คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 หนทาง
บทที่ 3 หนทาง
<.ห้องสมุด.>หลังชั้นหนังสือ
"ว่าไงนะ" เฮอไมโอนี่ทวนคำ
"ฉันบอกว่าพอฉันเรียนจบฉันต้องแต่งงานกับ...กับยัยพากินสัน"
"ทำไม"
"เธอก็รู้ยัยนั้นเป็นเหลนของพวกเลือดบริสุทแล้วพ่อฉันต้องการให้ฉันแต่งงานกับพวกเลือดบริสุทโดนเร็วเพื่อให้ฉันเป็นหัวหน้าตระกูล"
"ตลก ล้อเล่นใช่มั้ยมัลฟอย"
"ไม่ เกรงเจอร์ เธอต้องช่วยฉัน แค่เธอเปลี่ยนความต้องการของยัยนั้นได้ เพราะยัยนั้นมันอยากแต่งกับฉันเอง ต้องเปลี่ยนความต้องการของ
เขา ไม่งั้นฉันก็ไม่ได้...เอ่อ ช่างเถอะ เธอต้องช่วยฉันนะ"
"ทำไมฉันต้องช่วยนายด้วย"
"หะ!!"
"ผู้ชายที่ไม่ยอมทักฉันตอนที่เราเจอกันที่สถานนีรถไฟแบบนั้นควรช่วยหรอไง"
"เฮอไมโอนี่คือ ตอนนั้น"
"โชคดี มัลฟอย"
เฮอไมโอนี่เดินออกมาจากห้องสมุด เธอปล่อยให้มัลฟอยยืนค้างอยู่อย่างนั้น เฮอไมโอนี่เองก็รู้สึกผิดอย่างประหลาดเหมือนกันที่ไม่ยอมช่วย
มัลฟอยจากขุมนรก เมื่อเธอเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนทั้งสองของเธอฟัง เสียงโวยวายก็ดังลั่นห้องโถงใหญ่
<.ห้องโถงใหญ่.>
"ว่าไงนะ นี่เธอไม่ช่วยหมอนั้นกะไอเรื่องที่เขาไม่ทักเธอเนี่ยนะ" รอนพูดทั้งๆที่มีเบคอนอยู่เต็มปาก
"ก็มัน..."
"ไม่ ไม่ ไม่ หยุดพูดเลย ฉันนึกว่าเธอฉลาดที่สุดในฮอดวอตซะอีกนะเนี่ยเฮอไมโอนี่"
"รอน" แฮร์รี่พยายามห้ามเขาทะเลาะกันแต่จริงๆเพราะเขากวนเบคอนในปากรอนจะกระเด็นใส่จานเขามากว่า
"ไม่ต้องมาห้ามเลยแฮร์รี่ นายก็รู้เรื่องแล้วทำไมไม่พูดอะไรบ้าง"
"นายจะให้ฉันทำยังไงเล่า" แฮร์รี่ตวาดกลับไปเพราะเขาฉุนที่รอนทำเบคอนจากปากเขากระเด็นใส่จาน
"ไม่ต้องหรอกน่ารอน เงียบไปเหอะฉันจัดการของฉันเองมันเป็นเรื่องของฉัน" เฮอไมโอนี่พูดขึ้น
"เรื่องของเธอซะที่ไหนล่ะ" แฮร์รี่ตวาด ซึ่งเขาไม่รู้ตัวเลยว่าเขาพูดอะไรออกไป สายตาของเด็กบ้านกริฟฟินดอรืหันมองเขาเป็นตาเดียว
เหมือนเขาเป็นตัวประหลานที่ไม่เคยเห็น แต่เหตุผลที่แท้จริงคือทุกคนต่างคิดว่าแฮร์รี่พูดออกมาเพราะแอบชอบเฮอไมโอนี่ (จริงเพราะรอนทำเบคอน
กระเด็นใส่จานเขาตะหาก) "อะไร" เขามองเพื่อนทั้งคู่ด้วยความสงสัย
"นาย..." เสียงของรอนขาดหายเพราะโดนมือขาวๆของเฮอไมโอนี่ปิดไว้
"เปล่าไม่มีไร กินต่อไปเถอะ"
"อย่าทำเบคอนกระเด็นใส่จานฉันอีก"
"อ้าว หรอ โทษทีๆ"
<.สนามควิดดิส.>
"เธอคิดว่าไงเฮอไมโอนี่" รอนถามเธอที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้านุ่ม ๆ
"เรื่องอะไร"
"ก็เรื่องเมื่อเช้าที่ห้องโถงใหญ่ไง"
"อ๋อ ฉัน หวัง ว่าเขาคงไม่คิดอะไรกับฉันนะ"
