Special Life

ลำดับตอนที่ #3 : s c l 3 พฤติกรรมแปลกของแทมิน

>>>> s c l 3 พฤติกรรมแปลกของแทมิน <<<<<

  

@   บ้านพัก  SHINee/ 11.00 pm

หลังจากงานปาร์ตี้จบลงแล้วเหล่า shinee ก็พากันเข้านอนพวกเขานอนเรียงกันเป็นแถวกับฟูกเนื่องจากก่อนปาร์ตี้จะเลิกพวกเขาได้เล่าเรื่องผีและเรื่องหลอนๆก่อนที่จะเข้านอน ทำให้ไม่มีใครกล้ากลับไปนอนที่ห้องของตัวเองจึงต้องมานอนรวมกัน ถึงกระนั้นคนที่ไม่กลัวผีก็ถูกบังคับให้มานอนด้วย [ไรเตอร์:ใช้เป็นไม้กันผีหรอจ๊ะ]

แทมินล้มตัวลงนอนก่อนใครเพื่อนและหลับในเวลาอันรวดเร็วไม่นานจองฮยอนก็เดินมาและล้มตัวลงนอนข้างๆแทมิน พร้อมจัดหมอนและผ้าห่มของตัวเอง

“คีย์....นายนอนข้างฉันนะ” ^^-จงฮยอนพูดขึ้น

“อ่ะฮะ.....”^^- คีย์ตอบและเดินลงมานอนข้างๆจงฮยอน  [ไรเตอร์:ฮั่นแน่ะ ฮ่าๆ]

ไม่นานนักมินโฮและอนยูก็เดินถือผ้าห่มตามเข้ามา พอทั้งคู่เห็นที่นอนที่ว่างอยู่ก็ต่างมองหน้ากันและคิดในใจทั้งคูวิ่งเข้ามาเพื่อแย่งที่นอนที่ติดกับคีย์เพื่อจะไม่ต้องนอนเป็นเป็นคนสุดท้ายของแถว[ไรเตอร์:เกี่ยงกันนอนริม...ฮ่าๆ] 

มินโฮวิ่งล้อฟรีเข้ามาข้างในห้อง ในขณะที่อนยูวิ่งแถดๆตามมาและ โครม !!!!! อนยูล้มหัวทิ่มอีกตามเคย

“อ๊า...ฮ่าๆ”^0^ คีย์หันมาหัวเราะกับความซุ่มซ่ามของอน

อนยูลุกขึ้นและก้มหยิบหมอนกับผ้าห่มที่ทำตกบนพื้นและเดินดุ่ยๆเข้ามาทิ้งตัวลงข้างๆมินโฮ

“นายกลัวผีด้วยหรอ”อนยูถามมินโฮด้วยน้ำเสียงไม่พอใจของคนแพ้
 

“ช่วยไม่ได้....นายช้าเอง”มินโฮหันไปตอบ อนยู

“ชิ.....”อนยูอุทานขึ้นทำหน้าตาบูดบึ้งพร้อมนอนลงและม้วนผ้าห่มเบือนหน้าหนีมินโฮในทันที

“ฮ่าๆๆ”มินโฮหัวเราะเบาๆก่อนจะม้วนตัวลงในฝ้าห่ม

2.00am
 

หลังจากทุกคนหลับลงแล้วบรรยากาสในห้องนอนของพวกเขาก็เงียบสนิด....

