The remember book ความทรงจำของฉันกับเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : ลาก่อน เจอกัน

ถึงแล้วหรอ   

เราต้องจากันแล้วหรอ

นึกแล้วใจหายแวบเลยแหะ

"วิน"

"ว่าไง"

"ที่สัญญา ทำด้วยนะ"

"แน่นอน"วินยกมือชูนิ้วโป้งให้ฉั

"จริงนะเกี่ยวก้อยเลย" ฉันชูนิ้วก้อยมาให้วิน

วินเองก็ไม่ลังเลที่จะเกี่ยวก้อย

"ขวัญ"

"หืม"

"สัญญาเพิ่มได้ไหม"

"ได้สิ"

"เราแยกย้ายกันไปทำงานเป็นของตัวเองแล้ว ถ้าดีขึ้นเมือ่ไหร่..."

"..."

"เรามาแต่งงานกันนะ"

ฟุบ

วินเข้ามากอดฉัน แต่งงาน ฉันดีใจมากเลยและ

"ดะ..ได้สิ"

 "ฉันรักเธอนะ"

"ฉันก็รักนาย"

เราส่งยิ้มให้กัน พร้อมน้ำตา เพราะฉันกลัวว่า วันหนึ่ง เราจะไม่ได้เจอกันอีก และแล้วเราก็ต้องห่างกัน

อยู่บ้านเหงาๆ เหงามาก ถึงมากที่สุด 

ตั้งแต่เราจากกันวันนั้น

ไม่ได้ติดต่อกันสองปีแล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นไง

เป็นตายร้ายดียัไง

นายหายไปไหน

ฉันคิดถึงนายยยยยยยยยยยย

ฉันออกมาเดินเล่นช่วงนี่ เป็นช่วงหยุดพักผ่อน ซึ่งงานของฉันไม่ได้ประเดประดังเข้ามมาก ฉันเลยมีเวลาว่างมาคิดถึงวินได้

ปกติฉันจะคุยกับวินทางไลน์ ไม่ก็โทรหากัน มีอยู่ช่วงหนึ่ง ฉันงานเข้ามาเยอะ ทำให้ฉันต้องบอกวินว่าทำงานก่อน แล้ววินก็หายไปเลย ไม่มีวี่แววเลยสักนิด  

ฉันวางแผนไว้ว่าจะไปเชียงใหม่ ไปหาเขา วินบอกว่าเขาทำงานอยู่ที่นั่น นี่คงเป็นเวลาดีแล้วล่ะ ที่ ฉันไปหาเขา