กิ๊ก...กั๊ก...รักเทอ ณ บ้านนอก

ลำดับตอนที่ #2 : น้องกรู ... ห้ามยุ่ง

“ ตื่นได้แล้วลูก เช้าแล้วนะ เดี๋ยวก็ไปรร.สายหลอก”  แม่เดินมาที่ห้องแล้วก็ปลุกฉันตอนเช้าเหมือนเดิมทุกวัน

“ ค่ะ แม่ หนูตื่นแล้วค่ะ” ฉันขานรับแม่ แล้วก็เดินไปอาบน้ำแปรงฟันที่ห้องน้ำ

“ พิงค์ เสร็จหรือยัง วันนี้พี่มีธุระนะ” พี่บลู เร่งฉันให้รีบกินข้าว ไม่รู้ว่ามันจะรีบไปไหนนี่ก็เพิ่ง 6.30 น. รร.เข้าก็ 08.00 น.

“ เสร็จแล้ววววววววววจร้า วันนี้พี่จะรีบไปไหน กว่ารร.จะเข้าอีกตั้งนานนะ” ฉันเดินออกมาใส่รองเท้า  ก็เห็นพี่บลูยื่นหมวกกันเน๊อะให้ฉันแล้ว

“ ก็พี่รีบไปตลาดนัดเพื่อนไว้ ต้องไปซื้อของก่อน” พี่บลูตอบฉัน

“ แล้วทำไมต้องซื้อตอนเช้าด้วยล่ะ” ฉันบ่นแล้วเดินไปเปิดประตูรั่ว

“ ขี่รถอย่าเร็วนะบลู ไปกันดีๆละลูก” เสียงแม่ตะโกนออกมาจากในบ้าน ด้วยความเป็นห่วง

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด นั่นมันรถสิบล้อนะไม่ใส่สองล้อ แซงเข้าไปได้ไง” ฉันกรี๊ดตกใจหลัง

จากพี่บลูขี่แซงรถสิบล้ออย่างเร็ว แถมฝ่าไฟแดงอีกตั้งหาก ฉันจะเป็นลม

“ พี่ไม่พาน้องสาวพี่ไปทั่วสวรรค์หรอกจ๊ะ แต่วันนี้พี่รีบจริงนะ ยังไงก็เกาะให้แน่นหน่อย” พี่บลู

พูดจบก็เริ่มขี่ช้าลงกว่าเมื่อกี้หน่อยนึง

“ มาแล้วหรอว่ะไอ้บลู ทำไมมาช้าจัง เดี๋ยวก็ไปรร.สายหรอก” พี่นายเอยเอ่ยทักพี่บลู

“ โทษทีว่ะ พอดีกรูเอาพิ้งค์มาด้วย เลยต้องขี่ช้าหน่อยอ่ะ” พี่บลูตอบพี่นายพร้อมเดินไปหาพี่นาย

ทำให้พี่นายเห็นฉันที่ยืนหลังพี่บลู

“ อ้าว น้องพิ้งค์ หวัดดีคร๊าบบบบบบบ ไม่เจอตั้งนานน่ารักขึ้นเยอะเลยนะ” พี่นายทักทายฉัน

“ เอ่อ หวัดดีค่ะ พี่นาย เพิ่งเจอกันเมื่อวันเสาร์เองนะ” ฉันทักพี่นายกลับ

“ เฮ้ย ไอ้นายนั่นมันน้องสาวกรูนะเว้ย ให้มันน้อยๆหน่อย น้องกรูเมิงอย่าแตะ” พี่บลูตะโกนพูด แล้วเดินมาจูงมือฉันเข้าไปข้างในร้านขายหนังสือ

“ พี่บลูหาหนังสืออะไรอ่ะ” ฉันถามพี่บลู เผื่อจะได้ช่วยหาได้ถูก

“ หาหนังสือบอลอ่ะ เอาเล่มที่มีตารางการแข่งขันเยอะนะพิ้งค์” พี่บลูตอบฉันแล้วก็ก้มหน้าหาต่อ

“ หะ หนังสือบอล โธ่ไอ้เราก็นึกว่าหนังสือเรียนที่จำเป็น ทำไมไม่มาหาตอนเย็นล่ะ เดี๋ยวก็ไปรร.

