเดิม ต่อจากนั้นก็แอบลุ้นว่าจะได้อะไรมาบ้าง ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่วินาที วงแหวนสีทองก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน นั่นแสดงให้เห็นว่า อัญเชิญได้เซอแวนท์แน่นอน!

    ขอร้องล่ะ...ท่านกิลกาเมช...

    โปรดมาหาหม่อมฉันหน่อยเถ๊อะ!!

    .

    .

    .

    .

    .

    และเซอแวนท์ที่ปรากฏตรงหน้าฉันคือ...

    เนเซอรี่ ไรม์ [แคสเตอร์]!!

    บ้าจริง!! นี่มันเซอแวนท์ที่ได้ซ้ำมาแล้วชัดๆ เลยนี่นาา!!

    ฮืออ...ทำไมกันอ่า...

    ทำไมท่านถึงไม่ยอมมาหาบ้างเลยล่ะเพคะ ท่านรู้มั้ยว่าหม่อมฉันเกลือท่วมตัวหลายรอบแล้วนะ!!

    ตุบ!

    ฉันมองผลลัพธ์สุดแสนสิ้นหวังแล้วทรุดลงคุกเข่าไปกับพื้นพลางก้มหน้าลงเล็กน้อย ทุกอย่างที่เคยทุ่มเทเพื่อเขากลับหมดค่าอย่างสิ้นเชิง

    ให้ตายเถอะ นี่ฉันไปทำอะไรให้เขาเหม็นขี้หน้ารึเปล่านะ...

    มาสเตอร์...เป็นอะไรรึเปล่าคะ”

    อึ่ก...ขะ...ขอโทษน้าา ไรม์จัง เดี๋ยวขอตัวกลับห้องก่อน”

    ฉันบ่ายเบี่ยงไม่ร่วมสนทนากับเด็กน้อยก่อนที่จะรีบลุกขึ้นวิ่งหนีออกจากห้องอัญเชิญด้วยความรวดเร็วเพื่อกลับไปยังมายรูม ร่างกายที่หมดเรี่ยวหมดแรงล้มลงนอนบนเตียงพร้อมกับการระบายความผิดหวังด้วยวิธีสุดเบสิคอย่างกรีดร้องออกมาดังๆ

    ในจังหวะนั้นแหละ...ที่เริ่มตระหนักได้ว่า...

    กิลกาเมชอาเชอร์ไม่ได้นกมาสเตอร์ดีๆ

    แต่มันเป็นตัวฉันนี่แหละ...ที่นกเซอแวนท์ดีๆ อย่างเขาเอง!

    กรี๊ดดดดดดดด!!!”

    [ To be continued ]

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×