คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : s c l 8 คืนสงบกับแทมินผู้น่ากลัว
>>>>s c l 8 คืนสงบกับแทมินผู้น่ากลัว<<<<
@สถานที่ถ่ายทำ Smสเปเชี่ยล ทริป/6.00pm <ห้องนั่งเลน>
หลังจากอัดรายการในช่วงเช้าแล้วพวกเขาก็ได้พักผ่อนและทการอัดรายการต่ในช่วงเย็น
เหล่าไอดอลนั่งเล่นและนอนเล่นอยู่บนพื้นบ้างโซฟาบ้างในขณะที่กล้องก็ยังบันทึกภาพของพวกเขาอยู่ตลอดเวลา
~replay replay replay~ เสียงโทรศัพท์ของอนยูดังขึ้น
“อันฮยอง...”อนยูรับโทรศัพท์และพูดทักทายขณะที่นอนเล่นอยู่บนพื้น
“ใครโทรมาหรอ...”คีย์ถามขึ้นทันที
“อ๋อเดี๋ยวนะครับ...มีคนอยากฟังด้วยถือสายรอแป๊ปนึงนะ”อนยูพูดและเปิดโฟนทันที
“นี่ทุกคน...ชเวจินโทรมาแน่ะ”อนยูตะโกนเรียกเพื่อนๆที่อยู่กระจัดกระจายกันออกไป และเมื่อเหล่า shinee ได้ยินที่อนยูพูดก็ต่างพากันวิ่งพรวดมานอนบ้างนั่งบ้างเป็นวงล้อมโทรศัพท์เพื่อฟังและพูดคุยกับชเวจิน
“ครับ คุณ ผจก. ครับ”อนยูพูดกับชเวจิน
“อ่า...อันฮยองนะทุกๆคน”ชเวจินพูดขึ้น
“ไม่ต้องมาอันฮยองเลยนะ !!! ”จงฮยอนพูดขึ้นและขำไปด้วยในขณะที่พูด
“...ฮ่าๆๆ...”ชเวจินหัวเราะ
“คุณทำแบบนี้เหมือนปล่อยเกาะพวกเราเลย...”มินโฮพูดขึ้น
“...อะไรกัน...ก็นายต้องทำงานนี่..มันเป็นงาน..”เชวจินตอบ
“แต่ผมอยากลับบ้านนี่ฮะ”แทมินพูดขึ้น
“อะไรกันโตป่านนี้มาร้องกลับบ้านเดี๋ยวเถอะ...นายนี่”ชเวจินตอบกลับมา
“ผมคิดถึงเจ้ารูแล้ววววว ฮาๆๆๆ”จงฮยอนพูดและร้อง ฮือๆๆเพื่อเรียกคะแนนความสงสาร
“เดี๋ยวฉันดูแลมันเองรับรองว่าไม่อดอยากแน่นอน”ชเวจินตอบกัลบทันที
“เดี๋ยวก่อน....ผมมีเรื่องจะเคลียร์” อนยูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เรื่องอะไร”ชเวจินถาม
“ใหนคุณบอกพวกเราว่าจะให้ทีมงานมาปลุกเราตอนเช้าไงล่ะ”อนยูถามด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น
“ก็แล้วยังไงล่ะ”ชเวจินถาม
“แล้วยังไงหรอ !!! ... คุณเล่นเอาตากล้องมาเป็นกองทัพเลยยังจะมาถามว่ายังไงอีก !!!”จงฮยอนพูดขึ้นอย่างดัง
“นั่นสิ่ครับทำไมไม่บอกเราก่อนล่ะ”มินโฮถามาขึ้น
“ฉันต้องบอกนายด้วยหรอ”ชเวจินตอบ
“อีกอย่างนายเองก็เจอกล้องกันทุกวันอยู่แล้ว น่าจะชินได้แล้วนะ”ชเวจินเอ่ยขึ้น
