คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 ความรู้สึกประหลาดของแฮร์รี่
บทที่ 5 ความรู้สึกประหลาดของแฮร์รี่
<.สนามควิดิส.>สิ้นเดือน ในวันแข่ง
"เธอทำได้น่าเฮอไมโอนี่ ทำได้แน่ๆ" แฮร์รี่ปลอบใจเธอที่ตื่นเต้นอยู่หลังสนามด้วยความเป็นห่วง
"แฮร์รี่แต่ฉันไม่มั่นใจเลย" เฮอไมโอนี่บอกเขาด้วยความกังวล
"เธอทำได้เฮอไมโอนี่ เชื่อในตัวเองหน่อยเราซ้อมกันมาแล้ว" แฮร์รี่ยังคงปลอบเธออยู่อย่างนั้น จนเมื่อเสียงสัญญาณเริ่มการแข่งขันเริ่มขึ้น
ประตูสนามเปิดออกต้อนรับเหล่านักควิดดิส ผู้เล่นทั้งหมดในทีมกริฟฟินดอร์และสลิธีริน กล่าวออกมาจากประตู ร่างของเด็กผู้หญิงผมหยิกสีน้ำ
ตาลหน้าตาดีเดินออกมาพร้อมไม้กวาดของแฮร์รี่ ซึ่งทำให้ซีกเกอร์ของทีมสลิธีรินต้องอึ้ง เพราะเธอไม่ได้บอกเขาเลยว่าเธอต้องมาเป็นผู้เล่นให้กับกริฟฟินดอร์
เสียงนกหวีดการแข่งขันเริ่มขึ้นทั้งสองทีมบินขึ้นสู่ฟ้า แน่นอนว่ามัลฟอยจะต้องลากเฮอไมโอนี่ขึ้นไปในที่สูงๆ
"ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอต้องมาเล่นแทนพอตเตอร์" เขากระชากแขนเธอให้เข้ามาใกล้ๆ
"ก็ ฉันคิดว่ามันไม่จำเป็น" เฮอไมโอนี่ตอบ เธอรู้สึกถึงแรงโกรธของมัลฟอยขึ้นมาทันทีที่สบตาเขา
"ไม่จำเป็นหมายความไงเธอยังเป็นของฉันอยู่นะ"
"แต่..."
"ไม่มีแต่ การแข่งนี้ฉันจะให้เธอชนะ"
"ไม่มัลฟอย ฉันจะไม่ชนะอย่างขี้โกงแน่"
"เธอจะบ้าหรือไง เธอแน่ใจหรอไงว่าจะหลบลูกบัดเจอร์ได้ เธอแน่ใจหรอว่าจะไม่ตกจากไม้กวาด"
"เธอมั่นใจในตัวฉันบ้างหรือเปล่า" เฮอไมโอนี่มองตาเขาซึ่งตอนนี้ทั้งดูโกรธและเศร้าที่ต้องมาแข่งกับคนรัก
"ฉัน...กลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย" เขาบอกอย่างเศร้าๆ
"ไม่เป็นไรแน่มัลฟอย ฉันทำได้" เฮอไมโอนี่จูบเขาที่หน้าผากก่อนจะบังคับไม้กวาดลงไปยั้งเบื้องล่าง
การแข่งขันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เฮอไมโอนี่เกือบโดนลูกบัดเจอร์กระแทกหลายครั้งซึ่งทำให้คนดูและมัลฟอยถึงกำสะดุ้งทุกครั้งที่มันเกิดขึ้น และเพียง
ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นเธอก็จับลูกสนิดได้แต่...
"wow wow เฮอไมโอนี่ เกรงเจอร์จับลูกสนิทได้แล้วค่ะ โอย!! มันเป็นภาพที่ไม่น่ามองเอาซะเลย"
ลูน่า ร้องออกมาเหมือนกับเธอโดนลูกบัดเจอร์แทนเฮอไมโอนี่จริงๆ
<.ห้องพยาบาล.>
"เฮอไมโอนี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" หนุ่มกัวแดงหน้าตกกระแต่หล่อเป็นคนแรกที่เฮอไมโอนี่เห็นตั้งแต่ลืมตามา
"เอ่อ ทำไมฉันมาอยู่นี่" เธอถาม
"ก็เธอโดนลูกบัดเจอร์จัดการตอนที่จับลูกสนิสได้แล้วเธอก็ล่วงลงจากไม้กวาด ยังดีนะที่ไม่ตกลงมาสูงมากเท่าไร"
"แล้ว..."
