[Fate/Grand Order] วันๆ ณ คาลเดียกับยูมิ [END]

ลำดับตอนที่ #1 : นี่แหละคือนกเขา ไม่ใช่นกเรา

B
E
R
L
I
N
❀ 

นี่แหละคือนกเขา ไม่ใช่นกเรา

----------------------------------------------------

ณ มายรูม

เนื่องจากตอนนี้อีเว้นท์คริสต์มาส 2017 ได้จบลงพร้อมขึ้นปีใหม่ 2018 แล้ว เรียกว่าเหน็ดเหนื่อยพอตัวเลย อยากสารภาพตรงๆ แบบไม่มีอ้อมค้อมว่าแอบมีโมเม้นต์อู้งานบ้าง บางทีรู้สึกเหนื่อยๆ ก็นอนฟังเพลง ทำงานที่ค้างเยอะ บลาๆๆๆ มันมีหลายอย่างมาขัดใจอยู่เรื่อย จนสุดท้ายก็แลกไอเทมได้ไม่มากพอ

ให้ตายเถอะ...มันช่างเศร้าและเสียดายสุดๆ ยังไงไม่รู้

ฟุ่บ!

“เฮ้อออ...”

ฉันหย่อนตัวลงนอนพักด้วยความทรุดโทรมหลังจากเรย์ชิพพาเซอแวนท์คนอื่นๆ ไปเสริมแกร่งให้ตัวเอง ซึ่งเหตุผลหลักคือ อยากได้เพชร!! เพื่อจะรอนำไปอัญเชิญเซอแวนท์ใหม่ให้เข้ามาอยู่ในคาลเดียเพิ่มเติม และตอนนี้ก็มีตุนไว้อยู่ประมาณ 50 เม็ดพร้อมกับตั๋วทองที่ทางนักวิจัยเวทแจกให้ประมาณ 20 ใบ

เอาจริงๆ มันยังน้อยเกินที่จะอัญเชิญตัวใหม่นะ

อย่างน้อยต้องมีสัก 100 เม็ดขึ้นไป เผื่อดวงแย่ในช่วงแรกจะได้ไม่เฟลทีหลัง

ตึกๆๆๆ

ครืดด~

“รุ่นพี่ยูมิคะ!”

ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดตรวจดูงานการทั้งหมดในโน้ตแพ็ด เสียงมาชูผู้เป็นรุ่นน้องประจำคาลเดียได้ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของห้องพร้อมเสียงประตูเปิด เธอค่อยๆ เดินเข้ามาด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งเมื่อครู่นี้

“หืม? มีอะไรรึเปล่า มาชู”

“เอ่อคือ...ตอนนี้ได้เริ่มมีการอัญเชิญเซอแวนท์ครั้งใหม่แล้วค่ะ รุ่นพี่สนใจไปร่วมด้วยมั้ยคะ”

“การอัญเชิญครั้งใหม่!? ครั้งนี้ใครเป็นตัวหลักงั้นเหรอ” ฉันรีบวางแผ่นโน้ตแพ็ดในมือเพราะเริ่มรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้ยินว่า การอัญเชิญครั้งใหม่

ทีนี้ก็จะได้ลุ้นสักทีว่ามีเซอแวนท์ตัวไหนที่คู่ควรเข้ามาร่วมในคาลเดียแห่งนี้บ้าง!

“งั้นรอสักครู่นะคะ” มาชูรีบล้วงกระเป๋าเสื้อแขนยาวของตัวเองก่อนที่จะหยิบกระดาษแผ่นเล็กขึ้นมาอ่าน “ก็มี...ตัวใหม่ที่เพิ่งถูกเลือกเป็นเซอแวนท์ คือ โฮคุไซ คลาสฟอรีเนอร์ และเซอแวนท์เก่าๆ คือ สกาฮะ, อาเชอร์แห่งชินจูกุ, ทามาโมะ โนะ มาเอะ, มิยาโมโตะ มูซาชิ และก็...ท่านกิลกาเมชอาเชอร์ค่ะ”

วะ...ว่าไงน้าาาาาา!!

กิลกาเมชอาเชอร์...งั้นเรอะ!!

เอาแล้วสิ...เขายิ่งมีโอกาสเล่นตัวและถูกอัญเชิญค่อนข้างยากซะด้วย...จะรอดมั้ยล่ะเนี่ยย!

“...”

ไม่ๆๆ อย่าคิดอะไรในแง่ลบแบบนั้น! ฉันต้องเชื่อมั่นในกองเพชรและตั๋วทองที่มีอยู่ทั้งหมดตอนนี้สิ!

