คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : s c l 13 บทลงโทษและบุคคนที่สาม
>>>s c l 13 บทลงโทษและบุคคนที่สาม <<<
@ บ้านพักSHINee/7.00 pm
จงฮยอนและคีย์เดินหน้าเครียดลงบันไดมาเพราะถูกชเวจินเรียกตัวไห้ไปพบที่ sm town
“นายจะไปไหนกันน่ะ”อนยูเอ่ยถามขณะที่กำลังนั่งอ่านนังสือพิมพ์อยู่ที่โซฟา
“....”จงฮยอนเดินเหวี่ยงออกไปจากโดยบ้านไม่ยอมพูดอะไรทั้งสิ้น
“ไป sm ผจก.เรียกเราน่ะ”คีย์ตอบและก็หน้าก้มตาเดินออกไป
“เดี๋ยว...”อนยูคว้าแขนของคีย์เอาไว้และดึงให้คีย์เดินกลับมา
“ทำไมเขาเรียกนายแค่สองคนล่ะ”อนยูถาม
“.....”คีย์ไม่ตอบอะไรเอาแต่ก้มหน้า
“..ฉันจะไปกับนาย...”อนยูพูดและพับหนังสือพิมพ์โยนลงบนโต๊ะ
“ไม่ต้องหรอก...เราไปกันเองได้”คีย์เอ่ยขึ้นทันควัน
“อย่างชเวจินน่ะ นายรับไม่ไหวหรอก ฉันจะไปด้วย”อนยูพูดและดึงแขนของคีย์เดินออกจากบ้านไป
@ SM TOWN /8.00am <ห้องซ้อมชายนี่>
คีย์ยืนมองผ่านช่องกระจงของประตูเข้าไปเห็นชเวจินยืนพูดใส่จงฮยอนอยู่บรรยากาสดูตึงเครียดมากคีย์ถูกสั่งห้ามไม่ไห้เข้าไปในห้องจึงทำได้เพียงยืนดูอยู่อย่างนั้นในขณะที่อนยูก็ยืนอยู่ข้างๆคีย์
“ฉันอยากเข้าไปข้างใน”คีย์เอ่ยขึ้นและจ้องมองจงฮยอนด้วยใจร้อนรน
“นายเข้าไปไม่ได้นะ”อนยูเอ่ยขึ้นและดึงมือคีย์มากำไว้
“...ฉันรู้...แต่ฉันทนดูเฉยๆไม่ได้”คีย์เอ่ยขึ้นและยังคงมองไปยังจงฮยอน
“......”อนยูพูดอะไรไม่ออกเขาอยากจะช่วยแต่ก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
“...ไรกันอ่ะสองคนนั้น..”เสียงแหลมๆดังขึ้นจากทางเดิน
“...???...”คีย์และอนยูหันไปมองยังต้นตอของเสียงก็เห็นลีจุนเดินหน้าบานเข้ามา
“อันฮยอง”อนยูและคีย์เอ่ยทักทายลีจุน
“อันฮยอง...หน้าเครียดเชียวมีไรหนุกๆหรอ ฮ่าๆๆ”ลีจุนเอ่ยถามและหัวเราะ
“...”คีย์ไม่สนใจและยังคงมองไปที่จงฮยอน
“นายมาก็ดีแล้ว...นายว่างรึเปล่าน่ะ”อนยูเอ่ยถาม
“ว่างเสมอ.....”ลีจุนพูดเสียงแหลม
“คีย์นายไปกินข้าวได้แล้ว ลีจุนฝากพาคีย์ไปกินข้าวทีนะ ฉันงานยุ่ง”อนยูพูดและดึงแขนของคีย์และเหวี่ยงให้ลีจุนเบาๆลีจุนก็รับตัวคีย์เอาไว้
“ฉันไม่ไป”คีย์เอ่ยขึ้นและสะบัดตัวออกจาลีจุน
“...o[]o...”ลีจุนยืนช็อคเมื่อถูกคีย์ปฏิเศษปแบบไร้เยื่อใย
“ไปเถอะน่า....”อนยูพูดและเหวี่ยงคีย์ส่งให้ลีจุนอีกครั้ง และลีจุนก็รับตัวคีย์เอาไว้ด้วยอาการมึนๆ
“โอ๊ย...ก็บอกไม่ไปไง!!”คีย์ร้องลั่นและสะบัดตัวออกจากลีจุนอย่างแรง
“....O[]o!!!...”ลีจุนช็อคสุดขีดเมื่อคีย์ถึงกับเหวี่ยงเพราะไม่อยากไปกินข้าวกับเขา
“นายอยู่ก็ไม่ดีขึ้นหรอก...ไปซะ!!”อนยูพูดตวาดใส่คีย์เสียงแข็งคีย์
“...เง้อ.....ใจเย็นๆก็ได้ค่อยพูดค่อยจากัน”ลีจุนเอ่ยขึ้นด้วยความกลัวอนยู