“ผมไม่ได้มีปัญหาหากับกล้องเลยจริงๆนะ....ผมมีปัญหากับวิธีปลุกต่างหาก”อนยูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เครียดมาก
“ฮ่าๆๆๆๆ”ชเวจินหัวเราะลั่น
“ขำอะไร...มันน่าขำมากหรอ !!! ”อนยูตะหวาดลั่น
“วิธีปลุกมันเป็นยังไงล่ะ”ชเวจินถาม
“ป่าเถื่อนมาก...โหดร้ายที่สุด...ฮือๆๆ..คุณทำแบบนี้กับผมได้ยังไง...”อนยูพูดด้วยเสียงที่เหมือนจะร้องไห้
ทุกๆหัวเราะขึ้นทันทีเมื่อเห็นท่าทางของอนยูที่หวาดกลัวจองจูรีขนาดหนัก
“เอาเถอะน่า....สู้ๆ...ฉันจะเป็นกำลังใจให้”ชเวจินพูดจบก็ตัดสายทิ้งทันที
“อ้า...อ้าๆๆๆๆ ...ฮาโหล อย่าเพิ่งวางเซ่....ฮาๆๆ”ทุกคนต่างตะโกนเรียกชเวจิน ในขณะที่จงฮยอนลงไปนอนดิ้นแด๊กๆเมื่อชเวจินวางหูไปและร้องลั่นด้วยความโมโห
“โอ้...คุณดูเอาเถอะ .ผจก. ของเราเขาทำกับเราแบบนี้ประจำแหละครับ”จงฮยอนลุกขึ้นและพูดกับกล้องตัวที่ไกล้ที่สุด เพื่อเป็นการนินทาชเวจินออกสื่อ
หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้วทุกคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนบ้างทำอะไรต่อมิอะไรบ้างโดยที่ยังมีตากล้องตามติดไม่ห่างอยู่ตลอดเวลา
“เฮ้อ...ข้างในนี่อุดอู้ชะมัด....ฉันจะออกไปเดินเล่นข้างนอกนะ”ฮงกิพูดขึ้นและลุกเดินออกจากห้องไป
“อ๊า....ผมไปด้วยสิ่”มินฮวานพูดและลุกตามฮงกิไปอย่างรวดเร็ว
“โนววววว....!!!!”ฮงกิพูดและหันกลับมามองหน้ามินฮวานด้วยสายตาเยือกเย็นทำไห้มินฮวานถึงกับหยุดชะงักและเดินกลับไปนั่งตรงที่ๆเขาลุกมาในทีแรกทันทีทันใด
“นี่ก็มืดแล้วนะ....ผมง่วงแล้วด้วย”แทมินพูดขึ้นและหาววอดใหญ่
“ฮ่าๆๆ อะไรกันง่วงแล้วหรอยังไม่ปิดกล้องเลยนะ”อนยูหันมาพูดและหัวเราะ
“...คุณช่างภาพครับ...ผมไปนอนได้ม๊า...”แทมินหันไปพูดกับช่างกล้องที่กำลังถ่ายเขาอยู่
“ไม่ตอบแปลว่าได้ใช่มั้ยครับ....งันผมไปนอนละนะ”แทมินพูดจบก็ลุกอกไปทันทีโดยที่มีตากล้องเดินตามไป
“อ้าวๆ ดูทำเข้าสิ่ เขายังไม่ได้บอกเลยว่านอนได้ เดินไปเฉยเลย...”คีย์พูดขึ้นขณะที่มองตามแทมินไป
5นาทีผ่านไป
“..เขาหลับไปแล้วหล่ะ...”ตากล้องพูดขึ้นพร้อมเดินถือกล้องลงมาจากชั้นสอง
“หัวถึงหมอนก็หลับเลย”ตากล้องพูดขึ้นอีกครั้งและยังคงแบกกล้องลงมาหลังจากที่ตามขึ้นไปถ่ายแทมินในห้องนอนได้ไม่นานนัก
