อเมริกา

เนื้อเรื่อง

                                              

          ดิฉันชื่อ นารี อายุ 25 มีอาชีพเป็นครู สอนสังคมศึกษา นักเรียน ป.4 ครูหลายคนบอกดิฉันว่า สอน ป.4 เป็นเรื่องที่ยากมากเพราะเด็กเป็นวัยที่กำลังไม่คิดอะไรมากนัก 
เห็นอะไรก็ตอบอย่างนั้น                
             
            อ้อ... ดิฉันลืมบอกค่ะ ดิฉันเพิ่งสอบบรรจุครูได้ ดิฉันสอนนักเรียนได้สัก 2 - 3 วันแล้วค่ะ แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนัก ส่วนใหญ่นักเรียนจะเป็นนักสงสัยมากกว่า ซึ่งถือเป็นเรื่องดีค่ะ

         ฉันจัดการเรียนการสอนตามเคยอย่างที่ได้สอนไป เหมือนวันก่อนๆ แต่วันนี้พิเศษหน่อยเพราะว่า ฉันมีสอนชั่วโมงแรก คือ ชั้น ป.4/9            

            ฉันกำลังยื่นอยู่ที่หน้าห้องเรียน จ้องมองนักเรียนที่น่ารักของฉัน กำลังเดินเข้าห้องอย่างเป็นระเบียบ และเมื่อนักเรียนนุ่งประจำทีครบทุกคนแล้ว ดิฉันก็ขานชื่อนักเรียน จนครบทุกคน 

            มันน่าปลื้มมากเลย ที่นักเรียนมาครบทุกคน แล้วกำลังส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นมาที่ฉันอย่างเต็มที่

          "นักเรียนเคารพ " เสียงของเด็กที่นั่งแถวหน้ากล่าวขึ้น น้ำเสียงแสดงถึงความเป็นผู้นำอย่างสูง
          " สวัสดีครับ/ค่ะ คุณครู "เสียงของเด็กนักเรียนทั้งห้องพูดอย่างพร้อมเพรียงกัน 
มันทำให้ดิฉัน อดยิ้มไม่ได้ทุกทีที่ได้ยินคำนี้
         " ค่ะ สวัสดีค่ะนักเรียน ทุกคน " ดิฉันเริ่มทักทายนักเรียน
         " วันนี้ เราจะเริ่มเรียนกันเลยนะคะ เพื่อไม่ให้เสียเวลามากไปกว่านี้.... " ฉันพูดในขณะที่กำลังเอาแผนที่โลก มากาง บนกระดานดำเพื่อที่จะให้นักเรียนได้มองเห็นกันหมดทุกคน

         " วันนี้เรามาเรียนเรื่องทวีป ในโลกของเรานะคะ....    เอาล่ะค่ะ วันนี้เราจะมาเรียนและทำความรู้จักทวีป อเมริกา กันนะคะ...... " 
         นักเรียนที่น่ารักของฉัน กำลังตั้งใจฟังฉันอย่างใจจดใจจ่อ ฉันไม่รีรอ ที่จะถามความรู้รอบตัวของนักเรียน

        " นักเรียน รู้หรือไหมคะว่า ทวีป อเมริกา อยู่ตรงไหน " ฉันพูดในขณะที่มือของฉันวาดแล้วโบกไปมาให้แผนที่ บนกระดานที่ฉันได้เตรียมไว้

        เสียงตอบรับ ช่างเงียบจริงๆ..... ใจในฉันคิดว่า ป.4 ไม่รู้ไม่เป็นไร แต่ลองให้มาชี้สิ!

        "ไหนใครลองมาชี้ให้ครู ดูสิคะ ว่าอยู่ตรงไหน " ฉันกวาดสายตาหาคนที่จะมาชี้เพื่อนหาคนตอบ และฉันก็ได้ สะดุดตาเด็กคนหนึ่ง นั่งอยู่ที่ ริมหน้าต่าง กำลังมองออกไปอย่างเหม่อลอย ใช่ล่ะ นั้นคือนาย วิชัย ดีล่ะ ต้องแก้เผ็ดซักหน่อย!! 

        "เด็กชาย วิทัศน์ ไหนลองออกมาชี้ให้ทวีปอเมริกาให้เพื่อนดูหน่อยสิคะ " เสียงของฉันทำให้ วิชัย สะดุ้งตื่นจากเหมอลอย
        
         วิทัศน์ เดินออกมาหน้าห้องอย่าง อายๆ แล้วก็หยุดหน้าห้อง 
      "ครูถามว่าอะไรนะคับ" มันเป็นคำถามที่ดิฉันไม่ค่อยยากจะตอบ ซ้ำแล้วซ้ำอีก 
      " ลองชี้ว่าตรงไหนทวีปอเมริกา ซิจ๊ะ " ฉันยิ้มพร้อมกลับตอบคำถามวิชัย

วิชัยทำท่าเกๆกังๆ แล้วก็มองดูแผนที่ ที่ฉันได้เตรียมมา มันใหญ่กว่าวิชัย สัก 4-5 เท่าได้ วิชัยมองดูได้สักครู่หนึ่ง