"มัลฟอยน่ะหรอ เธอรู้หรือเปล่าพอเธอตกลงมาถึงพื้นนะมัลฟอยก็รีบบินลงมาเลยแล้วเขาก็อุ้มเธอวิ่งมาที่นี่เนี่ยแหละ"
"แล้วเขาอยู่ไหน"
แต่ไม่ทันที่เฮอไมโอนี่จะได้คำตอบจากรอน เสียงโวยวายของใครบางคนที่ทะเลาะกันดังขึ้นเรื่อยตรงมายังเธอ
"เพราะนายถ้านายไม่ให้เธอลงเล่นเรื่องก็ไม่เกิด" มัลฟอยตวาดใส่แฮร์รี่ที่มายืนหยุดอยู่ข้างเตียเฮอไมโอนี่
"นายคิดว่าเป็นความผิดฉันงั้นหรอ ถ้าลูกบัดเจอร์ที่ทีมนายไม่ตีไปกระแทกเธอเรื่องก็ไม่เกิดซะมากกว่า"
"แกก้รู้พอตเตอร์ว่ากีฬานี่มันอันตรายแล้วนายยังให้เธอลงเล่น แล้วดูซิเธอ...เฮอไมโอนี่เธอฟื้นแล้วหรอ" มัลฟอยร้องถามทันทีที่หันไปมองเธอ
"อืมฟื้นแล้ว นานแล้วด้วย" เฮอไมโอนี่ตอบ
"เห็นมั้ยล่ะเธอไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย" แฮร์รี่พูดออกมา
"งั้นหรอ แกเป็นเพื่อนภาาาอะไรถึงไม่ห่วงเธอเลยเนี่ยห๊ะ" มัลฟอยกันตวาดเขาอีกครั้ง การทะเลาะเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนเฮอไมโอนี่ต้อง
บอกให้รอนพาแฮร์รี่ออกไปก่อน รอนพยายามลากแฮรืรี่อยู่นานในที่สุดแฮร์รี่ก็ยอมไปกับเขา เพราะได้แลกหมัดกับมัลฟอยคนละที และแล้วก็เหลือเพียงมัลฟอย
กับเฮอไมโอนี่ เขานั่งลงข้างๆเฮอไมโอนี่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
"เป็นอะไรหรือเปล่ามัลฟอย" เธอถามด้วยความเป็นห่วง มือเอื่อมไปแตะที่แผลเขาเบาๆ
"เปล่าไม่เป็นไรแผลแค่นี้สะบายอยู่แล้ว อุ๊บ!!" มัลฟอยสะดุ้งเพราะรู้สึกแสบแผลขึ้นมา "ว่าแต่เธอเถอะไม่เจ็บตรงไหนแล้วใช่มั้ย"
"อืม สบายมากเลย" เธอยิ้มให้เขา
"แล้วคืนนี้เธอจะนอนพักที่นี่ใช่มั้ย"
"คงงั้น เพราะมาดามพรอมฟรีของดูอาการหน่อย เขาบอกว่าฉันตกลงมาสูงมากๆจริงหรอ"
"อะ...เอ่อ ไม่หรอกแค่นิดเดียวก็จะถึงพื้นแล้วละ เดี๋ยวฉันมาเฝ้านะ ตกลงนะ"
"อืม มาเร็วๆนะ"
มัลฟอยรีบลุกออกไป เมื่อเขาหายไปหลังประตูบางใหย่ของห้องพยาบาล สักพักแฮร์รี่ก็เดินเข้ามา
"เธอลืมของหรอแฮร์รี่" เฮอไมโอนี่ถามเขาเมื่อเขาเดินมาหยุดอยู่ข้างๆเธออีกครั้ง
"เปล่า คือ อะ...เอ่อ ซ้อมแว่นให้ที" แฮร์รี่ถอดแว่นให้เธอ ซึ่งลุกขึ้นมานั่งอมยิ้มต่อหน้าเขา ทั้งคู่นั่งเงียบกันสักพัก
"เอ่อ เฮอไมโอนี่ฉันขอโทษนะ" แฮร์รี่บอกเธอ
"ขอโทษ ? เธอขอโทษฉันเรื่องอะไร"
"ก็เรื่องเมื่อตอนกลางวันที่ เอ่อ จริงๆฉันไม่น่าให้เธอลงเล่นเป็นซีกเกอร์เลย ถ้าเกิดฉันให้คนอื่นเป้นเธออาจจะไม่ได้ต้องเจ็บแบบนี้"
"ไม่เป็นไรหรอกแฮร์รี่ เดี๋ยวฉันก็หาย ไม่เป็นไรจริงๆไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ" เธอสวมแว่นให้เขา พลางยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน
เสน่ในตอนนั้นช่างน่าหลงไหลเสียนี่กระไร แฮร์รี่เริ่มรู้สึกแล้วว่าทำไมมัลฟอยถึงได้หลงเด็กผู้หญิงคนนี้นัก "เธอไม่สบายหรือเปล่า" เฮอไมโอนี่ถามเพราะ
เธอเห็นหน้าของแฮร์รี่แดงแจ๋
"อ๋อ ปะ..เปล่าหรอก อะ..เอ่อมัลฟอยคงใกล้จะมาแล้วฉันไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน" แฮร์รี่รีบลุกออกไปจากห้องอีกคน พร้อมกับความ
รู้สึกประหลาดที่เขาเคยรู้สึกกับโชแชงมาก่อน
ความคิดเห็น