คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ
“นี่! ปล่อยฉันนะ” มือของชายบางคนมาจับมือฉันไว้
“ไปกับฉันเถอะ ขายเท่าไรว่ามาเลย”
“เท่าไรอะไร ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น” ไอ้ลุงบ้านี่คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน
“อย่าเล่นตัวนักเลยน่า” ไอ้ลุงบ้ากามนั้นเอ่ยต่อ
มืออันหยาบกระด้างไม่อยู่เฉย มาโอบตัวฉันO.o ไม่น่ะ >_<”
เพียะ! หน้าของลุงคนนั้นหันเลย ที่แก้มข้างซ้ายเค้ามีรอยฝ่ามือแดงเถือก
หน้าของตาลุงนั่นหันกลับมามองด้วยสายตาที่โกรธมาก ตายแล้วฉันตายแน่ๆTTOTT
“หนอย!นังนี่ อยากตายเรอะ” อ๊า~~~~~~~ตายแน่ฉัน >.<”
เปรี้ยง!!! >_< อี๊~~~~~หน้าเป็นแผลแน่ฉัน แต่เอ๊ะ??ทำไมมันไม่เจ็บเลยล่ะO_<ฉันเห็นใครบางคนมายืนบัง บนหน้าเค้ามีรอยเลือดอยู่ที่ตรงมุมปาก
“ถ้ายังอยากมีหน้าอันทุเรศกลับบ้านไปหาเมียล่ะก็ ไสหัวไปซะ!!” นายหล่อที่มาช่วยฉันไว้ตะโกนด่าไอ้ลุงนั่น
ตาลุงนั่นอับอายมากหน้างี้แดงเลย วิ่งหนีไปซะแล้ว เฮ้ย!อะไรกันเนี่ยยังไม่ได้คิดบัญชีให้สาสมเลย บังอาจเอามืออันโสมมมาจับฉัน
เออ ลืมไปเลย นายหน้าหล่อหายไปไหนซะล่ะ!!! โอ๊ยยย ยังไม่ได้ถามชื่อและขอบคุณเค้าเลย ให้ตายเถอะ เธอมันโง่จริงๆ มัวแต่แค้นคนอื่นดันลืมผู้มีพระคุณไปซะงั้น
ณ มหาวิทยาลัยยอจา
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมินโซรี เป็นนักเรียนที่เพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้ ขอฝากตัวด้วยนะค่ะ”
ทุกคนต่างหันจับจ้องมาที่ฉัน และนักเรียนคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้น
“โซรี เธอมานั่งตรงนี้เลยข้างๆฉัน” นักศึกษาผู้หญิงคนหนึ่งได้ตะโกนอยู่ตรงที่ตนนั่งนักเรียนคนนั้นเป็นผู้หญิงที่หน้าตาน่ารัก ผมสไลด์ มีสีผมที่ดำสนิท ถ้าดูดีๆเธอแฝงรอยยิ้มที่ดูจริงใจ ช่างน่ารักเสียจริงๆ
“งั้นเธอไปนั่งกับคุณคิมล่ะกันนะ”อาจารย์ประจำชั้นได้เอ่ยขึ้น
“ค่ะ”ฉันก็ได้ตอบรับไป
“สวัสดีมินโซรี ฉันชื่อคิมจังมี ฝากตัวด้วยนะ”เธอได้เอ่ยและยื่นมือมาให้ฉันจับ
“เช่นกันค่ะ”ฉันยื่นมือออกไปจังเค้า ท่าทางเรา 2 คนคงจะเข้ากันได้ดีจริงๆ ^-^
ณ มหาวิทยาลัยนัมจา
“เฮ้ย!หน้านายไปโดนอะไรมาว่ะ” เพื่อนสนิทของฝ่ายชายได้ถามเพื่อนสนิทตน
“เออ จริงด้วยเสียหล่อหมดเลยน่ะเนี่ย” เพื่อนอีกคนก็เสริม
หนวกหูจริง!ผมเริ่มหงุดหงิดตั้งแต่ 2 คนนี้ซักไซ้ -*-
“นี่ๆ สรุปโดนอะไรมาอ่ะ” เพื่อนทั้ง 2 ของผมถามดังขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง
“กำปั้น!” ผมตอบไป เพื่อน 2 คนนี้หน้าเหวอเลย 555+ ตลกชะมัด
“ใครทำแกว่ะ บอกฉัน เดี๋ยวฉันจะไปจัดการให้” นายทาโมยังได้ซักไซ้อีกแล้ว
“เดี๋ยวสิโมยัง ใจเย็นๆพารัมอาจจะมีเหตุผลที่เจอเรื่องแบบนี้ ใช่มั้ยว่ะ” นายโพอักกีบอกโมยังที่กำลังอารมณ์เดือดปุดๆ
