คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 กาลเวลานิ่งงัน
าลเวลา หลายนไ้ยินื่ออผม แล้วมอั้แ่หัวรเท้า มัไ้ยินำเยาะเย้ยเป็นประำ ั้ื่อไมู่สารรูปัวเอ ื่อยิ่ให่เินว่านัวเล็อย่าผม าลเวลาอยวบุมทุสรรพสิ่ให้เลื่อนล้อยามวันและเวลา ผู้น่ามีาลเวลา เพื่อมีอี ปัุบัน อนา
ส่วนผม นื่อว่า าลเวลา แทบไม่มีาลเวลาใน่าำ
วามทรำแสนามในอีหยุลเมื่ออายุ
10 วบ ลืมาื่นึ้นมาบนเียโรพยาบาล มีผ้าพันแผลามแนและา ศีรษะแ ลำอแห้ผาเหมือนาน้ำหล่อเลี้ยมาแรมเือน
วัยเ็อนนั้น ในสมอ่อน้าสับสน วามทรำ่อนหน้าย้อนลับมานปวสมอ แม่ับผมถูรถน
ไ้ยินเสียุหมอเ้ามารวร่าาย
ัถามอาาร อบลับ้วยวามมึน นระทั่อาารปวสมอเริ่มทุเลาล
‘แม่อยู่ไหนรับ แม่ผมอยู่ที่ไหน ผมะหาแม่ แม่ ฮือ ๆ’ มือไว่ว้าอยู่ในอาาศ พยายามลุึ้นาเียโรพยาบาล
‘เ็ีนิ่่อนนะ๊ะ เ็ี’ พยาบาลเ้ามาอ
‘น้อาล น้อาลฟื้นแล้วใ่ไหม’ ป้าสาวิ่เ้ามาหาผม
ุพยาบาลถอยออไปทำหน้าที่ามเิม ป้าสาอผมเ็มวแน ่อนะผยุให้ผมนอนบนเีย
ส่วนป้าสานั่เ้าอี้อยู่้าเีย
‘ป้าสาเอ๊ะน้อาล
น้อาลำป้าสาไ้ไหม’ ป้าสาับมือผมเอาไว้ สบาผมอย่าเป็นัวล
‘ำไ้สิรับ’
ป้าสาเป็นเพื่อน้าบ้าน อาศัยอยู่นเียว
‘ป้าอโทษ ป้าอโทษ อโทษ’
‘เิอะไรึ้นรับ แล้วแม่ผมไปไหน
แม่ับผมถูรถน แม่ผมไม่ไ้เป็นอะไรใ่ไหมรับป้าสา’ ผมรัวำถามแทบไม่หยุหายใ
ทำไมป้าสา้อร้อไห้้วย
‘ป้าอโทษ ป้าไม่ไ้ั้ใ
ทุอย่ามันเร็วไปหม มีหมาัหน้ารถ ป้าหัหลบ แ่นรถเ็นนม
นแม่น้อาลับน้อาล’ ป้าสาเล่าเรื่อราวทั้น้ำา
‘แล้วแม่อยู่ไหน
ผมถามว่าแม่อยู่ไหนรับ ป้าสาอบผมสิรับ ผมบอให้อบผมไ’
ผมรีร้อ
ไม่สนว่าป้าสาะใับท่าทีอผมนาไหน ไม่สนใุหมอและพยาบาละเ้ามาอนไหน ไม่สนสิ่ใอี่อไป
ผมสนเพียแ่ำอบอำถาม ึ่ยัไม่มีใรอบำถามนี้
‘แม่อยู่ไหนรับ ผมะหาแม่’ ผมถามำถามเิมับป้าสา
แ่ยัไม่มีำอบัเน
‘ินยา่อนนะ๊ะ ะไ้หายไว ๆ’
หนึ่สัปาห์ผ่านไป
วันนี้เป็นวันที่ผมออาโรพยาบาล พ่อมาเยี่ยมอนผมฟื้น เฝ้าอยู่ไม่นานเท่าไหร่
และมารับอนออาโรพยาบาล ส่วนป้าสามาเยี่ยมทุวัน