ไม่ทันหรอก” ฉันบ่นพี่บลู แล้วก็ช่วยหาต่อ

“ เอ้ยเจอแล้วเว้ย ไอ้บลู ไปจ่ายเงินจะได้ไปรร.กัน” พี่นายตะโกนบอกพี่บลูพร้อมหยิบหนังสือไป

จ่ายตัง

“ เดี๋ยวเมิงไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวกรูต้องไปส่งพิ้งค์ก่อนว่ะ” พี่บลูบอกพี่นาย

“ เอ้ย ไรว่ะ ไปก็ไปด้วยกันซิ กรูก็ไม่ได้รีบไปรร.เท่าไหร่หรอก” พี่นายตอบพี่บลู พร้อมสตาร์ทรถ

ออกไปพร้อมกับพี่บลู

จึกกก จึกกก จึกกกก

“ เสียงไรอะพี่บลู” ฉันถามพี่บลูหลังจาก เสียงรถมันแปลกๆๆ

“ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ อยู่ๆมันก็เป็น” พี่บลูตอบฉัน พร้อมกับค่อยๆผ่อนเกียร์ให้ต่ำลง

และแล้วมันก็จอดสนิท

“ อ้าวจอดทำไมเนี่ยพี่บลู” ฉันถามพี่บลูหลังจาก รถไม่เลื่อนจากตรงนี้เป็นเวลา 2 วินาทีได้

“ รถมันดับอ่ะพิ้งค์ เป็นไรก็ไม่รู้” พี่บลูตอบกลับอย่างเซ็งๆๆ

“ นี่มันจะ 08.00 แล้วนะ แล้วจะไปยังไงเนี่ย” ฉันถามพี่บลู อย่างเซ็งๆๆๆ ก็ฉันไม่อยากไปรร.สายหนิ ถ้าไปสายอีกที ฉันก็โดนหักคะแนนอีก

“ อ้าวเอ้ย รถเมิงเป็นไรว่ะไอ้บลู” พี่นายจอดรถแล้วถามพี่บลู

“ รถกรูเสียอ่ะ เออ เมิงมาดีแล้ว เมิงไปส่งพิ้งค์ให้กรูทีดิ” พี่บลูฝากฉันไปกับพี่นาย

“ เออ ได้ซิว่ะ เพื่อน้องพิ้งคนน่ารัก” พี่นายตอบแล้วก็ยิ้มให้ฉัน

“ แต่... เมิงห้ามยุ่งกับน้องกรูเป็นอันเด็ดขาด เข้าใจม่ะ แล้วก็ห้ามให้ใครมายุ่งกับน้องสาวกรู

ด้วย เมิงเข้าใจ และทำได้มั้ย” พี่บลูสั่งพี่นายเป็นชุด

“ เออ ได้ๆๆ แค่นี้ก็ทำหวง เพื่อนเซ็งว่ะ” พี่นายบ่น

“ ขอบคุณนะค่ะ ที่มาส่ง” ฉันขอบคุณพี่นายแล้วก็รีบเข้ารร.ไป

“ ทำไมมาช้าจังว่ะ ไอ้พิ้งค์ พวกกรูรอตั้งนาน แล้วเมื่อกี้ใครมาส่งอ่ะ น่ารักโค – ตะ – ระ เลยว่ะ”

ไอ้เยวทำท่าอยากรู้คำตอบว่าเขาเป็นใครมากกว่า ทำไมฉันมาสาย

“ ตกลงว่ามรึงอยากฟังคำตอบไหนมากกว่ากันว่ะ” ฉันถามเพื่อนสาวอย่างรู้ทัน

“ ก็ เขาเป็นใครมากกว่าว่ะ คริๆๆ บอกหน่อยน่า นะพิ้งค์คนสวยจ๋า” ยัยเยวออดอ้อนฉัน สงสัยมันคงอยากรู้มากๆๆ

“ ก็พี่นายเพื่อนพี่บลูอ่ะ” ฉันตอบพร้อมกับ ลากยัยเยวเข้ารร.

