คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 8 สวัสดีปีใหม่
xx / xx /25xx
ถึ าลเวลา
ผมหยิบสมุบันทึนี้มาเียนทันทีที่ลับถึบ้าน
ุอทานะวันยัไม่ไ้ถอออ รู้สึอยาเียนออมาโยไวที่สุ
ระบายวามรู้สึั่้าภายใน
หัวใมันบ้าไปหม แ่ไม่ี่วัน
เอับเาเพียแ่ไม่ี่วัน ลับมาสั่นลอนวามรู้สึในใไ้นานี้
แล้ววามหมายอุนั่นอี หัวใผมนี่อี ทำไมเาถึพูแบบนั้น ทำไมผมถึไปานนี้
ทำไมวามรู้สึอะไรบาอย่านี้เิึ้นมา
ทำไม ทำไม ทำไม
เิำถามมามายึ้นภายในสมอ แ่ลัวารเ้าใวามหมายอมัน
นอย่าผมสมวรแ่ารอยู่ัวนเียว เวลาผมมีแสประายแห่วามหวั
หรือมีใรเ้ามาทำให้ัหวะีวิแ่าาเิม ทุรั้ลเอย้วยวามโเี่ยว
หลเหลือผมอยู่ัวนเียวเสมอ
ทว่า ถ้าหา้าวออาวามเื่อนี้ล่ะ
ผมลอยื่นาัวเอเินออมาหนึ่้าว ลอ้าวเินอีสัรั้ะไ้หรือไม่
เวลานี้ผมสับสนในวามิ อยาลอออาสีเทาอีสัรั้ แม้ะมีวามลัวเิึ้น
ลอฟันฝ่ามันออไป
ผมอยามีแ้มสีสใสอย่าแท้ริบ้า
ไม่อยาเป็นเพียสีเทาเ่นนี้ลอไป ทั้วันนี้ พรุ่นี้ มะรืนนี้
ผมอยามีาลเวลาเป็นอัวเอ
า าลเวลา
่ำืนนี้ยัอียาวไล
หลัาเรียมัวเ้านอน วาผมไม่ยอมปิสนิท ำ้อลืมามอูวามมืรอบาย แ่สุท้ายวาม่วมารอบำ
นใล้ะฟ้าสาถึหลับาล
ยามใล้วันสิ้นปี
บรรยาาศรอบายผมเหมือนเิม เพราะยันอนอยู่บนเียนอนอยู่ แ่อนนี้เสียท้อร้อโรราระาวามิให้หยุั่วราว
ยัไม่มีอาหารเิมเ็มในระเพาะ
พอหยิบนาฬิา้าหัวเียึ้นมาู
ผมใสุี มิน่าท้อถึร้อโรรา อนนี้วนะสี่โมเย็น
เิมาในีวิไม่เยนอนนานนานี้มา่อน ้อลุมาอาบน้ำแ่ัว
ลไปทำอาหารในห้อรัว
อาหารในห้อรัว ไม่เหลืออย่าอื่น
นอาไ่ไ่สอฟอ ไส้รอ ้าวสารใล้ะหม ระเทียมอยู่หนึ่หัว
มื้อนี้ผมัสินใทำ้าวผั และ้อเรียมัวไปื้ออ รวมทั้มีหนัสือออใหม่
ผม้อื้อมาุนเ็บเ้าไว้ในระยะเวลาร้านนมไทยปิ่วปีใหม่ ะไ้ไม่ออาบ้านไปไหนทั้สิ้น
ผมเริ่ม้นหุ้าวสวย่อนเป็นอย่าแร
หลัานั้นหั่นไส้รอ และสับระเทียมไว้่อน ส่วนผัในู้เย็นไม่มีเหลือ
มื้อนี้แ่เพียอยู่ท้อ ระหว่ารอ้าวหุสุ ผมทำวามสะอาบ้านรอ
ถ้าหาินเสร็แล้วะไ้ออไปื้ออพอี