‘พ่อ แม่อยู่ไหนรับ’ ผมถามพ่อบ้า รั้แรที่ถาม พ่อไม่ไ้อบอะไร รั้นี้็เ่นัน
ป้าสาเป็นนรับผิอบเี่ยวับ่ารัษาพยาบาลทั้หม
รวมทั้มีเินเยให้้วย เพราะผมับแม่ไม่ไ้ทำประันีวิ
‘ำลัพาไปหา’ พ่ออบแ่สั้น ๆ พ่อพาผมไปที่รถยน์
พ่อเป็นนับ ป้าสานั่้า ผมนั่เบาะหลั
‘น้อาลยัเ็บแผลอยู่ไหม
ถ้าไม่สบายรไหนบอป้าไ้ลอนะ’ ป้าสาหันมาถามผมเป็นระยะ
‘ผมหายีแล้วรับ’
ารเินหาที่ยาวนานที่สุในวัยเ็อผมเป็นารเินทารั้นี้
มันอาใ้ระยะทาริไม่ยาวนานเท่าไหร่นั แ่ระยะทาใมันยาวนานนผมเิวามลัว
ลัววันที่โละ้อหม่นหมอ ผมไม่อาินนาารไ้
โลที่ไม่มีแม่อยู่มันเป็นอย่าไร
ารเินทาสิ้นสุลที่วัแห่หนึ่
วัแห่นี้ผมเยมาทำบุับแม่ แม่อบวามสบและวามสบายใอนอยู่ที่วั
แม่ำลัทำบุอยู่ในวันี้ แม่ไม่ไ้หายไปไหน
พ่อและป้าสาพาผมเินเ้ามารบริเวโบสถ์
ึ่มีป้ายรูปเล็ ๆ อยู่มามาย วามรู้สึเ็บปวยิ่ว่าารโนรถน ทุย่า้าวมีเพียวามเียบันและวามหวาลัว
เราเินมาหยุรป้ายรูปุ้นา
ผมำไ้ี รูปนี้ผมถ่ายให้แม่ แม่ผมยาวสีำสนิท ใบหน้าแ่แ้ม้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มแสนใีอแม่
‘ไม่ริ แม่ไม่ไ้อยู่ที่นี่
เอาแม่ผมไป่อนไว้ที่ไหน แม่ยับอะทำอาหารเย็นให้ผมินอยู่เลย
แม่บอว่าแม่ะพาไปเที่ยวทะเล ผมะเล่าเรื่อไปโรเรียนให้แม่ฟั
แม่ไม่ไ้อยู่รนี้ ไม่ใ่’ ผมทรุล ร้อไห้อยู่รหน้ารูป
‘ป้าอโทษ วามผิป้าเอ ป้าอโทษ’
ป้าสาอผม
าลเวลาหยุเลื่อนไหวั้แ่วันนั้น
รั้หนึ่ผมเยมีาลเวลาสีสันแ่แ้มสใส มันเ็มไป้วยวามอบอุ่น วามสนุสนาน
วามบริสุทธิ์ในวัยเยาว์ หลัาวามหม่นหมอ วามเว้ว้า วามหวาลัวแทรเ้ามาในทุอู แ้มสีสใส่าเลือนหาย
ถูเิมเ็มใหม่้วยสีเทา าลเวลาสีเทา
ั้แ่ำวามไ้ เราทั้สามอยู่ที่บ้านเ่าหลัเล็ในัหวันรปม
แม่เป็นแม่้าาย้าวแ ทุเ้าแม่ื่นมาทำอาหาร ส่ลิ่นหอมฟุ้ลอยไปามสายลมล้ายับนาฬิาปลุให้เพื่อนบ้านใล้เรือนเียส่เสียท้อร้อโรราานรับลับมา
หลัาทำ้าวแและมัใส่ถุเสร็แล้ว
แม่ะปลุผมไปเรียนที่โรเรียนวัใล้บ้าน เสียร้อไห้อแอผม ปลุเพื่อนบ้านื่นาภวั์เ่นัน
แม่ปั่นัรยานพาผมไปส่โรเรียน พร้อมทั้นำถุ้าวแมาายที่ลา อนเย็นปั่นัรยานมารับผมลับบ้าน