อากาศเริ่มเย็นลงและแสงก็ลอดผ่านกระจกหน้าต่างบานใหญเข้ามาในห้อง ในห้องนั้นมีแสงเป็นสีฟ้าอมม่วงแลดูน่ากลัวเหล่า shinee นอนหลับสนิดอยู่บนฟูกอย่างสงบเงียบ

“อืมมมมม.....ครับ.....ครับ.....ครับ...”เสียงพูดปริศนาดังขึ้นเบาๆแผ่วๆ

มินโฮได้ยินเสียงนั้นก้ลืมตาตื่นขึ้นด้วยความสงสัยและงัวเงียเขาหันไปหาต้นตอของเสียงนั้น

และก็เห็นว่าแทมินนั่งอยู่บนฟูกของเขาและพูดบางอย่างอยู่คนเดียว มินโฮเห็นดังนั้นก็ชะเง้อหัวขึ้นมามองแทมินให้ชัดว่าเขากำลัวตื่นอยู่หรือเปล่า หรือว่าแค่ละเมอ ไม่กี่วินาทีจากนั้นแทมินก็ลุกพรวดพราดขึ้นมายืน ทำให้มินโฮถึงกับสะดุ้งเฮือก และตายังคงจับจ้องมองกริยาของแทมินอยู่อย่างไม่คาดสายตา

“พี่ครับ.....พี่.....ผ....ผม...”แทมมินยืนพูดอยู่บนฟูกก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องอย่างช้าๆ

มินโฮเห็นดังนั้นจึงลุกขึ้นเพื่อจะเดินตามแทมินไปด้วยความเป็นห่วง

“นายจะไปไหนน่ะ” คีย์พูดหลังจากลืมตามองมินโฮที่กำลังจะลุกขึ้นจากที่นอนด้วยเสียงอู้อี้

“คือแทมมิน....ฉันว่าขาละเมอนะฉันจะไปดูเขาหน่อย” มินโฮพูดพลางมองตามหลังแทมมินที่เดินไม่ได้สติออกไปจากห้อง 

“แทมมินหรอ....เอาอีกแล้วหรอ” คีย์พูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ง่วงเต็มที [ไรเตอร์:แทมมินละเมอเป็นเรื่องปกติแล้ว]

มินโฮลุกขึ้นและเดินตามหลังแทมมินไปด้วยความเป็นห่วงจนไปถึงที่บันได มินโฮมองไปที่แทมมินตรงหัวบรรใดจากนั้นมินโฮก็วิ่งเข้าหาแทมินอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าแทมมินจะตกบันได แต่มินโฮวิ่งมาได้ไม่ถึงครึ่ง แทมมินก็เดินลงบันไดไปหน้าตาเฉย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปกติถึงที่สุด มินโฮหยุดมองด้วยความ อึ้ง ทึ่ง งง และแปลกใจเป็นที่สุดอยู่ตรงนั้น

“ละเมอเดินลงบันไดเนี่ยนะ........แล้วนายเอาตาที่ไหนมองฮะแทมิน.....”0.o!! มินโฮยืนอึ้งและพึมพำก่อนเดินตามแทมมินลงบันไดไปด้วยความมึนงง

“โห......นายนี่สุดยอดจริง....” - - ! มินโฮพึมพำขณะเดินลงบันไดมา

จากนั้นแทมินก็เดินไปที่ครัวอย่างปกติ เหมือนอย่างกับว่าเขาตื่นอยู่ทุกประการ แต่ต่างตรงที่เขาหลับตาอยู่ตลอดเวลา ไม่นานเขาก็หยุดอยู่หน้าตู้เย็นและเปิดตู้เย็น มินโฮยืนมองอยู่ข้าง และตัดสินใจว่าจะปลุกแทมินก่อนที่เขาจะทำข้าวของเสียหาย มินโฮจับแขนแทมินและดึงให้เขาหันหน้ามาหา

“แทมิน….”มินโฮส่งเสียงเรียกแทมินที่ยืนตรงหน้าและชั่วขณะหนึ่งมินโฮก็รู้สึกเหมือนแทมินลืมตามองเขาชั่วครู่หนึ่ง มินโฮจึงจ้องแทมมินตาไม่กระพริบ.....แล้วในวินาทีนั้นแทมมินก็โผเข้ากอดมินโฮ ... [ไรเตอร์:กรี๊ดดดด..]