“ โห ทำไมพี่บลูแกคบเพื่อนแต่หล่อๆหรอว่ะ” ยัยเยวยังไม่เลิกฝันถึงพี่นาย

“ เออ ช่ายๆ พี่บลูก็หล่อ พี่นายก็หล่อ เห็นแล้วอยากจะละลายว่ะ” หนูอิม ก็เป็นไปกับเขาอีกคน

“ เออ เอาเข้าไป พวกแกนี่เลิกฝันตอนเช้าได้แล้ว ไม่งั้น ฉันจะไปฟ้อง พี่ต้าร์ กับ พี่อั้ม” ฉันพูดประชด

“ เออ ไปเลย” เยว และ หนูอิมตอบพร้อมกัน

โห เป็นเอามากเลยเพื่อนกรู ตกหลุมแท้ๆๆเลย

“ อ้าวว่า ไงจ๊ะ สาวๆสวยๆ มาสายจังเลยนะ ไม่เจอกันตั้ง 2 วัน พี่ล่ะคิดถถึ๊งคิดถึง” เสียงบันดา พวกผู้ชายที่เป็นแฟนคลับพวกเรากำลังเห่า เอ้ย พูด

“ ขอบใจที่คิดถึงแฟนกรู แต่วันหลังกรูคิดถึงคนเดียวก็พอ”  แน่นอนว่ามันไม่ใช่เสียงพวกเรา

แต่เป็นเสียงของพี่อั้มแฟนยัยอิมนั่นเอง

“ พวกพี่ไปก่อนนะครับ อากาศแถวนี้ไม่ค่อยจะดีซักเท่าไหร่” ผู้ชายหน้าตายังกับสับประหลาดลาแล้วก็เดินไป

“ ทำไม ต้องคอยหว่านเสน่ห์ไปทั่วล่ะ” พี่อั้มพูดกับยัยอิม

“ อิมเปล่านะ พวกพี่เขามาเองอ่ะ จะให้อิมทำไงล่ะ”

“ ก็หยุดยิ้มซักทีซิ จะยิ้มทำไมนักหนาล่ะ” พี่อั้มยังโวยวายไม่เลิก

“ หึงอิมละซิท่า 555 แฟนอิมน่ารักจัง” ยัยอิมพูดเอาใจพี่อั้มอย่างออกนอกหน้า

“ ไปเหอะเยว อยู่ตรงนี้เดี๋ยวเป็นเบาหวานตายพอดี” ฉันลากยัยเยวออกมา ปล่อยให้ ยัยอิมอยู่กับ

พี่อั้มต่อไป

“ อ้าว พี่ต้าร์ ไปไหนมาอ่ะ” ยัยเยวทักแฟนตัวเอง หึหึหึหึ เห็นแล้วหมั่นไส้

“ ไปสนามบาสมาอ่ะ เพิ่งมาหรอ” พี่ต้าร์ถามยัยเยว

“ พี่ต้าร์ไปโรงอาหารกัน เยวยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย กะว่ามากินกับพี่อ่ะ” ยัยเยวพูดจบ ก็เดินจูงมือไปกับพี่ต้าร์ สองคน ลืมเพื่อนอย่างฉันไปเลย

ฉันก็เลยต้องเดินขึ้นห้องเรียนคนเดียว คิดแล้วเซงจริงๆๆ ทำไมฉันแฟนฉันถึงไม่เป็นแบบนี้บ้างนะ

พูดแล้วคิดถึงจัง ทำไรอยู่น๊า

สั่งให้ฉันนั้นหยุดรักเทอ สั่งให้ฉันให้เลิกคบเทอ เหมือนกับสั่งให้หยุดหายใจยังไงอย่างนั้น สั่งให้ฉันต้องหยุดรักเทอ เท่ากับฉันต้องหยุดหายใจ ถ้าฉันขาดเทอไป รับรองว่าต้องขาดใจตาย ... เสียงลิงโทนโทรศัพท์ ฉันดัง ขึ้นว่า ที่รัก