พ่อทำานหาเ้าิน่ำ รับ้าเป็นนาน่อสร้า
รับ้าในลา รับ้าทำานแทบทุอย่า พ่อไม่ใ่พ่อแท้ ๆ อผม และผมไม่อยารู้ว่าพ่อแท้
ๆ อผมเป็นใร แม้ผมะไม่สนิทับพ่อ ไม่เยเล่น้วยัน แ่พ่อทำให้แม่มีวามสุ มัื้ออ่า
ๆ ให้แม่ ทำให้แม่มีรอยยิ้มไ้ ผม็มีวามสุเหมือนัน
เหุาร์หมุนเวียนอย่านี้เสมอ เวลาีวิอทั้สามนหมุนเวียนไปพร้อมัน
ทว่าในบันี้ เหลือเพียเวลาอเ็น้อยนหนึ่ยั้อเิน่อไปเอ เินทาไปในาลเวลาอันไม่มีใรเหลียวมอ
ในวัยเ็ ผมพยายามเ็บั้นอารม์วามรู้สึเท่าที่เ็อย่าผมะทำไหว
เินทา่อไปในทาที่ไร้หนทา ไม่มีอีแล้วแม่ผู้เป็นแสส่อทาลูให้สว่าไสว ผมอยาไ้ยินเสียปลุและเสียพูุยอแม่อีสัรั้
อยามีรอยยิ้มและเสียหัวเราะไป้วยัน
ผมับพ่อย้ายบ้านไปที่อื่น
พอพ่อแ่านใหม่ ลทุนเปิร้านเป็นอัวเอ พ่อไม่เหมือนเิม พ่อบัับให้ผมทำานทุอย่าในบ้าน
ทำานที่ร้าน ไ้่าแรน้อยนิ บาวัน็ไม่ไ้ บาวันผม้อไป่วยป้าวันทำนมไทย ะทำายามออเอร์ วบนเรียนบั้นมัธยมศึษาปีที่
6 ผมไม่ไ้เรียน่อมหาวิทยาลัย ถูบัับให้ทำานอย่าเียว นระทั่ไ้พบับุลุเมื่อ
3 ปีที่แล้ว และปัุบันผมอาศัยอยู่นเียว
อาาศอนเ้าในวันนี้ ลับล้ายฝนำลัะ
มืรึ้มไม่สใส ผมยัทำิวัรประำวันเหมือนเิม อาบน้ำแ่ัว เินไปื้อน้ำเ้าหู้ปาท่อโ๋เ้าประำ
อ่านหนัสือพิมพ์พร้อมับินอาหารเ้า โยสารรถเมล์ไปที่ทำาน
ร้านายนมไทยื่อั ภายนอออแบบเป็นบ้านเรือนไทยโบรา
แ่ร้าน้วยเรื่อเรือนไทยแบบั้เิม พนัานในร้านแ่าย้วยุไทยสมัยรัาลที่ 5
ผู้หิเป็นพนัาน้อนรับและพนัานิเินะนุ่โระเบน
เสื้อระบอแนยาว ห่มผ้าแพรีบามวา สไบเียทับบนเสื้ออีั้นหนึ่ เล้าผมมวย่ำเรียบร้อย
สวมถุเท้าและรอเท้า ส่วนผู้ายเป็นพนัานเสิร์ฟะนุ่ผ้าม่วโระเบน สวมเสื้อราประแน
สวมถุเท้าและรอเท้า
าลเวลา ทำานเป็นพนัานอยู่ในรัวนมไทยหลัร้าน
ทุนหลัร้านไม่้อแ่าย้วยุไทย ผมเริ่มทำานร้านนมไทยั้แ่ย้ายมาอยู่บ้านุลุ
นทำานในรัวนมไทยล้วนั้หน้าั้าทำหน้าที่นเออย่ามัเม้น
ไม่มีใรพูุยับใร เพราะ้อเร่มือทำออเอร์ให้เสร็สิ้นทันเวลานัหมาย ทุน่ายุ่ันทั้นั้น แ่าลเวลาลับหยุนิ่
