คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 รสชาติของบุหลันดั้นเมฆ
เมนูพิเศษอร้านนมไทยวันนี้ทำวาายสัปาห์ละ 1 รั้ ปิหัวหน้าหรือรอหัวหน้าเป็นนทำ รั้นี้หัวหน้ามอบหมายหน้าที่ใหุ้เทียนเป็นนทำ อนทำาหริ่ม ุเทียนบอว่า เยใหุ้ะโ้ิมแล้วผ่านมาราน ึนำออมาวาายไ้เลย
ทว่านมไทยนินี้ยัไม่เยทำใหุ้ะโ้ิม
เพิ่ะเยทำไม่ี่รั้ ทำให้้อนำมาให้หัวหน้าิม่อนวาาย ถ้าิมแล้วรสาิไม่ผ่านเ์
แรายแรใที่ทำไปสูเปล่า เพราะถ้ารสาิไม่ผ่าน้อนำไปทิ้อย่าเียว
รั้นี้ผมไม่ไ้เป็นผู้่วยุเทียนทำบุหลันั้นเม
หัวหน้าใหุ้เทียนทำนมนี้แ่นเียว ผมไป่วยนอื่นในรัวทำนมแทน เพราะบัวลอยที่ผมมีหน้าที่ทำ
ะวาายสอวันเว้นหนึ่วัน
ผมมอไปทา้านุเทียน
เห็นท่าทาเรียมอมาทำบุหลันั้นเมอย่าล่อแล่ว บนโ๊ะทำนมเ็มไป้วยวัถุิบ
เาเริ่มลมือทำบุหลันั้นเม
“าล
ทอนมออี ๆ ระวัไหม้” พี่ิบอผมเพราะมัวแ่มอุเทียน
นลืมูนมที่ทอำลัทออยู่
“รับ”
“าลเบาไฟหน่อย
ไฟแรเินไปแล้วนะ”
“รับ”
สิผม่ออยู่ับารมอุเทียนมาเินไป
ทำให้ผมเือบทำนมออไหม้ สิ้อลับมา่อับานรหน้า่อน ้อเลิหันไปมอุเทียน
ั้ใ่อับารทอนมออ
นมออสใหม่
ส่ราระทะร้อนเสร็เรียบร้อย ผมมา่วยพี่ิทอนมออ ผมิว่า หลายนเยเห็นนมออมาันบ้า
น่าะเยรับประทานันหลายรั้ แ่ื่อนมนี้น่าะไม่่อยมีใรรู้ัหรือบาทีผมอาะิไปเอนเียว
ผม่วยพี่ินำนมออใส่ถุ และยมาวาายในร้านนมไทย ันมออเสร็ ผมเลยไปิน้าว เอ้าวเ้าเินสวนทาลับออไป ้าวเ้าทัทายผมนิหน่อย ้อรีบไปทำหน้าที่่อ ส่วนผมเินไปั้าวและิน้าวเ่นเย
ทา้านุเทียน หลัาทำบุหลันั้นเมเสร็
แล้วนำมาให้หัวหน้าิม หัวหน้ารับประทานสอำและวา้อนล ใบหน้าเร่รึมายัออมา
หัวหน้าะเ้มวในารทำนมไทยมาเป็นพิเศษ
“ุเทียน
ุิว่าบุหลันั้นเมที่ทำเสร็แล้วรสาิเป็นอย่าไร”
“อร่อยรับ
เพราะผมทำามสูรร้านนมไทยทุั้นอน”
“ใ่
ทำามสูรทุอย่า แล้วุเทียนิว่า ทำามสูรแล้วะอร่อยริหรือะ”
“ริรับ
ผมเรียนทำนมไทยาุย่าโยรั้แ่เ็”
“ทุรั้อนุท่านิม
ท่านบอว่า อร่อยไหมะ”
“ุย่าบอว่า
อร่อยทุรั้รับ”
