Special Life

ลำดับตอนที่ #6 : s c l 6 การละเมอที่น่ากลัวความฝันที่อันตราย

 @สถานที่ถ่ายทำ Smสเปเชี่ยล ทริป/7.00pm

เหล่าไอดอลรีบเดินลงจากรถทันทีเพื่อออกมาดูบ้านพักที่พวกเขาต้องอยู่ เมื่อพวกเขาเห็นก็ถึงกับยืนอึ้งกับ บรรยากาศรอบๆบ้าน เพราะมันเป็นบ้านพักที่อยู่ติดกับทะเล แต่พวกเขาไปถึงที่นั่นก็มืดเสียแล้วเลยทำให้มองไม่เห็นความสวยงามของน้ำทะเล ทำให้สิ่งที่สะดุดตาเหล่าไอดอลมีเพียงอย่างเดียวคือบ้านหลังโตที่เปิดไฟส่องสว่างสองข้างทางไปตลอดถึงตัวบ้าน

“โอ้.....นี่..พวกพี่เรียกมันว่าบ้านหรอ”มินฮวานเอ่ยถามทีมงานโดยที่ไม่ละสายตาจากบ้านหลังนั้น

“ฉันว่า...ฉันเรียกมันว่าคฤหาสนะ”ฮงกิตอบมินฮวาน ในขณะเดียวกันฮีซอลเดินถือกระเป๋าแทรกกลางระหว่างสองคนนั้นไปอย่างหน้าตาเฉย และเหล่าไอดอลที่เหลือก็เดินตามเข้าไปบ้าน เมื่อเข้าไปในบ้านบรรยากาศภายในดูอบอวนไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ที่จัดวางไว้

“เชิญทางนี้เลยค่ะ.....เราจะพาคุณไปดูห้องนอนของพวกคุณ”ทีมงานหญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาพูดและนำทางไป

เหล่าไอดอลเดินเข้ามาที่ชั้น2ของตัวบ้าน และพาเดินไปยังห้องนอน สภาพของห้องนอนเป็นสีขาวสะอาดตาปูพื้นด้วยไม้ปาเก้ดูหรูหรา มีเตียงคู่ทั้งหมด 6เตียง โดยวางหัวนอนชิดกำแพงทั้งสองด้านเว้นช่องทางเดินตรงกลางห่างกันประมาน2เมตรทั้ง2ฝั่งมีเตียงฝั่งละ3เตียงและบนเตียงมีชุดเครื่องนอนคู่1ชุด

“ว้าว.....ฉันนอนเตียงแรกนะ”จงฮยอนพูและวิ่งปี่ไปที่เตียงตัวแรกและกระโดดทิ้งตัวลงบนเตียงในขณะเดียวกันคีย์ก็เดินตามมานั่งบนเตียงอย่างช้าๆราวกับว่ารู้หน้าที่ของตัวเอง จงฮยอนหันมาสบตาปิ๊งๆใส่คีย์ทันทีที่คีย์นั่งลงบนเตียง ในขณะที่มินโฮเดินตรงเข้าไปด้านในสุดและนั่งลงบนเตียงอย่างสงบ อนยูก็เดินตามเข้าไปนั่งอยู่ที่เตียงกลาง

ขณะนั้นเองแทมมิน็เดินเข้าไปเตียงในสุดของแถวแรกคือเตียงของมินโฮ

“อ๊ะ....นายจะปล่อยฉันนอนคนเดียวได้ไง”อนยูพูดขึ้นเมื่อเห็นแทมินเดินเลยเตียงของเขาไปที่เตียงมินโฮและเมื่อพูดจบเขาก็เอื้อมตัวไปคว้าแขนของแทมมินและดึงแทมมินกลับมาทันที

“....เอ่อ...ฮะ...”แทมมินเซถลาหันมามองหน้าอนยูแล้วพูดขึ้นด้วยความมึนงงเล็กน้อย

“ก็นายน่ะ....นอนเป็นเพื่อนฉันหน่อย....ฉันกลัวผีนะ”อนยูพูดขึ้นเพื่อขอความเห็นใจจากแทมินในขณะที่กำแขนของแทมมินเอาไว้แน่น

“....”แทมมินเงียบอยู่ชั่วครู่และหันไปมองที่เตียงของมินโฮและหันกลับมามองหน้าอนยูด้วยความลังเล

“ออ...ครับ”แทมมินนั่งลงบนเตียงของอนยูและจัดของของตนเองแต่เขาก็ยังชำเลืองมองมินโฮเป็นระยะ

