คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 ความรู้สึกที่แท้จริง
บทที่ 6 ความรู้สึกที่แท้จริง
<.ห้องโถงใหญ่.>
"หวัดดีแฮร์รี่ รอน" เสียงที่คุ้นเคยของเฮอไมโอนี่ทักทายพวกเขาหลังจากที่ออกมาจากห้องพยาบาล
"หวัดดี เธอหายดีแล้วหรอ" รอนถาม เขาดูกระตือลือล้นเป็นพิเศษ
"โธ่ รอนแค่ลูกบัดเจอร์ฉันไม่ตายหรอน่า แล้วเขนเธอเป็นเป็นไงมั้ง" เธอหันไปหาแฮร์รี่ซึ่งนั่งเงียบอยู่นาน
"อ๋อ ก็ไม่มีไรหรอกถ้าไม่โดนน่ะ" เขารีบตอบ
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า" รอนถาม จ้องหน้าเพื่อนรักอย่างสงสัย
"เปล่านี่ ไม่ได้เป็นไรสักนิด" แฮร์รี่หน้าแดงนิดๆก่อนจะหลบตารอน
"โอย!! แฮร์รี่นายอย่าหน้าแดงใส่ฉันได้โปรด มันขนลุก" รอนร้อง
"ใครว่าฉันหน้าแดงใส่นายรอน พอเถอะกินข้าวได้แล้วเช้านี้เราต้องเรียนวิชาของสเนป" แฮร์รี่บอก
"ตายละ ฉันลืมบอกพวกนายไป" เฮอไมโอนี่ร้องขึ้น
"ลืมบอกอะไรเราสองคนหรอ" รอนถาม
"ก็เมื่อกี้นี้มัลฟอยบอกว่าสเนปจะลางานสักพักเพราะฉนั้นวิชาปรุงยาเราก็ไม่ต้องเรียนจนถึงคริสมาส"
"จริงง่ะ ถ้าเป็นแบบนี้ทุกปีก็ดีเนาะ แฮร์รี่" รอนหันไปหาแฮร์รี่แต่เขาไม่อยู่ตรงนั้นซะแล้ว
<.ห้องน้ำชาย ชั้น 2.>
"แฮ่ก แฮ่ก" เสียงหายใจหอบเพราะจากการวิ่งจากห้องโถงใหญ่มาชั้นสองของแฮร์รี่ดังอยู่ในห้องน้ำ เขายืนอยู่หน้าอ่างล้างมือ
ก้มน้ำเล็กน้อยก่อนจะเหงินหน้ามองดูเงาในกระจก
"เราเป็นอะไรไปเนี่ย" มือกุมไปที่หน้าอก ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงหลังพิงพนังห้อง
"แฮร์รี่ พอตเตอร์" เสียงแหลมสูงของใครบางคนที่เขารู้จักดีดังก้องหู ปีประจำห้องน้ำฮอกวอตย์โผล่มาซะแล้ว
"อูย!! ทีหลังไม่ต้องตะโกนใส่หูฉันก็ได้" แฮร์รี่บอก
"จะไม่ให้ฉันตะโกนได้ไง ฉันเรียกเธอเป็นสิบๆรอบแล้วแต่เธอก็ไม่หันมาซะที"
"อ๋อหรอ โทษที แล้วเธอมีธุระอะไรกับฉัน"
"เปล่าหรอก ก็อยู่เธอก็วิ่งเข้ามาเหมือนหนีอะไรบางอย่าง"
"อ๋อ เปล่าหรอก แค่ออกกำลังกายน่ะ"
"นี่ คุณชายสุดหล่อคะผีก็ใช่ว่าจะโง่กว่าคนนะคะ"
"เอ่อ..." เขามองตาใสๆของผีสาว "ก็ได้ๆ ฉันแค่รู้สึกแน่นหน้าอก"
"แล้วทำไมถึงแน่นหน้าอกล่ะเธอเป็นนักกีฬาไม่น่าจะไม่สบายง่ายนะ"
"คือ...ฉัน คือ เวลาที่เขาพูดถึงเขาคนนั้นหรืออยู่กับเขาคนนั้นฉันรู้สึกแน่นหน้าอกมากๆ มันอึดอัด มัน มันทรมานใจ" แฮร์รี่บอกเสียงอ่อยๆ
