Special Life

ลำดับตอนที่ #4 : s c l 4 เช้าที่วุ่นวายกับความใจร้ายของจงฮยอน

 7.00Am

~กรี๊งงงงง!!!!!~เสียงนาฬิกาปลุกของเหล่าshineeดังขึ้นกลางบรรยากาศอันเงียบสงบ

แทมมินสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นมานั่งอยู่ชั่วครู่หนึ่งจากนั้นเมื่อเขามอไปรอบๆเขาก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง

[ไรเตอร์:นอนต่อซะงั้นน่ะ - -!] ไม่นานนักมินโฮก็ตืมตาขึ้นและเอี้ยวตัวไปหยิบนาฬิกาขึ้นมาปิดเสียปลุกและบิดตัวไปมาก่อนจะลุกขึ้นนั่ง จากนั้นเขาก็เข่ยาขาของอนยูเพื่อปลุกให้ตื่นแต่อนยูมุดตัวลงใต้ผ้าห่มและส่งเสียงอืมๆเหมือนจะบอกว่ารู้แล้ว แล้วเขาก็นอนต่อ เมื่อมินโฮปลุกอนยูแล้วเขาก็หันไปเรียกแทมมิน

“แทมิน.....ตื่นได้แล้ว” มินโฮพูด

“…..”แทมมินนอนนิ่งไม่หือไม่อือ

“แทมมิน...ฉันรู้นะ ...ว่านายตื่นแล้ว”มินโฮพูดขณะที่กำลังแกะตัวเองจากการเบียดของอนยูละคีย์

“เฮ้ออออออ”แทมมินลุกพรวดขึ้นนั่งและถอนหายใจจากนั้นเขาก็เดินไปห้องน้ำ

มินโฮลุกขึ้นจากที่นอนและเดินตรงไปที่ห้องน้ำเช่นกันแต่เขาก็ต้องเดินกลับถอยหลังมาเมื่อเห็นคีย์กับจงนอนกอดกักลมดิ๊กเขาจึงใช้เท้าเตะไปที่ก้นของจงฮยอนเพื่อเรียกให้ตื่นขึ้น แต่จงฮยอน็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหัวในทันที มินโฮเดินไปที่ห้องน้ำและทำภารกิจส่วนตัว ในขณะที่อนยูลุกตามหลังไป หลังจากนั้นมินโฮพยายามจะปลุกจงฮยอนและคีย์หลายครั้งแต่ไม่ประสบผลสำเจ็จ พวกจึงออกเดินทางไปก่อนและทิ้งทั้ง2ไว้ที่บ้านพัก

ไม่นานนักจงฮยอนก็รู้สึกตัวและคลำหานาฬิกามาดู

“7.45 โอ้แม่จ้าววววว” O[]O ! จงฮยอนตะโกนลั่นและรุกรี้รุกรนลุกออกจากผ้าห่มพร้อมกับเรียกคีย์ไปด้วย

ทั้งคู่รีบแจ้นไปเข้าห้องน้ำหลังจากนั้นเขาก็รีบแต่งตัว

“อ๊า....”คีย์ร้องเสียงหลงขึ้นมาเพราะถูกตุ้มหูแทงเข้าที่นิ้ว

“......”จงฮยอนหันควับไปมองแต่ไม่สนใจและหันกลับมาทันที

“คิมจง...นายหยิบทิชชูให้ฉันหน่อยสิ่” คีย์วานให้จงฮยอนหยิบกระดาษทิชชูให้

“.......” จงฮยอนเงียบและยังคงหนีบผมของเขาต่อไป

“..นายฟังอยู่หรือป่าวน่ะ” - -? คีย์ถาม

“อืม...นายเดินมาหยิบซิ่”จงฮยอนตอบโดยไม่หันไปสบตาคีย์

“อะไรกัน!!!นี่นายทำไมไม่สนใจฉันเลยน่ะ”o[]o คีย์ตะคอกใส่จงฮยอน

“ป่าว..นายอย่าหาเรื่องสิ่”จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น  อุณหภูมิในห้องลดฮวบลงทันที