ในขณะเดียวกันมินฮวานเดินกระดุ๊กกระดิ๊กเกาะแขนของฮงกิแจ

“ผมนอนที่ไหนก็ได้นะที่มีพี่”มินฮวานพูดออดอ้อนใส่ฮงกิ แล้งฮงกิก็เดินมานอนที่เตียงแรกฝั่งตรงข้ามกับจงฮยอนและคีย์ โดยที่มีมินฮวานตามดิ๊กๆอยู่ตลอดเวลา ในขณะเดียวกันฮีซอลเดินฉุบๆเข้าไปด้านในสุดของห้องและนั่งลงบนเตียงสุดท้ายฝั่งตรงข้ามกับมินโฮอย่างสงบ

“งั้นฉันก็เหลือแค่เตียงนี้แล้วสิ่นะ”อึนฮยอกพูดขึ้นและเดินตรงมาที่เตียงที่ยังว่างอยู่คือเตียงระหว่าฮงกิมินฮวาน และเตียงของฮีซอล

“พี่นอนคนเดียวไม่กลัวหรอ”มินฮวานหันไปถามอึนฮยอกในขณะที่ลื้อของออกจากกระเป๋า

“ไม่หรอก .... นอนคนเดียวดีกว่า”อึนฮยอกหันมาพูและหันไปมองที่เตียงของฮีซอล

เหล่าไอดอล ต่างจัดเก็บข้าวของของตัวเองอย่างวุ่นวายอยู่เกือบชั่วโมง

“วันนี้ก็มืดแล้ว เราจะให้ทุกคนพักผ่อนกันก่อนนะคะแล้วจะเริ่มถ่ายทำพรุ่งนี้”ทีมงานหญิงคนเดินเข้ามาพูดในห้อง ในขณะที่ชเวจินเดินตามเข้ามาเพื่อตรวจดูความเป็นอยู่ของเหล่าไอดอลในห้องนั้น

“พรุ่งนี้ฉันจะให้ทีมงานเข้ามาปลุกพวกนายเพราะงั้นคืนนี้หลับให้สบายนะ ฉันกับที่มงานจะพักอยู่บ้านหลังอื่นแถวๆนี้แหละพวกนายจะได้อยู่กันอย่างสบายใจดีไหม”ชเวจินพูดขึ้นและเดินออกไปจากห้องพร้อมกับทีมงานทั้งหมด ไม่นานนักเหล่าไอดอลก็ทยอยกันไปอาบน้ำและกลับมาพักผ่อนที่เตียงของตัวเอง

@ห้องนอนของเหล่าไอดอล/2.00am

เหล่าไอดอลนอนหลับกันหมดบรรยากาศในห้องเงียบสงบมีเพียงเสียงลมหายใจของเหล่าไอดอลที่ยังคงดังอยู่

ท่ามกลางความเงียบสงบนั้น แทมินค่อยๆลุกขึ้นเตียง เขาเดินตรงมาหยุดที่หน้าต่างและมองออกไปนอกหน้าต่าง

มินโฮได้ยินเสียงคนเดินจึงลืมตาขึ้นมามองรอบๆบริเวณห้องและเขาพบว่าแทมินยืนมองไปนอกหน้าต่าง มินโฮนั่งดูพฤติกรรมของแทมินไปเรื่อยๆและจู่ๆแทมินก็เดินออกจากห้องไป มินโฮเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตามไปแต่เมื่อมินโฮเปิดประตูแสงจากด้านนอกห้องก็สาดส่องเข้ามากระทบกับดวงตาคู่สวยของฮงกิที่นอนอยู่ริมประตูห้องพอดี

“อะ....นายจะไปไหนล่ะนั่น”ฮงกิเอ่ยถามพร้อมใช้มือป้องหน้าไว้

“มันเรื่องของฉัน”มินโฮเอ่ยด้วยความเฉยเมยและเดินตามแทมินไปทันที  มินโฮเดินตามแทมินไปที่ชั้นหนึ่งของตัวบ้าน และไม่นานแทมินก็เดินออกมาที่ชายหาดหน้าบ้านโดยที่มินโฮเดินตามมาติดๆ และไม่นานนักแทมมินก็หยุดยืนันหน้าไปทางทะเลยอยู่ชั่วครู่หนึ่ง

“แทมิน.......นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ”มินโฮตะโกนเรียกแทมินที่ยืนหันหลังให้เขา

“....”แทมินไม่ตอบอะไร เขายืนทื่อ และมองไปที่ทะเล และจู่ๆแทมมินก็วิ่งพรวดลงทะเลไป

“....!!!!....”มินโฮวิ่งตามแทมมินทันทีด้วยความตกใจสุดขีด

เขาวิ่งไปคว้าตัวแทมินมากอดไว้แน่นและพยายามจะดึงตัวแทมมินกลับขึ้นฝั่งแต่แทมมินเองก็ดื้อดึงยังคงเหวี่ยงตัวเองลงไปในน้ำ มินโฮพยายามรั้งและตะโกนเรียกชื่อแทมมินเพื่อปลุกให้ตื่นในขณะที่ลากเอาตัวแทมินขึ้นมาบนฝั่งอย่างทุลักทุเลที่สุดแทมมินเปียกน้ำไปทั้งตัวเพราะเขาดิ้นพร่านตลอดเวลา