ใช่แล้ว!ผมชื่อคิมพารัม อยู่ชั้นปีที่ 2 ของมหาวิทยาลัยนัมจา ผมมีไอ้เพื่อน 2 ตัวบ้านี่เป็นเพื่อนร่วมห้อง และเป็นเพื่อนที่สนิทรู้ใจกันถึงพริกถึงขิง
“เออ ฉันมีเหตุผลที่เป็นแบบนี้ พวกนายรู้แล้วจะไปจัดการคนที่ต่อยฉันให้เรอะไง”ผมได้ย้อนโมยังที่กำลังเลือดร้อนอยู่ในตอนนี้
“แล้วนายจะเล่าให้พวกฉันฟังได้ยังว่าไปโดนอะไรมา”อักกีได้ถามผมอีกครั้ง
“เออ ฉันไปเจอผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตานี่น่ารักโคตรเลยว่ะ เห็นกำลังโดนลวนลามอยู่ ฉันเลยเข้าไปช่วย ช่วยไม่เท่าไรโดนกำปั้นมาด้วยน่ะสิ ฉันยังไม่เสียหล่อใช่มั้ยว่ะ??”ผมได้ถามเพื่อนบ้า 2 ตัวนั้น แต่ความจริงผมไม่ได้ห่วงหล่ออะไรหรอก ก็แค่ถามไปงั้นไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอก
“โห้ยยยยยย เพื่อนฉันนี่พระเอกจริงๆเลยว่ะ น่านับถือ” โมยังก็เริ่มอารมณ์เย็นลง หลังจากฟังเรื่องราวจากปากของผม
“ใจกล้าจริงนะที่เข้าไปช่วยคนไม่รู้จักหน้าค่าตา”อักกีพูดต่อ
“หึ”ผมก็ได้แค่หัวเราะต่อเพื่อนเท่านั้น
“ฉันว่าเราไปคิดบัญชีไอ้คนนั้นกันดีกว่า”โมยังเสนอมา
“แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นนักศึกษาหรอ??”อักกีได้ถามพารัม
“อืม...ก็ดูท่าทางน่าจะใช่แต่ไม่รู้ว่าเป็นนักศึกษาที่ไหน”ผมได้ตอบเพื่อนไป
“ทำไมไม่มีคนสนใจฉันพูดเลยล่ะ”โมยังพูดออกมา
“หุบปากไปเลยโมยัง หนวกหูจริง” อักกีพูดด่าโมยัง
“อะไรว่ะ ทำไมต้องว่าฉันด้วยล่ะ”โมยังยังเถียง ผมก็
ปล่อยให้มันทะเลาะกันไป แต่ในใจผมก็คิดถึงแค่คนๆที่ผมไปช่วยไว้
เธอช่างน่ารักเสียจริง ผมหยักศกเป็นลอน ผมสีน้ำตาลทอง จมูกโด่งสวย ตาโต สีผิวขาวไร้ซึ่งปราศจากแผลเป็น ไม่มีสิวเสี้ยน คนอะไรกันเหมือนตุ๊กตา เธอช่างน่าทะนุถนอม น่ากอดรัดไว้แนบอก ถ้าตอนนั้นผมไม่รีบออกมามีหวังได้เผลอกอดเธอแน่ๆเลย
“เออ แล้วเธอได้ขอบคุณนายเปล่าว่ะ” โมยังได้ถามผมต่อ
“นั่นซิ นายยอมเจ็บตัวแทนเลยน่ะเว้ย”อักกีเสริม
“เปล่า”ผมตอบ
“ห๊า~~~~~~~ ยัยนั่นไม่ได้ขอบคุณนายเรอะ”โมยังตกใจมาก มันน่าตกใจมากเลยหรอไงถึงได้ตะโกนออกมาขนาดนี้
“นั่นซิ ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ได้น่ะ”อักกีพูดต่อ
ผมยอมรับตรงๆว่าไม่ชอบเลยที่ให้เพื่อนมาเรียกเธอคนนั้นว่ายัยนี่และด่าเธอเหมือนกับว่าเธอทำร้ายผม
“คงเพราะฉันเดินออกมาก่อน พอเธอหันมาไม่เห็นฉันเธอเลยอดขอบคุณฉันแหละมั้ง”ผมตอบเพื่อนไป
“แล้วนายรู้ได้ไงว่ายัยนั่นจะขอบคุณนาย”โมยัง ยังใส่ร้ายเธอต่อว่ายังไงเธอก็คงไม่ขอบคุณผม
“ไม่แน่น่ะอาจจะเป็นอย่างที่พารัมพูดก็ได้”อักกีส่งเสริมในคำพูดของผมต่อ
“นายมั่นใจหรออักกีว่ายัยนั่นจะขอบคุณพารัม”โมยัง ยังหาทางเถียงต่อ
“แล้วใครที่ไหนบ้างว่ะที่โดนคนอื่นช่วยถึงขนาดเจ็บตัวแทนแล้วไม่ขอบคุณ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆเธอคงไม่มีจิตใต้สำนึกแล้วล่ะ”อักกีย้อนจนโมยังเถียงต่อไม่ได้ เลยได้แต่บ่นอุบอิบ
ความคิดเห็น