ฉัน : ฮัลโหล

ที่รัก : ดีคร๊าบ ทำไรอยู่หรอ คิดถึงจัง

ฉัน : กำลังคิดถึง เทรมอยู่อะแหละ

ที่รัก : แหม๋ อย่างนี้ใจเราก็ตรงกันเลยอ่ะดิ

ฉัน : อือ แล้วนี่อยู่ไหนเนี่ย

ที่รัก : กำลังจะไปโรงเรียน รอเพื่อนอยู่อ่ะ มันยังไม่มาเลยโทรมาหาก่อน

ฉัน : รีบไปรร.ล่ะ เดี๋ยวไปสาย

ที่รัก : สายก็สายซิ ไม่เห็นเป็นไรเลย ก็สายทุกวันอยู่แล้ว

ฉัน : เดี๋ยวจานก็ว่าหรอก

ที่รัก : อย่าลืมซิว่าเทรมลูกใคร

ฉัน : ก็ใช่ซิ ใครจะกล้าว่าลูกผอ.ได้ลงล่ะ ลืมไป แน่จริงก็อย่าใช้เส้นดิ

ที่รัก : มีก็ใช้ให้เป็นประโยชน์ซิ

ฉัน : อือ จำไว้เลยนะ ไม่เป็นลูกผอ.มั้งก็แล้วไป

ที่รัก : ไม่เป็นลูกผอ. แต่ก็รอเป็นลูกสะใภ้ผอ.ก็แล้วกันนะ

ฉัน : แหวะ ใครเค้าบอกว่าจะเป็นล่ะ

ที่รัก : ก็ไม่ได้บอกหนิว่า พิ้งค์จะเป็นลูกสะใภ้ แค่พูดลอยๆ

ฉัน : เออ จำไว้เลยนะ เทรม พูดงี้ใช่ป่ะ

ที่รัก : อย่างอลน๊า เทรมพูดเล่นอ่ะ รักหลอกจึงหยอกเล่นอ่ะ ไม่เคยได้ยินหรอ

ฉัน : ไม่ต้องมาพูดแล้ว งอลแล้ว

ที่รัก : อ่ะๆๆ หายงอลน๊า จะไปรร.แล้ว เพื่อนมันมาแล้ว

ฉัน : อือ งั้นอย่าขี่รถเร็วนะ แล้วก็อย่าไปแวะที่อื่นก่อนถึงรร.ล่ะ

ที่รัก : จ้า แม่ รักพิ้งค์คนเดียวนะ  เดี๋ยวโทรไปหาใหม่นะ บายจ๊ะ

ตุ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

“ มานานแล้วหรอไม่รอเลยนะไอ้พิ้งค์” เสียงยัยเยวพูดเอ่ยทัก

“ ไม่ต้องมาพูดเลย ก็แกไม่ใช่หรอที่ทิ้งฉันไว้กลางสนามอ่ะ” ฉันยังงอลไม่หาย

“ แก งอลหรอ โอ๋ๆๆ เค้าขอโทษ ก็ฉันคิดถึงพี่ต้าร์หนิ แกก็ต้องเข้าใจหน่อยซิ” ยัยเยวหาข้ออ้างมาอ้าง