้าวสวยส่ลิ่นหอมฟุ้ทั่วบ้าน
ผมนำ้าวออาหม้อหุ้าว เปิเาแ๊ส ใส่น้ำมันลไประทะ พอน้ำมันร้อนใส่ระเทียมผันหอม
ใส่ไส้รอ ผัไปสัรู่ านั้นใส่้าวสวย เิมน้ำปลา ีอิ้วาว น้ำาล
น้ำมันหอยลไปให้พอเหมาะ ผัทุอย่าให้เ้าัน ลอิม้าวผั ไ้รสาิำลัพอี
ัใส่าน โรยพริไทย ทอไ่าวในระทะอีใบ วาโปะบน้าวผั
ผมถือ้าวผัเินมาินบนโ๊ะิน้าว
เวลาิน้าวรวเร็วเท่าับวามหิวโ
หลัาล้าาน ล็อบ้านเรียบร้อย ผมออาบ้านไปห้าใล้บ้าน วันหยุสิ้นปี รถในรุเทพลน้อยลามไป้วย
ผมเลือเินไปื้อหนัสือ่อน
ผมเลือหยิบเพาะหนัสือที่มีรายื่อหนัสืออยู่ในใ แ่พอเลือรบแล้ว ลับมอเห็นหนัสืออีเล่ม
หน้าปึูวามสนใ ำลัะหยิบมาอ่านปหลั
ผมเหลือบเห็นุเทียนอยู่ั้นหนัสือฝั่ร้าม ผมว้าหนัสือมาทันที
แล้วเินไปแเียร์
“อ้าวุาล ผมไม่ิเลยว่า
ะเอุาลที่นี่” ุเทียนทัอนผมำลัเ็บเินทอน
“เหมือนันรับ”
ผมไม่พร้อมเอุเทียนในอนนี้ ภาพเมื่อวานย้อนลับมาในวามิ ผมรีบนำหนัสือใส่ถุผ้าที่เรียมมาเอ
เินออาร้านหนัสือ
“ุาล รอผม่อนสิรับ”
เสียพูุเทียนัามหลัมา เหมือนับเาลืมเรื่อเมื่อืนแล้ว
ผมเินสับาหนีอย่ารวเร็ว
นระทั่
“อโทษรับ” ผมเินนไหลุ่ป้านหนึ่
“เินไม่ระวั หัูทาบ้านะะ”
ุป้าพูเสียั นรอบ้า่าหันมามออย่าสนใ
“อโทษรับ” ผมอโทษอีรั้
“นี่ล่ะนะ
สมัยนี้มัวแ่้มหน้าูโทรศัพท์ ทำให้เินไม่ระมัระวั ถ้านแล้วันล้ม
ใระรับผิอบ”
“อโทษรับ” ผมหน้าเสียลมาว่าเิม
“อโทษที่้าว่ายรับ
แ่ผมเห็นว่าน้อผมไม่ไ้เินเล่นโทรศัพท์ น้อผมผิที่เินนไหลุ่ป้า
ึ่อโทษทันที มีแุ่ป้าว่าเสียัอยู่นเียว” ุเทียนเป็นฝ่ายพูึ้นบ้า
เมื่อเห็นนรอบ้าบานเริ่มถ่ายลิปวิีโอ
ุเทียนันผมให้ยืนหลบหลััวเอ ส่วนุป้าฮึฮัมอุเทียนและผมอย่าไม่พอใ
่อนเินออไป
“ใรถ่ายลิป ผมอให้ลบ้วยรับ
เพราะถ้าหาเอเผยแพร่อยู่ ผมะฟ้อให้หมรับ”
ุเทียนหันไปพูับนที่ถ่ายลิปอยู่ แล้วพาผมเินออมา เหมือนับุเทียนลืมเรื่อเมื่อืนแล้ว
ผม็ะลืมเหมือนัน
“ุเทียนะพาผมไปไหนรับ” แุ่เทียนับ้อมือผมอีแล้ว
แม้ไม่ไ้ลานผมเ็บ รู้สึไม่อบใอยู่ี ผมสะบัมือออ ทำใหุ้เทียนหยุเิน
