รักร้ายๆของยัยคุณหนูมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : I'm Fayz!!

"คุณหนูครับ ตื่นหรือยังครับเดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะครับ"  บอดี้การ์ดนายหนึ่งกำลังเคาะประตูเรียกคุณหนูของเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ

ปัง โครมมมมมมมมมมมม!! (เสียงคุณหนูหยิบเก้าอี้ข้างเตียงมาเฟี้ยง) "ออกไปให้พ้นเลยนะถ้าพวแกไม่อยากตาย"  นายบอดี้การ์ดทั้งหลายต่างพากันหวาดกลัว ไม่รู้จะทำเช่นไรดี เนื่องจากคุณหนูได้สั่งไว้ หากคุณหนูไปโรงเรียนสาย 

"พวกแกทั้งหมดตาย!" นั่นคือเสียงที่คุณหนูสั่งไว้ก่อนเข้านอน แต่ตอนนี้คุณหนูบอกว่าถ้าไม่ไปให้พ้นหน้า "พวกแกตาย"  แล้วจะให้พวกผมทำยังไงหล่ะครับ T^T จนกระทั่งมีบอดี้การ์ดนายหนึ่ง ทำใจดีสู้เสือ ไปเคาะเรียกอีกครั้ง "คุ..คุณหนูครับ สายแล้วครับ" 

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!! หญิงสาว ดวงตากลมโต ผิวขาวราวหิมะ ปากแดงบางเฉียบได้รูป ผมสีน้ำตาลอัลมอนด์ยาวไล่ถึงก้น กำลังถีบประตูออกมา "ใครใช้ให้พวกแกปลุกวะหะ"

"คุ..คุณหนูใช้ให้ปลุกเมื่อตอนหัวค่ำครับ" นายบอดี้การ์ดคนเดิมยังคงทำใจดีสู้เสือต่อคุณหนูของมัน

"อ๋อเหรอ อืมขอบใจ" เหล่าบอดี้การ์ดทั้งหลายพากันถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ว่าไงพวกนาย กลัวคุณเฟย์เสียจนหัวหดเลยหรือไง" 

"โถ่นายครับ คุณหนูดุยิ่งกว่าสิงโตอีก ไม่กลัวก็บ้าแล้วครับ" 

"555+ พวกแกนี่ ถ้าคุณหนูมาได้ยิน หัวขาดแน่"

"ไรเฟิล ทำไมนายไม่มาปลุกฉันเองหะ มัวแต่ไปทำอะไรอยู่" 

"ผมไปทำธุระที่นายใหญ่สั่งมาครับ เลยใช้เจ้าพวกนี้มาปลุก" 

"อืมๆ ไปเตรียมรถ" คุณหนูพยักหน้าว่ารับรู้ แล้วสั่งให้ผมไปเตรียมรถ สงสัยใช่ไหมหล่ะครับว่าผมเป็นใคร ผมชื่อว่าไรเฟิล เป็นมือขวาของคุณหนู  แต่อย่างคุณหนูของผมไม่ต้องมีบอดี้การ์ดก็ได้ครับ เห็นตัวเล็กเท่ามดแบบนั้น แต่แรงนี่อย่างกับ ช้าง 10 เชือกมารวมกัน ผมไม่ได้เวอร์นะครับ คุณหนูของผม สูงแค่ 158 หนักแค่ 45 แต่ล้มบอดี้การ์อย่างพวกผมมาแล้วทีเดียว 4 คน  

"ไรเฟิล ฉันสั่งแกไปตั้งนานแล้วมัวแต่ยืนทำอะไรอยู่หะ!!" ผมคงต้องหยุดนินทาแค่นี้ก่อนนะครับ ไม่อย่างนั้นผมคงจะได้กินลูกปืนเป็นอาการเช้าแน่ๆเลย T^T

โรงเรียน interuder "ไอไรเฟิล แกขับเข้ามาทำไม ปกติก็จอดข้างหน้านิ" 

"นายใหญ่ใช้ให้ผมมาลาออกให้คุณหนูนะครับ" ผมตอบพร้อมรอฟังเสียงโวยวายจากคุณหนู

"หา!! แกว่าอะไรนะ ลาออก ลาออกทำบ้าอะไร ป๋านี่ทำอะไรไม่ปรึกษาฉันอีกแล้วนะ ต่อสายหาป๋าฉันเดี๋ยวนี้!!" นั่นไงหล่ะครับผมว่าแล้ว ว่าคุณหนูของผมต้องอาละวาด

"คุณหนูไม่ต้องต่อสายหาป๋าหรอกครับ เพราะป๋าของคุณหนูไปรอคุณหนูที่เมืองไทยแล้ว" แล้วผมก็รอฟังเสียงโวยวายอีกหนึ่งชุด

"แกจะบ้าหรือไงหะ!! เมืองไทยไปทำบ้าอะไรที่เมืองไทยวะ หรือว่าจะไปหาแม่"

"คุณหนูต้องไปอยู่เมืองไทยกับคุณแม่ครับ แล้วคุณหนูก็อย่าพึ่งโวยวายอะไรอีกนะครับ ที่เหลือรอไปถามนายใหญ่เอาเอง" ผมตอบแบบไม่สนใจอะไรอีกเช่นเคย ไม่ใช่ผมไม่กลัวคุณหนูหรอกนะ กลัวโคตรๆอ่ะ แต่ผมอยู่กับคุณหนูมานาน เลยรู้ว่าคำสั่งของป๋า คุณหนูขัดไม่ค่อยได้ 

"งั้นแกจะปลุกฉันเพื่ออะไรวะ ถ้าจะลาออก แกแค่มาเดินเรื่องก็ได้แล้วนี่หว่า" เอาแล้วไงเรื่องรบกวนเวลานอนนี่ไม่ได้เลย T^T 

"คุณหนูต้องมาเซ็นด้วยนะครับ เพราะว่าคุณหนูจะไปเข้าโรงเรียนที่เมืองไทยกลางเทอม ที่นู่นนะเขาเข้มงวดมาก แล้วเราจำเป็นต้องได้เอกสารจากทางนี้ไปด้วยนะครับ"

"อืมๆ" คุณหนูพยักหน้าพร้อมทำเสียงว่ารับรู้ แต่สายตาคุณหนูนี่สิเกิดความเย็นชาอีกแล้ว เมื่อไหร่กันนะที่คุณหนูของผม  จะไม่มีสายตาเย็นชาแบบนี้อีก

ฉันทอดสายตามองออกไปไกลสุดขอบฟ้า พลางคิดถึงหน้าแม่ ที่ไม่ได้เจอมาเกือบจะ 5 ปีแล้ว แม่ของฉันไม่ได้หย่ากับป๋าหรอกนะ เพียงแค่ว่า แม่ของฉันรักเมืองไทยเท่านั้นเอง ฉันกับแม่ติดต่อกันอยู่ตลอดเพียงแต่ท่านไม่ว่างที่จะบินมาเยี่ยม ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไรฉันถึงได้ชอบทำตัวเย็นชาเพื่อไม่ให้คนอื่นเข้าถึง ไม่รู้อีกเหมือนกันว่าทำไมถึงปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้ง่าย คนที่จะเห็นแค่รอยยิ้มของฉัน คงมีแค่ป๋า แม่ บอดี้การ์ดประจำตัว และพี่ชายของฉันเท่านั้น เฮ้อ เอาน่าไปเมืองไทย ก็ไม่น่าเสียหายอะไรนี่นา 



------------------------------------------------------------------------------------------------------
ติชมกันได้นะค่ะ ขอคะแนนโหวตด้วยเน้อ ^_________________^