คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : s c l 11 เมื่อจงฮยอนหึง
>>> s c l 11 เมื่อจงฮยอนหึง<<<
@สถานที่ถ่ายทำ Smสเปเชี่ยล ทริป/8.00am <ห้องนั่งเล่น>
หลังอัดรายการช่วงเช้าแล้วเหล่าไอดอลได้พักผ่อนและดำเนินการถ่ายทำต่อในช่วงเย็น
เหล่าไอดอลนอนเกลื่อนและนั่งตามมุม่างๆของห้องเหมื่อนดั่งเทปแรก โดยที่ยังมีกล้องเดินอยู่ตลอดเวลาเช่นเดิม
“คีย์นายว่าสีนี้เป็นไง”มินโฮเอ่ยขึ้นและทิ้งตัวลงข้างๆคีย์จากนั้นยื่นนิตยาสารแฟชั่นให้คีย์ดู
“หืม...สีนี้หรอ...อืมมม ฉันว่าสีนี้สวยกว่านะ”คีย์เอ่ยขึ้นและชี้นิ้วไปที่รูปในนิตยสาร
“งั้นหรอ..ฮ่าๆๆ.งั้นคราวหน้าช่วยไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”มินโฮเอ่ยขึ้นและมองหน้าคีย์ด้วยยิ้มที่สดใส
“ไปไหนหรอ”คีย์ถามด้วยความสงสัย
“ก็แฟชั่นของนายหน่ะ...ฉันว่านะนายเก่งเรื่องนี้เพราะงั้นว่างๆไปเป็นเพื่อนฉันซื้อของหน่อย”มินโฮตอบ
“อ้อ...ได้สิ่”คีย์ตอบกลับไป
“จะไปไหนกันหรอ”จงฮยอนเอ่ยถามและทิ้งตัวลงแทรกระหว่างมินโฮและคีย์
“นายจะแทรกทำไมที่อื่นไม่มีนอนหรอ”มินโฮพูดเสียงแข็งเมื่อจงฮยอนกระแทกเขาซะกระเด็น
“ฉันอยากนอนตรงนี้...ทำไมล่ะ”จงฮยอนเอ่ยและสบตามินโฮด้วยสายตาที่เยือกเย็น
“....”มินโฮลุกพรวดและเดินออกไปด้วยท่าทีที่ไม่พอใจอย่างมาก
“นายจะไปไหนกันหรอ”จงฮยอนเอ่ยถามคีย์หลังจากมินโฮลุกอกไปแล้ว
“อ๋อ...มินโฮชวนไปซื้อเสื้อผ้าน่ะ”คีย์หันไปตอบและชำเลืองมองมินโฮที่เดินออกไป
“...ไม่ต้องไปสนใจ...สนใจฉันนี่”จงฮยอนพูดเสียงแข็งและยกมือขึ้นจับคางของคีย์และกระชากเพื่อคีย์หันมาสบตากับเขาจนคีย์คอแทบหัก
“...โอ๊ย...นายฉันเจ็บนะ.”คีย์พูดและปัดมือของจงฮยอนออกไปด้วยสีหน้าและท่าทีที่ดูหงุดหงิด
จงฮยอนจ้องหน้าของคีย์ที่กำลังจับคางตัวเองด้วยความระบมกับสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเจ็บและความโมโห
“นายเป็นอะไรเนี่ย!!”คีย์หันมาตะหวาดใส่จงฮยอนและดีดตัวลุกขึ้น
“จะไปไหน”จงฮยอนพูดขึ้นทันควันและคว้าแขนของคีย์เอาไว้แน่น
“...ไปไหนก็ได้ ที่ไกลๆนายน่ะ...เถื่อนชะมัดนายเนี่ย..”คีย์หันมาตะคอกกลับใส่จงฮยอนด้วยความโมโหและสะบัดแขนของจงฮยอนออกอย่างแรงจากนั้นก็เดินเหวี่ยงออกไปจากห้อง
“...คีย์....”จงฮยอนร้องเรียกคีย์ด้วยเสียงแข็งและลุกพรวดเดินจ้ำตามคีย์ไป
“คู่นั้นอะไรของเขาล่ะนั่น”อึนฮยอกเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความสงสัย
“เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย...ทะเลาะกันยังกับผู้หญิง...นายว่ามะ”อึนฮยอกหันไปถามฮีซอลซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่ไกล้ๆ
