คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 คำขอร้องของเพื่อน
บทที่ 4 เกิดปัญหาอีกแล้ว
<.ห้องโถงใหญ่.>
"เธอน่าจะอยู่ดูตอนที่แฮร์รี่จับลูกสนิสได้นะ" รอนบอกกับเฮอไมโอนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆเขา
"ดูทำไม แฮร์รี่ตกจากไม้กวาดหรอไง" เฮอไมโอนี่ถามด้วยความรำคาญเพราะรอนขยันขยอให้เธอคุยเรื่องนี้เป็น 10 รอบแล้ว
"ก็ใช่น่ะซิ"
"หะ แฮร์รี่เธอไปหามาดามพอมฟรีหรือยัง" เฮอไมโอนี่ถามเขาที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอด้วยความเป็นห่วง
"เฮอไมโอนี่ฉันตกจากไม่กวาดแค่...สักประมาณเมตรเดียวเองน่าไม่เป็นไรหรอก" แฮร์รี่ตอบ
"จะบ้าหรือไง เธอตกสุงมากเลยนะ"
"เฮอไมโอนี่เขายังตักข้าวได้อยู่เลยเห็นมะ" รอนบอก แต่เมื่อเขาพูดจบช้อนในมือของแฮร์รี่ก็ล่วงลงพื้น
"ถ้าทางเขาคงไม่ค่อยดีนะรอน" เฮอไมโอนี่ว่า เมื่อมองไปที่แฮร์รี่ซึ่งตอนนี้แขนของเขาห้อยเหมือนคนที่ กระดูกหัก!!
<.ห้องพยาบาล.>
"เอาละเสร็จแล้ว" มาดามพอมฟรีบอกเด็กทั้งสามเมื่อเขาทำเฝือกให้แฮร์รี่เสร็จ
"แล้ว เอ่อ จะหายเมื่อไรครับ" แฮร์รี่ถาม พลางมองไปที่เฝือกสีขาว
"ประมาณกลางเดือนหน้า" มาดามพอมฟรีบอก
"หะ!! ได้ไงกันเราต้องแข่งควิดดิสสิ้นเดือนนี้นะ" รอนร้อง
"แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงไม่ทราบคุณวีสลีย์"
"ไม่มียา ไม่ๆ คาถาที่ทำให้กระดูกหายเลยหรือครับ"
"กลางเดือนหน้าเนี่ยแหละเร้วสุดแล้วถ้าฉันไม่ได้ให้ยาเขากินคงหายอีกสามเดือนแน่ พวกเธอกลับไปได้แล้วก่อนจะดึกมากกว่านี้"
เด็กทั้งสามเดินออกไปจากห้องพยาบาลด้วยความผิดหวัง
<.ห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์.>
"แย่ แย่ที่สุด เราไม่มีซีกเกอร์ แล้วเราจะชนะได้ไง" รอนร้องโวยวายอยู๋หน้าเตาผิง ตอนนี้เขาเริ่มจะคลั่งแล้ว
"ก็หาคนมาเล่นแทนฉันซี่" แฮร์รี่ตอบด้วยความรำคาญ
"ใครล่ะ ใครที่จะจับลูกสนิสได้ก่อนที่พวกสลิธีรินทำคะแนนได้เยอะขึ้นเยอะขึ้นล่ะ ใคร"
"ก็หาซิฟระ"
"หายังไงเล่า"
"อย่าโง่น่ะรอน รับสมัคซิ" เฮอไมโอนี่บอก
<.ห้องโถงใหญ่.>เช้า
"เอ่อ...แฮร์รี่เรามีปัญหานิดหน่อยกับการจัดหาคน" รอนบอกเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ ด้วยความกังวลเมื่อมือของเขาถือกระดาษปึกนึงที่เขียน
ไว้ว่า ใบสมัคเป็นซีกเกอร์บ้านกริฟฟินดอร์
"อะไรอีก ฉันก็อธิบายไปเรียบร้อยแล้วไง"
"มันก็ช่าย แต่นายก็รู้บ้านเราหายากมากเลยสำหรับพวกที่เล่นเก่งๆแบบนี้"
"แล้วทำไมนายไม่ไปทดสอบดูเล่า"
"แล้วทำไมนายต้องแขนหักด้วยล่ะ"
"เอ่อ...ขอโทษนะหนุ่มๆ แต่ฉันไม่ต้องการฟังคนทะเลาะกันตั้งแต่เช้าให้เสียหัว" เฮอไมโอนี่พูดแทรกขึ้นมาระหว่างชายทั้งคู่
"โทษที" พวกเขาตอบพร้อมกันเมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของเฮอไมโอนี่
"ตกลงพวกเธอจะไม่ไปทดสอบเลยใช่มั้ยว่าพวกนักเรียนที่สมัคมาเขาจะเล่นได้หรือเปล่า" เธอถาม
"ทำสิ พวกเราต้องทำแน่ แต่..." รอนพูด
"แต่"
"คืองี้นะ ฉันว่าเด็กคนนี้คงจะเพี้ยนหน่อยที่คิดว่าเราจะโยนแล้วเลือกมันมาสักแผ่น"
