คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ความลับ
บทที่ 2 ความลับ
<.บนขบวนรถไฟ.>
"หวัดดีแฮรืรี่ รอน" เฮอไมโอนี่เปิดประตูเข้ามาในตู้รถไฟ ที่แฮร์รี่กับรอนจองไว้ให้เธอ
"หวัดดี" แฮร์รี่กับรอนทักทานเธอพร้อมกัน
"พวกเธอมีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าๆ ไม่มีไรหรอก" รอนรีบบอก แต่ เฮอไมโอนี่ก็ยังไม่วายมองเขาด้วยสายตาสงสัย
"ไม่มีจริงๆเฮอร์ไมโอนี่" แต่เมื่อแฮร์รี่พูดเะอก็หมดความสงสัย
"แล้ววันนี้เธอไม่ไปนั่งกับมัลฟอยหรอ" รอนถาม
"ทำไมฉันจะต้องไปนั่งกับหมอนั้นด้วย" เธอทำหน้าไม่พอใจระหว่างที่นั่งลง
"ก็เธอสองคนเป็นแฟนกันไม่ใช่ไง"
"รอน" แฮร์รี่ร้องเตือน
"ใช่ เป็นแฟน แต่พอฉันเดินเข้าไปหาเขาตอนที่ฉันเจอเขาที่สถานนีเขาไม่พูดกับฉันแล้วก็เดินไปซะเฉยๆเลยนะ"
"อ๋อ เธอก็เลยทะเลาะกันว่างั้นเถอะ" แฮร์รี่บอก
"คงงั้นมั้ง"
"มันอาจมีเหตุผลหลายอย่างนะเฮอไมโอนี่ บางทีมัลฟอยอะโดนมนต์อะไรทำให้หูเขาใช้งานไม่ได้มั้ง" รอนยังไม่เลิกพูด
"ไม่มีหรอกรอนคาถาแบบนั้น" เธอตอบด้วยสีหน้ายั้งรู้ทุกเรื่อง เธอทำหน้าไม่พอใจอีกครั้ง บ่นหงุบหงิบๆอยู่คนเดียวจนแฮร์รี่เห็นว่าไม่
ค่อดีเท่าไร เขาจึงเรียกรอนให้ออกไปข้างนอกกับเขา
"เอ่อ เดี๋ยวพวกเรามานะเฮอไมโอนี่" เขาบอกเธอ เฮอไมโอนี่พยักหน้าตอบเธอปัดมือให้พวกเขาออกไปเร็ว
"อะไรแฮร์รี่" ตอนนี้พวกเขายืนอยู่บนระเบียงทางเดินของรถไฟ
"นายก็เห็นรอน แล้วก็อย่างที่เฮอไมโอนี่เล่ามา มัลฟอยกำลังนอกใจและกำลังจะสลัดเธอทิ้ง"
"ฉันรู้อยู่แล่วน่าแฮร์รี่"
"แล้วทำไม อ๋อ ใช่ วันที่เราไปตรอกไดแอลกอนนายหายไปไหนมาหรือว่านายไปหามัลฟอย"
"เปล่า กลับบ้าน"
"หะ!! แล้วนายทิ้งฉันไว้ที่ตรอกคนเดียวเนี่ยนะ"
"ก็นายบื้อจนฉันหงุดหงิด okok แล้วนายจะเอาไง"
"เราต้องถามมัลฟอยให้แน่ใจก่อน"
"นายกล้าหรอไง ไอคุณชายนั้นน่ะ ทั้งเย้อหยิ่งนานๆทีถึงจะยอมคุยกับเรา ถึงแม้เดี๋ยวนี้มันจะไม่มาหาเรื่องเลยก็เถอะ"
"ไม่รอน ฉันทำน้ำยาสรรพรสเป็นแล้ว"
<.หอกริฟฟินดอร์.>ตอนกลางคืน....
"เธอเห็นเฮอไมโอนี่มั้งมั้ย" รอนเดินเข้าไปถามปราวตี
"เขาไม่ได้อยู๋กับพวกเธอหรือไง"
"เปล่า"
"บนหอมั้ง"
"ขึ้นไปได้หรือเปล่า"
"ได้ซิ ถ้าไม่โดนมนต์ตรวจจับเพศชายอ่ะนะ"
"เอ่อ ขอบใจ" ปราวตียิ้มให้เขาก่อนจะเดินตรงไปหาแฮร์รี่
"ผู้หญิงเป็นอะไรกันไปหมด หงุดหงิดกันแทบทุกคน" รอนบอกกับแฮร์รี่อย่างฉุนเฉียว
"ฉันจะรุ้ได้ไง"
"ฉันไม่ได้ขอให้นายถามเลย"
"แล้วนายจะหาเฮอไมโอนี่ไปทำไม"
"ก็จะบอกเรื่องยัยพากินสันนั้นน่ะสิ"
"จะบ้าไหง ขืนเฮอไมโอนี่รู้ตอนนี้มีหวังมัลฟอยไม่รอดแน่"
"แต่ยังไงๆฉันก็ไม่กินยาสรรพรสที่นายทำแน่"
"แล้วใครบอกว่าฉันจะให้นายกิน ฉันกินเองคนเดียวได้"
"หะ!! แล้วจะให้ฉันทำอะไรคอยดูต้นทางหรอไง"
"เออ นั้นแหละ พรุ่งนี้เริ่มกันเลย ก่อน 2 ทุ่มเราจะต้องได้ส่วนผสมครบ ราตรีสวัสดิ์"
"ไอบ้านี่" รอนยังคงบ่นไม่เลิก
ตอนเช้า....
