คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 ตกลงนี่บ้านใครกันแน่? [100%]
“เฮ้ย...ไปสวรร์สเวินอะไร ูไม่ไปนะโว้ยยย อๆ อเลย”ผมะโนโวยวาย พร้อมทุบหลัให้เฟรมอรถ
“นี่!! อยู่เยๆไ้ไม เี๋ยว็ไ้ล้าทาันทัู้่หรอ”นายเฟรมหันมาะอผม นผม้อหยุะัทันที ( ยัไม่อยาายนิ )
มัน็ับรถไปเรื่อยๆเ้าอ รออยมามาย นมาหยุอรถหน้าร้านอาหารแห่หนึ่ บรรยาาศีมาๆ ไม่น่าเื่อว่าะมีร้านอาหารบรรยาาศีๆแบบนี้อยู่ในใลารุเทพฯ มี้นไม้ปลูอยู่หลายุ ทำใหู้ร่มรื่นเลยทีเียว มีบ่อน้ำเล็ๆอยู่ใลาร้าน และที่เ็ที่สุ็ือื่อร้าน “สวรร์”
“ป่ะ...ถึสวรร์แล้ว หึ”เฟรมพูพร้อมำในลำออย่าที่มันอบทำ แล้วเินนำผมเ้าไปในร้านเลย
หนอยยย...ปล่อยให้เราิมาิลึที่แท้็เป็นื่อร้านอาหาร ( นึว่าะไ้ไปึ้นสวรร์ะแล้ว เฮ้อ...เสียายั )
นายเฟรมเินนำผมมายัโ๊ะที่ิับบ่อน้ำ ให้บรรยาาศีมาๆ หลัาเรานั่ไ้สัพั พนัาน็นำเมนูมาให้ผมู ราาอาหารที่นี่ไม่ไ้แพอย่าที่ิ ราาสมเหุสมผลเลยทีเียว
“พี่รับ เอา้มยำุ้ ปลาระพทอระเทียม ยำรวมมิร ห่อหมทะเล ทอมันปลาราย ้าวเปล่า 2 ที่ น้ำเปล่า แ่นี้่อนรับ”นายเฟรมสั่อาหารมาเสร็สับ ยัไม่ทันที่ผมะไ้อ้าปาสั่อะไรเลย
“นี่ ะไม่ถามหน่อยหรอว่าูอยาินอะไร”ูอยาินยำปลาุฟูโว้ย
“อ้าว...โทษทีลืมถาม”เฟรมทำหน้ายียวน วนบาทาใส่ ผมเอือมละอาับารวนประสาทอมันะแล้ว
ผมนั่มบรรยาาศรอบๆร้านสัพัอาหาร็เริ่มทยอยมาเสริฟ ผม็ลมือัารอาหารรหน้าทันทีรับ อาหารที่นี่รสาิใ้ไ้เลยรับ
แ่ะที่ผมำลัสวาปามอาหารรหน้าอยู่นั้น ผม็รู้สึไ้ว่ามีสายาู่หนึ่้อมอผมอย่าไม่ละสายา
“มอไร ไม่เยเห็นนิน้าวรึไ?”ผมเยหน้าึ้น ้อหน้าเฟรมที่อนนี้มอผมอยู่
“ป่าว...ินเยอะๆนะืนนี้ะไ้มีแร หึๆ”นายเฟรมพูพร้อมัับ้าวใส่านผม
“ทำไม?ืนนี้มีอะไร”ผมรับ อยู่ๆ็บอให้ินเยอะๆะไ้มีแร
“เี๋ยวืนนี้็รู้เอแหละ”มันอบแบบปัๆ แล้ว้มหน้า้มาิน้าว่อ
ผม็ไม่เ้าี้มัน เพราะผมรู้ ถึถามไปยัไมัน็ไม่ยอมบออยู่ี
“...ิ๊ ิ๊ ิ๊...”เสียมือถืออเฟรมัึ้น มัน็หยิบึ้นมาูเบอร์ที่หน้าอ่อนรับ
