คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 เศษกระดาษบอกเหตุ
บทที่ 7 เศษกระดาษบอกเหตุ
<.ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์.>
"กว่าจะกลับมาได้นะ" รอนร้องทักเมื่อเฮอไมโอนี่ผ่านประตูเข้ามาในห้อง
"แล้วพวกเธอจะไปไหนกัน" เธอถามเมื่อเห็นสภาพของแฮร์รี่และรอนที่พาดไม้กวาดไว้บนบ่า
"พวกเราจะไปเล่นควิดดิสกันที่สนาม" รอนบอก
"สองคนเนี่ยนะ"
"อาหะ" รอนขานรับ
"ทำไมไม่หาคนเล่นเพิ่มล่ะ"
"ก็ไม่มีน่ะซิ"
"งั้นฉันหาให้เองแล้วฉันจะเล่นด้วย เจอกันที่สนามนะ" เฮอไมโอนี่วิ่งออกไปจากห้องนั่งเล่น
"นายว่าเขาจะไปตามใครมาเล่น" รอนถามแฮร์รี่
"มัลฟอย" แฮร์รี่ตอบ
<.สนามควิดดิส.>
"นายพูดถูกแฮร์รี่" รอนกระซิบกับแฮร์รี่เมื่อเห็นมัลฟอยบินขึ้นมาประจัญหน้ากับเขา
"พวกนายกระซิบอะไรกันนักหนานะ" เฮอไมโอนี่ตะโกนจากอีกฝั่งไปหาเขา
"วีสลีย์จะเล่นกันได้หรือยัง" มัลฟอยว่า
"เออๆ เล่นก็เล่น" รอนร้องบอกด้วยความรำคาญ
"เดี๋ยวก่อนรอน คือ ฉันรู้สึกปวดหัวน่ะฉันไม่เล่นดีกว่านะ" แฮร์รี่คว้าแขนรอนไว้
"อ้าว ไหงงั้นล่ะงั้นฉันก็โดนรุมน่ะซิ" รอนร้อง
"งั้นขอฉันพักแปปนึงก็ได้แล้วฉันจะมาเล่นต่อ"
"อืมๆ มาเริ่มกันเลย" รอนร้อง พร้อมกับบินขึ้นไปสูงกว่าเดิม ระหว่างนั้นแฮร์รี่ก็บินลงไปบนพื้นหญ้า เฮอไมโอนี่เห็นดังนั้นเธอ
จึงบินตามเขาลงไป เธอนั่งลงข้างๆเขา
"แฮร์รี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นเธอหน้าแดงๆ" เฮอไมโอนี่ถาม แฮร์รี่ตกใจจึงต้องเอามือมาปิหน้าไว้
"ปะ...เปล่าเธอไม่ไปเล่นล่ะ" แฮร์รี่เอามือออกจากหน้า พยายามโน้มน้าวให้เธอไปเล่นควิดดิสต่อ
"ไม่ละ คนเล่นไม่ครบนี้ให้สองคนนั้นกัดกันไปก่อนก็ได้นี่" เฮอไมโอนี่บอกแฮร์รี่ทำมองไปยั้งคนทั้งคู่บนท้องฟ้า ซึ่งกำลังทะเลาะกัน
เพราะเรื่องที่รอนทำผิดกติกานิดหน่อย
"อ๋อ นั้นสินะ" แฮร์รี่หันไปยิ้มให้เธอ
"เกรงเจอร์ ฉันไม่เล่นแล้วไปกันเถอะ" มัลฟอยบินลงมาข้างหน้าคนทั้งคู่ด้วยความหงุดหงิด
"อ้าว ทำไมล่ะก็ไปเล่นต่อซิ" เฮอไมโอนี่บอก
"ไม่ฉันก็ไม่เล่นเหมือนกัน" รอนพูดมั้ง เขาก็บินลงมาเช่นกัน
"ไปเถอะเกรงเจอร์ ฉันไม่อยากเล่นกับไอหัวแดงนี่อีกแล้ว"
"แล้วใครอยากเล่นก็แกนักล่ะไอหัวน้ำมัน"
"โอย!! พอเถอะน่าพวกเธอนี่มัน ก็ได้ๆ มัลฟอยเธอเดินไปก่อนนะเดี๋ยวฉันตามไป" เฮอไมโอนี่บอกคนทั้งคู่
"ก็ได้ มาเร็วๆด้วย" มัลฟอยเดินจากไปพร้อมกับไม้กวาดของเขา
"รอน แฮร์รี่ขอโทษนะ แนไม่น่าพาเขามาเลย" เฮอไมโอนี่บอกขอโทษเพื่อนทั้งสองก่อนจะวิ่งตามมัลฟอยออกไป
"เชอะ ไอหัวนั้วมันนั้นอวดดีอยู่จะตายทำยัยนั้นถึงไปรักมันได้น๊า หะแฮร์รี่"
"เออ ก็ใช่แต่ที่ฉันอยากรู้คือ ทำไมมัลฟอยถึงหลงเพื่อนเราหัวปรักหัวปรำแบบนั้นมากกว่า" แฮร์รี่บอก
<.ระเบียงทางเดินหน้าบ้านสลิธีริน.>
"มัลฟอยขอโทษจริงนะ" เฮอไมโอนี่บอกเขาตลอดทางที่เดินมาถึงหน้าบ้านสลิธีริน
"นี่ เธอไม่เห็นต้องขอโทษฉันเลย แล้วฉันก็บอกเรื่องนี้กับเธอเป็นสิบๆรอบแล้ว" มัลฟอย มองหน้าเธอด้วยความอ่อนใจ
"ก็...."