“ฮ่าๆๆๆ หลับง่ายจริงๆ”อึนฮยอกพูดขึ้นในขณะที่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาข้างๆมินฮวาน
~ TiT TiT TiT ~ เสียงโทรศัพท์ของฮีซอลดังขึ้น
“มีเมลมาหรอฮีซอล”อึนฮยอกหันไปถามฮีซอลซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ
“อื้ม”ฮีซอลตอบและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความ
“ใครกันส่งเมลมาให้นาย”อึนฮยอกถามด้วยความสงสัย
“แล้วนายจะรู้ไปทำไม”ฮีซลหันไปตอบจากนั้นก็ลุกอกจากห้องไปพักหนึ่งจึงเดินกลับเข้ามา
“ไปไหนมาหน่ะ...”อึนฮยอกถามด้วยน้ำสียงเหมือนจะหลับ
“...ไม่ยุ่งสักเรื่องจะได้มั้ย...”ฮีซอลตอบและนั่งอ่านหนังสือต่อไป
“อ๊ะ...พี่กลับมาแล้ว...ไปไหนมาหรอฮะ...”มินฮวานพูดขึ้นด้วยเสียงสูงปรี๊ดทันทีที่เห็นฮงกิเดินกลับเข้ามาในห้อง
“ไปเดินเล่นน่ะ....เอ๊...แทมินไปไหนซะหล่ะ”ฮงกิเอ่ยขึ้น
“ไปนอนแล้วหล่ะ...นายถามทำไม”มินโฮตอบขณะที่นอนแผ่อยู่บนพื้น
“อะไรกัน..ฉันแค่ถามเฉยๆ...นายจะหาเรื่องฉันทำไมเนี่ย…รึว่าหึง”ฮงกิพูดขณะที่ยืนอยู่ไกล้ๆมินโฮ
“..... นายพูดอะไรหน่ะ...”มินโฮพูดและลุกพรวดขึ้นนั่งทันทีที่ฮงกิพูดจบ
“ฉันก็พูดไปอย่างนั้น...นายคิดเป็นจริงเป็นจังทำไมเนี่ย”ฮงกิพูดและนั่งลงเหยียดแข้งเหยียดขา
“...ระวังปากมั่งนะนายหน่ะ...”มินโฮพูดแล้ะจ้องฮงกิตาเขียว
@สถานที่ถ่ายทำ Smสเปเชี่ยล ทริป/10.00pm <ห้องนั่งเลน>
หลังจากถ่ายทำไปได้สักพักก็ปิดล้องเพื่อพักผ่อน
“เฮ้อ....ง่วงๆๆๆๆๆ”อนยูพูดขณะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองโดยที่มีเหล่าไอดอลอีก 7 คนเดินตามหลังมาด้วยความง่วงเหงาหาวนอน
“รีบๆเดินเข้าเถอะฉันง่วงแล้วนะ”ฮงกิพูดขณะเดินตามเพื่อนๆขึ้นไปยังชั้น2
“รายการนี้โหดร้ายจริงๆ....”อึนฮยอกพูดต่อจากฮงกิ
หลังจากทุกคนเดินขึ้นมาถึงชั้น2ก็เดินเข้าห้องนอนกันเป็นแถวและเมื่อถึงห้องนอนพวกเขาก็แยกย้ายกันกระโดดขึ้นเตียงของตัวเอง
“...เย้ยยย....”อนยูร้องขึ้นและกระโดดลงจากเตียงมานั่งที่พื้นเมื่อแทมินลุกพรวดขึ้นนั่ง
“...???...”ทุกคนหันไปมองที่อนยูและพลิกกลับไปที่มองแทมินทันที
“...นาย...แทมมิน...นายเป็นอะไรน่ะ ฉันทำนายตื่นหรอ..”อนยูพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว
“.....”แทมินนั่งนิ่งไม่หือไม่อือ
