คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : s c l 12 ความฝันอันเจ็บปวดของแทมิน
>>>s c l 12 ความฝันอันเจ็บปวดของแทมิน<<<
@สถานที่ถ่ายทำ Smสเปเชี่ยล ทริป/9.00am <ห้องนั่งเล่น>
อึนฮยอกร้องตะโกนลั่นลั่นในขณะที่วิ่งออกไปจาห้องทำให้ตากล้องจำนวนมากวิ่งตามปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“อ๊าก....อะไรนั่นน่ะ”อึนฮยอกร้องและนั่งลงกับพื้นและชีนิ้วไปยังพื้นที่ว่างเปล่า
“เกิดอะไรขึ้น”ช่างกล้องคนหนึ่งวิ่งกลับเข้ามาในบ้านแลถ่ายเหตุารณ์ที่เกิดขึ้น
“ไม่รู้ ตัวอะไรไม่รู้ครับ....เมื่อกี้ผมห็นอะไรดำๆวิ่งตัดหน้าผมไป”อึนฮยอกพูดด้วยสีหน้าร้อนรน
“...เกิดอะไรขึ้นน่ะ...”ฮงกิร้องและวิ่ถลาออกมาเพื่อดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นโดยที่มีเหล่าไอดลอลพยายามจะแทรกหน้าของตัวเองออกมาเพื่อดุเหตูการร์อีกด้วยจนทำไห้ฮงกิล้มลงไปกองกับพื้น
“นายเป็นอะไรน่ะ”มินโฮเอ่ยขึ้นเมื่อเดินกลับมาและเห็นอึนฮยอกกรีดร้องขึ้นมาเฉยๆ
“ตัวอะไรไม่รู้...ฉันว่าอาจเป็นหนูหรืออะไรสักอย่างมันวิ่งตัดหน้าฉันน่ะ”อึนฮยอกหันไปอธิบายให้มินโฮฟัง
“อากาศละสิไม่ว่า..ฉันอยู่ตรงนี้เห็นนายร้องแล้วชี้อากาศอยู่”มินโฮเอ่ยขึ้น
“นายคงจะตาไม่ดี ไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นและยังไม่เห็นอีกว่าฉันพยายามจะบอกอะไร”อึนฮยอกเอ่ยด้วยเสียงที่แข็งกล้าแล้วมองตามินโฮราวกับจะว่ากระทบในหลายๆเรื่อง
“อืม...ฉันคงตาไม่ดีเอง”เอ่ยขึ้นหลังจากมินโฮยืนนิ่งไปสักครู่ก็เริ่มเข้าใจในสิ่งที่อึนฮยอกพูด อึนฮยอกเพียงแค่ต้องการเรียกร้องความสนใจเพื่อให้จงฮยอนและคีย์ได้ออกไปเคลีย์ปัญหาโดยที่ไม่ต้องมีกล้องตามถ่ายเพราะจงฮยอนดูเครียดมากและอาจมีภาพที่ไม่ดีหลุดออกมาเมื่อมินโฮเข้าใจก็เดินกลับเข้าไปในห้อง
“ผมเห็นน่ะครับ ผมว่าอาจจะเป็นหนูก็แต่ผมตกใจเลยร้องซะลั่นขอโทษทีนะครับ”อึนฮยอกเอ่ยขอโทษตากล้องที่วิ่งกระหืดระหอบเข้ามาถ่ายเขา และเมื่อตากล้องได้ยินดังนั้นก็เดินออกไปถ่ายทำอย่างอื่นต่อ
“นายเล่นอะไรกันเนี่ย”อนยูเอ่ยและเดินสะบัดก้อนกลับเข้าห้องไปในขณะเดียวกันเหล่าไอดอลที่วิ่งออกมาดูเหตุการณ์ก็ทยอยเดินกลับเข้าห้องไปเช่นกัน
“เกิดอะไรขึ้นหรอครับ”แทมินเอ่ยถามมินโฮและนั่งลงข้างมินโฮ
“เปล่าหรอก..ไม่มีอะไร”มินโฮตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“แทมินวันนี้ไม่ง่วงหรอ”อนยูเอ่ยถามและทิ้งตัวลงนอนข้างแทมิน
“อ๋อก็ง่วงแล้วนะครับ”แทมินเอ่ยและหันไปมองหน้าอนยู
“งันไปนอนมั้ยฉันไปเป็นเพื่อน...ฉันก็ว่วงแล้วเหมือนกัน ฮ้าวววววว”อนยูพูดจบก็หาววอดใหญ่