“…..” O.o! มินโฮยืนนึ่งเป็นท่อนไม้ไปพักหนึ่งแล้วแทมินก็ปล่อยมือออกจากมินโฮและหันหลังกลับไปเปิดตู้เย็นและดื่มน้ำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในขณะที่มินโฮยังคงยืนอึ่งอยู่เหมือนเดิม

“…..แทมมิน .......”มินโฮพูดขึ้นเมื่อได้สติ จากนั้นเขาคว้าแขนของแทมมินทั้งสองข้างแล้วเขยาๆตัวแทมมินอย่าสุดแรง จนกระทั่งแทมมินรู้สึกตัว (คือตกใจตื่นอานะ) แทมมินพ่นน้ำออกจากปากตัวเองใส่มินโฮเพราะความตกใจจนหน้าตาผมเผ้าไปยันคอเสื้อของมินโฮปียกไปหมด

“……” O.o ! ? แทมมินยืนงงอยู่ตรงหน้าของมินโฮ โดยที่ยังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

“…นี่นายยยยย.....” -..-! มินโฮเงยหน้าขึ้นและพูดออกมาหลังจากสะบัดน้ำที่เปียกเต็มหน้าไปหมดด้วยสีหน้าหลากหลายอารมณ์ ทั้งงง ช็อค และโกรดไปด้วยในเวลาเดียวกัน

“พี่.....มาทำอะไรตรงนี้”แทมมินเอ่ยถามขึ้น

 “นะ...นาย ปกติดีอยู่หรือป่าว?”--! มินโฮที่ยังช๊อคเล็กน้อยถามขึ้นพร้อมเช็ดหน้าที่เปียกน้ำไปด้วย

“หืม....ผมหลอ...ปกตินี่ผมจะมากินน้ำพี่ตามผมมาทำไม”แทมินตอบขึ้นแบบไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง

“กินน้ำหลอ.....ฉันเห็นนายคุยกับใครก็ไม่รู้แล้วก็เดินลงมาเนี่ย....นายเดินลงบันไดมาโดยไม่ลืมตาด้วยนะ”

มินโฮอธิบายสิ่งที่เขาเห็นให้แทมมินฟัง

“หลอ...ผมว่าพี่เพ้อเจ้อนะ....คนบ้าอะไรจะหลับตาเดินลงบรรได555+”

“เพ้อเจ้อ.....นายว่าฉันเพ้อเจ้อหรอ” o[]o มินโฮถามด้วยน้ำเสียงสุดช็อค

“ก็ใช่ล่ะสิ่” แทมมินตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆและใบหน้านิ่ง

“...ฮะ....”มินโฮอุทานขึ้น

“เดี๋ยวตบเห็ดแตกเลยนี่” มินโฮยืนพูดตาถลนใส่แทมิน

“โอ๊ย..คุยกับพี่แล้วปวดหัว.....ผมไปนอนดีกว่า”แทมินพูดขณะที่ยืนขยี้ตาและเดินผ่านมินโฮออกไปโดยทิ้งให้

มินโฮยืนมึนอยู่ตรงนั้น  สักครู่มินโฮก็คิดขึ้นได้ว่าถ้าเขายืนอยู่ตรงนี้ต่อไปคงไม่มีอะไรดีขึ้น เขาจึงดินขึ้นห้องนอนไปด้วยอาการมึนๆ มินโฮเดินมาที่ฟูกของเขาและสิ่งที่เขาเห็นคือ...o.O คู่รักแห่งปีโรแมนติกมากกกก จงฮยอนม้วนผ้าห่มทั้งหมดมาพันตัวเองไว้ปล่อยให้คีย์นอนสั่นดิ๊กๆอยู่ข้างๆ... [ไรเตอร์:อิเป็ดแมนม๊ากกกก]

 

“นายนี่ยังไงนะ...จงฮยอนไหนว่ารักกันนักไง” -*-  มินโฮเอ่ยขึ้นและนำผ้าห่มของเขามาคลุมตัวของคีย์ไว้ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงนอนและหลับลงด้วยความสงบ