“.....”คีย์ถึงกับอึ้งที่อนยูตวาดใส่เขา
“ลีจุน นายพาคีย์ไปทีซิ”อนยูเอ่ยขึ้น
“คีย์...เราไปกันเถอะนะ...อยู่ตรงนี้นานไม่ดีแน่”ลีจุนเอ่ยและพยายามจะดึงตัวคีย์ออกให้ห่างอนยู
“....”คีย์ยืนนิ่งและจ้องไปที่อนยูในขณะที่อนยูก็หลบสายตาของคีย์อยู่เช่นกัน
“ถึงนายจะไม่ชอบฉัน...แต่...ไปเถอะนะ”ลีจุนเอ่ยและยื้อแขนคีย์ตลอดเวลา
แล้วไม่นานคีย์ก็ยอมเดินตามลีจุนไปโดยไม่เต็มใจแม้แต่สักนิด เมื่ออนยูเห็ว่าคีย์เดินลับไปจากสายตาแล้วอนยูก็ผลักประตูห้องเข้าไปยังห้องซ้อมทันที อนยูเดินจ้ำพรวดเขาไปหาชเวจินและจงฮยอนในทันที
“...ผจกครับ...”อนยู่เอ่ยเรียกชเวจิน
“นายมาทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้เรียกนายมาเลยนะ”ชเวจินเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นอนยู
“มีอะไรกันหรอครับ”อนยูเอ่ยและจ้องมองไปยังจงฮยอนที่ยืนหน้าเครียดอยู่
“ยังจะมาถามอีก...พวกนายอยู่ด้วยกันน่าจะเห็นน่าจะรู้ไม่ใช่หลอ”ชเวจินเอ่ยขึ้นและจ้องไปยังจงฮยอน
“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะครับ”อนยูเอ่ยถามเพื่อต้องการความกระจ่าง
“เรื่องอะไรน่ะหรอ...ฉันดูเทปเมื่อวานแล้วนะเห็นหมดได้ยินหมดพวกนายเล่นอะไรกันน่ะฮะ”ชเวจินเริ่มเหวี่ยง
“นายคิดว่ามันตลกงั้นเหรอ ฉันขอสั่งห้ามเลยนะถ้านายยังมีภาพพวกนี้กับคีย์อีกนายกับฉันได้เห็นดีกันแน่”ชเวจินหันไปตะคอกใส่จงฮยอน
“....”อนยูถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินดังนั้น
“นายก็เหมือนกัน ดูแลเพื่อนายให้ดีๆด้วย อย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก”ชเวจินหันกลับมาตะคอกใส่อนยู
“นายออกไปได้แล้ว”ชเวจินออกปากไล่ให้อนยูออกไปจากห้อง
“ครับ”อนยูเดินออกจากห้องไปด้วยอาการอึ้งทึ่งและงง
เมืออนยูเดินออกไปจากห้องและชเวจินกลับมาหาจงฮยอน
“มีอย่างที่ใหนสั่งให้ตากล้องหยุดถ่ายแบบนั้น...นายนี่มัน”ชเวจินตะคอกใส่จงฮยอนฉอดๆ
“ทำไมไม่รู้จักคิดฮะ นายจะสนิดกันอะไรกันฉันก็ไม่อยากว่าหรอก แต่ทำไมต้องทำอะไรโจ่งแจ้งด้วยฮะ ไม่คิดถึงกระแสที่มันจะตามมาบ้างหลอ”ชเวจินยังคงพูดด้วยโทศะใส่จงฮยอน ในขณะที่บรรยากาศในห้องเริ่มร้อนผ่าว เสียงของสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด
“คุยอะไรกันอยู่หรอคะ ดูเครียดเชียว”เสียงอันร่าเริงของ ชิน เชคฮยอนเอ่ยขึ้น
“อ้าว คุณเชคฮยอน มาทำอะไรครับเนี่ย”ชเวจิน เอ่ยขึ้นพร้อมหันไปยิ้มให้ ชิน เชคฮยอน ในขณะเดียวกันจงฮยอนหันไปเช็คน้ำตาที่เอ่อออกมาเล็กน้อย
“เอ๊ะ คุณจงฮยอน เป็นไรคะนั่น”เชคฮยอน เอ่ยถามขึ้น
“ป่าว”จงฮยอนตอบสั้นๆด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เอ่อ คุณมีอะไรหรือเปล่า คุณเชคฮยอน”ชเวจินเอ่ยถามเพื่อตัดการสนทนาระหว่างเชคฮยอนกับจงฮยอน