คีย์ยืนอึ้งมองไปที่จงฮยอนด้วยความโกรด

“ถามจริงเถอะนายเคยแคร์ฉันบ้างหรือป่าวน่ะ เมื่อคืนนายก็ปล่อยฉันนอนสั่นอยู่ข้างๆนาย........ทั้งคืน...ถ้ามินโฮไม่ลุกขึ้นมาห่มผ้าให้ฉันคงต้องนอนหนาวตายอยู่ตรงนั้นใช่มั้ย!!! นายนี่ไม่มีน้ำใจเอาซะเลย  ฉันเจ็บอยู่..นายยังไม่ชายตามองเลยด้วยซ้ำ”คีย์เอ่ยขึ้นโดยที่น้ำตานองหน้าด้วยอารมณ์โมโหและเสียใจสุดขีด[ไรเตอร์:ของขึ้นแล้วอ๊ากกกก] [คีย์:ไรเตอร์อย่าเสื...อ....ก!!!!] [ไรเตอร์:อุ๊บ...T^T]

“นายนี่...อย่าชวนทะเลาะได้ไหม.....” จงฮยอนหันไปตอบด้วยความรำคาญ

“เรื่องไม่เป็นเรื่อง...จะโวยวายไห้มันได้อะไรขึ้นมา”จงฮยอนยังคงตอบด้วยน้ำเสียงที่รำคาญคีย์เช่นเดิม

“จง..!!!!!...”คีย์ตวาดแว๊ดขึ้นมาสุดเสียงด้วยความโมโห หน้าของเขาแดงเถือกและเปียกปอนไปด้วยน้ำตาและเขาต้องอึ้งสุดขีดเมื่อจงฮยอนชักปลั๊กไฟแล้วเดินออกไปจากห้องโดยทิ้งเขาไว้คนเดียวกับเสียงปิดประตูโครมครามที่ตามหลังของจงฮยอนไปและความเงียบก็คลืบคลานเข้ามา คีย์นั่งลงบนพื้นมองไปที่ประตูและคิดน้อยใจจงฮยอนที่มองไม่เห็นความสำคัญของเขา คีย์เริ่มร้องให้หนักขึ้นเรื่อยๆเมื่อไม่เห็นทีท่าว่าจงฮยอนจะเดินกลับเข้ามาในห้องเพื่อขอโทษและปลอบใจเขา

@ SM TOWN /8.00am

เหล่าไอดอลนั่งรอการประชุมที่กำลังจะมาถึง จงฮยอนเดินเข้ามาในบริษัท สีหน้าของเขาเติมไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายจนบรรยายไม่ถูก

“คีย์ล่ะ...เขาอยู่ไหน”ชเวจินเอ่ยถามจงฮยอนที่เดินเข้ามา

“ไม่รู้ซิ่....คุณติดต่อเขาเองล่ะกัน”จงฮยอนเดินผ่านตัวชเวจินไปยังเก้าอี้ที่เพื่อนๆนั่งอยู่อย่างเมยเฉย

“ทำไมเพิ่งมาล่ะ ...... แล้วคีย์หายไปไหน” มินโฮถามทันทีเมื่อจงฮยอนเดินเข้ามาที่เก้าอี้

“……” จงฮยอนเงียบแล้วนั่งลงบนเก้าอี้เขาไม่สบตาใครเลยและไม่แยแสต่อคำถามของมินโฮเหมือนกับว่ามินโฮไม่ได้พูดมันออกมาด้วยซ้ำ 

“เขาเป็นอะไรน่ะ....”มินโฮหันไปถามอนยูราวกับว่าหวังไห้อนยูรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อนยูก็ได้แค่เบ้ปากและส่ายหัวกลับมาเท่านั้น ไม่นานนักผจก.smเดินนำเข้าไปในห้องประชุม เหล่าไอดอลและผจก.ของเขาเดินตามกันเข้าไปเป็นแถว บรรยากาศในห้องประชุมเป็นไปด้วยความสงบ

“รายการที่ผมจะให้พวกคุณเป็นร่วมด้วย เป็นรายการเรียลลีตี้ จะมีกจกรรมให้พวกคุณทำ ที่สำคัญกิจกรรมพวกนี้จะทำให้พวกคุณแสดงความเป็นตัวตนออกมาให้บรรดาแฟนคลับของคุณได้เห็น” ผจก.sm เอ่ยขึ้น