"อรุณสวัสดิ์รอน" เฮอไมโอนี่เดินลงมาจากบรรไดเวียนหอหญิงอย่างเชื่องช้า นัยตาของเธอแดงก้ำและมีคราบน้ำตาติดอยู่ที่หางตา
"รุณ'หวัด" รอนร้องทัก ตอนนี้เขาเองยังงวงเงียอยู่เขาจึงไม่ทันสังเกตุเห็นสิ่งผิดปกติของเฮอไมโอนี่
"แฮร์รี่ล่ะ"
"ไปหาส่วนผสมน้ำยาสรรพรส"
"หาทำไม พวกเธอจะทำอะไรกัน"
"ก็จะให้มัลฟอยเปิดปากบอกเรื่องของยัยพากินสันตอน 2 ทุ่มน่ะซี่ เธอนี่บื่อจริงๆ"
"พากินสัน"
"อาหะ แพนซี่ พากินสะ.."
"รอน" แฮร์รี่เดินเข้าในห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์เขาร้องตะโกนห้ามไม่ให้รอนพูดคำต่อไป ที่มือถือถุงสีขาวใบใหญ่ซึ่งเฮอไมโอนี่แน่ใจ
ทันทีที่เธอเห็นว่ามันจะต้องเป็นถุงที่ใส่ส่วนผสมของน้ำยาสรรพรส
"แฮร์รี่ทำไมไม่บอกฉันก่อนแล้วมันหมายความว่าไง มัลฟอยเกี่ยวอะไรกับพากินสัน"
"เอ่อ คือ.."
"นายก็บอกเขาไปซิ ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยให้นายเข้าไปคนเดียวหรอกนะ" รอนพูด เขายังงัวเงียอยู่บ้างเล็กน้อย
"พวกเธอคิดจะทำอะไรกันแน่"
"คือ คืออย่างนี้นะเฮอไมโอนี่" แฮร์รี่เล่าเหตุการทั้งหมดให้เฮอไมโอนี่ฟังแล้วบอกถึงแผนการของเขา
"เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละ" แฮร์รี่บอกพร้อมสีหน้าเศร้าๆของเฮอไมโอนี่
"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" รอนร้องถาม ตอนนี้เขาตื่นเต็มที่แล้ว
"ปะ..เปล่ายังไงฉันก็จะไปถามมัลฟอยให้แน่ใจ"
"ให้พวกเราไปเป็นเพื่อนม้ย" แฮร์รี่ถาม
"ไม่ต้อง ไม่เป็นไร"
"อืม โชคดีนะ" เฮอไมโอนี่วิ่งออกไปจากหอ เธอตรงไปยั้งห้องโถงใหญ่
<.ห้องโถงใหญ่.>
"มัลฟอย เดรโกร มัลฟอย เรามีเรื่องต้องคุยกัน" เฮอไมโอนี่เดินตรงไปยั้งโตีะสลิธีริน เธอเรียกมัลฟอยซึ่งมีแพนซี่พากินสันนั่งอยู่ข้างๆ มัล
ฟอยไม่พูดอะไร เขาลุกออกมา มองหน้าเฮอไมโอนี่แล้วพากันได้ไปยั้งห้องสมุด
<.ห้องสมุด.>หลังชั้นหนังสือ
"มัลฟอยเธอช่วยอธิบา..." เสียงของเฮอไมโอนี่ขาดหายไป เพราะริมฝีปากคมๆของมัลฟอยประกบกับริมฝีปากบางๆของเธอ
"เกรงเจอร์ ขอบใจๆ เธอช่วยฉันไว้" มัลฟอยรวบเข้าไปกอดเธอ
"ช่วยอะไร เดี๋ยวก่อน" เฮอไมโอนี่ห้ามไม่ให้เขาจูบเธออีก เธอดันเขาออกไปจากตัว "ช่วยอะไรฉันช่วยเธอตอนไหน"
"ก็เมื่อกี้นี้ไง เธอก็เห็นยัยพากินสันทำตัวติดฉันแจเลย ขนาดวันที่เรานัดกันไปตรอกไดแอลกอนยัยนั้นยังตาไปฉันถึงต้องบอกเธอว่าฉันไป
ไม่ได้เพราะถ้ายัยนั้นไปด้วยเธออาจจะหงุดหงิด" มัลฟอยพูดออกมาเป็นชุด จนเฮอไมโอนี่ตะลึง อ้าปากค้างอยู่ตรงหน้าเขา
"เอ่อ แล้วทำไมนายไม่บอกเธอไปว่านายมีฉันอยู่แล้ว"
"คือ ฉันบอกแล้วนะ แต่..."
"แต่..."
"เฮอไมโอนี่ช่วยฉันที"
"ทำไมล่ะเธอก็บอกมาเร็วๆซิ"
"ฉันต้องแต่งงานกับยัยนั้นตอนเรียนจบ" เฮอไมโอนี่เด็กสาวซึ่งฉลาดที่สุดในกริฟฟินดอร์ในตอนนี้เธอคิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่คาถา
สักบทเดียว นัยตาของเธอเห็นเพียงสีหน้าของคนรักที่ดูซีดมากๆ (ซึ่งปกติก็ซีดอยู่แล้ว)
ความคิดเห็น