“อ่อ คือฉันเห็นคุณจงฮยอนน่ะ เลยว่าจะมาทัก ฉันน่ะเป็นแฟนคลับตัวยงของคุณเลยนะ”เชคฮยอนพูดพร้อมยิ้มแก้มปริใส่จงฮยอน
“อ่า.....คุณเป็นแฟนคลับ จงฮยอนหรอครับเนี่ย แล้วนี่ไม่สนใจจะขยับสถานะหน่อยหรอครับ”ชเวพูดด้วยสายตาเจ้าเล่ห์แบบสุดๆ
“ฮะ....”จงฮยอนหันควับไปมองหน้าชเวจิน
“แหม....คุณชเวจินก็ พูดไปนะคะ”เชคฮยอนตอบแบบเขินๆ
“ไม่เห็นต้องเขินเลยครับ.....ดีออกได้เป็นแฟนกับศิลปินที่ชอบ”ชเวจินพูดแบบยิ้มๆ
“มันก็น่าสนใจนะคะ ฮ่าๆๆๆ”เชคฮยอนตอบพร้อมหัวเราะ
“แล้วนายล่ะ..ว่าไงจงฮยอน”ชเวจินเอ่ยถามพร้อมสายตาอัมหิตและจิกกัดใส่จงฮยอน
“....ครับ.......”จงฮยอนก้มหน้าก้มตาตอบ
“โอ้ว...เยี่ยม คู่รักร้อยล้านเลยนะเนี่ยปีนี้บริษัทเรามีแต่เรื่องดีๆนะ”ชเวพูดพร้อมยิ้มแป้น
“ไม่หรอกค่ะ.....เอ่อ...เดี๋ยวฉันต้องไปแล้วล่ะค่ะ ช่วงนี้งานเยอะมากเลย ว่าจะกลับไปเคลียร์งานต่อ”เชคฮยอนพูดพร้อมก้มหัวเล็กน้อยเพื่อเป็นการเคารพ
“อ่างั้นก็ดีเลย.....จงฮยอนไม่มีตะรางงานต่อแล้วเดี๋ยวเขาจะอาสาไปส่งคุณเองนะครับ”ชเวจินเอ่ยขึ้น
“เอ๋....จะดีหรอคะ”เชคฮอยนเอ่ยขึ้นแบบเขินๆ
“ดีสิ่ครับ เยี่ยมมากๆเลยด้วย ฮ่าๆๆ”ชเวจินเอ่ย
“ออ...ค่ะดีก็ดีค่ะ...งั้นฉันขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ”เชคฮยอนเอ่ยขึ้น
“อ้อ...ครับเสร็จแล้วรอที่ห้องพักเลยนะครับเดี๋ยวจงฮยอนทำธุระเสร็จแล้วเขาจะตามไปครับ”ชเวจินเอ่ย
เมื่อชเวจินพูดจบเชคฮยอนก็เดินออกไปจากห้อง
“คุณคิดจะทำอะไรน่ะ”จงฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่อเชคฮยอนเดินออกจากห้องไป
“ก็แก้ข่าวให้นายน่ะสิ่”ชเวจินเอ่ยขึ้น
“....”จงฮยอนจ้องหน้าชเวจินด้วยท่าทางที่อึ้งสุดๆ
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย....นายเป็นคนก่อเรื่องไว้...ส่วนฉันตามแก้เพราะงั้นก็ควรยอมรับวิธีแก้ใขของฉัน”ชเวจินพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
“แต่มัน”จงฮยอนรีบเอ่ยสวนทันที
“ไม่มีแต่....นายต้องทำตามที่ฉันสั่ง นายคิดหรอว่าพวกช่างภาพพวกนั้นจะไม่ปูดเรื่องนายกับคีย์ ขนาดฉันไม่ได้อยู่ในบ้านนั้นด้วยฉันยังคิดเลยว่าความสัมพันธ์ของนายกับคีย์มันไม่ธรรมดา”ชเวจินพูดฉอดๆ
“อะไรนะครับ”จงฮยอนพูดขัดขึ้นเสียงสูงปรี๊ด
“จะอะไรยังไงก็ช่าง แต่เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว....ยังนายก็ต้องเล่นตามฉัน มันเป็นทางที่ดีสำหรับนายและทุกคนนะจงฮยอน ถ้าข่าวเรื่องนายกับเชคฮยอนออกไปเมื่อไหร่ ข่าวของนายกับคีย์ก็คงจะถูกลืมไปเลยก็ได้”ชเวจินเอ่ย
“...”จงฮยอนยืนอึ้งกับคำพูดของชเวจินแล้วไม่อาจจะพูดอะไรออกไปได้