“มีำพูอื่นนอาอร่อยไหมะ”
“หัวหน้าหมายถึอะไรรับ”
“บุหลันั้นเมานนี้มีรสาิามสูร่ะ
แ่ว่ามันมีบาสิ่ที่หายไป”
“อะไรรับ
อะไรที่ว่าหายไป”
“ันมั่นใว่า
ุท่าน้อเยพูับุเทียน และุเทียนรู้ว่า อะไรหายไป ันพูถูไหมะ”
“ผมไม่เ้าใว่า
ะสื่อถึอะไรรับ เพราะผมทำามทุั้นอนและหัวหน้าบอเอว่า รสาิอร่อย นอานี้ยั้อมีอะไรอีรับ”
“่ะ
ั้นุลอิมเอว่า รสาิอะไรที่หายไป”
“รับ”
ุเทียนับุหลันั้นเมในานออมาิม
“รสาิเป็นอย่าไระ”
“อร่อยีรับ
ไม่เห็นว่า มีรสาิอะไรที่หายไปนี่รับ”
“ริหรือะ
บุหลันั้นเมานนี้ับบุหลันั้นเมอุท่านหรืออทาร้านมีรสาิเหมือนันแน่หรือะ”
“รับ
เหมือนันรับ”
“ุเทียนทราบไหมะว่า
ทำไมุท่านับุะโ้ใหุ้เทียนมาฝึานที่ร้านนมไทยแห่นี้ แทนที่ะให้ไปฝึบริหารร้านะ”
“ไม่ใ่เหุผลที่ผม้อมาบอหัวหน้านี่รับ”
“่ะ
ั้นุเทียนรอสัรู่นะะ ันะทำบุหลันั้นเมให้ิม่ะ”
“แล้วถ้าผมไม่ิม
หัวหน้าิว่าะบัับผมไ้เหรอรับ”
“ันมีหน้าที่รายานวามประพฤิอุเทียนให้ับุะโ้และุท่านโยร่ะ
เท่านี้เพียพอะใหุ้เทียนนั่รอไ้หรือไม่ะ”
“ผมะอยูว่าหัวหน้าำลัะบออะไรันแน่แล้วันรับ”
ุเทียนเินมานั่เ้าอี้อย่าไม่่อยสบอารม์ ้อมอไปยัหัวหน้าแทบไม่ระพริบา
หัวหน้าหยิบวัถุิบทำบุหลันั้นเมออมาอีรั้
วัถุิบและั้นอนารทำเหมือนับุเทียนทุอย่า
เริ่มแร้มน้ำอมะลิให้เือใส่น้ำาลทรายลไป
พอเือสัรู่ึยลั้ทิ้ไว้ให้เย็น
นำออัันเ็ั้วทิ้
ล้าเบา ๆ ให้สะอาใส่ไว้ในถ้วย เทน้ำร้อนัลไป นให้ทั่ว ะไ้น้ำสีออััน
แป้้าวเ้าใส่ามรวมับแป้ถั่ว
นว้วยน้ำลอยอมะลิเล็น้อย นวไปสัรู่ึเิมน้ำทั้หมลไปละลายให้เ้าัน แล้วเิมน้ำเื่อมและสีอััน
เรียถ้วยะไลใบเล็
นึ่ในน้ำเือพล่าน นถ้วยร้อนั นแป้ให้ทั่วแล้วัหยอให้ถ้วยเ็มอย่ารวเร็ว
เสร็แล้วปิฝานึ่สัรู่ แป้ะับอบถ้วยเล็น้อย เปิฝาแล้วนำล หยิบถ้วยนมเทแป้ส่วนที่ยัไม่สุออทุถ้วย
ใ้ไ่แผสมับน้ำาลบละเอีย ัหยอลาถ้วยแทนที่แป้ เทออนเ็ม นึ่นม่อไปนสุ ยลปล่อยให้เย็นึใ้ไม้พาย แะนมบุหลันั้นเมเรียใส่ล่อ