“รับ รับ รับ ไ้รับ รับ สวัสีรับ”มันพูแ่นั้น แล้วบทสนทนาอมันับใร็ไม่รู้็บล
ในเวลาเพียไม่นาน อาหารรหน้าเรา็หายเลี้ยไปอยู่ในระเพาะอเราทัู้่ ส่วน่าอาหารมื้อนี้ แน่นอน นายเฟรมเลี้ยผม แม้ผมบอะออรึ่หนึ่มัน็ไม่ยอม ( ีไม่เปลือ )
หลัานั้นมัน็พาผมลับบ้าน เรา็แยเ้าบ้านใรบ้านมัน ผม็เ้าไปอาบน้ำอาบท่านเสร็เรียบร้อย
“ทำไมยัไม่ลับอีเนี่ย...นี่ะ 2 ทุ่มแล้วนะ”ผมเริ่มรู้สึเป็นห่วพี่ฟ้าเพราะอนนี้มัน็ึพอสมวรแล้ว แ่ยัไม่มีวี่แววว่าพี่ฟ้าะลับเลย
ผมำลัะมือถือโทรหาพี่ฟ้า แ่ไอ้น้าบ้านันะโนเรียให้ผมเปิประูะ่อน
“ว่าไ มีอะไร”ผมเินไปเปิประูให้มันเ้ามาในบ้าน ( เอ้ยยย...พาผู้ายเ้าบ้านหน้าาเย )
“ป่าว...”มันพูแล้วเินเ้าบ้านอผมเลย ทำยั่ับเป็นบ้านอมัน
ผม็ัารปิประูแล้วเินเ้ามาในบ้าน เห็นุายนัู่ทีวีอย่าสบายอารม์ที่โฟา้าล่าบ้านผม ( หรือลายเป็นบ้านอมันไปแล้ว? ) ผม็ำลัะมือถือโทรหาพี่ฟ้าอีรั้
“ไม่้อโทรหรอ พี่ฟ้าบอว่าวันนี้ที่มรมฟุบอลเามีเลี้ยเหล้าัน พี่ฟ้าฝาบอว่าวันนี้ไม่ลับบ้าน”นายเฟรมพูแทรึ้นมา่อนที่ผมะโทรหาพี่ฟ้า
“อ้าว...”พี่ฟ้านะพี่ฟ้า ไม่เยะบอน้อัวเอหรอ
“แล้วมึมาเพื่อบอแ่เนี่ยหรอ?”ผมสสัยว่ามันมาบอผมแ่นี้หรือมันมีธุระอะไรอี
“ป่าว...มีอี พี่ฟ้าใหู้มานอนเป็นเพื่อนมึ”ปานายเฟรม็อบ แ่า็ยั้อที่ทีวีอยู่
“เฮ้ย!! ไม่้อ็ไ้ ูอยู่นเียวไ้”ผมรีบปิเสธทันที
“ไม่ไ้!! พี่ฟ้าเป็นนสัู่ ู็้อทำามสิ”เฟรมอบเสียแ็
“ไม่เป็นไร เี๋ยวูบอพี่ฟ้าเอ”ผมพยายามหาทาไล่มันลับ
“ู...บอ...ว่า...ู...ะ...นอน...เป็น...เพื่อน”เฟรมพูแบบเน้นำ เพื่อเป็นารยืนยันว่ายัไน็ะนอนเป็นเพื่อนให้ไ้
“เออ...ามใ”ผมอบแบบไม่สบอารม์ เพราะพยายามไล่มันไปเท่าไหร่็ไม่เป็นผล
ในเมื่อวามพยายามอผมไม่เป็นเิผล ผม็ไ้แ่ทำใแหละรับ ส่วนไอุ้าย็เอาแ่นัู่ทีวี ผม็เลยึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเรียมัวเ้านอน
พอผมอาบน้ำเสร็ ผม็พันผ้าเ็ัวรอบเอว แล้วเินเ้าห้อามวามเยิน
“อาบน้ำนานั รอน่วแล้วเนี่ย”เฟรมพูทันทีที่ผมเปิประูเ้าห้อนอนอผม