เหม่อลอยอนำลันวแป้บัวลอย นโนรอหัวหน้าในรัวัเือน
“าล าลไ้ยินที่ันพูไหม”
“อีแล้วนะ ะเหม่อลอยไปถึเมื่อไหร่”
“ถ้าไม่หยุเหม่อลอย ็เิไปเหม่อ่อที่บ้านเถอะ
เอามานี่” รอหัวหน้าระาามใบให่ที่าลเวลาถือไว้
“อโทษรับ อโทษรับ”
ผมใแรระา เผลอปล่อยามใบให่ใส่แป้บัวลอยพื้น
“โอ๊ย ทำไมาลโ่แบบนี้ ปล่อยให้ามมาไ้ยัไ”
รอหัวหน้าัเือนผมอย่าหนั
เพราะผมทำให้ทุน้อเสียเวลาเพิ่มโยเปล่าประโยน์ เวลาผมอยู่ในภวั์นเอ ะเหม่อลอยอย่านี้ทุที
อนอยู่ในภวั์ วามิอผมมันะโล่ว่าเปล่าไปหม มันไม่มีอะไรรสมอ ไม่มีอารม์วามรู้สึ
เหมือนผมยืนอยู่ท่ามลาสีเทาแห่วามว่าเปล่า
“ทาฝั่บัวลอยทำไปถึไหนแล้ว
วันนี้อนบ่ายสอโมรลู้าะมารับบัวลอย 50 ุ” หัวหน้าเินเ้ามาถามวามืบหน้า
แ่ผมเพิ่ะทำลายวามืบหน้าไปเมื่อี้เอ
“อโทษรับ วามผิผมเอรับ” ผมยมือึ้นไว้อโทษหัวหน้า
รวมทั้ทุนที่หันมามอ้วยวามสนใ
“อโทษ่ะหัวหน้า าลทำามใส่แป้บัวลอยพื้นทั้หม่ะ
พวเราะรีบทำให้เสร็่ะ”
“นี่าล ทำไมุ่ม่ามแบบนี้”
หัวหน้าหันมาว่าล่าวผมทันทีที่รอหัวหน้าพูบล
“อย่าว่าาลเลย่ะหัวหน้า พิมพ์มีส่วนผิทีู่แลลูน้อไม่ีเอ
ปล่อยให้เหม่อนทำามแป้บัวลอยพื้น”
“ไม่้อเลยพิมพ์ อย่ารับผิแทนาล
พิมพ์ยัมีาน้อทำอี ้อไปหาลู้าับุะโ้ ทานั้นเาเาะให้พิมพ์ไป้วยโยเพาะ”
“หัวหน้าะ ถ้าพิมพ์ไปใระทำบัวลอยล่ะะ
บัวลอยยัเหลืออีั้เยอะ าลทำนเียวไม่ทันแน่่ะ”
“ทานี้ปล่อยให้พี่ัารเอเถอะ
พิมพ์ไป่อน ถ้าใหุ้ะโ้ไปถึ่อนและรอนานะไม่ี”
“อบุ่ะหัวหน้า พิมพ์ไป่อน่ะ
ส่วนาลพยายามเ้านะ ถ้าทำไม่ไหวให้นอื่นมา่วย็ไ้”
รอหัวหน้าหันมาบบ่าผมเบา ๆ เหมือนะให้ำลัใ
แ่สายาที่สื่อออมานั้น ถ้าผมยัเหม่อลอยและทำบัวลอยเสร็ไม่ทัน ้อโนัเือนรั้ให่
หรือไม่โนไล่ออแน่นอน
“าล เธอทำนเียวไหวใ่ไหม เพราะนอื่นมีานอัวเอันหม
ส่วนพี่้อไปทำนมไทยนิอื่นเหมือนัน”
“ทันรับ ผมะทำให้เสร็ามเวลานัรับ”
ผมเหลือบมอนาฬิาบนฝาผนั ไม่ว่าอย่าไร้อทำให้ทันเวลาให้ไ้
บัวลอยามสูรอร้านนมไทยแห่นี้เป็นสูรบัวลอยสืบทอันมานาน