ุเทียน้อมอารระทำอหัวหน้าอย่าไม่เ้าใ เาิมาลอว่า ัวเอแ่ทำนมไทยออมาอร่อยอย่าเียวพอแล้ว รสาิอร่อย ยัะ้อมีอะไรอี เาไม่สนใสิ่ในอเสียารสาิอวามอร่อยอย่าเียว
หัวหน้ายานบุหลันั้นเมอัวเอมาไว้รหน้าุเทียน
สีและหน้าาบุหลันั้นเมทั้สอานเหมือนันทุประาร
“ุเทียนลอิมบุหลันั้นเมที่ันทำสิะ”
เาับุหลันั้นเมเ้าปา
เพียำแรเารู้สึว่า มีอะไรที่มันแ่าัน เหมือนับำพูอุย่าและุพ่อที่เยบอเาเอาไว้
แ่เาไม่อยาะยอมรับ มั่นใในนมไทยอัวเอมาโยลอ นระทั่วันนี้ วามมั่นใที่เยมีลอ
ลับหล่นฮวบลมาทันที
“ทำไมัน
ถึมีรสาินี้ ทั้ที่ผมทำามสูรมาโยลอ”
“ารทำนมไทยไม่ใ่แ่ทำามสูรอย่าเียว่ะ
้อใส่วามั้ใลไป ้อใส่หัวใไป้วย ใส่วามรู้สึที่อยาให้นรับประทานมีวามสุลไป
มันเป็นสิ่ที่ทำให้นมไทยอร้านนี้แ่าาร้านอื่น่ะ”
“ุย่าับุพ่อเยพูแบบเียวับที่หัวหน้าพู
แ่ผมไม่เื่อ ผมมาทำานร้านนี้ เพราะอยาพิสูน์ให้พวท่านเห็นว่า แ่ทำามสูรอย่าเียว็พอ”
“่ะ
แล้วอนนี้ยัุเทียนิว่าอย่าไระ”
“ผมไม่เยสนใเลย
แ่่อนที่ผมะบอำอบอนนี้อผม ผมถามำถามหนึ่รับว่า เมื่อวานที่ผมทำาหริ่ม
ลู้าบอว่าอย่าไรรับ”
“บอว่า อร่อยี่ะ รสาิเหมือนเิม
แ่มีอะไรที่แปลไป ลู้าที่มาื้อนมบ่อย ๆ โทรมาถามว่า เปลี่ยนนทำาหริ่มหรือเปล่า
เพราะมีรสาิบาอย่าาหายไป่ะ”
“รับ ผมเ้าใแล้วรับ แล้วผม้อทำอย่าไรรับ”
“เรื่อนีุ้เทียน้อ้นพบ้วยนเอ่ะ
ันบอไ้แ่ว่า ารทำนมไทย้อใ้วามพิถีพิถัน ทั้วามสะอา รสาิ หน้าา ลิ่น
สิ่สำัือวามใส่ใ ใส่วามั้ใ วามรั วามห่วใยลไป อยาให้นรับประทานมีวามสุะรับประทานนมไทย่ะ”
“ผมพยายามแล้ว
ผมใส่วามรู้สึอผมลไปแล้ว”
“ันเื่อว่าสัวันุเทียน้อทำไ้่ะ
ันไปทำอย่าอื่น่อนนะะ ส่วนวันนี้ ันอนุาิใหุ้เทียนลารึ่วันไ้่ะ”
“อบุรับ”
หัวหน้าเินลับไปทำนมไทยอย่าอื่น่อ
ุเทียนทิ้ัวลบนเ้าอี้อย่าหมแร ไม่ว่าอย่าไรเายัิไม่ออว่า ้อทำอย่าไรให้นมไทยมีรสาิแบบนั้นไ้
นมไทยที่เาทำรสาิอร่อย แ่มันยัมีบาอย่าาหาย มันเป็นรสาิที่อนแรเาอยาพิสูน์ใหุ้พ่อับุย่าเห็นว่าไม่สำั