“.....”ฮีซอลเงียบและมองตามเสียงที่ตะโกนโหวกเหวกของจงฮยอนออกไป
“...ฉันไม่รู้...แต่นายควรเตือนเขาบ้าง..” ฮีซอลพูดและอ่านหนังสือต่อไป
“เรื่องอะไรหรอ”อึนฮยอกหันไปถามด้วยความสงสัย แล้วฮีซอลก็ปิดหนังสือลงและเอี้ยวตัวมากระซิบบางอย่างกับอึนฮยอก จากนั้นฮีซอลก็ลุกออกไปจากห้องโดยที่ทิ้งให้อึนฮยอกนั่งหน้ามึนอยู่เบื้องหลัง และไม่นานนักเมื่ออึนฮยอกเรียบเรียงเรื่องราวที่ฮีซอลกระซิบบอกได้ก็ลุกพรวดและเดินจ้ำออกไปอย่างรวดเร็ว
@สถานที่ถ่ายทำ Smสเปเชี่ยล ทริป/9.00am <ชายหาด>
คีย์เดินเหี่ยวงออกมาด้วยความโมโหสุดขีดและยังคงกุมคางตัวเองเอาไว้เพราะความเจ็บในขณะที่จงฮยอนเดินจ้ำตามหลังมาอย่างรวดเร็ว และตากล้องที่วิ่งตามหลังมาอีกทีก็กระหืดกระหอบพยายามที่จะถ่ายทั้งสองเอาไว้
“คีย์..นายฟังฉันรึเปล่าน่ะ...หยุดก่อนสิ่”จงฮยอนตะโกนไล่หลังและกระชากแขนคีย์เอาไว้
“..ปล่อยเลยนะ..”คีย์พูดและเหวี่ยงแขนของจงฮยอนออกไปทันทีที่ที่ถูกแตะตัว
“งี่เง่า..เป็นบ้าอะไรฮะ.....ฉันเจ็บนะรู้รึเปล่า”คีย์ตะหวาดแว๊ดๆใส่จงฮยอนทั้งๆที่กล้องยังจับภาพอยู่
“เออ..ฉันมันงี่เง่า....เลิกตะหวาดซะทีได้มั้ย”จงฮยอนตะคอกใส่คีย์จนเอ็นขึ้นคอ
“.....”คีย์จ้องมองจงฮยอนด้วยความอึ้ง
“..นายบ้าไปแล้วแน่เลย..”คีย์เอ่ยขึ้นและเดินจ้ำไกลออกไปที่ชายหาดสีดำสนิด
ในขณะที่จงฮยอนยืนกัดฟันและกำมือแน่นด้วยความโมโหตากล้องก็ยังคงถ่ายต่อไปซึ่งยิ่งสร้างความกดดันให้จงฮนอนเป็นสองเท่าจงฮยอนอยากจะเดินตามคีย์ออกไปแต่ก็รู้ในใจว่าถ้าเดินออกไปก็ต้องถูกตามถ่ายแน่ๆ
“...หยุดถ่ายสักครู่ได้ไหมครับ...”จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและยังคงกำมือแน่นด้วยความโมโห
ตากล้องยังคงเดินกล้องต่อไปตามหน้าที่และไม่มีวี่แววว่าจะหยุดถ่ายเลย
“อ๊าก....อะไรนั่นน่ะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากตัวบ้านพักทำให้ตากล้องเบนความสนใจไปที่เสียงนั้นและวิ่งพรวดตามเสียงไปทันที ในขณะที่จงฮยอนเห็นว่าตากล้องหันเหความสนใจออกไปแล้วจึงรีบจ้ำพรวดๆตามคีย์ออกไป
จงฮยอนเดินจ้ำตามหลังคีย์มาจนทันและพยายามจะเข้าไปดึงตัวคีย์ให้หยุดเดินต่อ บรรญากาศโดยรอบมืดสนิดเพราะทั้งคู่เดินออกมาไกลจากตัวบ้านมากแล้ว อากาษเย็นเยียบและเสียงครื่นกดังแผ่วๆมา
“คีย์...”จงฮยอนคว้าแขนคีย์และกระชากแขนของคีย์เพื่อให้คีย์หันกลับมาคุยกับเขา
“อะไร!!”คีย์ร้องลั่นด้วยความรำคาญและสะบัดแขนจงฮยอนทิ้งราวกับไม่อยากให้มาแตะต้องตัวอีก...
