คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : s c l 9 หาดทรายขาวกับเราสองคน
>>>s c l 9 หาดทรายขาวกับเราสองคน<<<
@สถานที่ถ่ายทำ Smสเปเชี่ยล ทริป/5.00am<ห้องนอน>
ในห้องที่แสนบอุ่นอบอวนไปได้วยไออุ่นของเหล่าไอดอล ทั้งห้องเงียบสงัดและมืดสลัวมีเพียงแสงไฟจาโป๊ะไฟลอดผ่านผ้ามม่านเข้ามาในห้อง บรรยากาศเงียบสงบจนแทบได้ยินแม้เสียงหายใจหองเหล่าไดอลที่นอนนิ่งอยู่ไต้ผ้าห่มผืนหนาอย่างมีความสุข
แว๊ดดดดดดด!!!!!!!! เสียงแหลมราวไซเรนดังขึ้นในห้องที่เงียบสงบ
“ ...!!!...”ทุกคนสะดุ้งพรวดลุกขึ้นด้วยความตกใจใจและหันไปหาต้นตอของเสียงนั้น
“...โอ้ยยย....นึกว่ามาเกณทหารกันรึงัย..”อนยูบ่นพึมพำและมุดลงไต้ผ้าห่มทันที
“อะไรกันนี่มันยังมืดอยู่เลยนะครับ...”มินฮวานพูดด้วยเสียงอู้อี้
แว๊ดดดดด!!!!เสียงไซเรนนั้นยังคงดังอยู่เรื่อยๆเนื่องจากทีมงานกดมันเพื่อปลุ่กให้หล่าไอดอลลุกขึ้นจากเตียง
“โว้ยยยยย...”จงฮยอนร้องขึ้นและมุดลงไต้ผ้าห่มกอดคีย์ไว้แน่น
ในขณะเดียวกันเหล่าไอดอลมุดหีวลงไต้ผ้าหมบ้างก็ยกหมอนมาปิดหูเอาไว้และยังคนนอนต่อไป
“โอ๊ยยย...ฉันทนไม่ได้...”คีย์พูดเสียงแหลมและลุกขึ้นออกจากเตียและเดินออกจากห้องไป
“...โหย...อะไรกันนักหนาเนี่ย...” จงฮยอนพูดและเดินกระแทกเท้าตามคีย์ไป
และเหล่าไอดอลก็ทยอยลุกขึ้นจากเตียงไปรวมตัวกันที่ชั้น1ของบ้านพักหลังโต หลังจากมารวมกันครบแล้วพวกเขาก็นั่งสัพหงกกันด้วยความง่วงแบบสุดๆในขณะที่ทีมงานยื่นรายระเอียดของกิจกรรมให้กับอึนฮยอกที่นั่งหนาวสันดิ๊กอยู่กับเพื่อนๆไอดอลทั้งหมด
“...วิ่งอกกำลังกายยามเช้า...”อึนฮยอกอ่านกิจกรรมที่ทีมงานส่งไห้เขา
“วิง...วิ่งทำไมหนาวจะตาย...ออกไปได้แข็งตายพอดี”จงฮยอนพูดสวนทันทีที่อึนฮยอกอ่านจบ
“..โอ๊ยยย...เราไม่ทำไม่ได้หรอ”ฮงกิพูดออดอ้อนตากล้องที่กำลังถ่ายพวกเขาอยู่
“นั่นสิ่...มันหนาวนะครับ”มินโฮพูดขึ้น
“....”ตากล้งไม่ตอบและยังคงถ่ายพวกเขาต่อไป
“....ต้องทำตามคำสั่งนะคะ...”ทีมงานหญงคนหนึ่งพูดขึ้น
“โอ๊ยยยยย.....”เสียงองทุกคนโห่ร้องขึ้นอย่างพร้มเพียง
หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกไปยังหาดหน้าบ้านและเริ่มวิ่งโดยที่ขาสั่งดิกๆเนื่องจากอากาศที่หนาวจัดและมีหมอกเล็กน้อยบวกกับช่วงเวลาที่ที่แสงแดดยังไม่ส่องพวกเขาต้งวิ่งหาะกลุ่มกันเพราะพื้นที่บริเวณนั้นค่อนข้างมืด