“แทมิน.....แทมินนายตื่นสิ่”มินโฮตะโกนเรียกแทมินและเขย่าตัวเขาอย่างแรง

“...!!??!!.”แทมินลืมตาขึ้นมองหน้าของมินโฮด้วยความตกใจและหวาดกลัว

เมื่อมินโฮเห็นว่าแทมินลืมตามองเขา เขาก็ดึงตัวแทมินเข้ามากอดทันทีเขากอดแทมินแน่นมากราวกับว่ากลัวแทมินจะวิงหนีลงทะเลไปอีกและกอดแน่นขึ้นเรื่อยๆจนแทมินยืนนิ่งไม่ไหวติงไดๆ

“นาย...อย่าทำแบบนั้นอีนะ”มินโฮพูดขึ้นขณะที่ยังโอบกอดแทมินด้วยความตกใจ ดีใจ และโล่งใจ

“...ถ้าฉันไม่ไม่ได้อยู่จะทำยังไง ..... ถ้านายเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”มินโฮพูและกอดแทมมินแรงขึ้น

“...พี่...คือผม..”แทมมินพูดขึ้นด้วยความทึ่งและเริ่มเข้าใจในสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“...ผมไม่เป็นไรหรอกฮะ ... เพราะพี่อยู่ช่วยผมเสมอ....ขอบคุณนะ”แทมมินพูดขึ้นและโอบกอดมินโฮกลับไปเช่นกัน ทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอยู่ชั่วครู่หนึ่งมินโฮก็ผละตัวออกจากแทมินและดึงแทมมินเข้ามาไกล้ๆเขาดึงเสื้อของเขามาเช็ดหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำทะเลของแทมิน

“...นายหนาวใช่มะ..”มินโฮพูดขึ้นและจูงแขนของแทมมินเดินเข้าไปตรงที่นั่งหน้าประตูบ้านเพื่อนั่งพัก 

“.....”แทมมินนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาว และนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นในขณะที่มินโฮยืนจ้องเขาอยู่ตาไม่กระพริบ

“...เราควรเข้าไปในบ้านนะ ไม่งั้นเป็นหวัดแน่.”มินโฮเอ่ยขึ้นเมื่อลมหนาวพัดมากระทบร่างกายที่เปียกปอนของเขา เขาพูดจบก็ดึงแขนของแทมมินให้ลุกขึ้น แต่แทมินใช้มืออีกข้างตะปบแขนของมินโฮและดึงเอาไว้ในทันที

“ ..?..”มินโฮหันกลับมาจ้องหน้าแทมิน มือของแทมินที่จับแขนเขาอยู่นั้นเย็นเฉียบ

“ ... ผมขออยู่ตรงนี้สักพักได้ไหม..”แทมมินพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสร้อย เขาละสายตาจากมินโฮเมื่อพูดจบ

“...แต่มันหนาวนะ...”มินโฮพูดขึ้นและนั่งยองๆลงบนพื้นหน้าเก้าอี้ที่แทมินนั่งอยู่

“นายเป็นอะไรหน่ะ”มินโฮพูดและเอื้อมมือขึ้นไปลูบหัวของแทมิน

“เปล่าครับ ผมแค่อยากอยู่ตรงนี้สักพัก”แทมมินพูดโดยก้มหน้าไม่สบตากับมินโฮแม้แต่น้อย

“แทมมิน....ฉันไม่รู้ว่านายเป็นอะไรนะ แต่ฉันอยู่ตรงนี้ก็ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว”มินโฮพูดขึ้นและยังคงจ้องหน้าแทมมินอยู่อย่างนั้นแทมมินสบตากับมินโฮชั่วครู่หนึ่งก็ละสายตาออกไปแล้วก้มหน้าลงเช่นเดิม

“...เฮ้อ....”มินโฮถอนหายใจและเอื้อมมือจับแก้มของแทมมินและเลื่อนลงมาที่คางพร้อมทั้งงัดข้อมือขึ้นช้าๆเพื่อจะสบตากับแทมินเมื่อแทมินเงยหน้าขึ้นก็สบตากับมินโฮ

“....โอเค...ก็ได้...ฉันจะอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนนาย”มินโฮพูดเดินเข้ามานั่งข้างแทมิน

“ฉันว่าผมนายเปียกนะ.....นายเช็ดหัวก่อนเถอะ”มินโฮถอดเสื้อออกเพื่อจะใช้เสื้อเช็ดหัวให้แทมิน