“ไปหาที่นั่ร้านาแฟันีว่ารับ”
“ไม่รับ ผม้อไปื้ออ
วันนี้อบุรับ”
“ผมเ็มใเสมอรับ
แุ่าล้อไม่ยอมป้าเาสิรับ ุาลอโทษไปแล้ว แ่ยืนว่าเรื่ออื่นอยู่ไ้
ราวหลัถ้าเอแบบนี้้ออย่ายอมรับ” ุเทียนพู้วยสีหน้าเร่เรีย
“รับ เมื่อี้ผมใ
นอื่นมอเ็มไปหม”
“เรา้อสู้รับ
ใระมอ็ปล่อยเาไป เ้าใไหมรับ”
“เ้าใรับ”
“เห้อ ีแล้วรับ
แล้วุาลไปไหนรับ ให้มาไปส่ไหม”
“ไม่เป็นไรรับ อบุรับ” ผมอบปิเสธุเทียน
เินไปุหมายปลายทาในใ ราวนี้ไม่ไ้เินเร็วอีแล้ว ุเทียนไม่ไ้เินามมาเ่นัน
ระหว่าทาเิน
สัเเห็นู่รัหรือรอบรัว่าูลูหลานมาิน้าว
ามร้านอาหารมีผู้น่อิวยาวเหยีย เสียหัวเราะ เสียพูุยัึ้นลอทาเิน
ไฟเทศาล ัวาร์ูน ่ามีนมาับอถ่ายรูปันึั
หลายนรออยเทศาลปีใหม่มาถึ เพื่อพบปะสัสรร์ับรอบรัว นรั หรือเพื่อนสนิท
เทศาลแห่วามสุ
ผมนึภาพัวเออนำลัมีวามสุอยู่ับแม่
ภาพวันวานหวนืนมาในวามนึิ ไม่ว่านานแ่ไหนเสียหัวเราะ รอยยิ้มอแม่ยัามและน่าำ
ทุอูวามสุสมัย่อนสลัแน่นอยู่ในใ ทว่าอนนี้
สำหรับผมทุเทศาลเหมือนับวันธรรมา เพียใ้ีวิในโลสีเทาผ่านไปอีหนึ่วัน ผมเินผ่านผู้น
นมาถึุปเปอร์มาเ็
เทศาลนี้ยัเป็นเทศาลับ่ายื้ออ ทั้อใ้ อาหาร
หรืออฝา ทำให้ในุปเปอร์มาเ็่าเ็ม้วยผู้น ผมเ็นรถเ็นเลือหยิบอาหาร่อนเป็นอันับแร้วยวามเยิน
ทั้อาหารส อาหารแห้ หยิบมานเือบเ็มรถเ็น ยัมี้าวอเรื่อใ้ำเป็นอี
ทุอย่าล้วนเป็นยี่ห้อเิม เรียมุนเอาไว้ใ้ทีเียว
น้าวอทั้หลายอัแน่นรถเ็น
ทุแเียร์มีรถเ็น่อิวันเนือแน่นว่าเย
ผมเลือ่อสุท้ายที่นน่าะน้อยที่สุ ่อิวไม่นานเท่าไหร่
อนนี้ผมำลัรอ่ายเิน
“ทั้หม
1,800 บาท่ะ”
ผมหยิบเินสยื่นในพนัานรบามำนวน
ทว่าอนเ็นรถเ็นออมา เพื่อไปึ้นรถแท็ี่ มีเสียุ้นเยเรียผมเอาไว้
“ุาล
ุาล ุาลรับ”
ในอนแรผมะเินผ่านไป
โยไม่หันลับมามอ ทำเพียไม่ไ้ยินเสียใ แ่เสียเรียอุเทียนลับัึ้นเรื่อย
ๆ ันทำให้ผม้อมอมาทาุเทียน เ็นรถเ็นมาอรแเียร์แรสุ
“รับ”
“ผมอรบวนุาลสันิไ้ไหมรับ
พอีผมลืมระเป๋าเินับโทรศัพท์ไว้บนรถ รบวน่ายเินให้ผม่อนไ้ไหมรับ