“.....”จงฮยอนยืนนึ่งพูดอะไรไม่ออกได้แต่เพียงมองหน้าคีย์ที่กำลังหงุดหงิด
“เกลียดฉันขนาดนั้นเชียว”จงฮยอนเอ่ยขึ้นและจ้องตาคีย์ไม่กระพริบ
“ก็นายทำตัวแย่...ทำยังกับฉันเป็นตัวอะไรฉุดกระชากลากถูอยู่ได้”คีย์พูดด้วยอารมที่ฉุนสุดขีด
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ”จงฮยอนพูดและยังคงจ้องตาคีย์อยู่เช่นเดิม
“ไม่ตั้งใจก็ทำ นายเป็นอะไรฮะ มีปัญหาอะไร ทำไมไม่บอก พูดออกมาสิ่จะเอาอะไร ทำไมต้องทำฉันแรงๆด้วย”คีย์ยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรดจัด
“ฉันขอโทษ”จงฮยอนเอ่ยขอโทษคีย์
“.......”คีย์ยืนนิ่งมองหน้าจงฮยอน
“ทั้งปีทั้งชาติ...เป็นแบบนี้ตลอด...ถ้านายขอโทษฉันต้องให้อภัยนายใช่มั้ย ไม่ว่าจะเรื่องอะไรฉันก็ต้องไม่โกรธไช่มั้ย”คีย์พูดขึ้นและจ้องตาจงฮยอนราวกับจะจิกกัดให้ตายกันไปข้างหนึ่ง
“ถ้าเป็นมินโฮนายจะหายโกรธมั้ย”จงฮนอนเอ่ยและจ้องตาคีย์ด้วยแววตาเยือกเย็นไร้ซึ่งความอ่อนโยนแม้สักนิด
“นั่นมันไม่เกียวเลยนะ”คีย์พูดขึ้นแบบงงๆ
“จะหายมั้ย”จงฮยอนย้ำคำถามเดิมด้วยเสียงแข็ง
“......”คีย์อึ้งกับคำถามนั้นและยังไม่เข้าใจที่มาของคำถาม
“...นาย...นั่นมันนอกเรื่องแล้วนะ”คีย์เอ่ยขึ้นและหันหลังเดินออกไปจากจงฮนอน
“ฉันถามก็ตอบมาสิ่”จงฮยอนตะหวาดลั่นและตรงเข้าขย้ำตัวคีย์ในทันที
“โอ๊ย...นายจะบ้าหรอ...เป็นบ้าอะไรน่ะ”คีย์ร้องและผลักจงฮยอนออกไปสุดแรงจนจงฮยอนเซถลาออกไปสองสามก้าว
“ฉันเกลียด...เกลียดทุกคนที่ทำแบบนี้...เข้าใจมั้ยฮะ!!!”คีย์ตะโกนใสหน้าจงฮยอนแบบสุดเสียงและเดินหนีไป
จงฮยอนยืนมองคีย์ที่เดินจ้ำออกไปแล้วเขากวิ่งโผเข้ากอดคีย์เอาไว้แน่น
“...ทำอะไรปล่อยนะ..”คีย์ดิ้นแด๊กๆและร้องให้ปล่อยแต่จงฮยอนกอดคีย์แน่นจนคีย์แทบหายใจไม่ออก
“ปล่อยฉันฉันหายใจไม่ออก”คีย์ยังคงหยายามแกะตัวเองออกจากอ้อมกอดที่แน่นเอี้ยดของจงฮยอน
“จงฮยอน....”คีย์เริ่มหมดแรงที่จะดินและหยุดดิ้นในที่สุดเพราะเมื่อเขายิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ก็เหมือนกับว่ากอดนั้นรัดแน่นมากขึ้นเท่านั้นคีย์ยืนนึ่งและพยายามที่จะหายใจเข้าไปมากๆ
“ทำไมนายถึงชอบทำให้ฉันเจ็บล่ะ”คีย์พูดด้วยเสียงที่อ่อยลงเพราะขาดอากาสหายใจ