“อ๋อ..ครับ”แทมินพูและลุกขึ้นพร้อมกับอนยูและเดินขึ้นชั้นสองไป
“ฮีซอล...โอเคมั้ย”อึนฮยอกหันไปถามทันทีที่เห็นว่าฮีซอลเดินกลับเข้ามาในห้อง
“อืม...คงอย่างนั้น”ฮีซอลเอ่ยแล้วเดินขึ้นบรรใดไปยังชั้นสอง
“มีอะไรกัน...”ฮงกิเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นอึนฮยอกคุยกับฮีซอลแปลกๆ
“ไม่มีอะไรหรอก”อึนฮยอกหันกลับไปตอบฮงกิทันที
“ฉันไม่ใช่เด็ก มองก็รู้ว่ามี แต่ไม่แน่ว่าเป็นเรื่องเดียวกับที่ฉันคิดอยู่ตอนนี้รึเปล่า”ฮงกิเอ่ยและจ้องตาของอึนฮยอก
“งั้นก็เรื่องเดียวกันเลย”อึนฮยอกตอบราวกับรู้ว่าฮงกิข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว
“อ๊า...พี่สองคนกลับมาแล้ว”เสียงแหลมของมินฮวานดังขึ้นเมื่อคีย์และจงฮยอนเดินกลับเข้ามา
“ไปไหนกันมาเนี่ย...เป็นห่วงนะเฟ้ย”อึฮยอกเอ่ยขึ้นและมองไปยังจงฮยอนกับคีย์
“ไปเดินเล่นน่ะ....ข้องนอกบรรญากาศดีนะ ไม่มีใครแย่งอากาสหายใจด้วย”จอยอนเอ่ยขึ้นและมินโฮหันขวับมาจ้องหน้าของจงฮยอนทันทีที่จงฮยอนพูดจบ
“ฉันง่วงแล้วจง”คีย์เอ่ยขึ้นและดึงแขนจงฮยอนเดินขึ้นชั้นสองไป
@สถานที่ถ่ายทำ Smสเปเชี่ยล ทริป/10.00pm <ห้องนอน>
หลังการอัดรายารเหล่าไอดอลก็ได้นอนพักอยู่บนเตียงแสนนุ่มและอบอุ่นดั่งเช่นเคย อากาษหน่าวเย็นและมืดทึบมีเพียงแสงสีฟ้าอ่อนๆที่ลอดจากม่านผืนเดิมกับความเงียบสงบจนดูวังเวง
แอ๊ดดดดดด.....กรึบ เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับแสงสีขาวจ้าส่องผ่านเข้ามาทำให้เหล่าไอดอลบางคนพลิกตัวเพื่อหลบแสงนั้นแต่บางคนก็หลับเป็นตายไม่รู้เรื่องอะไรเลย มินโฮขยับตัวเพราะรู้สึว่ามีแสงอะไรบางย่างกระทบหน้าเขาและมีเสียเหมืนประตูถูกเปิดขึ้น เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมองด้วยความยากลำบากเพราะความง่วงเหนื่อยล้าและเปลือกตาที่หนักอึ้ง เมื่อเขาลืมตามองที่ประตูก็เห็นว่าประตูปิดสนิดดีอยู่จึงหลับตาลงนอนต่อ
ทันใดนั้นมินโฮลุกพรวดขึ้นและหันไปมองที่เตียงของแทมิน ที่นอนของแทมินว่างเปล่ามินโฮกระโดดลงจากเตียงและวิ่งตึงๆออกไปตามแทมินอย่างรวดเร็ว มินโฮวิ่งลงบรรไดไปยังชั้นแรกและก็ต้องหยุดเมื่อเห็นแทมินยืนอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่และทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าตัวสั่นเทิม
“อย่าไปเลยนะ....”แทมินเอื้อนเอ่ยขณะที่ตกอยู่ในภวังค์
“ผมอยู่นี่...ได้ยินไหม”แทมินพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบาราวกับจะขาดใจ เขาตัวสั้นเทิมและสะอึกสะอื้นตลอดเวลา
