คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Nogunz,,เพราะใจมันแคบ1
บอกเลยใจฉันแคบไม่มีที่เหลือเผื่อใคร
เก็บกักใครไม่ไหวหัวใจมันกว้างแค่เธออยู่ได้คนเดียว
ให้แค่เธอจริงๆใจดวงนี้ ไม่ได้เปิดให้มีคนอื่นเข้าไป
สายลมที่พัดเข้ามากระทบผิวกายสีคล้ำๆ แต่กลับดูเนียนให้รู้สึกเย็นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ขาเรียวๆ พาตัวเองเดินเข้าร้านกาแฟไปซึ่งเป็นร้านประจำ แต่ด้วยความรีบร้อน ทำให้มือเรียวเปิดประตูไปชนกับใครบางคนเข้า
ของที่อยู่ในมือของคนที่ถูกชน ร่วงหล่นลงสู่พื้น อย่างช่วยไม่ได้
“อ๊ะ ขอโทษครับ” ร่างบางเอ่ยขณะเก็บข้าวของที่ตกอยู่ที่พื้นโดนไม่มองหน้าคนที่ถูกชนแม่แต่น้อย อีกฝ่ายก็นั่งลงเก็บของๆตัวเอง ของที่ถูกมือสองมือหยิบทำให้ทั้งสองหันมามองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย ...ดวงตาที่สบกันชั่วขณะมันทำให้ใจของคนที่พึ่งเจอหน้ากันไม่ถึงห้านาที เต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ.....พรหมลิขิตหรือเปล่า
มือบางชักออกเมื่อได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้น
เรากันเองอยู่แล้ว โถ่เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องปิด~~!!
“ฮัลโหลพี่ดิว ครับๆกันมาถึงแล้ว รอแปปนะพี่” สิ้นเสียงพูด คนตัวเล็กกว่าก็หันไปขอโทษ ขอพายอีกฝ่ายก่อนจะขอตัว แล้วรีบเดินเข้าไปที่โต๊ะประจำที่เขามักจะนั่งทุกๆวันทันที
“พี่ดิว กันขอโทษนะที่มาช้า” เมื่อมาถึงโต๊ะก็เอ่ยเรียกชื่อ คนที่มานั่งรอรนๆ
“ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่ถืออะไรมาอ่ะกัน”
ร่างบางมองของในมืออย่างงๆ ผ้าเช็ดหน้าพื้นนี้มันมาได้ยังไงกัน หรือว่าจะเป็นของคนที่เขาพึ่งชนเมื่อกี้ แย่ล่ะซิ
“พอดีกันเดินไปชนกับพี่ตัวสูงๆคนนึงมาอ่ะ แล้วของหล่น สงสัยเป็นของๆเขาคนนั้นแน่เลยอ่ะพี่ดิว” ร่างบางเอ่ยขึ้นพลางเก็บผ้าเช็ดหน้าลงในกระเป๋า
“เฮ้อ ซุ่มซ่ามจริงจังเลยน้องพี่ ก็เก็บไว้ก่อนก็ได้นี่แล้วเจอเขาอีกทีเราก็คืนเขาไป” ดิวเอ่ยแล้วส่งยิ้มมาให้ร่างบางเบาๆ
“อืมก็ว่างั้น”
“พี่ว่าเรามาคุยธุระกันดีกว่า เรื่องงานประจำปีโรงเรียนเราอ่ะ ตกลงได้แล้วนะว่าจะให้กันร้องเพลงคู่กับรุจ กันโอเคป่ะ”
“กันไม่มีปัญหาหรอกพี่ดิว ว่าแต่คนชื่อรุจเนี่ยเป็นใครอ่ะ”
“เพื่อนพี่เอง มันร้องเพลงเพราะ หน้าตาหล่อยังกับรุจ เดอะสตาร์แน่ะ ฮ่าๆๆ” คนเป็นพี่เอ่ยทีเล่นทีจริง แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
“หรอ กันชักอยากเจอหน้าแล้วดิพี่ดิว”
“เออ ยังไงกันก็ได้เจอแน่ๆ เร็วๆนี้แหละ”
xxxxxx
“กันไปซื้อเค้กให้แม่ที่ร้าน Lovely coffee หน่อยนะ พอดีเพื่อนแม่จะมาเยี่ยมน่ะจ๊ะ”
“ครับ” ร่างบางรับคำก่อนจะเดินออกจากบ้านไป พลางฮัมเพลงไปด้วยอย่างอารมณ์ดี
“พี่ครับไปร้าน Lovely coffee ครับ” ร่างบางเอ่ยกับมอเตอร์ไซค์รับจ้างปากซอยหมู่บ้านของตัวเอง
เพียงไม่นานนัก ร่างบางก็มายืนอยู่หน้าร้าน มือเรียวผลักประตูเข้าไป แล้วนั่งอยู่โต๊ะประจำ
อีกด้านหนึ่งร่างสูงที่นั่งอยู่มุมอับ แต่สายตากลับจ้องมองมาที่ร่างบาง พลางยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปร่างบางไว้
“ไง เจ้ากัน วันนี้กินไรอ่ะเรา” เสียงเจ้าของร้านเอ่ยขึ้น แล้วนั่งลงข้างๆร่างบางอย่างสนิทสนม
“เหมือนเดิมเลยเจ้อ้อม แล้วกันสั่งเค้กส้มด้วยนะแม่ให้มาซื้ออ่ะ”
“อืม รอแปปนะเจ้ากัน”
“คร๊าฟฟฟฟฟฟ” ร่างบางเอ่ยอย่างทะเล้น ร่างสูงที่นั่งมองอยู่ก็อดอมยิ้มกับท่าทีของร่างบางไม่ได้
คาปูชิโน่ ถูกยกมาวางบนโต๊ะของร่างบาง พร้อมด้วยขนมเค้กรสช็อกโกแลต
“คาปูชิโน่ได้แล้วเจ้ากัน”
“ขอบคุณครับ”
ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงนั้นอดที่จะหยิบสมุดวาดรูปขนาดกลางๆขึ้นมา สเก็ตภาพ ร่างบางไม่ได้ ร่างบางเองก็ไม่เคยรู้เลยว่าถูกแอบมองอยู่
“เจ้อ้อม เก็บตังค์คร๊าฟฟ” เสียงของร่างบางทำให้ร่างสูงลดสมุดวาดเขียนลง แล้วแกล้งทำเป็นมองไปทางอื่น พลางยกนาฬิกาขึ้นดู ตายล่ะหว่า นัดกับแม่ไว้ วันนี้จะไปบ้านเพื่อนแม่ เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นทันที พลางเดินไปที่ประตู แต่ก็ต้องตกใจเมื่อ ร่างบางมาอยู่ในระยะประชิด
“อ้าว เจอกกันอีกแล้วนะครับ” เป็นร่างบางเองที่เอ่ยทักก่อน
ความคิดเห็น