แล้วผมะรีบืนุาลรับ”
“เท่าไหร่รับ”
ุเทียนเย่วยผมอนไม่สบายวันนั้น วันนี้ผม่วยุเทียนลับบ้า สำหรับเรื่อเมื่อืนุเทียนลืมไปแล้วริ
ๆ ผมพยายามทำัวปิ ลืมเรื่อราวที่เิึ้นบ้า
“2,000 บาท อบุรับุาล”
“ไม่เป็นไรรับ”
ผมหยิบแบ์พันสอใบยื่นให้พนัาน
“ุาลามผมมาที่รถเลย็ไ้รับ
ผมอาสาไปสุ่าลที่บ้านเอรับ” ุเทียนและผมเ็นมาทาลานอรถ
“อบุรับ
แ่ผมไม่รบวนีว่ารับ”
“ไม่้อเรใรับุาล
ผมมีธุระไปทาบ้านุาลพอีรับ”
“แ่ว่า…”
“ถือเป็น่าอบแทนุาล่วยผม่ายเิน่อนไรับ”
“็ไ้รับ”
ุเทียนและผมเินมาที่ลานอรถ
“ถึแล้วรับ”
เา่วยหยิบ้าวอทั้หลายใส่เ้าไป้านหลัรถ รวมทั้อัวเอ้วย
“อบุรับ”
“ยินีเสมอรับ”
ทั้ผมและเาเ้ามานั่ในรถ ส่วนระเป๋าเินและโทรศัพท์วาไว้อยู่้าน้านับ “อยู่นี่เอ
ผม้อืนุาลเท่าไหร่รับ”
“2,000 บาทรับ”
“โอเรับ”
เาเปิระเป๋าเินัวเอ ทว่า
“ผมลืมเินสิระเป๋ามารับ
ทั้เนื้อทั้ัวเหลือเินสร้อยเียวเอรับ” เาหยิบใบร้อยออมาใหู้
“ุเทียน่อยืนผมอนเปิปีใหม่็ไ้รับ”
“ไม่รับ
ผมไม่อยาิเินุาลไว้นาน ถ้าหาผมโอนเินืนุาลไ้ไหมรับ”
“็ไ้รับ”
“ุาลมีบัีพร้อมเพย์ไหมรับ”
“มีรับ”
“สัรู่รับ
เบอร์บัีอะไรรับ” เาหยิบโทรศัพท์ึ้นมา
“082-547XXXX รับ”
“โอนแล้วรับ”
“รับ”
“ปีใหมุ่าลไปเที่ยวที่ไหนรับ”
ุเทียนถามึ้นอนรถิอยู่ในลานอรถ ส่วนให่รถะิรห้าสรรพสิน้าเป็นประำ
ยิ่ใน่ววันหยุ นอบมาเินห้าสรรพสิน้า
“ไม่ไ้ไปไหนรับ”
“ุาลไปเที่ยว้วยันไหม
วันมะรืนผมไปไหว้พระับที่บ้าน อยู่ะเิเทรา ไปเ้าเย็นลับรับ”
“อบุรับ
แ่ผมอบอยู่บ้านมาว่า”
“ั้นหรือรับ
หรือไปเที่ยวในรุเทพันีไหมรับ ผมพาุาลไปเอรับ”
“ผมไม่่อยอบไปไหนรับ”
“เ้าใแล้วรับ”
ออาแถวห้าสรรพสิน้ามาไ้
รถไม่่อยิเท่าไหร่นั ในรถไม่มีเสียพูุย มีเพียเสียเพลสุนทราภร์ับานไพเราะ
ฟัเพลหวานไปเรื่อย
ในที่สุมาถึบ้านาลเวลา
ุเทียนอรถิริมรั้ว
“่วยนอรับ”
ไม่รอ้า ่วยย้าวอออมาาในรถโยไม่รอฟัำทัทาน
ผมเปิประูรั้วเ้าไป
และเินไปเปิประูบ้าน ุเทียนถืออามมาเ็มสอมือ