       " ตรงนี้ครับ " วิชัยตอบ พร้อมกลับมือชี้ไปบนแผนที่
      "ถูกต้องค่ะ เก่งมากๆเลย!! "เพื่อนๆในห้องต่างตบมือให้ ขณะที่ฉันบอกให้วิชัย ไปนั่งที่เดิมแล้วตั้งใจฟังที่ฉันสอน เพราะไม่มีใครเดาได้ถูกตลอด(แหม ฉันละแค้นจริงๆ)

      " ที่นี้เอาก็รู้แล้วนะคะ ว่าทวีปอเมริกาอยู่ตรงไหนของแผนที่ นักเรียนทราบหรือไม่คะว่า ใครเป็นคนพบทวีปอเมริกาคนแรก " ดิฉันกะถามแล้วก็จะเปลี่ยนเรื่อง แต่ฉันต้องหยุดเมื่อทุกคนกำลังเอ่ยปากตอบ

      " วิชัยค่ะ/ครับ " เด็กทั้งห้องตอบ ยกเว้นเด็กผู้หญิงผอมๆใส่แว่น(สารณี)และวิชัยที่กำลังยิ้มอย่างภูมิใจ

ฉันล่ะเชื่อจิงๆเลย แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันคงใช้ภาษาผิดนักเรียนเลยตอบฉันไม่ตรงกับที่ฉันต้องการ

     " ไม่ใช่นะคะนักเรียน แต่ช่างเถอะ เรามารู้จักกับประเทศอเมริกากันดีกว่า " ดิฉันเริ่มเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่นักเรียนยียวนของฉันจะถามว่าใครเป็นคนค้นพบทวีปอเมริกาคนแรก เพราะดิฉันก็ไม่ทราบอย่างชัดเจนเหมือนกัน

   " ประเทศอเมริกาเป็นประเทศมหาอำนาจ นะคะ ซึ่งมีเทคโนโลยี และความก้าวหน้าทางธุระกิจเป็นอย่างมากและถือว่าประเทศอเมริกาใช้อินเตอร์เน็ทมากที่สุดในโลกด้วยนะคะ เพราะเด็กประมาณอย่างหนูๆเค้าส่งอีเมล์เป็นแล้ว ซึ่งถือว่าเป็นประเทศ ที่พัฒนาแล้วนะคะ...."  
        
     ฉันพูดนำบทก่อนที่จะนำนักเรียนเข้าสู่คำถามฉันอีกครั้ง

    "นักเรียนทราบหรือไม่ค่ะว่า ประเทศอเมริกา เมืองหลวงชื่ออะไรคะ" ฉันคิดว่ามันไม่ยากเกินไปที่จะตอบ  และมันได้ผลทีเดียวค่ะ มีเด็กนักเรียนผู้หญิง 2 คนยกมือทำหน้า อยากจะบอกกับฉันว่าคำตอบคืออะไรอย่างสุดๆ

       " ไหน สุดา ลองตอบครูสิค่ะว่า เมืองหลวงของอเมริกา ชื่อว่าอะไรคะ? " ฉันเลือกเด็กผู้หญิงรูปร่างท้วมๆ ที่ยกมือคนแรก ก่อนที่ฉันจะเห็นสายตา ของสุดา เยาะเย้ย ด.ญ.สารณี ที่ยกมือตอบช้าอย่างสะใจ

       " นิวยอก ค่ะ!!" สุดาตอบอย่างมันใจ ทำเอาฉันไม่รู้จะแก้ตัวให้เธออย่างไร
       " นิวยอกเป็นเมืองหลักนะคะ ไม่ใช่เมืองหลวง  ไหน สารณี ลองตอบครูสิคะ?"  ฉันให้โอกาส สารณี ตอบ ฉันเห็นแววตาว่าเธอและคิดว่าเธอต้องใช้อินเตอร์เน็ทเป็นแน่ๆ ต้องรู้มากแน่ๆ
       "วอร์ชิงตัน ดี.ซี ค่ะ " สารณี    ตอบอย่างภูมิยิ่งกว่าสุดา
       "เก่งมากๆเลยค่ะสารณี " ฉันพูดอย่างภูมิก่อนที่ฉันจะถามนักเรียนอีกครั้ง

       " แล้วรู้มั้ยคะว่า ดี.ซี ย่อมาจากอะไร" แน่นอนที่สุดค่ะ สารณียกมือตอบอีก ดิฉันให้โอกาสเธอแสดงความรู้อีกครั้ง

       " ดี.ซี ย่อมาจาก ดอทคอม ค่ะ " สารณีพูดขณะที่สายตาเยาะเย้ย ส่งไปยัง สุดา ทำให้สุดาเห็นแล้ว ตวัดหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนที่ทุกคน ตบมือให้ สารณี ที่กำลังยิ้มอย่างภูมิในความสามารถของตนเอง

       ดิฉันได้แต่ยิ้นให้นักเรียนที่กำลังตบมือ อยู่เพราะดิฉันกำลังมึนๆกับคำตอบของ สารณีอยู่ มันทำให้ฉันพูดสั้นๆได้แค่คำเดียวว่า "จุกค่ะ"







(เรื่องนี้แต่งขึ้นเอง อาจจะไม่ได้สาระ แต่ลองเต่งดู ดีไม่ดี คอมเม้นให้หน่อยนะคับ)