นมไทยทุอย่า้อทำาใ เน้นวามสะอาและรสาิ เมื่อเริ่มทำานแล้วเป็นระยะเวลาหนึ่
้อมีารทสอบทำนมไทยที่ัวเอไ้เป็นผู้่วยนทำนมไทยใหุ้ะโ้ผู้เป็นเ้าอร้านิม
ถ้าทำผ่านมารานทั้วามสะอาและรสาิ ึะไ้รับวามไว้วาใให้สามารถทำนมไทยนินั้น
ๆ ออวาายไ้
ผมเริ่มทำบัวลอยึ้นใหม่ บัวลอยที่ทำส่ลู้ารั้นี้
ือ บัวลอยสามสี
อย่าแร้อเริ่มทำแป้บัวลอยส่วนที่ผมทำหล่นพื้น
ผมนวแป้้าวเหนียวผสมับเผือบ ใส่ะทิลไปเล็น้อย นวนแป้ำลัี แล้วหยิบามแป้บัวลอยอีสอสี
สีแรผสมับฝัทอบ อีสีผสมับน้ำใบเยเ้ม้น นำมาปั้นเป็นลูลม ระหว่าปั้นโรย้วยเศษแป้้าวเหนียวเล็น้อยเพื่อป้อันไม่ให้ลูบัวลอยิัน
่อมา ผม้มน้ำในระทะทอเหลือ รอนเือึใส่ลูบัวลอยที่ปั้นไว้ลไป
เมื่อบัวลอยสุะลอยึ้นมา นำออมาแ่ในน้ำเย็น ส่วนารทำน้ำะทิ ผมหยิบะทิส น้ำาลมะพร้าว
น้ำาลทรายและเลือป่นมาใส่ลไป ใส่น้ำาลทราย รอ้มนเือ หรี่ไฟล นำบัวลอยที่้มไว้แล้วและมะพร้าวอ่อนใส่ลไปในน้ำะทิ
้ม่ออีสัพัปิไฟไ้
สุท้าย นำบัวลอยสามสีัใส่ถ้วยทั้หม
50 ถ้วย โรยหน้า้วยาาว
บัวลอยสามสี
ลิ่นหอมอบัวลอยวนให้ระเพาะอผมส่เสียประท้ว
พัลาวันพนัานในร้านะสลับันไปิน้าว ้าวและับ้าวส่รมาาภรรยาเ้าอร้านนมไทย
ึ่เปิร้านอาหารไทย ร้านนมไทยแห่นี้เป็นสาาหลัเปิายแ่นมไทยอย่าเียว สาาอื่นายทั้อาหารไทยและนมไทย
หลัาระเพาะถูเิมเ็มไป้วยอาหาร
ผมมีแรายในารทำนมไทย่อไป เินไป่วยนนั้น นนี้ทำนมไทย แล้วแ่ใระเรียเาไปใ้าน
เพราะผมมีหน้าที่ทำนมบัวลอยเพียอย่าเียว นมนิอื่นยัทสอบับเ้าอร้านไม่ผ่านเ์
้อเป็นผู้่วยนอื่นในรัวนมไทยและำั้นอนารทำนมไทยนิอื่น่อน
เลิานในเวลาหโมเย็นพอี ผมนั่รถเมล์สายเิมลับบ้าน
ินบะหมี่ึ่สำเร็รูปเป็นอาหารเย็นประำ เพราะราาถู รับประทาน่าย ื้อหมูสับ ผั
และไ่าลามาเิมลไป
พอินอาหารเย็นเสร็
เ็บวาบ้านเรียบร้อย บ้านไม้หลันี้เริ่มทรุโทรมามเวลา แ่ในบ้านและบริเวสวนหน้าบ้านไม่มีฝุ่นและวัพื
เพราะทำผมวามสะอาบ้านและูแลสวนทุวัน
เมื่อทำทุอย่ารบถ้วน ผมอาบน้ำและนอนในห้อนอนเล็ั้นสออบ้าน
ส่วนห้อนอนเ่าอผมับแม่ ลุภพ ึ่ปัุบันเป็นหลวลุเล่าให้ฟั สภาพห้อทุอย่าถูเ็บไว้เหมือนเิมมาที่สุ