“วารระเบียหน้าบ้านไ้เลยรับ
เี๋ยวผมถือเ้าบ้านเอ”
“รับ
ุาลไม่้อเินออไปหรอรับ เี๋ยวผมถืออารถมาไว้รนี้ แล้วุ่อยถืออารนี้ไปวาไว้ในบ้านรับ”
ุเทียนเินย้อนลับไปรถัวเอ ส่วนผมถอรอเท้า และถืออ่า ๆ เ้ามา
้าวอมามายถูวาไว้รห้อนั่เล่นใล้ประูบ้าน
“อบุรับ
นี่น้ำเย็นรับุเทียน” ผมรินน้ำเย็นเ็มแ้วใหุ้เทียน
หลัารนอรอบสุท้ายบล
แม้ะเป็นฤูหนาวปลายปี แ่อาาศในรุเทพหนาวแ่เพียไม่ี่วัน
และอนนี้ฤูหนาวเหมือนะผ่านพ้นไปเรียบร้อย หลัุเทียนุ่มไป้วยเหื่อ
เาื่มน้ำหมแ้ว
“อผมเ้าห้อน้ำไ้ไหมรับ”
“เินรไป
แล้วเลี้ยวรวามือรับ” ผมบอุเทียน ่อนัแย้าวอ่า ๆ
พวอาหารและอแห้ แยมาเ็บไว้ในห้อรัว
อใ้อื่นผมเรียมยึ้นไปเ็บในห้อนอน
“ผมลับแล้วรับุาล”
เาเินลับมาห้อนั่เล่น
“อบุอีรั้รับุเทียน”
“ทุรั้ที่ผม่วยุาล
ผมเ็มใเสมอรับ แล้วุาลมีไลน์หรือเปล่ารับ เผื่อผมมีเรื่อานะถามรับ”
“มีรับ”
อนแรผมไม่มีไลน์ แ่อนสมัรานร้านนมไทยแห่นี้ หัวหน้าบอให้ผมสมัรเอาไว้
เวลาส่รูปนมไทย หรือุยเรื่อานะไ้สะว
ไลน์สำหรับผมมีไว้เพื่อเรื่อานโยเพาะ
“ผมอไลน์ุาลไ้ไหมรับ”
ุเทียนยื่นิวอาร์โ้ัวเอมาให้ผมเป็นฝ่ายแสน
“ไ้รับ”
ผมเพิ่มุเทียนเป็นเพื่อน
“แล้วผมะไลน์มาหารับ”
“รับ”
ผมเินออมาส่ เพราะะไ้ล็อประูรั้วทีเียว
“โอ๊ะ
ยาแบน” ุเทียน พูเสียั ทำให้ผมที่ำลัะล็อประูรั้ว ้อเินมามาหาเา
“เิอะไรึ้นรับ”
“ยาล้อหน้าแบนหมเลยรับ
ไม่รู้แถวนี้ะมีร้านปะยาหรือเปล่า”
“แถวนี้ผมเยเห็นอยู่แถวหน้าปาอยรับ”
ผมมอยารถเา ยาล้อหน้าแบนหมริ ๆ
“ไม่รู้ทำไมยาถึแบนไ้รับ
อนนี้มืแล้ว้วยอี ยัีเมื่อี้นที่ผมะมาหาแถวนี้เลื่อนนัไปหลัปีใหม่แล้ว
แ่ผมเห็นวินมอเอร์ไ์อยู่ เี๋ยวผมนั่วินไปร้านปะยารับ ะรบวนเินไปไหมรับ
ถ้าหาผมอิน้าวเย็น้วยน ผมินอยู่่ายรับ”
“ไ้สิรับ
ุเทียนอยาินอะไรรับ”
“แล้วแุ่าลรับ”
ุเทียนเินไปเพื่อนั่วินมอเอร์ไ์
ึ่อยู่ใล้ับบ้านผม แ่ผมไม่เยนั่ มันั่รถสอแถวหรือเิน
เพราะอุบัิเหุในอียัฝัใ แม้วามทรำในอี รถมอเอร์ไ์พราผู้ให้ำเนิ