"ไม่เอาน่า เดี๋ยวรอฉันทีนี้แปปนะ เอาไม้กวาดไปเก็บก่อนแล้วจะไปส่งเธอที่บ้าน"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันเดินกลับไปเองดีกว่าเธอมีงานค้างอยู่ไม่ใช่หรอไง"
"เอ่อ...เธอจะเอางั้นหรอ มันจะดีหรอ"
"อืม ไม่เป็นไรหรอกน่าเข้าไปเถอะ" เฮอไมโอนี่พลักมัลฟอยเข้าไปในบ้าน หลังจากประตูปิดแล้วเธอก็เดินกลับเข้าบ้านของเธอ
<.ห้องนั่งเล่นสลิธีริน.> กลางดึก
"ทำไมไม่เปิดไฟกันเลยนะพวกนี้" มัลฟอยผู้เป็นพรีเฟ็ตบ่น เขาเดินเข้ามาในห้องด้วยความหงุดหงิดเพราะวิชาที่เรียนเมื่อครู่ทำให้ปวดหัว
เขาเดินไปล้มตัวลงบนโซฟาหน้าเตาผิง เขาวางมือไปบนโซฟานุ่มแต่ก็พบกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนข้อความยาวเยียดเอาไว้ เขาอ่านตั้งแต่ต้นจนจบ
สีหน้าด้วยความตกใจของมัลฟอยที่ไม่ค่อยมีเกิดขึ้นเท่าไรปรากฎชัดเจนบนใบหน้า เขาหาชื่อของคนที่เขียนจากมุมกระดาษ แต่มันก็ไม่มีมัลฟอยกำกระ
ดาษไว้แน่นระหว่างที่วิ่งตรงไปหาเฮอไมโอนี่ที่บ้านกริฟฟินดอร์
<.ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์.>
"นี่พวกเธอรู้หรือเปล่ามีคนมาลับๆล่อๆอยู่หน้าประตูบ้านเราด้วย" เด็กผู้หญิงปีหนึ่งซุบซิบอยู่กับเพื่อนมุมห้องของบ้านกริฟฟินดอร์ แต่เรื่อง
นี้ก็ไม่พ้นที่จะมาเข้าหูเฮอไมโอนี่
"ไปดูกันหน่อยมั้ยรอน" เฮอไมโอนี่ถาม รอนซึ่งนั่งเล่นหมากรุกพ่อมดกับแฮร์รี่
"ไปดูทำไม" รอนถาม
"รอนเราเป็นพรีเฟ็ตนะ" เฮอไมโอนี่บอกเสียงเข้ม จนรอนต้องจำใจลุกไป เขาออกไปดูหน้าบ้านก่อนจะเดินเข้ามาบอกเฮอไมโอนี่หน้าเอ๋อๆว่า "มีคนมาหาเธอแน่ะ"
"ใครหรอ"
"ยัยพากินสัน"
"เขาบอกหรือเปล่าว่ามีเรื่องอะไร"
"ไม่ได้บอก แต่ฉันเห็นเขาร้องไห้"
"ฉันว่าเธอออกไปดูหน่อยดีกว่านะ"
"อืม" เฮอไมโอนี่ลุกออกไปด้วยความกัลวล
<.ระเบียงทางเดินหน้าบ้านกริฟฟินดอร์.>
"มีอะไร" เฮอไมโอนี่ถาม แพนซี่ พากินสันเสียงเข้ม
"ฉัน...ฮือๆๆ" แพนซี่ ยังคงคร่ำครวญอยู่นานจนเฮอไมโอนี่รู้สึกรำคาญ
"พอเถอะ เธอจะพูดอะไรก็ว่ามาเร็วๆฉันต้องทำงานต่อ" เธอรีบบอก
"เกรงเจอร์ฉันขอร้องละ ยกมัลฟอยให้ฉันเถอะนะ"
"เธอมีสิทธ์อะไรมาของ่ายๆอย่างนี้ไม่ทราบ"
"เธอไม่รู้อะไรเลย ฮือๆๆๆ" แพนซี่กำลังสะอึกสะอื้นต่อไป
"อะไรล่ะ เธอจะพูดมาไม่ได้หรือไง"
"ฉัน จริงๆฉันเคยเป็นแฟนมัลฟอยมาก่อน"
"แล้วไง" เฮอไมโอนี่อึ่งอยู่นิดหน่อย
"ฉันอยากได้เขาคืน ฉันขาดเขาไม่ได้เธอเข้าใจมั้ย"
"ก็พวกเธอเลิกกันแล้วไม่ใช่หรอไง"
"ไม่ เรายังไม่ได้เลิกกัน ตลอดเวลาที่เธออยู๋กับเขาฉันไม่แน่ใจเลยว่าฉันเป็นใครสำหรับเขากันแน่ทั้งๆที่ทุกคืนเขาจะบอกว่ารักฉันทุกคืน โฮๆๆ"
"อะไรนะ!!" เฮอไมโอนี่ร้องออกมาด้วยความตกใจ
"แต่...เขาก็บอกฉันแค่ตอนที่เธอไม่อยู่เท่านั้นเขาบอกเขาแค่คิดกับเธอเล่นแค่อยากลองเขาบอกให้ฉันรอแต่ฉันทนไม่ไหวแล้ว" แพนซี่ยังคงคร่ำครวญต่อไปจนเฮอไมโอนี่
เริ่มทนไม่ได้จึงบอกรับคำว่าจะไม่ยุ่งกับมัลฟอยอีก แพนซี่ พากินสันกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มที่เฮอไมโอนี่ไม่รู้เลยว่านั้นไมใช่รอยยิ้มของคนที่ดีใจ แต่เป็นรอยยิ้มของคนที่คิดว่าแผน
ของคนใกล้จะสำเร็จแล้ว
ความคิดเห็น