“นายควรจะดีใจซะนะ ที่เชคฮยอนเขาเข้าใจอะไรง่ายๆ แล้วที่ฉันทำไปก็เพื่อตัวนายเองเพื่อเพื่อนของนายเพื่อวงของนาย ฉันก็หวังว่าสักวันนายจะเข้าใจฉัน จงฮยอน”ชเวจินพูดเพื่อให้จงฮยอนเข้าใจเขา
“...”จงฮยอนยังคงยืนเงียบไม่พูดอะไรออกมาทั้งสิ้น
“...ผม...จะไปเข้าใจได้ยัไงกัน...”จงฮยอนเอื้อนเอ่ยขึ้นและก้มหน้ามองพื้นเบื้องล่าง
“นายจะเข้าใจรึไม่เข้าใจฉันก็ไม่สน นายต้องเล่นให้ดีจงฮยอน มันเป็นงานของนาย เป็นหน้าที่ของนายที่จะต้องทำภาพพจน์ของตัวเองให้มันดูดี ฉันเชื่อว่านายรู้แล้วตั้งแต่ก้าวเข้ามาในโลกมายา และเรื่องนี้จะบอกใครไม่ได้คนที่รู้เรื่องนี้จะมีแค่ฉันกับนายเท่านั้น นายเป็นคนก่อเรื่องเอาไว้เพราะงั้นก็รับผิดชอบซะ”ชเวจินเอ่ย
“บอกใครไม่ได้...???”จงฮยอนทวนคำของชเวจินด้วยความขัดข้องใจ
“ไม่...แม้แต่เพื่อนของนาย...แม้แต่คีย์...”ชเวจินย้ำด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“...”จงฮยอนยืนอึ้งในคำพูดของชเวจิน
“ไปได้แล้ว...เชคฮยอนจะรอนาน”ชเวจินพูดและเดินออกจากห้องไปและจงฮยอนก็เดินตามชเวจินออกไปด้วยใบหน้าที่แสดงออกได้ถึงความเคว้งคว้าง
“ทำไมนายยังอยู่อีกล่ะ”ชเวจินเอ่ยขึ้นเมื่อเปิดประตูออกไปแล้วเจออนยูยืนอยู่หน้าห้อง
“...อ่ะ...ฮะ....”อนยูยืนอ้ำอึ้ง ในขณะที่จงฮยอนกำลังเดินตามชเวจินออกมาติดๆ
“...จะไปไหนกันหรอครับ”อนยูพูดขึ้นทันทีเมื่อชเวจินเดินหนีไปพร้อมกับจงฮยอน
“ฉันกับจงฮนอนมีธุระ นายน่ะกลับไปได้แล้ว”ชเวจินเอ่ยและเดินจากไปพร้อมกับจงฮยอน
“....?....”อนยูยืนงงอยู่หน้าประตูกับคำถามเป็นร้อยข้อในหัว
“...!!!???...” อนยูสะดุ้งเฮือกเมื่อประตูห้องถูกเปิดออกอีกครั้ง
“...เย้ย...นายอยู่ในนั้นด้วยหลอ...แล้วเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”อนยูถามขึ้นทันทีที่เห็นฮีซอลเดินอกมาจากห้อง
“.....ฉันคิดว่านายกลับไปแล้ว...”ฮีซอลพูดด้วยสีหน้าที่อึ้งเล็กน้อย
“ฉันหลอคือว่าฉันหน่ะ...เอ้ย..ชั่งเรื่องฉันเหอะเอาเรื่องนายดีกว่านายเข้าไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ....”อนยูถามด้วยความอยากรู้อย่างมาก
“....ฉัน....เข้าไปตั้งนานแล้วแหละ...”ฮีซอลตอบและเดินหนีอนยู
“เดี๋ยวสิ่อย่าเพิ่งไป”อนยูพูดและคว้าแขนของฮีซอลเอาไว้
“....”ฮีซอลสะบัดแขนทิ้งทันทีและหันกลับมามองอนยูด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจอย่ามาก
“แล้วทำไมฉันถึงไม่เห็นนายล่ะ แล้วนายได้ยินอะไรบ้าง”อนยูเอ่ยถามด้วยความอยากรู้
“ฉันหลับไม่รู้เรื่องอะไร .... และฉันไม่ชอบ...ให้ใครมาแตะตัวฉัน”ฮีซอลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเดินจากไป
ความคิดเห็น