พราสีสันในีวิทุสิ่อย่า
“เี๋ยวรับุเทียน” ผมะโนเรียเาไว้่อน
“มีอะไรรับุาล”
ุเทียนหันหลัลับมามอ
“นั่รถสอแถวีว่ารับ
มีลอนถึห้าทุ่ม”
“รับ
แล้วถ้าุาลหิว ิน้าว่อนเลยรับ” ประโยสุท้ายุเทียนพูเสียเบาล แ่ผมพยัหน้าเ้าใ
ุเทียนเินห่าออไป
ส่วนผมเินลับเ้ามาในบ้าน ยืนมอูอาหารอยู่ในห้อรัว อนแริว่า ะทำผัมาม่า
เพราะสะวและรวเร็ว แ่้อทำให้อาหารใหุ้เทียนอีน เมนูนี้้อวาพัไปวันอื่น
เริ่มแรผมหุ้าวสวย่อน หยิบปีไ่ออมาล้าและบั้ ใส่เลือลไป หมัเอาไว้
านั้นหยิบเนื้อหมูมาล้า
และหั่นให้พอีำ นำระทะมาั้ไฟ ใส่ะทิและน้ำพริแเียวหวานสำเร็รูปในอลไป
ผันะทิแมัน ใส่เนื้อหมูลในระทะ ผันสุ เิมน้ำ แล้วั้ไฟ่อนเือ ใส่มะเือเปราะ
ใบโหระพา ใบมะรู และพริี้ฟ้า พอเือึยล เิมน้ำปลา ผมลอิมู่อน ปรุรสามอบอีที
เมื่อไ้รสาิาม้อาร ผมัแเียวหวานใส่าม
“ุาลรับ มีอะไรให้่วยไหมรับ” ุเทียนลับมาถึแล้ว เาเินเ้ามาในห้อรัว
“ไม่มีรับ
ุเทียนนั่รอที่ห้อนั่เล่น่อนรับ”
“เสร็แล้ว
ผมล้าานเอรับ เพราะุาลทำอาหารแล้ว ไม่้อปิเสธรับ”
ผมไม่ทันส่ายหน้าปิเสธ
ุเทียนเินออไปนั่รอที่ห้อนั่เล่น
ผมลับมาผสมแป้ทอรอบับน้ำเย็น่อ
นนเ้าไป ใส่น้ำมันหอย และอสปรุรสลไปผสมให้เ้าัน ใส่น้ำมันพืลไปในระทะเปิไฟแรสุ
พอน้ำมันร้อนัลเป็นไฟอ่อนล นำไ่ที่หมัเอาไวุ้ปับแป้ให้ทั่ว ทอนสุเหลือรอบ
ผมัปีไ่ทอึ้นสะเ็น้ำมัน และใส่าน
ผมั้าวใส่าน
พร้อมทั้ยอาหารมาวาไว้บนโ๊ะ แล้วเินมาามุเทียนในห้อนั่เล่น
“เสร็เรียบร้อยรับ”
ผมเินมาที่โ๊ะิน้าว โยมีุเทียนเินมาู่ัน
“หูย
ินหอมมารับ” เาสูหายใเ้าเ็มปอ ่อนะนั่ล
“ปิผมอยู่นเียว
พวอาหารส่วนให่ะสำเร็รูปทั้หม แเียวหวานนี้สำเร็รูปเ่นัน
เลยไม่แน่ใะอร่อยถูปาุเทียนไหมรับ”
“อร่อยสิรับ
ผมมั่นใ ุาลทำอะไรอร่อยหมทุอย่า” ุเทียนัแเียวหวานินเป็นำแร
ทำหน้าาแปลประหลา ลืนแเียวหวานลออย่ายาเย็น
“อโทษรับ
เอาไ่เียวไหมรับ ผมะทำเพิ่มมาให้” ผมรีบอโทษทันที ไ่เียวเป็นเมนู่ายสุ
ุเทียนไม่้อฝืนลืนแบบนี้อี
“ผมล้อเล่น