“เฮ้ยยย...เ้ามาไ้ไเนี่ย”ผม็ใสิรับ อยู่ๆมัน็เ้ามานั่หน้าสลอนบนเียนอนอผม
“็เปิประูเ้ามาไ ถามอะไรแปลๆ”มันพู แ่สายามันลับ้อเม็มาที่ร่าายอผม พอผม้มมอูสภาพัวเออนนี้เท่านั้นแหละ
ผ้าเ็ถูัวพันแบบหลวมๆามวามเยิน หยน้ำเาะามแผอและามลำัว น่าโนทำมิีมิร้ายยิ่นั ( รีบๆมาทำัทีสิ )
พอผมเห็นสภาพัวเอ ผม็รีบเินไปทีู่้เสื้อผ้า หยิบุนอนแนยาว ายาว อผมใส่ทันที พอใส่เสร็ผม็ำลัะหันไปพูับนายเฟรม
“ฟะ...เฮ้ยยย”ยัไม่ทันทีผมะไ้เอ่ยเรียื่อมัน ผม็้อใ เพราะอนนี้มันยืนอยู่หน้าผมพอี
“มายืนรนี้ั้แ่เมื่อไรเนี่ย”ผมถามมัน แ่แทนทีมันะอบ
“...ฟอ...”มันลับหอมแ้มผม
“เฮ้ยยย”ผม็ใสิรับ ไม่ิว่ามันะล้าทำแบบนี้
“ฮะ ฮะ ฮะ”ไอ้เฟรมหัวเราะอบใ แล้วเินลับไปนอนที่เียผม
“ปึ...ปึ...มานอนไ้แล้ว”เฟรมีที่นอนแล้วบอให้ผมไปนอน้าๆมัน
“...เอ่อ...”ทั้ๆที่เป็นเียนอนอผมแท้ๆ แ่ผมลับลัเล ไม่ล้าไปนอนเียอัวเอ เพราะอนนี้มีเสือที่อยะย้ำระ่ายัวน้อยๆ ( หรอ? ) นอนอยู่บนเีย
“มัวอ้ำอึ้อยู่นั้นแหละ มานอนเร็ว ปิไฟ้วย”สิ้นเสียำสั่อนายเฟรม ผม็เินไปปิไฟ แล้วล้มัวลนอน้าๆนายเฟรม
พอผมล้มัวลที่เีย ผม็ัแเอาหมอน้ามาั่นรลาระหว่าผมับมัน เพื่อวามปลอภัยอผม เพราะผมยัหวั่นๆับารระทำอมันที่ทำับผมเมื่อี้นี้อยู่
“เอาหมอน้าออไ้มั้ย มันเะะ ะไ้เหลือที่นอนว้าๆ”มันไม่พูเปล่า มันหยิบหมอน้าที่เป็นที่ำบัสุท้ายอผมออ
“..........”ผมะทำอะไรไ้ ในเมื่อมันหยิบหมอน้าออไปไว้ใล้ๆัวอมัน
หลัาที่ผมพยายาม่มาให้หลับสัพั นายเฟรม็เริ่มยับัวมาทาผม พร้อมอผมไว้
“หนาวั ออหน่อยนะ”เฟรมพูพร้อมระับอ้อมแนที่อรัผมให้แน่นึ้น
“ั้นรอเี๋ยว”ผมพูพร้อมแะมือมันออแล้วลุไปหาอสิ่หนึ่
“อ่ะ...เอาไปะไ้ไม่หนาว”ผมโยนผ้าห่มให้มันอีผืน
“เออ...อบใ”เฟรมอบแบบไม่สบอารม์นั แ่็รับผ้าห่มไปโยี แล้วมัน็เยิบัวออห่าาผม
านั้นเรา่าน็่าหลับไป
รุ่เ้า ผมื่นึ้นมาเพราะเสียนาฬิาปลุ ที่ั้ไว้ทุๆ6โมเ้า ผม็ำลัะลุไปอาบน้ำ ทำธุระส่วนัวเพื่อที่ะไปโรเรียน