ุลุเ็บรัษาไว้อย่าี เพราะหวัว่า สัวันน้อสาวและหลานายะลับมาอยู่้วยัน
ผมเ้าไปทำวามสะอาห้อนอนุลุและห้อนอนเ่าสัปาห์ละรั้
อยาให้ทุอย่ายัสภาพเิมมาที่สุเ่นัน ทุรั้อนเ้าไปในห้อนอนเหมือนับถูห้อมล้อม้วยวามอบอุ่นและประโลมใให้ผ่อนลาย
ในห้อนอนปัุบันอผมไม่มีสิ่อแ่มามาย มีเพียู้เสื้อผ้า ู้หนัสือ
เียนอน พัลม และโ๊ะทำาน ห้อน้ำอยู่รลาอั้นสอ โทรทัศน์มีอยู่เรื่อเียวที่ั้นหนึ่ ไม่่อยอบูโทรทัศน์
ไม่ไ้เปิโทรทัศน์มานานนเือบลืมว่ามีโทรทัศน์อยู่้วย้ำ
ผมอบใ้เวลา่อนนอนไปับารอ่านหนัสือ
ทั้ปรัา ศาสนา ประวัิศาสร์ นวนิยายวรรรรม หรือหนัสืออื่น ๆ ประหยัเิน่าอาหารับ่าสิ่อรอบาย
เพื่อื้อหนัสือ ู้หนัสือมีหนัสือวา้อนันอย่าอัแน่น ทั้ยัมีหนัสืออโวาระเะระะบนพื้น
ในห้อนี้เ็มไป้วยหนัสือ
ในืนนี้ผมเลือหยิบหนัสือที่อ่าน้าไว้เมื่อวาน
หนัสือเรื่อนี้ื่อว่า ปรัาประโลมใ เรื่อราวเี่ยวับารนำเสนอแนวิอนัปรัา
มีทั้โสราีส เอพิิวรัส เเนา มแน์ โเปนฮาวร์ และนิท์เ โยเป็นเหมือนารประโลมใในปัหาอีวิสำหรับผู้ที่ไม่เป็นที่ื่นอบ
ผู้ที่มีเินไม่พอ ผู้ที่มีวามับ้อใ ผู้ที่มีวามบพร่อ ผู้ที่ผิหวัในวามรั
และผู้ที่เผิับวามยาลำบา
ผมอ่านหนัสือเยอะ ุลุ็มีหนัสืออยู่่อน้าเยอะ
ยิ่อ่านหนัสือยิ่รู้สึว่าโลสีเทาะาล เินเือนรึ่หนึ่หมไปับ่าหนัสือ
มีหนัสือเป็นเพื่อนอาลเวลา ไม่ว่าะผ่านไปี่ปี หรือมีอะไรเปลี่ยนแปล หนัสืออาะย่อยสลายไปในอาาศ
แ่ัวอัษรในหนัสือะยัอยู่ในวามิอยู่เสมอ ทำให้หนัสือะยัอยู่ับผมในทุาลเวลา
หลัาอ่านบลหยิบหนัสือวาเ็บในอเว้นว่าบนู้หนัสือ
ยืนมอูู้หนัสืออยู่ั่วรู่ พยายามัหนัสือทั้หลายให้เ้าที่อย่าเป็นระเบียบมายิ่ึ้น
พยายามหยิบหนัสือบนพื้นมาัวาบนั้น แ่ไม่สามารถวาไ้อี เยอะเินว่าะวาเ้าไปไ้
ถ้ายิ่ยัเ้าไปหนัสือะเป็นรอยยับ ไม่อยาให้เพื่อนผมมีรอยยับ วาแผนไว้ในใ วันหยุะไปื้อู้หนัสือาลานัุัร
อยู่ห่าาร้านนมไทยและบ้านไม่ไล
่อนนอนหลับืนนี้ ผมหยิบสมุบันทึมาเียนสิ่ที่พบเอในีวิประำวัน