แ่อนนี้เาเปลี่ยนวามิ มันเป็นสิ่ที่เา้อามหาให้เอ
ุเทียนไม่ไ้ิน้าวในห้อิน้าวสำหรับพนัาน
เาเ็บ้าวอเรียมลับอนโ วันนี้เาไม่มีิใทำนมไ้ เพราะมันว้าวุ่นและสับสนเินไป
“ุเทียนะออไปพบลู้าหรือรับ”
าลเวลาิน้าวเสร็ เินมาพบับุเทียนรทาเ้าห้อรัวทำนมไทย
“เปล่ารับ
ผมำลัลับบ้าน”
“อ๋อ
เหรอรับ”
ผมฟัำอบแล้วไม่แปลใ
ส่วนมานทำนมไทยให้หัวหน้าิม หลัานนั้นฟัำวิาร์นมไทยเสร็ หัวหน้าะอนุาให้ลับบ้านเสมอ
แ่ไม่มีใรเยลับบ้านามำอนุาอหัวหน้า มีเพียแุ่เทียนนเียวที่ยอมลับบ้าน
“เี๋ยวรับอย่าเพิ่เ้าห้อรัวรับ”
“มีอะไรรับ”
“ุาลรับ
อนบ่ายยัมีทำนมไทยเยอะไหมรับ”
“ไม่่อยเยอะรับ”
“หัวหน้ารับ
ผมออนุาลาให้าลเวลารึ่วันรับ” ุเทียนะโนาหน้าประูบอหัวหน้าในห้อรัว
“แ่าลยัเหลือานที่ะทำอีนะะ”
หัวหน้าะโนอบและำลัเินมาทานี้
“ไว้ผมะลับมารับผิอบแทนเอรับ
อโทษรับ” ุเทียนับ้อมือผมพาลาออไป
“ุเทียน
ุเทียนะพาาลไปไหน ุเทียน” เสียหัวหน้าะโนามหลัมา
“ปล่อยรับ
ปล่อยผม ไม่ลาแบบนี้ ไม่เอา” ผมพยายามแะมือุเทียนออ ทั้ทุบทั้ีทั้หยิแน
แ่มือุเทียนไม่ยอมปล่อยมือ แะอย่าไร็แะไม่ออ สิอผมำลัะถถอยล
ภาพสมัย่อนาย้ำอีรั้
อนถูพ่อลาเ้าสถานีำรวย้อนลับมาในสมอ เาลาผมแบบนี้ ลาผมเหมือนับพ่อ วามทรำเลวร้ายำลัลับมา
“ไม่นะ
ไม่ ผมไม่ไ้ทำอะไรผิ ไม่ไ้ทำ” ผม้มหน้าลและเริ่มบ่นพรึมพรำับัวเอ
ไม่รู้ัว้วย้ำว่า ถูุเทียนพาเ้ามานั่ในรถอนไหน ไม่รู้ว่า ัวเอำลัทำอะไรอยู่
“ุาลรับ”
“ผมอโทษุาลที่พามาแบบนี้รับ”
“ุาล
ุาลไ้ยินผมไหมรับ”
“ุาล” เารู้สึถึวามผิปิ
อรถิ้าทาและหันมามอผม้วยวามใ
“ุาลเป็นอะไรรับ
ุาล” สอมือเาับที่ไหล่ผมให้หันัวมาเผิหน้า
“ไม่นะ
ไม่ ผมไม่ไ้อะไรผิ ไม่ อย่าับผมรับ” น้ำาผมไหลลมาทันที
มือไม้ปัป่ายทุอย่าให้พ้นาารับุม เหมือนับวามรู้สึอนนั้น วามหวาลัวมันแผ่ยายในิใ
“ผมอโทษุาล
ผมอโทษ” ุเทียนรวบัวาลเวลาเ้ามาอไว้ แม้าลเวลาะีเท่าไหร่เาไม่สนใ
อเอาไว้นาลเวลานิ่สนิท หลับาอ้อมอัวเอ
“ทำไมถึแสท่าทีหวาลัวนานี้
