คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : s c l 14 ความจริงและผู้รู้
@ SM TOWN /9.00am <ห้องพักไอดอล>
จงฮยอนผลักประตูห้องพักเข้าไปโดยที่ชเวจินเดินกลับไปเพราะตั้งใจจะทิ้งให้จงฮยอนอยยยู่กับเชคฮยอนแค่สองคน เมื่อเขาเข้าห้องไปแล้วก็เห็นเชคฮยอนกำลังเก็บข้าวของและเอกสารมากมายอยู่ดูท่าทางน่าเวียนหัวเขาจึงเดินตรงเข้าไปช่วย
“ผมช่วยนะครับ”จงฮยอนเอ่ยและก้มลงเก็บแผ่นกระดาษที่หล่นเกลื่อนอยู่บนพื้น
“อ๊า..ไม่ต้องหรอกค่ะ ไม่เป็นไรนะคะฉันทำเองดีกว่านะ”เชคฮยอนพูดขึ้นทันทีและดึงแขนของจงฮยอนที่กำลังก้มเก็บกระดาษอยู่ไห้ลุกขึ้น
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไห้ผมช่วยเถอะนะ”จงฮอยนเงยหน้าขึ้นพูดและก้มเก็บต่อไป
“ฉันเกรงใจคุณจัง”เชคฮยอนเอ่ยและเดินถอยออกมาสองสามเก้าเมื่อจงฮยอนก้มเก็บกระดาษที่หล่นไกล้ๆกับเท้าของเธอมากๆด้วยความเขินอาย
“ไม่เป็นไรครับ แค่ช่วยเก็บของเองผมทำได้ครับ”จงฮยอนเก็บกระแผ่นสุดท้ายที่หล่นอยู่และเงยหน้าขึ้นพูดจากนั้นก็ดึงกองเอกสารในมือของเชคฮยอน
“ของเยอะ....ผมช่วยถือนะครับ”จงฮยอนพูดพร้องดึงเอกสารปึกใหญ่ออกจากมือของเชคฮยอน
“เอ่อ...ฉันเกรงใจคุณจังค่ะ จริงๆฉันถือเองก็ได้นะคะ”เชคฮยอนเอ่ยขึ้น
“ไม่ต้องหรอกครับ ยังมีอะไรอีกมั้ยครับ”จงฮยอนเอ่ยถาม
“อ๋อ ไม่มีค่ะแต่ฉันต้องเก็บของอีกนิดหน่อยน่ะค่ะคือ...คุณจงฮยอนไปรอที่รถก็ได้นะคะ”เชคฮยอนเอ่ย
“อ่อ...ครับๆ งั้นผมไปรอที่รถนะครับ”จงฮยอนเอ่ยขึ้นและเดินถือเอกสารกองโตออกจากห้องไป
หลังจากที่จงฮอยนเดินออกจากห้องไปเชคฮยอนก็เริ่มเก็บข้าวของเล็กๆน้อยใส่กระเป๋าถือใบสวยของเธอและเมื้อเธอเก็บของเสร็จเธอก็เดินจ้ำพรวดๆออกจากห้องทันที
“ว๊าย...!!!”เชคฮยอนร้องขึ้นเมื่อเดินมากระแทกกับอะไรสักอย่าง
“....”ฮีซอลรับตัวเชคฮยอนไว้ไม่ให้เธอไม่เธอล้มลงเมื่อเธอชนเค้าจนกระเด็น
“...!!??..”เชคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองชายที่โอบอุ้มเธอไว้ด้วยความมึนงง เธอสบตากับเขาชั่วครู่
“...???...”ฮีซอลสบตากับเชคฮยอนในขณะที่มือยังคงโอบตัวเธอเอาไว้แน่น
“ว๊าย..!!..”เชคฮยอนร้องลั่นเมือฮีซอลปล่อยมือที่โอบเธอไว้จนเธอหล่นตุ้บลงบนพื้น
“โอ๊ย... ไรคะเนี่ย”เชคฮยอนอุทานขึ้นอย่างดังและเงยหน้าขึ้นมองฮีซอลด้วยความมึนงงสุดขีด