บรรยายสิ่ที่เ็บัอยู่ในใลอวัน เียนำพูที่อยาพู แ่ไม่มีโอาสไ้พูหรือไม่ล้าพู
ลั่นรอวามิและวามรู้สึเป็นัวอัษรลสมุบันทึสีเทา
พระอาทิย์ส่อแสสว่า ทั้าลเวลาับ้อไม่ไ้และาลเวลาไมุ่้นินให้ใรมาับ้อล้วนทำหน้าที่อัวเอสม่ำเสมอ
ิวัรประำวันเริ่ม้นเหมือนอย่าเยเป็นมา
“าลไ้ยิน่าวรอหัวหน้าหรือเปล่า”
้าวเ้า พนัานเสิร์ฟนใหม่เินมาทัผมทันทีที่้าวเ้ามาในร้านนมไทย
้าวเ้าับผมอายุเท่าัน ั้แ่เอ้าวเ้ารั้แรเมื่อสามวันที่ผ่านมา
้าวเ้ามัมีรอยยิ้ม มีเสียหัวเราะเป็นเอลัษ์เพาะัว เาเหมือนแสอาทิย์ยามเ้า
อบอุ่นและสใส ้าวเ้ารูปร่าเล็ว่ามารานายไทยเล็น้อย ผิวสีน้ำนม ใบหน้าใสอมมพู
้าวเ้าไม่ลัววามทะมึนอสีเทาที่แผ่ออมาาัวผม ทำให้เป็นเพียนเียวที่ล้าเ้ามาุยอย่าสนิทสนม
ผม้าวถอยห่าา้าวเ้าออมาหนึ่้าว
ไมุ่้นเยับารมีนมาุยและเ้าใล้แบบนี้
“ยัไม่ไ้่าว”
“เนี่ย็้าวเ้านะไ้ยินั้แ่้าวเ้ามาในร้าน
หัวหน้าเล่าให้พี่พริฟั แล้วบัเอิ้าวเ้าเ้ามาไ้ยินพอี เรื่อมันมีแบบนี้นะ
าลอยาฟัไหม” แววาเามอมาทาผมอย่ารอำอบ
“มีอะไร็เล่ามา”
“ฟั้าวเ้านะ าลอบเหม่อเยอะ เหมือน้าวเ้าพูอยู่นเียว…”
ผมเินไปทันทีที่้าวเ้าร่ายำพูสารพัออมา
ั้แ่ฟั้าวเ้ามาสามวัน ไม่สิ สอวัน เพราะเมื่อวานนี้้าวเ้าอลาไปทำธุระที่มหาวิทยาลัย
้าวเ้ารีบว้า้อมือผมเอาไว้่อน แ่เหมือนถูไฟฟ้า็อ ผมสะบัแน้าวเ้าทันที
“โอ๊ย เ็บ” มือ้าวเ้าฟาไปอบเ้าอี้ ผมรีบับมืออเามาูอย่าลืมัว
“อโทษ” มอเห็นมือ้าวเ้ามีรอยแ
ผม้มลเป่าบนรอยแ
“เออ ไม่เป็นไร ้าวเ้าพูมาเอแหละ
เวลาพูมันเหมือนหยุพูไม่่อยไ้” ้าวเ้า่อย ๆ ึมือัวเอออมา
พร้อมทั้นำมืออี้ามาเาอ ใบหน้าอมมพูแปรเปลี่ยนเป็นสีแเล็น้อย
“อืม”
“เมื่อวานอนึ รอหัวหน้าถูรถน ้อพัรัษาัวอีหลายเือน หัวหน้า้อหารอหัวหน้านใหม่ อนแรไ้ยินมาว่า หัวหน้าอยาะเปิรับสมัรนใหม่มาทำหน้าที่แทนไป่อน
แุ่ะโ้บอว่า หานมาเป็นรอหัวหน้าแทนไ้แล้ว เนี่ย าลเมื่อวาน้าวเ้ายัไป…”
“ไปทำาน่อนนะ”
ผมเินรไปที่รัวทำนมไทยหลัร้าน ส่วน้าวเ้าไปหาผู้สนทนานใหม่่อไป่อนร้านนมไทยเปิ
เพียแ่สอวันที่รู้ั้าวเ้า เหมือนไ้ยินบทสนทนาทั้ีวิที่ผ่านมาอนเอ