อร่อยมา อร่อยที่สุในโลรับ ผมรับรอ ูสิรับ” ุเทียนพูเลยออมา
ัแเียวหวานเ้าปาำให่ว่าเิม เพื่อยืนยันวามอร่อย
“โธ่
ุเทียน อย่าล้อเล่นสิรับ” ผมบอุเทียนเสียเรีย
“ไม่โรธผมนะรับุาล
ผมแ่ไม่อยาใหุ้าลเรีย” ุเทียนยื่นมือมาับมือผม
“รับ
ไม่โรธรับ” ผมึมือัวเอออมา ั้าวินเป็นำแรบ้า
“เรื่อรถยาแบน
ผมไปที่ร้านแล้ว แ่ร้านปิ ผมโทรไปถาม ร้านเปิอนสายวันพรุ่นี้รับ
ะรบวนุาลมาเินไปไหม ถ้าหาผมอ้าสัืนรับ”
“ไม่รบวนหรอรับ”
แถวนี้ไม่มีโรแรมอื่น ถ้าหาปล่อยใหุ้เทียนนอนในรถไม่ี
“อบุรับ”
อาหารมื้อเย็นบลไป
โยมีุเทียนเป็นผู้ล้าานทั้หม ผมึ้นไปัเรียมห้อ วันนี้ผมะอพยพมานอนห้อนอนสมัยเ็ั่วราว
ยห้อนอนปัุบันให้นอนแทน เพราะถ้านอนบนโฟาในห้อนั่เล่นนอนไม่สบาย
“ผมเรียมห้อนอนใหุ้เทียนแล้วรับ”
“อบุรับ ผมเพิ่หยิบเสื้อผ้าในรถออมา ผมมีพวระเป๋าเสื้อผ้าิรถไว้ลอรับ”
ุเทียนอธิบายเพิ่มเิม เมื่อเห็นผมทำหน้าสสัย
“ทานี้รับ ุเทียนนอนห้อนอนผมนะรับ แล้วผมนอนห้อนอนสมัยเ็เอ”
ผมเินนำุเทียนึ้นมาั้นสอ
“ผมรบวนุาลเินไปหรือเปล่ารับ ที่ริผมนอนโฟาไ้รับ”
“ไม่เป็นไรรับ เิุเทียนามสบายรับ” ผมเปิประูห้อนอน
“โอ้โห ห้อุาลหนัสือเ็มเลยรับ ผม็อบอ่านหนัสือเหมือนัน” ุเทียนวาสายามอหนัสืออย่าสนใ
“เวลาว่าผมมัอ่านหนัสือลอ”
“ถ้าหาผมยืมหนัสือุาลอ่านไ้ไหมรับ แล้วเปิปีใหม่ผมะเอามาืน มีหนัสือหายาเ็มไปหมเลยรับ
เล่มนี้ผมามหามานาน แ่หายามารับ เล่มนี้อี เล่มนั้น้วย สุยอมารับ”
ุเทียนีใราวับเ็น้อยไ้รับอเล่นใหม่
เลือหยิบเล่มนั้นนี้ออมา ผมไม่หวหนัสือ ถ้าหาเป็นนรัหนัสือเหมือนัน ุเทียนูแลหนัสือผมอย่าีเ่นัน
“ยืมไ้รับ ถ้าสนใเล่มไหน หยิบไ้รับ”
“ุาลใีมารับ ืนนี้ผมเพลิเพลินับหนัสือมาว่าารนอนหลับแน่ ุาล่วยแนะนำหนัสือไ้ไหมรับ”
“ไ้รับ”
ผมเลือหนัสือแ่ละเล่มออมาบ้า
ทั้ผมและุเทียน่าพูุยเรื่อหนัสือนลืมูเวลา ผมเพิ่ะรับรู้ เวลาเราเอใรอบอะไรเหมือนัน
มันรู้สึีแบบนี้นี่เอ
ทั้พูุยแลเปลี่ยนวามิเห็นเี่ยวับหนัสือ