“เอ่อ....พวกเราต้องอยู่ด้วยกันนานแค่ไหนครับ”อนยูเอ่ยถามกับผจก.sm

“ 3 สัปดาห์. แต่ไม่ต้องห่วง พวกนายจะได้กลับบ้านพักแน่นอน แต่คงไม่ใช่ทุกวันหรอกนะ ฮ่าๆ”  ผจก.smเอ่ย

“3....สัปดาห์!!!!” มินโฮพูดขึ้นเสียงดังพร้อมทำตาถลน

“ทำไมล่ะ.....”ผจก.smถามต่อ

“ป่าวครับ....ผมว่ามันจะไม่นานไปหลอครับ”มินโฮเอ่ยขึ้นทันที

“ไม่นานหลอกน่า....พวกนายจะไม่ทำกันหลอ?”ผจก.smพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสับสน

“พวกเขาไปแน่ครับ.....จริงมั้ย”ชเวจิน พูดตัดหน้าเหล่าไอดอลทุกคนและหันไปมองหน้าแบบจิกกัดสุดๆ

“อ....อื้ม...”มินโฮพยายามจะพูดแต่มือเล็กๆของแทมินปิดปากเขาอยู่

“ดีมาก....เยี่ยม!!!!....พวกนายนี่เข้าใจง่ายดีจัง งั้นเย็นนี้ฉันจะส่งรถมารับพวกนายนะ”ผจก.sm เอ่ยขึ้นและเดินออกจากห้องประชุมแบบเฉยๆ ปล่อยให้เหล่าไอดอลนั่งอึ้งอยู่

8.30am

หลังเลิกประชุมเหล่าไอด้อลเดินออกจากห้องด้วยความมึนงง....

“ว้าววว พี่ฮีซอลจะไปร่วมงานนี้ด้วยหรอฮะ” มินฮวานถามทันทีที่เห็นฮีซอลเดินออกมาจากประตูห้องประชุม

“…..” ฮีซอลเดินผ่านมินฮวานไปโดยไม่สนใจใยดีอะไร มินฮวานมองตามไปตาไม่กระพริบด้วยความสงสัย

“พี่ฮีซอลเขาเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ” มินฮวานหันไปหาฮงกิที่ยืนอยู่ข้างๆ ฮงกิก็หันมาส่ายหน้าตอบประมาณว่าฉันก็ไม่รู้เหมือนกันในขณะที่อึนฮยอกเดินมาแตะไหล่ของฮงกิและดึงฮงกิไปกอดคอ

“ฮงสตาร์....ยินดีที่ได้ร่วมงานนะ” อึนฮยอกพูดทักทายฮงกกิ และหันไปยักคิ้วให้มินฮวาน

“ อื้ม...เช่นกันนะ” ฮงกิตอบกลับไป

“ทีแรกฉันนึกว่าฮีซอลจะไม่มางานนี้ซะอีก” อึนฮยอกพูขึ้นพร้อมมองตามหลังฮีซอลที่เดินซวบๆออกไป

“อ๋อ...อืม...แต่ขาก็มาแล้วนี่” ฮงกิหันมาตอบอึนฮยอก

“เซอร์ไพรซ์มากๆ”อึนฮยอกพูดแล้วยังคงมองไปที่ฮีซอล

“อันฮยอง shinee ….” ^^- มินฮวานหันไปทักทายเมื่อเห็นเหล่า shinee เดินออกมาจากห้อง

เหล่า shinee ก็ยิ้มรับและตอบทักทายกลับไป

“ เอ๋.... shinee มีห้าคนไม่ใช่หรอแล้วไหงเหลือแค่สี่ล่ะ” มินฮวานถามขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ในขณะที่มินฮวานถามขึ้น คีย์ก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

“นายเป็นอะไรหรือเปล่าน่ะคีย์” มินโฮเอ่ยถามขึ้นด้วยความตกใจและเป็นห่วงทันทีที่คีย์เดินเข้ามาไกล้ แต่ยังไม่ทันที่คีย์จะได้พูดหรือตอบอะไร ชเวจินก็เดินเข้ามาลากตัวคีย์ไปเสียก่อน 