จงฮยอนคลายมืออกทันทีและเมื่อเขาคลายมือออกคีย์ก็ล้มพับลงทันทีจงฮยอนพยายามที่จะประคองตัวคีย์เอาไว้ให้คีย์ยืนขึ้น คีย์เองก็พยายามที่จะยืนขึ้นให้ไหว
“นายเป็นอะไรมากไหม”จงฮยนถามด้วยน้ำสียงร้อนรน
“ฉันหน้ามืด...”คีย์ตอบและยกมือขึ้นกุมขมับเอาไว้
“..แค่กอดให้นุ่มนวล...แค่ทำไห้นายอบอุ่นฉันยังทำไมไดเลย....ฉันกลัวคีย์”จงฮยอนพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด
“ฉันกลัวว่าสักวันเขาจะแย่งนายไป...สักวันนึงนายจะเห็นว่าเขาดีกว่า...ฉันรับไม่ได้..เรื่องนี้ฉันรับไม่ได้”จงฮยอนพูดแบบคนขาดสติและฟุ้งซ่านเขาเริ่มแสดงอาการกังวลและเครียดอกมาจนดูน่ากลัว
“....”คีย์ยืนอึ้งกับคำพูดนั้นและท่าทีของจงฮยอน
“ฉันจะทำยังไง....ต้องทำยังไงถึงจะอบอุ่นแบบไหนถึงจะเรียกว่านุ่มนวล.....ฉันจะทำให้นายไม่เจ็บปวดได้ยังไง”จงฮยอนพูดและเริ่มร้องให้ออกมาน้ำตาที่เขาก็บมันไว้เริ่มจะล้นเอ่อมาพร้อมกับความกลัวที่จะสูญเสีย
“จงฮยอน...”คีย์เรียกจงฮยอนและตรงเข้าไปกอดเขาพยายามจะปลอบใจเขา
“ฉันบอกไปแล้วนายสำคัญที่สุดในชีวิติฉัน...และฉันทนไม่ได้นะถ้าต้องเสียนายไป”จงฮยอนพูดและกอดคีย์แน่น
“แต่ฉันไม่รู้จริงๆ...ไม่รู้ว่าจะรักษานายเอาไว้ได้ยังไง”จงฮยอนเริ่มร้องไห้หนักขึ้นและกอดคีย์แน่นราวกับว่ากลัวคีย์จะโบยบินหนีไป คีย์เองเมื่อได้ฟังก็กอดจวฮยอนแน่นเช่นกัน
“ฉันจะไม่ไปไหนจง...ฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ สัญญา”คีย์เอ่ยและน้ำใสๆก็ไหลรินลงมาจากดวงตาของเขาทั้งคู่
“พวกนายมาทำอะไรที่นี่”ฮีซอลเอ่ยขึ้นเมื่อพบจงและคีย์ยืนกอดกันอยู่ในขณะที่เขากำลังเดินกลับไปที่บ้าน
“....”เมื่อจงฮยอนและคีย์เห็นดังนั้นก็ผละตัวออกจากกันและต่างเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มอยู่
“เปล่าหรอก...เดี๋ยวเราก็กลับเข้าไปแล้วแหละ”คีย์เอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ยังสั่นเทิม
ในขณะเดียวกันที่ฮีซอลพูดกับคีย์ตากล้องคนหนึ่งวิ่งแบกล้องมาแต่ไกลเพื่อตามมาถ่ายทั้งสอง
“ฉันกลับก่อนนะ...ข้างนอกมันหนาว”ฮีซอลเอ่ยขึ้นและเดินจ้ำพรวดๆออกไปและชนเข้ากับตากล้องคนนั้นที่กำลังวิ่งเข้ามาจนตากล้องคนนั้นล้มกระเด็นกระดอน ในช่วงที่ตากล้องล้มอยู่คีย์และจงฮยอนก็เช็ดน้ำตาและเซ็ทหน้าตาตัวเองให้เป็นปกติ
ความคิดเห็น