หลังจากวิ่งไปได้สักพัก แสงอาทิตย์ก็เริ่มส่องสาดส่งขึ้นกระทบกับผิวน้ำสวยป็นประกายสีเงินวับ
“ว้าว....ดูนั่นสิ่...”จงฮยอนพูดขึ้นพร้อมจับมือของคีย์ไห้หยุดดูทะเลที่ส่องประกาย
“..โห..สวยจัง..”คีย์หยุดวิ่งและหันไปมองที่ทะเล
“อืมสวย...”จงฮยอนพูดขึ้นและหันมามองหน้าคย์ที่กำลังมองผิวน้ำอยู่
“....อืมมมม..เราไปกันเถอะ...เขาไปกันหมดแล้วนะ”คีย์หันกลับมาพูดกับจงฮยอน
“ฉันไม่รีบ”จงฮยอนตอบสั้นๆและนั่งลงบนพื้นทราย
“.....”คีย์ยืนมองจงฮยอนสักพักก็นั่งลงข้างๆเขาโดยที่เพื่อนๆไอดอลของพวกเขาวิ่งหายไปจากสายตาแล้ว
“..เขาจะไม่ตามหาเราหรอ..”คีย์เอ่ยถาม
“คนเยอะขนาดนั้น...กว่าจะรู้ว่าเราหายไปคงต้องกลับถึงที่พักก่อน”จงฮยอนพูดขณะที่มองไปยังผิวน้ำตรงหน้า
“....”คีย์เงียบและจ้องมองจงฮยอนที่เหม่อมองไปยังท้องทะเล
“ที่นี่เงียบดีเนอะ”จงฮยอนเอ่ยขึ้น
“อืม...”คีย์ตอบและมองไปยังทะเลเช่นกัน
“...ฉันเบื่อรู้มะเวลาอยู่ในที่ที่คนเยอะๆน่ะ..”จงฮยอนเอ่ย
“ทำไมล่ะดูนายก็สนุกกับทุกคนนี่”คีย์เอ่ยขึ้นถาม
“มันก็สนุกดี...แต่บางทีฉันก็อยากอยู่เงียบๆบ้าง”จงฮยอนพูดขึ้น
“นายอยากอยู่เงียบๆ....แล้วฉัน...”คีย์เอ่ยขึ้นราวกับกลัวว่าตัวเองกำลังสร้างความรำคาญไห้กับจงฮยอน
“นายอยู่เป็นเพื่อนฉันได้มั้ย”จงฮยอนเอ่ยโดยยังเหม่อมองไปยังทะเลสีเงิน
“..อื้ม...”คีย์ตอบและค่อยๆกระเถิบตัวเข้าไปไกล้ๆจงฮยอน
“...หนาวมั้ย..”จงฮยอนเอ่ยและดึงมือคีย์ขึ้นไปกำเอาไว้
“มือนายเย็นเฉียบเลยนะ...”คีย์พูดขึ้น
“มือฉันมันเย็นเป็นเรื่องปกติหน่ะ”จงฮยอนเอ่ยขึ้นและหันไปมองคีย์
“ต่างจากนายคีย์...ไม่ว่าจะหนาวแค่ใหน..นายก็อบอุ่นเสมอ”จงฮยอนเอ่ยและดึงมือคีย์ไปแนบที่แก้มของเขา
“...”คีย์นั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูกและพูดอะไรไม่ออกมือเขาร้อนวาบทันทีที่จงฮยอนกุมมันไว้ทั้งๆที่มือจงฮยอนเย็นเฉียบราวน้ำแข็งแต่มันก็ทำไห้เขารู้สึกร้อนวูบขึ้นได้ทันที่ที่สัมผัสจงฮยอน
“..นายคงจะหนาว...ใช่มะ...”คีย์เอ่ยขึ้น
“อื้ม...ฉันหนาว”จงฮยอนเอ่ยและยังคงแนบมือของคีย์ไว้ที่แก้ม
“...”คีย์เงียบไปเมื่อจงฮยอนตอบเขา ในขณะที่จงฮยอนตอบเขาว่าหนาวแต่คีย์เองกลับร้อนขึ้นจาคำพูดและสัมผัสอันเย็นเยือกของจงฮยอน ไม่นานนักมือของคีย์ก็ถูกเลื่อนไปอย่างช้าและหยุดที่ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มเขารู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ร้อนผ่าวถึงแม้ใบหน้าและอุ้งมือของจงฮยอนจะเย็นเยือกดุจน้ำแข็งแต่ลมหายใจที่ปล่อยออกมากลับร้อนวาบดังไฟ คีย์นั่งนิ่งจ้องไปที่จงฮยอนด้วยใจระทึก