“คีย์....นายนี่เป็นแบบนี้ได้ทุกงานเลยนะ ฉันจะต้องทำยังไงกับนายฮะ” ชเวจินพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรดจัดพร้อมฉุดกระชากลากเอาแขนของคีย์ไป ทุกคนยืนอึ้งอยู่พักใหญ่มองดูคีย์ถูกลากไปต่อหน้าต่อตา มินโฮเห็นดังนั้นจึงเดินตามคีย์และชเวจินไป แต่จงฮยอนรั้งแขนของมินโฮเอาไว้ มินโฮหันขวับมาจ้องหน้าจงฮยอนในทันที แต่จงฮยอนไม่แม้แต่จะสบสายตากับมินโฮ สายตาของเขาที่มองไปมีเพียงแต่คีย์เท่านั้น จากนั้นเขาก็ปล่อยแขนของมินโฮและเดินจ้ำตามคีย์ไปในทันที โดยที่มินโฮและทุกคนก็มองตามจงฮยอนที่เดินจ้ำไปเช่นกัน

@ ห้องซ้อมเต้น shinee / 8.40

จงฮยอนหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องซ้อมและมองผ่านกระจกที่ประตูเข้าไป ภาพที่เขาได้เห็นคือ เชเวจินที่บ้าคลั่งกำลังยืนตวาดวีนแตกใส่คิมคีย์อยู่ จงฮยอนผักประตูเข้าไปทันที แต่ประตูล็อกเขาจึงเคาะประตู ชเวจินหันมามองที่ประตูและหันกลับไปต่อว่าคีย์เช่นเดิม ขณะที่คีย์หันหน้ามาสบตากับจงฮยอนและเลื่อนสายตาออกไปด้วยตาที่แดงก่ำจงฮยอนทุบประตูแรงขึ้นเมื่อชเวจินยังไม่หยุดตะคอกใส่คีย์ และแรงขึ้นไปเรื่อยๆ จนวเชจินเดินดิ่งมาที่ประตูด้วยความโมโหที่เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า เขาเปิดประตูและตะคอกใส่จงฮยอนในทันที

“นายเป็นบ้าอะไร....ไม่เห็นหรือว่าฉันทำอะไรอยู่” วเชวจินตะคอกใส่จงฮยอน

“......” จงฮยอนยืนก้มหน้าตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นและพูดอะไรไม่ออก

“นายควรไปเตรียมตัว....ไม่ใช่มายืนทึ่มอยู่ตรงนี้”ชเวจินพูดจบก็หันไปตะโกนใส่คีย์

“ทำตามที่ฉันสั่ง...”เขาพูดตะคอกใส่คีย์ที่ยืนห่างออกไป

คีย์ไม่หันมามองชเวจินและยังคงยืนนึ่งอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ชเวจินเดินออกไปจากห้องนั้นทันทีที่พูดจบ

จงฮยอนเดินเข้าไปในห้องและตรงดิ่งเข้าไปหาคีย์ในทันที เขาหยุดตรงหน้าคีย์และยืนมองด้วยความเสียใจและรู้สึกผิดเป็นอย่างมากคีย์เดินถอยออกไปและเริ่มหยิบจับไม้กวาดเพื่อทำความสะอาดห้องซ้อมตามที่ชเวจินสั่งเพื่อเป็นการทำโทษที่เขามาสาย จงฮยอนยืนอยู่ที่เดิมและมองตามหลังคีย์ไป

“....ฉันขอโทษ...” จงฮยอนพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงัดของห้องซ้อมที่มีเพียงเขาและคีย์เท่านั้น

“….” คีย์หยุดชะงักและเอี้ยคอกลับไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำขอโทษจากจงฮยอนและเขาก็เดินต่อไป

“คีย์...พูดกับฉันสิ่” จงฮยอนพูดดังขึ้นเมื่อคีย์ไม่ตอบเขา

“.....” คีย์หันขวับกลับมาทันทีพร้อมกับตาที่แดงก่ำขึ้นและจ้องหน้าจงฮยอนผ่านน้ำตาที่เริ่มจะเอ่อล้นออกมา

จงฮยอนยืนอึ้งอยู่ชั่วครู

“...ฉันขอโทษ..คีย์....นายจะทำยังไงกับฉันก็ได้..นะ ........ แต่ขอล่ะอย่าเงียบใส่ฉัน พูดกับฉันเถอะ ขอร้อง”