วันนี้รัวทำนมไทยวุ่นวายว่าทุวัน รอหัวหน้ามีหน้าที่รับผิอบทำนมไทยประเภททอเอ
ทอมพูนุ ทอหยิบ เป็น้น หัวหน้าึ้อทำนมไทยแทนเอ
ทั้ที่ริแล้ว หัวหน้า้อไปิ่อลู้าับุะโ้
แุ่ะโ้บอให้หัวหน้าไม่้อไปวันนี้้วย็ไ้ ปิผมเป็นผู้่วยรอหัวหน้า วันนี้้อมาเป็นผู้่วยหัวหน้าอีนไป่อน
“าล เวลาทำนมไทย้อใเย็น อย่ารีบร้อน”
หัวหน้าเือนผมอนนแป้นมรวเร็วเินพอี
“รับ”
“ไ้ยินเรื่อรอหัวหน้านใหม่ที่ะมาทำหน้าที่แทนแล้วใ่ไหม”
ระหว่ารอน้ำในระทะทอเหลือเือ หัวหน้าหันมาถามผม
“รับ”
“าลไปเป็นผู้่วยรอหัวหน้านใหม่้วยนะ อยู้วยว่านใหม่ที่มาทำหน้าที่แทนีหรือเปล่า แล้วมารายานให้พี่ฟั เ้าใไหม”
“เ้าใรับ”
“ีมา”
ผมมอูน้ำำลัเืออยู่ในระทะทอเหลือ
อนทำนมไทยรั้แรผมิว่า ทำไม้อใ้ระทะทอเหลือทำนมหรืออาหาร อนนั้นแม่เป็นนอบำถามนี้
เราใ้ระทะทอเหลือมาทำนมหรืออาหารเพราะระทะทอเหลือเิสนิมไ้ยา
ไม่ทำปิิริยาับรหรือสารใ อาหารและลิ่นอาหารไม่่อยิระทะ ยั่วยให้อาหารมีสีสใส
มีารนำและระายวามร้อนอย่าสม่ำเสมอ
วันนี้ผมเป็นผู้่วยหัวหน้าทั้วัน าน่อน้ายุ่ว่าหลายวันที่ผ่านมา
่วพัลาวัน้าวเ้าเินมาามผมไปิน้าวเที่ย้วยัน
“เที่ยแล้ว ไปิน้าวเที่ยันเถอะ”
“ยัไปไม่ไ้ านยัไม่เสร็”
“โอเ ั้น้าวเ้าไปิน้าวับนอื่น็ไ้”
พอถึ่วเวลา่อนเลิาน ้าวเ้ามาหาผมในรัวทำนมไทยหลัร้าน
“าล อนเย็นไปหาอะไรินัน แถวนี้มีร้านปิ้ย่าเปิใหม่
ไปันเถอะ”
“วันนี้มีธุระ ไป้วยไม่ไ้”
“ไว้รั้หน้าไป้วยัน็ไ้เนอะ”
เวลาอยู่ับ้าวเ้าผมรู้สึ ยิ่เ้าใล้เท่าไหร่
ยิ่อยาถอยเท่านั้น ลัววามุ้นเยะทำให้เิวามาหวัและสุท้ายผิหวั ัวผมเอเหมาะับารอยู่ัวนเียวมาว่าารสนิทับนอื่น
อนนี้เสียเารพธาิัึ้นบ่บอเวลาเลิาน ผมรลับบ้านหลัเลิาน ้อลับมาัที่สำหรับู้วาหนัสือู้ใหม่
พรุ่นี้เป็นวันหยุ ผมะไปื้อู้วาหนัสือและหนัสือมาเพิ่มอีสัหน่อย
ที่มาวิธีทำบัวลอย : http://atkitchenmag.com/cooking-thai-dessert-bua-loy
ที่มารูปภาพบัวลอย : http://atkitchenmag.com/cooking-thai-dessert-bua-loy
ความคิดเห็น