มันมีอะไรอยู่ในใาลันแน่” ุเทียนันาลเวลาให้นั่ลที่นั่้านับเ่นเิม
ปรับเบาะให้นอนล มือปัผมที่ลมาปรหน้าผาให้ออไป
“ไม่นะ
ไม่ ไม่นะ” าลเวลาพรึมพรำไปมา ิ้วมว น้ำาไหลออมา้า ๆ
“ไม่้อลัวอะไร
ผมอยู่รนี้ อโทษรับ อโทษ” ุเทียน้มัวลหอมหน้าผาาลเวลาแผ่วเบา
าลเวลาสบลอีรั้ เาับรถออไปในเส้นทาามวามั้ใ
ุเทียนับรถมาอที่อนโที่เ็บเินื้อ้วยน้ำพัน้ำแรอัวเอ เาอุ้มาลเวลาลมาารถ
อุ้มมาวาบนเียในห้อนอน
พระอาทิย์ใล้ะลาลับอบฟ้า
าลเวลาื่นมา้วยวามมึน เาำไ้แ่ว่า ัวเออบุเทียนเรื่อทำาน่วบ่ายว่าเหลือไม่เยอะ
านั้น็ำอะไรไม่ไ้ เหมือนภาพวามทรำถูัออไป
“ื่นแล้วหรอรับุาล
ผมอโทษรับ” ุเทียนยแ้วน้ำเปล่าและยาแ้ปวหัวมาวาไว้ในห้อ
เาิว่า าลเวลาื่นมาน่าะปวหัว เพราะร้อไห้เยอะนานั้น เป็นเพราะัวเาเอ
“ผมมาอยู่ที่นี่ไ้อย่าไรรับ
แล้วที่นี่ที่ไหนรับ” ผมไม่เ้าใว่า ทำไมัวเอมาอยู่ที่นี่ไ้
ทำไมถึไม่ไ้อยู่ที่ร้านนมไทย ผมุมศีรษะัวเอ อาารปวหัวมันำลัลับมาเล่นานผม
“ทานยาแ้ปวหัว่อนรับ”
เายื่นยาแ้ปวหัวับน้ำเปล่าส่มาให้ ผมรีบรับมาทันที สูลมหายใเ้าลึ
ๆ พยายามผ่อนลายเรื่อในสมอ ไม่้อิมา ผมหลับาอยู่สัรู่ อาารปวหัวึบรรเทาล
“ผมมาไ้อย่าไรรับ”
“ผมเป็นนพาุาลมารับ
ุาลำเหุาร์ไม่ไ้เลยเหรอรับ”
“ผมทำอะไรลไปรับ
เิอะไรึ้นรับ” ผมรีบพูนลิ้นพันันไปหม
“ไม่รับ
ไม่มีอะไรรับ ผมพาุาลมาเพราะมีบาอย่าะถามรับ ลาาน่วบ่ายับหัวหน้าให้เรียบร้อย
หัวหน้าพูอนุาแล้วรับ”
“ั้นหรือรับ
มีเรื่ออะไระถามรับ”
“ุาลนอนพัอีสัหน่อยรับ
ผมะไปเรียมอาหารเย็นให้ ุาลน่าะหิวแล้ว้วย”
“ไม่เป็นไร
ุถามมาเลย็ไ้ เพราะผมะไ้ลับบ้าน นี่เย็นแล้ว เี๋ยวะมืว่านี้รับ”
“รับ
แ่ไม่เป็นไรแล้วรับ อนนี้ไม่มีำถามอะไรแล้วรับ”
“ุเทียนเป็นอะไรันแน่รับ
เี๋ยวมีำถาม เี๋ยวไม่มีำถาม”
“ืออนนั้นมี
อนนี้ไม่มีรับ”
“ั้นผมลับบ้านแล้วรับ”
ผมเินลาเียนอน ลลิฟ์มาถึั้นหนึ่ เินออาอนโที่อยู่ไม่ไลาถนนให่เท่าไหร่
แ่รถยน์นหนึ่มาออยู่รหน้า ุเทียนนั่นเอ เาเปิหน้า่าฝั่้านับลมา
“เี๋ยวผมไปสุ่าลเอรับ”