จงฮยอนพูดขึ้นพร้อมสายตาที่คาดหวังว่าคีย์จะให้อภัยเขา

“ขอโทษหรอ.....มันก็แค่คำพูด....นายไม่เข้าใจความหมายของมันด้วยซ้ำ” คีย์เอ่ยขึ้นเสียงแข็งพร้อมกับน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เขาตัวสั่นเทิมด้วยความเจ็บปวดขณะที่พูดออกมา

“...ฉันไม่รู้...ไม่รู้หรอก... รู้แค่ว่าต้องทำ...ฉันต้องขอโทษ...” จงฮยอนพูดและกำมือแน่นจ้องตาคีย์

“ไม่ใช่เพราะฉันผิด…หรือเพราะแก้ตัว...แต่มันเป็นเพราะนาย ....เพราะนายเจ็บเพราะนายเสียใจ” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน และตาที่แววไปด้วยน้ำใสๆ หน้าเขาเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ

“มันทำให้ฉันรู้สึกว่า....ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง....แต่ฉันมันไม่ฉลาดพอคีย์....ฉันก็ทำได้เท่านี้แหละ มีปัญญาแค่นี้แค่นี้จริงๆ ..... ฉันพูดจากใจนะถึงแม้จะไม่เข้าใจมันก็ตาม” จงฮยอนพูดจบน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทาง 

“นะ....นาย....ร้องไห้หลอจงฮยอน....นายคิดแบบนั้นจริงๆหรอ”คีย์เอ่ยขึ้นพร้อมเดินเข้ามาใช้มืปาดน้ำตาที่เปียกปอนไปทั่วใบหน้าของจงฮยอน  [ไรเตอร์:โอ๊ยยย...ดราม่าซะแล้วT^T]

“ฉันขอโทษ...ฉันทำให้นายเจ็บ....ต่อไปมันจะไม่เกิดขึ้นอีก....ฉันสัญญา”จงฮยอนพูดทั้งยังก้มหน้าอยู่เพราะไม่อยากให้คีย์เห็นน้ำตาของเขาไปมากกว่านี้จงฮยอนเช็ดน้ำตาจากนั้นเดินผ่านคีย์ไปและหยิบไม้กวาดขึ้นมาพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองหน้าคีย์และยิ้มแป้นเหมือนเป็ดน้อย

“ ฉันจะช่วยนะ” จงฮยอนพูดขึ้น

“...อื้ม...ขอบใจนะคิมจง...” คีย์พูดขึ้นและยิ้มรับ

ทั้งสองช่วยกันทำความสะอาดทั้งกวาดและถูไปเรื่อย 

“...ฉันชอบให้นายเรียกฉันว่า คิมจง นะ”^^-  จงฮยอนพูดขึ้นขณะที่เขากำลังถูพื้นอย่างขมักขเม้น

“..งั้น.....ให้ฉันเรียกแบบนี้คนเดียวนะ” ->o<- คีย์พูขึ้นมาขณะที่ถูพื้นและแอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“...อื้ม...ได้สิ่...ให้นายเรียกคนเดียว” จงฮยอนพูดขึ้นและหยุดถูพื้นพร้อมกับยืนมองดูคีย์

เวลาผ่านไปหนึ่งชั่วโมงทั้งคู่ก็เดินออกจากห้องซ้อมด้วยความเหนื่อยอ่อนเขาเดินคุยกันกระหนุงกระหนิงหัวเราะคิกคักมาตลอดทางขณะที่เดินอยู่นั้นก็มีสาวคนหนึ่งเดินสวนทางมาและชนเข้ากับจงฮยอนอย่างจังจงฮยอนเซถลาถอยหลังไปสองสามก้าว และผู้หญิงคนนั้นล้มลงบนพื้นขณะที่คีย์จับแขนจงฮยอนเอาไว้เพื่อประคองไม่ให้จงฮยอนล้มลงเมื่อจงฮยอนตั้งตัวได้ก็เดินไปช่วยประคองผู้หญิงคนนั้นในทันที