เรื่อหนัสือหายา หนัสือออใหม่ หรือแม้ระทั่ประทับใหนัสือเล่มไหนที่สุ ผมพูเยอะที่สุั้แ่เิมา
พูุยันนพระอาทิย์ใล้ะส่อแสอีรั้ ่าน่าหลับหลับาอหนัสือโยไม่รู้ัว
รุ่เ้าแสเทียนื่นึ้นมาเป็นนแร
าลเวลายัอยู่ในวามฝัน เาอุ้มาลเวลามานอนบนเีย เพื่อให้นอนหลับเ็มอิ่ม ่อน่อย
ๆ ปัเส้นผมออาใบหน้านำลัหลับฝันอยู่
“ยิ่มอยิ่น่ารั ยิ่มอพี่ยิ่หลรัน้อาล พี่ิถึน้อาลมาลอ”
แสเทียน้มหอมหน้าผาาลเวลา
นาฬิาหมุนเวียนมาถึเ้านาฬิา
าลเวลาเพิ่ะื่นนอน
“ุเทียน ผมมาอนบนเียไ้อย่าไรรับ” ผมลืมามา เห็นุเทียนเินออมาาห้อน้ำ
“ผมไม่แน่ใเหมือนันรับ ุาลเินมาเอหรือเปล่ารับ เพราะื่นมาผม็นอนอยู่อีฝั่อเียเหมือนันรับ
ผมื้อน้ำเ้าหู้ ปาท่อโ๋มารับ ุาลลไปินไ้เลยรับ ผมิน่อนแล้วรับ”
“รับ อบุรับ” แย่ริ ผมนอนื่นสาย ุเทียนเป็นฝ่ายื้ออินมาอีนไ้
“ผมาม่ามาแล้วรับ อีประมาสิบนาทีมาถึ”
“รับ ผมเอาถุผ้ามาใส่หนัสือให้รับ” ผมหยิบถุผ้าาในั้นวาออมา
หยิบหนัสือเือบสิบเล่มใส่ลไป และยื่นใหุ้เทียน
“ผมืนหลัปีใหม่นะ ถ้ามีเรื่อสสัยเี่ยวับหนัสือ หรือเรื่ออื่นไลน์หาผมไ้ทุเวลารับ”
“รับ” แ่ถ้าไม่ใ่เรื่อาน ผมไม่ล้าไลน์หาุเทียน่อนแน่
“่าโทรมาพอีรับ ผมไป่อนรับ ุาลไม่้อมาส่ผมหรอ เี๋ยวผมล็อบ้านให้เอรับ”
“ไม่เป็นไร ผมออไปสุ่เทียนเอรับ” ผมลุึ้นมาสุ่เทียน
รอน่าปะยาเสร็
“แล้วเอันรับุาล” ุเทียนับรถออไป
ุเทียนเป็นแนแรอบ้านหลันี้
ทั้ยัมีวามอบเหมือนัน เวลาอยู่ับุเทียน ผมรับรู้ถึาลเวลา เริ่มมีอี ปัุบัน
และอนา เิารรออยวันเปิร้านหลัปีใหม่ ุเทียนแ่แ้มสีสันในีวิผมอีแล้ว
เที่ยืนวันสิ้นปีวนเวียนมาอีรั้
ผมมอูาริมหน้า่า พุเสียัสว่าไสวบนท้อฟ้า แสสีมามายระัระาย เสียไลน์ัึ้นััหวะารเฝ้ามอ
Tian
: ‘สวัสีปีใหม่รับ’
สวัสีปีใหม่เ่นันรับ : Kranwela
บาทีปีใหม่รั้นี้
อาเป็นารเริ่มปีใหม่ที่แท้ริอผม็ไ้ พุสีแสลับสีมพูสว่าไสวบนฟาฟ้า ูสวยามว่าเยพบเอมา
..................................................................................................
ความคิดเห็น