“...เอ๊ะ...”ผมำลัะลุแ่ลุไม่ึ้น รู้สึเหมือนมีอะไรมาทับไว้ พอเปิผ้าห่มออู ปราว่าเป็นแนอไอ้น้าบ้านนี่เอ
ผมพยายามยมือเฟรมออ แ่็ไม่เป็นผล เพราะเหมือนนายเฟรมะออแรืนไว้
“เฟรม ื่นไ้แล้ว”ผมปลุนายเฟรม ที่อนนี้ำลันอนหลับาอย่าสบาย
“..........”เียบ นายเฟรมยัไม่ื่น
“เฟรม ลุ ไปอาบน้ำไ้แล้ว”ผมเย่าัวเฟรมให้ื่น
“..........”มันยัเียบอยู่
“ถ้าไม่ื่น ็เอาแนออไป่อน”ผมเริ่มหมวามอทนับมันะแล้ว ผมรู้ว่ามันนะื่นแล้ว แ่แล้ทำเป็นหลับ
“ไม่เอา ถ้าอยาให้เอาออ ็หอมแ้ม่อน”โถ่...พูมาไ้ ใระไปทำ ( ูนี่แหละที่ะทำ )
“...ไ้...”พอผมพูเสร็ ผม็หยิเ้าไปที่แ้มมันเ็มๆ
“โอ้ยยย...เล่นไรเนี่ย เ็บนะ”ไ้ผลรับ มันยแนออ ื่นทันที
“ไปอาบน้ำไ้แล้ว เี๋ยวไปโรเรียนสาย”ผมไล่มันลับไปอาบน้ำที่บ้าน
“เออ...ไป็ไ้...ฟอ...”มันไม่พูเปล่า มาหอมแ้มผม ่อนะเินลับบ้านไป
ผมละัหวั่นๆใับารระทำอมันะแล้วสิ
หลัาที่ผมและมันอาบน้ำแ่ัวเสร็ ผม็นั่มอเอร์ไ์วิบาอมันมาถึที่ลานอรถนไ้
ผมับเฟรมำลัะเินออาลานอรถเพื่อไปโรเรียน็ไ้ยินเสียใระโนเรียผมอยู่
“น้อฟาๆรอพี่้วย”ผมหันไปามเสียเรีย ็พบพี่แนำลัวิ่มาทาผมอยู่
“น้อฟามาโรเรียนยัไรับ เห็นว่าไอ้ฟ้ามันไปนอนับบอสนิ”พี่แนถามผม
“มาับผมรับ”แ่ไอ้เฟรมันอบแทนผมะั้น
“แล้วน้อฟาิน้าวมารึยัรับ”พี่ฟาถามผมอีรั้
“ยัรับ”ผม็อบไปามวามริ
“ั้นไปิน้าวัน เี๋ยวพี่เลี้ยเอ”พี่แนพูพร้อมยิ้มหวานใส่ผม
มีเรอะอฟรีมาถึที่ ทำไมนอย่าไอ้ฟาะไม่รับ
“ไปสิ...”ยัไม่ทันทีผมะพูบ
“ไม่เป็นไรรับ เี๋ยวผมพาฟาไปินเอ”เฟรมพูพร้อมลาผมออไปาลานอรถเลย
“ั้นฟาไป่อนนะรับพี่แน”ผมหันหลับไปลาพี่แน
“รับ แล้วเอันรับ”พี่แน็อบลับผมเ่นัน
เฟรมลาผมนมาถึหน้าโรเรียน ผม็พยายามสะบัมือออ เพราะอนนี้เริ่มเป็นเป้าสายาอใรหลายๆนแล้ว
“เฟรมปล่อยมือไ้แล้ว นมอันเ็มแล้ว”ผมพูเือนนายเฟรมให้ปล่อยมือผม เพราะลัวว่านอื่นะเอาผมและเฟรมไปพูในทาเสียๆหายๆ
“็่าสิ...”แ่ำอบที่นายเฟรมให้มาลับ่ายเหลือเิน
มึไม่อาย...แู่อายนะโว้ยยย
ความคิดเห็น