แทมินล้มตัวลงนอนกับพื้นและร้องให้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวจนถึงที่สุด เขากำมือแน่นและสั่นเทิมอยู่บนพื้น
“กลับมานะ.....กลับมาหาผมเถอะ....กลับมา”แทมินยังคงนอนร้องให้และบิดตัวไปมาราวกับเขากำลังทนทุกข์ทรมานจากความฝันนั้นมากมายเหลือเกิน เขาส่งเสียงคร่ำครวญราวกับจะขาดใจตายอยู่ในความฝันนั้น มินโฮยืนจ้องมองแทมินอยู่และไม่อาจจินตนาการภาพที่แทมินเห็นในฝันนั้นได้เลยเขาไม่อาจรู้เลยว่าความเจ็บปวดที่แทมินได้รับนั้นมันมากมายเพียงใด มินโฮโน้มตัวลงไปและประคองตัวแทมินขึ้นอย่างช้าๆ
“..ตื่นเถอะ...แทมิน...”มินโฮพูดและประคองตัวแทมินขึ้นมานั่ง
“กลับมา..........”แทมินยังคงพร่ำเพ้อและสะอึกสะอื้นราวจะขาดใจ
“ตื่น....นายตื่นได้แล้ว...มันจบแล้วแทมิน”มินโฮเขย่าตัวแทมินและกระซิบข้างๆหูของแทมินอย่างแผ่วเบา
“.....”แทมินลืมตาขึ้นอย่างช้าๆและหันหลังมาสบตากับมินโฮที่ประคองเขาอยู่
“...พี่ครับ...”แทมินเอ่ยขึ้นและเริ่มร้องไห้เพราะความหวาดกลัวจากฝันร้าย
“ไม่เป็นไรนะ...มันก็แค่ความฝันน่ะ”มินโฮเอ่ยและกอดแทมินเอาไว้
“...ผมกลัว...”แทมินเอ่ยขึ้นและตัวสั่นเทิมด้วยความหวาดกลัว
“มันแค่ความฝันเท่านั้น..ตอนนี้นายตื่นแล้วไม่เป็นไรแล้วนะ”มินโฮพูดและพยายามเช็ดน้ำตาของแทมินที่เปียกปอนไปทั้งหน้า ในขณะที่แทมินเริ่มคุมสติของตัวเองไว้ได้ก็พยายามที่จะหยุดร้องไห้เช่นกัน
“ฉันไม่อยากถามว่านายฝันอะไร...แต่ฉันอยากรู้ว่านายฝันเรื่องเดียวกันมาตลอดใช่มั้ย”มินโฮเอ่ยถาม
“ครับ เรื่องเดียวกัน”แทมินตอบและหยุดสะอึกสะอื้นในที่สุด
“.....”มินโฮนิ่งไปชั่วครู่เมื่อได้ยินคำตอบ
“เอาเถอะ ชั่งมัน เรากลับขึ้นไปนอนดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก”มินโฮพูดและดึงมือแทมินให้ลุกขึ้น
แทมินก็เดินตามมินโฮไปโดยไม่พูดอะไรแม้แต่น้อยทั้งคูเดินขึ้นชั้นสองไปและเดินกลับไปยังห้องนอน
“...???...”มินโฮหยุดอยู่หน้าประตูเมื่อเปิดประตูเข้าไปเขาก็พบว่าไฟห้องนอนสว่างจ้าและทุกคนกำลังเก็บข้าวของอย่างขะมักเขม่น
“พวกนาย...มีอะไรกันหลอ ทำไมเก็บของกันล่ะ”
“ชเวจินยกเลิกการอัดรายการพรุ่งนี้น่ะ เขาเรียกเรากลับ sm”อนยูเอ่ยตอบและก้มเก็บของบนที่นอน
“เรียกกลับหรอ..มีเรื่องอะไรหรอ”มนโฮเอ่ยถามขึ้น
“.....”ทุกคนไม่สนใจที่จะตอบมินโฮและยังคงวุ่นวายกับการเก็บข้าวของของตัวเอง
“เราเก็บของกันเถอะครับพี่”แทมินพูดและดันตัวมินโฮเข้าไปในห้อง
4.00am
เหล่าไอดอลเดินขึ้นรถบัสที่ทางทีมงานจัดเตรียมเอาไว้ให้เพื่อเดินทางกลับหอพักของตนเองหลังจาพวกเขาขึ้นรถแล้วก็หลับกันมาตลอดทางเพราะความความเหนื่อยล้าและอีก3ชม.หลังจากนั้นเขาก็ถึงที่พักของตัวเอง
ความคิดเห็น