"แล้วถ้าคิดล่ะเธอจะทำยังไง ตอนนี้เธอก็ปล่อยมัลฟอยไปแล้วเธอจะคบกับแฮร์รี่หรือเปล่า"
"ใครบอกฉันปล่อยมัลฟอย"
"ก็ที่เธอเล่ามันเหมือนกับปล่อยหมอนั้นไปให้ยัยพากินสันเขมือมต่อน่ะสิ"
"จริงง่ะ"
"อีกอย่างมัลฟอยมันอาจจะคิดว่าเธอบอกเลิกก็ได้"
"นายรู้ได้ไง"
"ก็เธอดูไอหัวบอล์นนั้นสิ" รอนชี้ไปทางมัลฟอยที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขา ร่างสูงและหล่อนั้นดูซีดมากกว่าเดิมหลายเท่า นัยตาสีเทานั้น
ฉายแววว่าไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว แม้แพนซี่จะกอดจะจูบยังไงก็ตาม จูบ!! เฮอไมโอนี่เห็นตอนที่พากินสันขโมยจูบมัลฟอยพอดีซะงั้น
"เฮ้ย เฮอไมโอนี่" รอนร้องเรียกเพื่อห้ามเฮอไมโอนี่ที่ตรงไปทางมัลฟอย เขารีบวิ่งตามไปพร้อมกับเรียกแฮร์รี่ให้ลงมาจากไม้กวาด
"พากินสันมันมากเกินไปแล้วนะ" กลุ่มของมัลฟอยหันมามองเธอเป็นตาเดียว ยกเว้นเจ้าตัวที่ยังนั่งน่าซีดไม่รับรู้อะไรอีก
"อะไรกันเกรงเจอร์" แพนซี่ พากินสัน ลุกขึ้นประจัญหน้ากับเฮอไมโอนี่
"เธอจูบมัลฟอยทำไม"
"ก็มัลฟอยเป็นคู่มั้นฉันนี่ ฉันจะทำอะไรก็ได้"
"นั้นแหละๆๆๆ ถึงเป็นคู่มั้นกันแต่มันก็ออกแนวบังคับไม่ใช่หรอไง ถ้าเธอไม่พยายามดิ้นรนให้พ่อของเธอมาขอมัลฟอยเป็นเขยชาตินี้เธอ
ก็ไม่ได้เป็นแฟนมัลฟอยเหมือนฉันหรอก" มัลฟอยเหงินหน้าขึ้นทันทีที่ประโยคเมื่อกี้จบ
"เฮอไมโอนี่" มัลฟอยร้องเรียกเธอ
"จะเรียกทำไมเล่าตาบ้า มานี่" เฮอไมโอนี่ดึงมัลฟอยลุกขึ้นมาอยู่ข้างๆเธอ
"เธอจะทำอะไรเกรงเจอร์" มัลฟอยถาม เพราะเขายังงงๆกับเหตุการเมื่อครู่อยู่
"อย่างนี้ไงล่ะ" ริมฝีปากของเฮอไมโอนี่ประกบกับปากของมัลฟอยอย่างดูดดื่ม ต่อหน้าแพนซี่ พากินสัน (แฮร์รี่ รอน และพวกของมัลฟอย)
"กรี๊ดๆๆๆๆๆ หยุดหยุดได้แล้ว" แพนซี่ กรี๊ดลั่นสนามควิดดิส เธอหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆด้วยความโกรธ
"ทำไม มีปัญหามากนักหรอไง" เฮอไมโอนี่กวนประสาทเธอ แพนซี่ดึงไม่กายสิทออกมาแต่ก่อนจะพ้นเสื้อคุมของเธอ ไม่กายสิทเกือบสิบ
อันก็จ่อไปที่เธอพร้อมจะร่ายคาถาใส่ เธอเก็บไม้กายสิทและวิ่งหนีไปก่อนจะหันมาตะโกนบอกเฮอไมโอนี่ว่า ฝากไว้ก่อน
"เฮอไมโอนี่เธอไม่ได้ทิ้งฉันจริงๆหรอกหรอ" มัลฟอยถาม
"ใครจะไปทิ้งลงล่ะ" ร่างสูงค่อยๆก้มลงไปจูบเธอแต่...
"เอ่อ ขอโทษครับ ต่อหน้าประชาชีนะครับ ไปสวีดที่อื่นไป๊" รอนร้องไล่พวกเขา คนทั้งคู่ยิ้มให้เพื่อนทั้งสองก่อนจะวิ่งหนีไปด้วยความสุข
"ไปซ้อมเถอะแฮร์รี่พวกนั้นสวีดกันอีกนาน" รอนบอกพร้อมดึงชายเสื้อแฮร์รี่ให้เคลื่อนตัวสักที สายตาของแฮร์รี่มองหลังของคนเมื่อครู่ผ่าน
เลนส์แว่นตาด้วยความรู้สักประหลาด
ความคิดเห็น