“อะ...อ้อ งั้นเดี๋ยวฉันจะตามไปทีหลัง มาชูไปรอที่นู่นก่อนเลยนะ”

“ได้ค่ะ!”

ว่าจบรุ่นน้องผมชมพูก็เริ่มเดินออกจากห้องอย่างเร็วไว พอประตูห้องปิดไปสักพักหนึ่ง ฉันแอบมองกองเพชรและตั๋วทองในกล่องไม้สีน้ำตาลที่วางอยู่มุมห้องก่อนที่จะนอนกลิ้งไปมาอย่างช่วยไม่ได้

แต่...เมื่อกี้ก็เพิ่งรู้ตัวว่าดวงหมดตั้งแต่ตู้กาชาล่าสุด ซึ่งอัญเชิญเซอแวนท์สาวตัวใหม่อย่าง อบิเกล วิลเลี่ยมส์ [ฟอรีเนอร์] มีหลายคนเชื่อกันว่า ถ้าได้เซอแวนท์ห้าดาวมาแล้ว ต้องรอดวงสักพักใหญ่ถึงจะอัญเชิญตัวอื่นได้ต่อ

แต่มัน(คง)ไม่ได้ผลกับฉันหรอกน่า!!

“เอาล่ะ...”

ฉันรีบจัดระเบียบชุดยูนิฟอร์มคาลเดียให้เรียบร้อย เดินไปหยิบกล่องไม้สีน้ำตาลที่บรรจุด้วยเหล่าเพชรและตั๋วทองทั้งหลายแล้วแบกมันออกจากห้อง ต่อจากนั้นก็ล็อกห้องเอาไว้ก่อนที่จะติดป้ายว่า ‘ไม่อยู่ในห้อง’

ตึก...ตึก...ตึก

ตลอดเส้นทางเดินนี้ เสียงหัวใจกลางอกที่เต้นตึกตักดังลั่นภายในหัว มันแฝงไปด้วยความตื่นเต้นและหวาดเสียววาบๆ ทั่วกระดูกสันหลัง เพราะยังไม่รู้ว่าตอนอัญเชิญจะได้อะไรแปลกๆ ปนมาด้วยรึเปล่า

แต่เอาน่า...

เดี๋ยวมันก็มีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นสิ...ใช่มั้ยล่ะ!!?

.

.

.

ณ ห้องอัญเชิญเซอแวนท์

เฮ้อ...ในที่สุดก็เดินมาถึงดินแดนแห่งความเกลือ(?)สักที ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะมีป้ายบอกกำกับด้วยว่ามีเซอแวนท์ตัวไหนที่มีโอกาสอัญเชิญได้เป็นพิเศษ ซึ่งครั้งนี้เป็น...กิลกาเมชอาเชอร์!

“อึ่ก...”

เอาล่ะ ยูมิ...เธอต้องเชื่อมั่นในเพชรและตั๋วทองในตอนนี้นะ มันต้องมีสักครั้งที่จะอัญเชิญมาได้!!

พระผู้เป็นเจ้าเอ๋ย...ขอให้การอัญเชิญครั้งนี้...เป็นไปได้ด้วยดีเถิด...!

ฉันค่อยๆ เปิดฝากล่องไม้สีน้ำตาลแล้วหยิบตั๋วทองออกมาใช้ ซึ่งตามกฎแล้วนั้น ถ้ามีตั๋วทองอยู่กับตัว ต้องใช้มันก่อนที่จะใช้เพชร มือทั้งสองข้างวางพวกมันไว้รอบพื้นที่อัญเชิญที่มีเส้นวงกลมสีฟ้า จากนั้นก็ยื่นมือขวาออกไปข้างหน้าพร้อมร่ายคำอัญเชิญในใจ

ในนามของมาสเตอร์แห่งคาลเดียนัมเบอร์ 021 อิชิมารุ ยูมิ ขอให้ท่านสดับฟังข้า หากได้ยินเสียงเพรียกร้องจากจอกศักดิ์สิทธิ์...จงตอบรับเสีย

ตัวข้าผู้เป็นนักผดุงความยุติธรรม พร้อมที่จะช่วยเหลือเหล่ามวลมนุษยชาติทั้งหลาย

ฉะนั้น...หากท่านรับฟังแล้วประจักษ์แจ่มแจ้งด้วยดีล่ะก็...ขอให้ปรากฏร่างต่อหน้าข้าด้วยเถิด!

วิ้งง~

เมื่อผ่านไปหลายนาที ผลที่ได้รับจากการอัญเชิญด้วยตั๋วทองและเพชรทั้งหมดจนเหลือเพชรเพียงห้าเม็ดในครั้งนี้คือ...