“....”จงฮยอนหลับตาและประกบจูบลงบนมือของคีย์อย่างแผ่วเบาที่สุดจากนั้นก็กุมมือคีย์เอาไว้และหันกลับไปชมความงดงามของแผ่นน้ำทะเลที่ทอประกายเป็นสีเงินเบื้องหน้า
“…” คีย์จ้องมองจงฮยอนตาไม่กระพริบราวกับไม่เชื่อว่าเกิดอะไรขึ้น ชั่ววูบหนึ่งเขาคิดว่าสิ่งที่เกิดเป็นเพียงเรื่องเพ้อเจ้อหรือความฝันที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง แต่มือที่ร้อนผ่าวของคีย์กับใจที่เต้นระทึกอยู่นั้นเป็นดั่งคำยืนยันที่แน่ชัดว่าจูบนั้นได้ประกบลงบนมือของเขาจริงแท้แน่นอน
“..คิมจง..”คีย์เรียกจงฮยอนขึ้น
“...”จงฮยอนหันไปหามคีย์และยิ้มให้
“นาย....คิดยังไงกับฉัน”คีย์ตัดสินใจถามขึ้นเพื่อความแน่ชัด
“....นายหรอ...นายเป็นคนดีนะ..”จงฮยอนตอบและยิ้มหวานไห้คีย์
“ไม่ใช่แบบนั้น...”คีย์พูดด้วยน้ำเสียงที่อารมขึ้นนิดหน่อย
“...ฮ่าๆๆ..”จงฮยอนหัวเราะเมื่อเห็นหน้าคีย์เริ่มเครียด
“...จะตอบยังไงดีล่ะ....ฉันคิดว่านาย....สำคัญที่สุดในชีวิติฉัน..”จงฮยอนพูดจบก็หันไปมองทะเล
“...”คีย์นั่งอึ้งกับคำตบของจงฮยอน หัวใจเขาแทบจะหยุดเต้นเมื่อได้ยินคำตอบนั้น
“แล้วนายล่ะ...คิดยังใง..กับฉัน”จงฮยอนตั้งคำถามกลับไปบ้าง
“...”คีย์อึ้งกับคำถามของจงฮยอนไปชั่วครู่ตอบแบบอ้ำอึ้ง
“..คือฉัน....ฉัน....”คีย์พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดออกไป
“คีย์.....!!!”เสียงเรียกชื่คีย์ดังห่างออกไปไม่ไกลนัก [ไรเตอร์:ว๊ากกก...กำลังอินเลย]
“...”จงฮยอนและคีย์หันไปมองยังที่มาของเสียงก็เห็นมินโฮวิ่งหอบมาแต่ไกล
“...พวกนาย...มาอยู่นี่เองฉันหาซะทั่ว”มินฮูดทั้งที่ยังกระหืดกระหอบ
“..อ๋อ..ขอโทษทีนะเราจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ”คีย์พูดและลุกขึ้นทันทีโดยที่จงฮยอนลุกขึ้นตามไปด้วยสีหน้าที่ซังกระตายแบบสุดๆ
“นายเป็นอะไรหน่ะ”ทินโฮเอ่ยถามจงฮยอนเมื่อเห็นว่าเขาทำหน้าเบื่อโลก
“...ฉันเบื่อ...พวกไม่รู้จักกาลเทศะ...”จงฮยอนพูดจบก็เดินดุ่ยๆทิ้งมินโฮและคีย์ไว้เบื้อหลัง
“เค้าเป็นอะไรน่ะ”มินโฮหันไปถามคีย์ด้วยอาการงงและมึน
“...ไม่รู้สิ่...”คีย์ตอบแบบยิ้มๆและดึงแขนเสื้อมินโฮให้เดินไป
ความคิดเห็น