“ ไม่ต้องมาอ้างเลย” ฉันงอลต่อไป

“ หายงอลน๊า เดี๋ยวเลี้ยงข้าว 1 มื้อ โอเชป่ะ” ยัยเยวยื่นข้อเสนอ

“ เดี๋ยวฉันเลี้ยงหนมแกอีกมื้อนึง” หนูอิมก็เสนอเหมือนกัน

“ ตกลง 5555555” พอพูดถึงของกินฉันก็หายงอนทันที

“ ให้มันได้อย่างนี้ซิเพื่อนกรู” ยัยเยวบ่น

“ บ่นไร ฉันได้ยินนะ” ฉันพูด ยัยเยวเลยรีบปฏิเสธทันที

“ ว่าแต่เมื่อกี้แกคุยกับใครอ่ะ” ยัยเยวถาม

“ อ๋อ คุยกับเทรมอ่ะ มันโทรมา” ฉันตอบกลับ

“ เหมือนแกจะจริงจังกับคนนี้มากเลยนะ” หนูอิมทัก

“ อืม ก็มันตรงสเปคหนิหว่า กว่าจะหามามันไม่ง่ายนะ” ฉันตอบกลับ

“ และแกแน่ใจแล้วหรอว่ามันดีจริงอ่ะ” ยัยเยวถาม

“ ก็คิดว่าคงไม่โกหกหรอก .... มั้ง” ฉันตอบ

“ แล้วทำไมไม่ถามพี่บลูล่ะ ฉันว่า พี่บลูก็น่าจะรู้จักนะ” ยัยเยวเสนอความคิด แต่ไม่รู้เลยว่าถ้าฉันถามไปแล้ว คงไม่สามารถมานั่งคุยกับแกอีกได้หนะ เหอะๆๆๆ

“ ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวฉันก็ตายพอดี แกก็รุ้ว่าพี่บลูเป็นคนยังไง” ฉันตอบ

“ ตามใจแก อกหักและอย่ามาว่าฉันไม่เตือนละกัน” ยัยเยวพูด แล้วพวกเราก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียน เพราะอีก 2 วันก็สอบปิดเทอมแล้ว

“ เอ้ยๆๆๆๆๆๆ พี่ต้าร์มาแล้ว ฉันกลับบ้านก่อนนะ” ยัยเยวพูดแล้วก็เดินไปซ้อนมอไซด์พี่ต้าร์กลับบ้าน

“ เหลือเราสองคนอีกแล้วหนูอิม” ฉันพูด

“ เปล่าจ๊ะ เหลือเทอคนเดียวตั้งหากล่ะ ฉันไปก่อนนะ พี่อั้มมาแล้ว เดี๋ยวจะโกรธฉันอีก” พอหนูอิมพูดจบก็เดินไปหาพี่อั้มทันที

“ อ้าวยังไม่กลับอีกหรอน้องพิ้งค์ ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ย” เสียงอันไม่พึงประสงค์ก็ดังมาผ่านประสาทหูฉัน

“ อือ ยังอ่ะ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวจะเป็นเรื่องป่าวๆ” ฉันตอบพี่ทันกลับไป ( ไม่อยากเรียกมันว่าพี่เท่าไหร่เลย)

“ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ หันมามองกันบ้างไม่ได้หรอ” พี่ทันพูดเสียงอ่อยๆ

“ ก็พิ้งค์ไม่อยากมีเรื่อง พี่ไปเหอะ” ฉันตอบกลับ

“ ถ้าพี่อยู่ข้างๆพิ้งค์แล้วจะมีเรื่องพี่ก็ยอม ถึงตายพี่ก็ยอม ถ้าได้อยู่ข้างพิ้งค์” พี่ทันพูดต่อ

“ อย่ามาเน่า เมื่อไหร่พี่จะเลิกยุ่งกับพิ้งค์ซักที พี่ก็รู้ว่าไม่มีวัน” ฉันสุดแสนจะทนกับพี่ทันแล้วเลยพูดออกไปแบบนั้น

“ แต่พี่จะรอนะ” พี่ทันยังพูดต่อ

“ เมิงเลิกรอน้องกรูได้และ เพราะว่าไม่มีวัน” เสียงพี่บลูดังมา ทำให้ฉันรู้สึกโล่งอก น้อยกว่าหนักใจ

“ เมิงอย่าหวงน้องเมิงไปหน่อยเลยว่ะ  ยังไงน้องเมิงก็ต้องมีแฟนอยู่ดี แล้วแฟนน้องเมิงจะเป็นกรุไม่ได้รึไงกันว่ะ” เสียงพี่ทันพูด แบบไม่กลัวพี่บลูซักนิด

“ แฟนน้องกรูต้องไม่ใช่เมิงจำไว้ ไอ้ทัน” พี่บลูพูด พร้อมดึงฉันขึ้นรถ

…………………………………………………………………........................

ยังไงก็อย่าเพิ่งทิ้งกันนะค่ะ ช่วยติชมกันด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ

........................................................................................................