การ์ดเสริมแกร่ง...

เซอแวนท์ตัวซ้ำ...

เซอแวนท์ที่ไม่ต้องการผลักดันให้แข็งแกร่งพร้อมพาไปหาดา วินชี่เพื่อขายทิ้ง...

เซอแวนท์ที่เหมือนจะทำให้ลุ้นเล่นๆ ว่าจะต้องได้กิลกาเมชแต่กลับเป็นตัวอื่น...

และที่สำคัญ...ฉันยังอัญเชิญอิตาตู้ทองนี่ไม่ได้เลย!!

มือไม้ทั้งสองสั่นระริกด้วยความวิตกกังวล เริ่มหมดแรงจะทำอะไรอย่างอื่นต่อ แม้พยายามเตือนแล้วเตือนอีกว่าต้องเก็บตุนไว้บ้าง แต่มันทำไม่ได้...เพราะเขาเป็นเซอแวนท์ที่หลายคนถือว่าเก่งที่สุด

ฉันจะ...หยุดมันไม่ได้!

“...”

เนื่องจากการอัญเชิญในแต่ละครั้งจะใช้ได้แค่สามเม็ดเท่านั้น ฉันจึงจำเป็นต้องหยิบมันขึ้นมาอีก แล้วในกำมือนี้คือความหวังสุดท้ายซะด้วย ในใจแอบเจ็บจี๊ดไว้ล่วงหน้าว่า ต้องไม่มาแน่ๆ แต่ในอีกด้านหนึ่งก็หวังไว้สูงเหลือเกิน

“เอาวะ...ใช้มันไปเลยละกัน!!”

สิ้นเสียงเมื่อครู่ปุ๊บ มือสองข้างจับโยนพวกมันออกไปยังวงสีฟ้าแล้วอัญเชิญใหม่อีกทีด้วยบทร่ายบทเดิม ต่อจากนั้นก็แอบลุ้นว่าจะได้อะไรมาบ้าง ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไปไม่กี่วินาที วงแหวนสีทองก็ได้ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน นั่นแสดงให้เห็นว่า อัญเชิญได้เซอแวนท์แน่นอน!

ขอร้องล่ะ...ท่านกิลกาเมช...

โปรดมาหาหม่อมฉันหน่อยเถ๊อะ!!

.

.

.

.

.

และเซอแวนท์ที่ปรากฏตรงหน้าฉันคือ...

เนเซอรี่ ไรม์ [แคสเตอร์]!!

บ้าจริง!! นี่มันเซอแวนท์ที่ได้ซ้ำมาแล้วชัดๆ เลยนี่นาา!!

ฮืออ...ทำไมกันอ่า...

ทำไมท่านถึงไม่ยอมมาหาบ้างเลยล่ะเพคะ ท่านรู้มั้ยว่าหม่อมฉันเกลือท่วมตัวหลายรอบแล้วนะ!!

ตุบ!

ฉันมองผลลัพธ์สุดแสนสิ้นหวังแล้วทรุดลงคุกเข่าไปกับพื้นพลางก้มหน้าลงเล็กน้อย ทุกอย่างที่เคยทุ่มเทเพื่อเขากลับหมดค่าอย่างสิ้นเชิง

ให้ตายเถอะ นี่ฉันไปทำอะไรให้เขาเหม็นขี้หน้ารึเปล่านะ...

“มาสเตอร์...? เป็นอะไรรึเปล่าคะ”

“อึ่ก...ขะ...ขอโทษน้าา ไรม์จัง เดี๋ยวขอตัวกลับห้องก่อน”

ฉันบ่ายเบี่ยงไม่ร่วมสนทนากับเด็กน้อยก่อนที่จะรีบลุกขึ้นวิ่งหนีออกจากห้องอัญเชิญด้วยความรวดเร็วเพื่อกลับไปยังมายรูม ร่างกายที่หมดเรี่ยวหมดแรงล้มลงนอนบนเตียงพร้อมกับการระบายความผิดหวังด้วยวิธีสุดเบสิคอย่างกรีดร้องออกมาดังๆ

ในจังหวะนั้นแหละ...ที่เริ่มตระหนักได้ว่า...

กิลกาเมชอาเชอร์ไม่ได้นกมาสเตอร์ดีๆ

แต่มันเป็นตัวฉันนี่แหละ...ที่นกเซอแวนท์ดีๆ อย่างเขาเอง!

“กรี๊ดดดดดดดด!!!”

[ To be continued ]