“..แท...แทมิน...”อนยูพูดและลุกขึ้นกระเถิบๆไปใกล้แทมินเพื่อจะสำรวจดูว่าแทมินเป็นอะไรกันแน่
“...ย๊ากกก...”อนยูกระโดดกลับไปนั่งที่พื้นและตะเกียดตะกายขึ้นไปบนเตียงของจงกับคีย์ในทันทีเมื่อจู่ๆแทมินก็ลุกพรวดขึ้นมาเฉยๆ
ทุกคนในห้องต่างหวาดกลัวกับท่าทีของแทมิน ฮงกิและมินฮวานกอดกันแน่นและจ้องแทมินตาไม่กระพริบ ขณะที่จงฮยอน คีย์ และอนยู ก็เกาะกันแน่นด้วยความหวาดกลัว และอึนฮยอกกระโดดโหยงไปยังเตียงของฮีซอลทันทีด้วยว่าจะหาที่พึ่งทางใจเพราะหวาดกลัวกับท่าทีของแทมินมากๆ
“นาย...มาทำอะไรเนี่ย”ฮีซอลพูดขึ้นเมื่ออึนฮยอกกระโดดขึ้นเตียงของเขา
“...ฉันกลัวนี่...”อึนฮยอกตอบขณะที่ยังไม่ละสายตาจากแทมิน
“จะไปไหนหน่ะ...”แทมินพูดขึ้นด้วยเสียงน่ากลัว
“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ”แทมินพูดขึ้นและชี้ไปที่เตียงของฮงกิและมินฮวาน
“...!!!!...”ฮงกิและมินฮวานสะดุ้งโหยงหันมามองหน้ากันด้วยความตกใจ จากนั้นเขาก็โดดลงจากเตียงและวิ่งกระเจิงไปคนละทิศละทาง โดยที่มินฮวานกระโดดขึ้นเตียงฮีซอลและมุดลงในผ้าห่ม และฮงกิกระโดดแทรกตังลงไปบนเตียงของจงฮยอนจนเตียงสะเทือนในขณะที่ทุกคนตกอยู่ในสภาวะอาการช็อคเฉียบพลันไม่นานแทมินก็ กระโดดลงจากเตียงมายังเตียงของฮงกิและมินฮวานซึ่งตอนนี้มันกลายเป็นเตียงที่ว่างเปล่า ทุกคนนั่งมองสิ่งที่แทมินกระทำอยู่อย่างมึนงงและกลัวแบบสุดขีด
“พวกนายเชื่อหรือยังล่ะ...ว่าเขาละเมอเดินลงบันไดได้”มินโฮที่นั่งอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่พูดขึ้น
และเมื่อมินโฮพูดจบแทมินที่ยืนอยู่ปลายเตียงก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเขานั่งก้มหน้าก้มตาอยู่และน้ำใสๆก็ค่อยๆหยดรินลงมาและสะอื้นเบาๆจากนั้นเขาก็นั่งนิ่งไปเฉยๆ [ไรเตอร์:ซะงั้น!!!]
ทุกคนนั่งมองอยู่นานก่อนที่คีย์จะเอ่ยขึ้น
“นายไปดูเขาหน่อยซิ่...อนยู”คีย์พูดพร้อมใช้แขนกระแทกแขนของอนยู โดยไม่ละสายตาจากแทมิน
“ฮะ...ฉันเนี่ยนะ...ทำไมเป็นฉันล่ะ”อนยูถามขึ้นและหันไปมอหน้าคีย์
“นายแหละ...ไปเถอะน่า...”คีย์พูและผลักตัวอนยูอกไป
“....”อนยูอึ้งอยู่ชั่วครู่ก็ค่อยๆกระเถิบเข้าไปใกล้ๆแทมิน [ไรเตอร์:ว๊ากกกลัวด้วยคน !!!]
ตึง !!!!!?????