“....”ฮีซอลมองเชคฮยอนที่นั่งอยู่กับพื้นด้วยความเย็นชาและเดินหนีไป
“เอ๊ะ .... ไม่คิดจะช่วยฉันหน่อยหรอคะ ฉันเจ็บนะคะเนี่ย”เชคฮอนเอ่ยขึ้นทันทีที่ฮีซอลเดินผ่านหน้าเธอไป
“ช่วยอะไร”ฮีซอลเอ่ยและหันกลับมามองเชคฮยอนอย่างช้าๆ
“ก็ฉันเจ็บน่ะค่ะ ช่วยดึงขึ้นไปทีสิ่คะ”เชคฮยอนเอ่ยด้วยเสียงที่น่าหลงใหลเป็นที่สุด
“.....”ฮีซอลหยุดนิ่งไปเมื่อได้ยินดังนั้น
“คุณล้มลงไปเองได้ ก็น่าจะลุกขึ้นมาเองได้สิ่”ฮีซอลเอ่ยขึ้นและเดินพรวดๆออกไปทันทีโดยทิ้งให้เชคฮยอนนั่งอึ้งอยู่บนพื้น
“อ๊ะ....อะไรกันน่ะ....” o[]o เชคฮยอนอึ้งสุดขีดเมื่อได้ยินฮีซอลเอ่ยดังนั้นแล้วยังเดินจากไปแบบไม่ใยดี
เธอลุกขึ้นและจ้องตามหลังฮีซอลไปด้วยความโกรธเชคฮยอนก้มเก็บกระเป๋าของเธอที่หล่นอยู่บนพื้นด้วยอารมณ์ที่เหวี่ยงสุดขีดและเดินกระแทกเท้าตึงๆออกมาทันที เมื่อถึงที่จอดรถเชคฮยอนก็สงบสติอารมภ์และเดินตรงไปหารถของจงฮยอนที่จอดรออยู่เชคฮยอนเปิดประตูรถและเข้าไปนั่งข้างคนขับซึ่งจงฮยอนกำลังกดโทรศัพท์อยู่
“พี่อนยู...พี่ช่วยพาคีย์กลับบ้านทีนะ”จงฮยนคุยโทรศัพท์ในขณะที่เชคฮยอนกำลังจัดที่นั่งของตัวเอง
“ผมมีธุระครับ...”จงฮยอนพูดกับปลายสายและบิดกุญแจรถ
“ขอบคุณมากนะครับ”จงฮยอนพูดจบก็กดสายทิ้งทันที
“คุณมีธุระอย่างอื่นรึเปล่าคะ ฉันกลับเองก็ได้นะคะ”เชคฮยอนเอ่ยถามในขณะที่กำลังจะดึงเข็มขัดนิรภัยอยู่
“อ๋อ..เปล่าฮะไม่มี”จงฮยอนหันมาพูดกับเชคฮยอน
“...มันดึงยากจัง...”เชคฮยอนเอ่ยขึ้นและพยายามจะดึงเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาคาดตัวเองไว้
“ให้ผมช่วยนะครับ”จงฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเชคฮยอนดึงเข็บขัดไม่ได้ จงฮยอนโน้มตัวเข้าไปและดึงเข็มขัดนิรภัยของเชคฮยอนออกมาและคาดให้เธออย่างง่ายดาย จากนั้นเขาก็เขยิบตัวเองกลับไปนั่งที่คนขับจากนั้นก็ออกรถ
“คุณจงฮยอนคะ...คุณทานอะไรรึยังคะ”เชคฮยอนเอ่ยถามขึ้น
“อ๋อ..ยังเลยครับ”จงฮยอนตอบ
“อืม...ไม่หิวหรอคะ”เชคฮยอนเอ่ยถามอีกครั้ง
“อ่อ...คุณทานอะไรรึยังล่ะครับ”จงฮยอนเอ่ยถามขึ้น
“ยังเลยค่ะ...”เชคฮยอนเอยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง
“งั้นแวะทานอะไรก่อนดีมั้ยครับ”จงฮยอนเอ่ยถามและหันมามองหน้าชินเชคฮยอน
“…”เชคฮยอนหันไปมองหน้าของจงฮยอนแล้วยิ้มหวานให้
ความคิดเห็น