ผมเินหนีารถุเทียน
พยายามเินให้เร็วที่สุนลายเป็นวิ่ ุเทียนับรถ้าผมมาลอทา ทั้ที่โนรถันอื่นบีบแรไล่
แุ่เทียนลับไม่สนใ
“ึ้นรถมาเถอะรับ
ผมไปสุ่าลเอรับ” เาพูประโยเิมอยู่้ำไป้ำมา
“ุาลเหนื่อยไหมรับ
ในรถผมมีน้ำเปล่าเย็นื่นใ”
“แอร์ในรถเย็น่ำเลยรับุาล”
“ึ้นรถเถอะรับ”
“นะรับาล”
ลายเป็นผมที่หยุเิน
มอมาทีุ่เทียน เาส่ยิ้มแ่าหยีมาให้ แล้วลารถมาันผมที่ำลัมึนอยู่ให้ึ้นรถัวเอ
เวลาผมมึนเมื่อไหร่ มันะเป็นแบบนี้ทุที
“ผมอบเวลาุาลมึนแบบนี้ัรับ”
“เพราะะนั้น…”
เายื่นหน้าเ้ามาใล้ับผม ผมหลบนศีรษะัวเอิหน้า่ารถ
“อย่าไปมึนับนอื่นแบบนี้นะรับ
เี๋ยวใรุไปไ้”
“ุเทียน อย่าทำแบบนี้อีนะรับ อย่าทำให้นอื่น้อเือร้อนเพราะัวเราเอ”
ผมะโนัลั่นรถ วามโมโหถาโถมเ้ามา ไม่เยรู้สึโมโหใรสันนานี้มาั้แ่เมื่อไหร่
วามรู้สึอีแบบที่ผมำลัไ้สัมผัส
“อโทษรับ ผมยอมรับผิ ะไม่ทำแบบนี้อี แล้วบ้านุาลไปทาไหนรับ”
“ับรไปทา…รับ ใล้ถึแล้วผมะบอทาไปอีทีรับ”
ุเทียนับรถไปเรื่อย
ๆ ในรถไม่มีเสียบทสนทนา มีเพียเสียเพลอูสิับล่อมลอทา ผมมอสอ้าทา ไม่เยออาบ้านไปเที่ยวที่ไหนมา่อน
อนไปทำานผมนั่รถประำทาไปามเส้นทาุ้นเย ไม่เยออไปไหนนอเส้นทา อนนี้ผมมอวิวสอ้าทา
“ับรถไปทาไหน่อรับ”
“เลี้ยวทา…รับ”
“รับ
ถึแล้วรับ อรหน้าบ้านหลันั้นเลยรับ”
ุเทียนอรถหน้าบ้านาลเวลา
เาเปิประูลารถ เินามาลเวลาเาบ้าน เาิว่า ถึราวที่ะ้อัเอาไม้ายอัวเอออมาใ้าน
ืนนี้้อนอนบ้านาลเวลาให้ไ้ เพราะเาอยารู้ว่า ทำไมอนบ่ายาลเวลาถึมีอาารแบบนั้น
มันเป็นอาารอนที่หวาลัว าลเวลาหวาลัวอะไร เยเอับเรื่อราวอะไรมา รู้สึเป็นห่วาลเวลา
“ุเทียนามเ้ามาทำไมรับ”
“ุาลั้แ่ลาวันผมยัไม่ไ้ิน้าว
อนนี้หิวมาเลย ผมรู้สึเหมือนำลัะเป็นลม”
“ุเทียนรับ ุเทียน”
ุเทียนเป็นลมเเ้าไปพิในอ้อมอ หอมั
หอมลิ่นอาลเวลา
ที่มาวิธีทำและรูปภาพนมออ : https://food.mthai.com/dessert/123133.html
ที่มาวิธีทำและรูปภาพบุหลันั้นเม : https://food.mthai.com/dessert/114245.html
ความคิดเห็น