“คุณ....เป็นอะไรมากมั้ยครับ...”จงฮยอนรีบร้อนพูดขึ้นขณะที่ประคองและดึงให้ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นในขณะที่เธอเหวี่ยงแขนเพื่อไล่ให้จงฮยอนออกไปไกลๆด้วยความโมโหและรำคาญ

“....!!...ชิน...ชินเชคฮยอน..” O.o !!!  จงฮยอนอุทานขึ้นเมื่อผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาและเมื่อทันทีที่เขาเห็นเธอเขาก็จำเธอได้แม่น เมื่อเชคฮยอนมอมาที่จงฮยอนเธอก็หยุดชะงักชั่วครู่หนึ่ง

“...คุณ...คิม จงฮยอน...”o.oเชคฮยอนมองหน้าจงฮยอนอยู่ชั่วครู่และหยุดดิ้น

“...ฉันลุกไม่ไหวน่ะ...ช่วยดึงขึ้นไปทีสิ่”เชคฮยอนพูดขึ้น

“ครับๆ..”จงฮยอนตอบและรีบประคองเชคฮยอนขึ้นมาทันที

“คุณไม่เป็นไรนะครับ” จงฮยอนถามขึ้นเมื่อประคองเธอขึ้นมาได้แล้ว

“ค่ะไม่เป็นไร”เชคฮยอนตอบ

“แล้วนี่....คุณจะไปไหนกันหรอคะ”เชคฮยอนถาม

“ออออ ...ผมจะไปเตรียมตัวอัดรายการน่ะครับ”จงฮยอนตอบ

“อ๋อ...รายการ sm ไช่ไหมคะ”เชคฮยอนถามและทำตาแบ๊วใส่จงฮยอน

“อะ..ครับ....” ^^’จงฮยอนตอบและแอบกระเถิบถอยห่างจาเชคฮยอนนิดหน่อยเพราะว่ายิ่งคุยยาวดูเหมือนว่าเชคฮยอนก็ยิ่งเข้าไกล้เขาขึ้นมาเรื่อยๆ จนทำให้อุณหภูในร่างกายของจงฮยอนเริ่มไม่ปกติ

“อ๋อออ อย่างนี้คงเหนื่อยแย่เลยสิ่คะ”เชคฮยอนพูดพร้อมยิ้มหวานไห้จงฮยอน

“เราควรรีบไป....ป่านนี้เพื่อนๆคงห่วงแย่แล้วหล่ะ”คีย์พูดขึ้นขณะที่มองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง และจงฮยอนก็ยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าของเชคฮยอน

“เอิ่มมมม ผมคงต้อง...ไปแล้วแหละครับ”จงฮยอนพูขึ้น

“อ๋อค่ะ...ขอไห้โชคดีนะคะ....”^^เชคฮยอนพูดและยังคงยิ้มหวานไห้จงฮยอนและเธอก็โบกมืออำราจงฮยอนด้วยท่าทางที่น่ารักมากๆ จงฮยอนเองก็ก้มหัวเพื่อเป็นการบอกลาเธอเช่นกัน คีย์สะกิดแขนของจงฮยอนและเดินไปก่อนจากนั้นจงฮยอนก็เดินตามคีย์ไป
 

“คุณคิมจงฮยอน .....”^.^เชคฮยอนตะโกนไล่หลังจงฮยอนและคีย์ไป เมื่อทั้งคู่ได้ยินก็หันกลับไปมองทันที

“หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะคะ”เชคฮยอนพูดและยังคงส่งยิ้มหวานๆมาให้จงฮยอน จงฮยอนก็ยิ้มรับและหันหน้ากลับไปในขณะที่คีย์ยังคงมองเชคฮยอนอยู่และในทันทีที่จงฮยอนละสายตาไปจากเชคฮยอน จากยิ้มหวานๆที่ส่งให้กับจงฮยอนก็กลายเป็นยิ้มสยองที่แฝงไปด้วยปริศนาอันน่ากลัวส่งมาให้คีย์แทน  หลังจากส่งยิ้มสยองให้คีย์แล้วเชคฮยอนก็เดินสะบัดแฮร์ไม่แคร์สื่อออกไป โดยที่คีย์มองตามไปด้วยความแปลกใจและไม่ชอบใจเป็นที่สุด