"แล้วไง"
"ก็ทั้งหมดเนี่ยเป็นของคนคนเดียวน่ะสิ อีกอย่างเด็กคนนี้ก็เล่นไม่เป็นเลยด้วยซ่ำ" แฮร์รี่บอก
"โอย ฉันจะบ้าตายหาคนที่เล่นเป็นซีกเกอร์ไม่ได้หรือไง" รอนร้อง
"ได้ซี่" แฮร์รี่หันไปบอกเขาก่อนจะมองมาทางเฮอไมโอนี่
"ตลกน่าแฮร์รี่ ฮะฮะ อา" เธอต้องหยุดขำเพราะสีน่าจริงจังของแฮร์รี่และเศร้าของรอนที่มองมาทางเธอ
<.ระเบียงทางเดินไปห้องสมุด.>
"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ยังไงฉันก็ไม่เล่นแน่ๆ เธอเองก็รู้ฉันว่าฉันเล่นไม่เป็น" เฮอไมโอนี่ร้องบอกเพื่อนซี้ทั้งสองด้วยความหงิดหงุด
"โธ่ เฮอไมโอนี่เธอต้องช่วยพวกเรา เราไม่เหลือใครแล้วเธออยากให้พวกสลิธีรินชนะหรือไง" รอนบอก
"ฉันไม่สนหรอกนะรอนใครจะชนะเพราะยังไงฉันก็ต้องเชียร์ทั้งสองบ้านอยู่แล้ว"
"อ๋อ ใช่ซี่หวานใจสุกที่รักดารืลิ้งเธออยู่บ้านซึ่งเป็นศักตรูกับเราในสิ้นเดือนนี้นี่ เชิญเชียรืมันแค่ฝ่ายเดียวเถอะ" รอนประชด ทำให้เฮอไมโอนี่ไม่พอใจมากกว่าเดิม
"ไม่รู้ละ ยังไงฉันก็ไม่เล่นแน่ๆ"
"เฮอไมโอนี่ถือว่าช่วยเราหน่อยเถอะน่า ขอร้อง แค่ขี่ไม้กวาดบินไปรอบๆแล้วจับลูกสนิดเอง" แฮร์รี่ร้องขอ
"แล้วถ้าลูกบัดเจอร์มาโดนฉันล่ะ ฉันจะทำยังไง"
"เอาน่า เธอก็บอกให้มัลฟอยคลุมทีมเขาซี่ว่าไม่ให้ตีลูกบัดเจอรืมาทางเธอ แล้วเราจะบอกทีมเราว่าให้ดูไม่ให้เธอโดนลูกบัดเจอร์ด้วย"
เฮอไมโอนี่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เธอมองไปที่เพื่อนตัวดีทั้งสองที่กำลังทำหน้าอ้อนวอนเธอเหมือนลูกหมาขอข้าวกิน
"โอย!! ก็ได้ๆ ฉันยอมเล่นก็ได้ แต่ตอนนี้เธอไม่ต้องตามฉันมาที่ห้องสมุดเป็นอันขาดเข้าใจมั้ย"
"เย้" เสียงร้องดีใจของแฮร์รี่และรอนดังจนเข้าไปในห้องสมุด บรรณารักจึงออกมาต่อว่าพวกเขาสองคน เฮอไมโอนี่เองก็รีบใช้ช่วงเวลานั้นหายตัวไปในห้องสมุด
<.ห้องสมุด.>
"หวัดดี เกรงเจอร์" มัลฟอยหนุ่มผมบอล์น ร่างสูง นั่งรอเขาอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่างในมุมอับของห้องสมุด
"หวัดดี"
"เธอไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่า" มัลฟอยถามเมื่อเห็นสีหน้าของเฮอไมโอนี่ ที่กำลังนั่งรถอีกฝากหนึ่งของโต๊ะ
"เปล่า ไม่มีอะไร"
"นี่บอกฉันได้นะ"
"อย่ายิ้มให้ฉันแบบนั้นได้มั้ย" เธอบอกเขาซึ่งยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
"เธอไม่ชอบหรอ"
"ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่มัน..." เธอหลบตาเขา
"หึหึ"
"ขำอะไรของนาย"
"เธอน่ารักดี"
"จะบ้าหรอไง" ใบหน้าของเฮอไมโอนี่แดงก้ำ
"ปีนี้ไปฮอดมี้ด้วยกันอีกนะเกรงเจอร์"
"อืม"
"เธอไม่สบายหรอไง ดูอารมณ์ไม่ดีเลย" เขาลูกมานั่งข้างเธอ
"เปล่าๆ ไม่เป็นไรแค่มีเรื่องให้ต้องทำซึ่งมันยากๆมากๆอย่างหนึ่งน่ะ"
"บอกฉันได้หรือเปล่า ฉันอาจช่วยเธอได้"
"ไม่เป้นไรหรอก ไม่เป็นไรจริงๆ"
มัยฟอยยิ้มให้เธอก่อนที่จะบรรจงจูบเธอด้วยความอ่อนโยนและความรักที่เขามีให้เธอทั้งหมด แต่หารู้ไม่ว่าเฮอไมโฮนี่ไม่รู้สึกเลยว่าโดนจูบ
ความคิดเห็น