"โอ้ แฮร์รี่เธอมีความรักอีกแล้วหรอเนี่ย"
"เฮอะ จะบ้าหรอไงฉันไม่ได้รักยัยนั้นสักหน่อย ไม่เลย"
"หรอจ๊ะ แล้วใครหรอที่เธอชอบน่ะ"
"เอ่อ...ช่างมันเถอะขอบใจนะ ลาละ" เขาลุกและวิ่งออกจากห้องน้ำ ตรงไปยั้งห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์
<.ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์.>
"อ้าว แฮร์รี่นายไปไหนมา" รอนร้องทักเมื่อร่างของแฮร์รี่ผ่านพ้นประตูเข้ามา
"ห้องน้ำน่ะ" เขาตอบ ระหว่างที่เดินไปนั่งข้างๆรอน
"นายไม่สบายหรือเปล่า" รอนถาม
"เปล่า ไม่เป็นไร แล้วนายไม่ไปเรียนวิชาปรุงยาหรอไง" แฮร์รี่ถาม
"เอ๊า ก็ฉันบอกนายแล้วไงว่าจนกว่าจะถึงคริสมาสเราไม่ต้องไปเรียนวิชางี่เง่านั้น"
"อ้อ แล้วเฮอไมโอนี่หายไปไหน"
"ถามโง่ๆ เธอก็ไปเดินหามัลฟอยน่ะสิ" รอนบอก ความรู้สึกประหลาดของแฮร์รี่เกิดขึ้นอีกแล้ว
<.ห้องสมุด.>
"แล้วเธอจะทำยังไงต่อไปหรอมัลฟอย" เฮอไมโอนี่ถามเขาซึ่งฟุบหน้าอยู่ข้างๆเธอ
"ทำ ทำอะไรหรอ" เขาถาม
"ก็เรื่องพากินสัน เธอจะทำยังไง"
"เอ่อ แฮะๆ ไม่รู้เหมือนกัน จริงๆช่วงนี้ยัยนั้นก็ไม่มาเกาะแกะฉันเลยแทบจะไม่เจอเลยด้วยซ้ำ"
"แต่ถึงยังไงพ่อเธอก็ต้องบังคับให้เธอแต่งนี่ใช่มะ เธอก็น่าจะ..." เสียงของเฮอไมโอนี่ขาดหายเพราะมือใหญ่ๆของมัลฟอยปิดปากเธอไว้
"ฉันไม่ยอมแต่งงานกับยัยนั้นเด็ดขาด คนที่ฉันจะแต่งด้วยก็มีแต่..." มัลฟอยหน้าแดง
"ใครหรอ..." เฮอไมโอนี่ถามเมื่อเธอดึงมือเขาออกได้
"เอ่อ...ช่างมันเถอะน่า" มัลฟอยบอกเขาหลบหน้าเธอด้วยความอายแต่เฮอไมโอนี่ก็ทันสังเกตุเห็นว่ามัลฟอยหน้าแดง
"หึหึ"
"เธอขำอะไร" มัลฟอยถาม
"ก็เธอน่าแดงน่ะซี่"
"แล้วมันผิดหรือไงเล่า"
"เปล่าน่ารักดี" คำพูดนั้นกลับทำให้มัลฟอยหน้าแดงขึ้น เฮอไมโอนี่เอานิ้วจิ้มไปที่แก้มของเขาอยู่พักใหญ่ ก่อนที่มัลฟอยจะกระชาก
แขนของเธอให้เธอเข้ามาใกล้ แล้วขยับหน้าของเขาไปใกล้เธอเพื่อจะจูบ
<.ห้องนั่งเล่นสลิธีริน.>
"ยัยบ้าเกรงเจอร์ แกเสร็จฉันแน่" แพนซี่ พากินสัน คู่มั้นขี้อิจฉาของมัลฟอยนั่งอยู่หน้าหม้อยาบางอย่าง เธอบ่นพึมพำเหมือนร่าย
คาถาลงไปในน้ำยานั้น สักพักเธอก็ตักน้ำยาใส่ขวดโหลแล้วพูดเบาๆกับตัวเองว่า
"ฮึ เมื่อเธอกินน้ำยานี่เธอต้องตาย ยัยเกรงเจอร์"
เสียงหำเราะดังลั่นห้องนั่งเล่นที่ไม่มีคนอยู่ยกเว้นเธอ
ความคิดเห็น