 “พี่.....จะทำไรอะไรน่ะ!!!!”แทมินพูดขึ้นทันทีทิ่นโฮถอดเสื้อออก

“ฮะ....ฉันก็จะเช็ดหัวให้นายไง”มินโฮพูดพร้อมเอื้อมมือเข้าไปจะเช็ดหัวให้แทมิน

“แต่เสื้อพี่จะเปียกนะ”แทมินพูดและรีบผลักมือของมินโฮออกไป

“แล้วมันก็หนาวมากด้วย...พี่ใสเสื้อเอาไว้เถอะ”แทมินพูดพร้อมกับผลักมืของมินโฮกลับไป

“....”มินโฮลุกขึ้นยืนอีกครังเดินวงไปข้างหน้าแทมมินแล้วเช็ดหัวให้แทมมินทันที

“...พี่...”แทมมินยกมือขึ้นพยายามจะจับแขนมินโฮเอาไว้

“อยู่นึ่งๆ”มินโฮพูดขึ้นและจับข้อมือของแทมมินทั้งสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียวและบีบเอาไว้เพื่อให้แทมินหยุด

“......”แทมินหยุดนิ่งไปและยอมนั่งนิ่งๆตามคำสั่งของมินโฮ

จานั้นมินโฮก็ยืนเช็ดผมและหน้าของแทมมินอยู่พักหนึ่งจนเห็นว่าน้ำเริ่มแห้งแล้วจึงใช้เสื้อคลุมตัวแทมมินเอาไว้เพื่อกันลมที่พัดมาเป็นระยะๆ เนื่องจาตัวแทมมินเปียกมะลอกมะแลกเขาจึงกลัวว่าแทมินอาจจะไม่สบายเอาได้ง่ายๆ

“...เอ๊ะ...ทำไมพี่ไม่ใสเสื้อไว้ล่ะ”แทมมินถามขึ้นเมื่อมินโฮคลุมเสื้อที่ไหล่เขาแล้วเดินมานั่งข้างๆ

“ลมมันเย็น อากาศก็หนาว เดี๋ยวนายจะเป็นหวัดเอา”มินโฮพูดและหันไปมองหน้าแทมิน

“...”แทมมินจ้องหน้ามินโฮตาไม่กระพริบเมื่อได้ยินที่มินโฮพูด

“..ว่าแต่นายฝันเรื่องอะไรล่ะ ถึงได้วิ่งลงทะเลไปแบบนั้นน่ะ”มินโฮถามและละสายตาจากแทมินและมองลงไปที่ทะเล

“.....คือ...ผมฝันร้ายน่ะฮะ...”แทมินพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยและก้มหน้าลงทันที

“ฝันร้ายหรอ ฝันประเภทไหนกันที่นายทำตอนหลับน่ะมันน่ากลัวมากเลยนะ”มินโฮหันขวับกลับมาพูดกับแทมิน

“...ครับ มันแย่มาก....แค่ผมเจอมันในฝันนั่นก็แย่พอแล้ว อย่าให้ผมต้องพูดถึงมันเลยนะครับ”แทมมินพูดทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่เช่นเดิม

เมื่อมินโฮได้ยินดังนั้นเขาก็ไม่พูอะไรหรือถามอะไรที่เกี่ยวกับความฝันของแทมินอีก เพราะเขาคิดว่า การที่แทมินพูดว่ามันเลวร้าย นั่นหมายถึงมันเลวร้ายมากจนเขาไม่อยากพูดถึงมันอีก มินโฮดึงตัวแทมินเข้ามาและโอบไหล่แทมินเอาไว้ ราวกับว่าจะบอกไห้รู้ว่าไม่เป็นไรนะ เมื่อมีเขาอยู่ข้างๆ

“ ขอบคุณพี่มากนะครับ”แทมินพูดขึ้นและมองจ้องไปที่ทะเล

“ฮะ...ขอบคุณฉันหรอ”มินโฮถามและจ้องไปที่แทมมิน

“ครับ”แทมินตอบและหันมายิ้มให้มินโฮ

“..... ช่างมันเถอะ....”มินโฮพูและมองไปที่ทะเล

“แล้วนาย...จะนั่งตรงนี้ไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ”มินโฮเอ่ยถาม

“เฮ้อออ...ผมก็เริ่มง่วงแล้วล่ะ”แทมมินหันมาตอบและบิดตัวไปมา

“งั้นเข้าบ้านเหอะ ฉันหนาวจะตายแล้วเนี่ย”มินโฮพูดและลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งดึงมือแทมมินให้ลุกขึ้นด้วย

“ต้องอาบน้ำอีกรอบแล้วล่ะมั้ง ไม่งั้นเค็มแย่ ฮ่าๆ”มินโฮพูดขึ้นและจูงมือแทมินเดินเข้าบ้านไป