“อ๊ะย๊ากกกก!!!! ” อนยูร้องเสียงหลงและกระโดดกลับขึ้นไปยบนเตียงทันทีเพราะเมื่อเขาเข้าไปใกล้แทมินและพอจะเอื้อมมือไปแตะตัวแทมินก็ล้มตึงลงมากองกับพื้นทันที
ทุกคนที่หนั่งอยู่ต่างสะดุ้งและดึงผ้าห่มเข้ามากอดแน่นด้วยความผวา
“...ฉันว่าเขาคงหลับไปแล้วหล่ะ”คีย์พูดขึ้นหลังจากเห็นว่าแทมินนอนแน่นิ่งไปนาน
“....หละ..หลับหรอ...น่ากลัวชะมัด.”มินฮวานพูดขึ้นและจ้องไปที่แทมินด้วยตาโตเท่าไข่ห่าน
“นายจะปล่อยเขานอนตรงนั้นหรอ”ฮงกิพูดขึ้นขณะที่ยังคงจ้องแทมินตาไม่กระพริบ
“อานะ....ฉันอีกแล้วสินะ...”อนยูพูดขึ้นเมื่อหันไปเห็นสายตาของเพื่อนๆที่จ้องมายังเขา
จากนั้นอนยูก็กระเถิบตัวลงมาและแตะตัวแทมินและกระโดดกลับไปไหม่เพื่อดูท่าทีของแทมิน
“เขาหลับไปแล้วแหละน่า..”จงฮยอนพูดและผลักอนยูลงจากเตียง
อยนู่ค่อยกระดิ๊บๆไปใกล้แทมินและดึงแขนของแทมินให้แทมินนอนหงายหน้าขึ้นจากนั้นเขาก็เขย่าตัวแทมินเบาๆ
“แทมิน...”เขาปลุกแทมินเบาๆเพราะกลัวว่าทิมนจะตกใจและลุกพรวดพราดขึ้นมาอีก
“...จะปลุกเขาอย่างงั้นหรอ...กว่าเขาจะหลับได้...เดี๊ยวตื่นขึ้นมาก็ละเมออีกรอบ...ทีนี้ก็ไม่ต้องหลับต้องนอนกันพอดี ....และฉันก็ฉันง่วงแล้ว...”ฮีซลพูดขึ้นและพยายามผลักอึนฮยอกที่เบียดเขาแน่นเอียดออกไปไกลๆ
“อาฮะ....นายก็มาทำซะเองสิ่...สั่งอยู่ได้”อนยูพูดขึ้น
“หึ....เรื่องอะไรฉันจะต้องทำ”ฮีซอลพูดโดยไม่มองหน้าอนยูเลยสักนิด
หลังจากฮีซอลพูดจบนยูก็ทำหน้าบู้บี้และหันกลับมายกตัวแทมินขึ้น
“โว้วๆๆ...นายจะทำอะไรน่ะ”มินโฮพูดและโดดลงจากเตียงและเดินดิ่งมาที่อนยูทันที
“ก็อุ้มเขาไปนอนน่ะสิ่...คิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ”อนยูพูดขณะที่ยังงงกับคำถามของมินโฮ
“ถอยไปเลยนะ...”มินโฮพูดและแทรกตัวเองเข้าไปแทนที่อนยู
“ขืนปล่อยให้นายอุ้มเขา....มีหวัง...ได้ตกมาคอหักตายแน่...”มินโฮพูดและอุ้มแทมินขึ้น
“...โอ่โหย.....ดูพูดเข้าสิ่...ฉันเป็นพี่นายนะเนี่ย”อนยูพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะยั้ว
“หลีกไปสิ่..”มินโฮไล่ให้อนยูซึ่งยืนขวางทางอยู่ไห้หลบไปและเขาก็อุ้มแทมินไปวางที่เตียงในขณะที่อนยูยืนมองตาเขียวใส่เขาอยู่แต่เขาก็ไม่สนใจและดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแทมินไว้จากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่เตียงของเขา
“ทีนี้พวกนายจะออกไปจากเตียงของฉันได้รึยัง….ฉันจะนอน!!”ฮีซอลพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ
“...!!!??..”อึนฮยอกและมินฮวานสะดุ้งโหยงและกระโดดลงจากเตียงของฮีซอลและวิ่งปรู๊ดกลับเตียงทันที
“..มินฮวาน..”เสียงเย็นเยือกของฮีซอลดังไล่หลังของมินฮวานมา
“....!!!???..”มินฮวานหยุดกึกด้วยความตกใจ
“...เอาผ้าห่มฉันคืนมา..”ฮีซอลเอ่ยทวงผ้าห่มของเขาที่มินฮวานหยิบติดมือไปด้วย
“...เอ่อ...ครับ..นี่ฮะ..”มินฮวานหันกลับไปยื่นผ้าห่มไห้แล้ววิ่งหนีกลับเตียงอย่างรวาดเร็วในขณะที่ฮงกิเองก็เดินกลับมานอนที่เตียงเช่าเดียวกัน หลังจากนั้นไม่นานนักพวกเขาก็ไอ้เอนกายและหลับลงย่างสงบด้วยความอ่อนล้า
ความคิดเห็น