คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : UNLOVEABLE 5: proud of you
UNLOVEABLE 5: proud of you
โชคดีที่เมื่อวานเป็นวันศุกร์ ไม่งั้นล่ะซวยแน่ เพราะกว่าผมกับไอ้กฤตจะได้นอนกันก็เกือบเช้า ตีสามตีสี่นู่น ตื่นมาก็เที่ยงตรงเป๊ะ ยังมีหน้ามาเถลไถลเมื่อยแขนเมื่อยขาขี้เกียจลงไปข้างล่างกันอีกครับ แหม่...ถ้าม๊าไม่มาตามนี่คงมีหวังได้นอนอืดไปอีกวันแน่
คิดอะไรกันอยู่อ่ะครับ...ผมเล่นเกมกะมันเฉยๆ นะ
แถมถ้าเมื่อวานไม่ใช่วันศุกร์ป่านนี้ไอ้กฤตเน่าอยู่ชุดเดิมแน่ๆ ผิดที่มันซกมกไม่ยอมเปลี่ยนชุดก่อนออกจากบ้านเองนะ วันนี้มันเลยได้ใส่เสื้อกางเกงของผม แล้วไอ้กางเกงที่ว่าประมาณเข่าของผมก็ดันเต่อขึ้นเหนือเข่ามัน สุดท้ายมันก็มีซักตัวแหละครับที่ใหญ่และยาวพอจะให้มันใส่ได้น่า
พอผมกับกฤตที่กว่าจะขยับก้นลงมาจากเตียงนอนอีกรอบจากที่ลุกไปอาบน้ำแล้ว ด้านล่าง อาหารก็ขึ้นโต๊ะไปเรียบร้อย ซึ่งนับเป็นการเสียมารยาทอย่างยิ่งที่ให้อาหารอร่อยๆ ต้องมาตั้งโต๊ะรอ
ผมกับกฤตเลยสนองความต้องการของอาหารจานร้อนๆ เบื้องหน้าโดยการจับช้อนส้อมและ...กิน...มันเข้าไป หรือภาษาปากอาจจะเรียกอะไรที่ตรงกว่านั้น...
อย่างเช่นเขมือบ
“ป้าปุ๊กครับ! ขอข้าวเพิ่มอีก” ไอ้กฤตหันไปยิ้มให้กับพี่เลี้ยงผมแล้วยื่นจานข้าวให้ ไม่ทราบว่ามึงไปตีซี้ตอนไหนวะ? แต่ป้าปุ๊กก็หยิบจานไปตักข้าวให้ด้วยใบหน้ายิ้มแป้น ซึ่งไอ้กฤตก็รับกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแบบเดียวกัน
เหมือนกับว่ามันคนเมื่อคืนผมแค่ละเมอไปหน่อย
...เจ็บตัวฟรีอีกแล้ววว
“แล้วไงมึง จะไปป่ะ?” ผมถามไอ้คนที่ทำเนียนกินข้าวจานที่สองไปแหม็บๆ
“ให้กูไปไหนวะ?”
“น่ะ... ไปหาพ่อมึงไง” ผมจงใจเน้นคำว่า ‘พ่อ’ เองแหละครับ แหมหมั่นไส้ มันจะเนียนไปไหนวะมึง
“ก็ไปดิ๊” เฮ๊ย...แบบนี้ชิวไปมั้ยครับ “มองไรกูอีกอ่ะ”
“นี่เมื่อคืนมึงหาเรื่องมาตบเกรียนกูเฉยๆ ป่าววะเนี่ย” มันค้างคาใจมากๆ เพราะไอ้กฤตเมื่อคืนกับไอ้กฤตตอนนี้มันคนละคนกันเว๊ยเฮ้ย
กฤตเหลือบตาขึ้นมองผม กลืนข้าวคำสุดท้ายลงแล้วตอบ “รู้ทันกูอีกว่ะมึง”
“สาดดด เลวนะมึงอ่ะ แล้วจะไปกี่โมง”
“เย็นๆ มั้ง” มันตอบหน้าตาเฉย
“จะอยู่เปลืองไฟบ้านกูเล่นเหรอวะ?”
“ก็ชอบอ่ะ ไว้วันหลังกูมาอีกนะมึง”
เฮ๊ย... ทำไมขึ้นกูขึ้นมึงทีนี่กวนตีนกว่าเดิมวะ ตอนแรกที่เราๆ นายๆ ก็ว่าจะขึ้นกูขึ้นมึงกระดากปากซะอีก ที่ไหนได้ เปลี่ยนสรรพนามปุ๊บนี่ที่บ้านได้แขกเลย
“เออ เอาไว้ว่างๆ กูจะไปผลาญตังค์บ้านมึงเล่นมั่ง”
“มึงไปแล้วมึงจะไม่อยากไปอีก เชื่อกูเลย”
ผมนั่งๆ นอนๆ กับมันไปอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เย็นอย่างที่มันว่าแล้ว เราเลยเตรียมตัวออกจากบ้านกัน ผมอยากจะถามมันว่าจะให้ผมไปด้วยจริงๆ เหรอ คือมันเป็นเรื่องในครอบครัว ผมไม่อยากยุ่ง
แต่พอนึกถึงมันเมื่อคืน...ก็เลยไม่ถามดีกว่า
แท็กซี่คันที่เรานั่งเป็นแท็กซี่สีเบสิคในประเทศไทย คือเขียวเหลือง เห็นข่าวดังออกบ่อยๆ ว่าไอ้เขียวเหลืองนี่ตัวดีเลย แต่ช่างแม่งเถอะ ทั้งเนื้อทั้งตัวผมกับมันไม่ได้มีอะไรจะบอกเลยว่ามีเงิน
...นอกจากหน้าตา ฮ่าๆ (หน้าตาไอ้กฤตอ่ะนะ)
เรานั่งคุยกันไปได้ซักพักไอ้กฤตก็เริ่มเงียบ เงียบจนผมรู้สึกแปลกๆ มันเงียบเกินอ่ะครับ...แล้วผมไม่ชอบมันแบบนี้เลย
“เป็นไรป่ะมึง? ยังไม่อยากไปก็เอาไว้ก่อนก็ได้น่า” ผมสะกิดมันแล้วถาม
“เปล่า กูแค่คิดเรื่อยเปื่อยว่ะ”
“คิดเชี่ยไรของมึงว้า มาคุยกะกูดีกว่ามามะ” ผมอ้อล้อมันเต็มที่ เพราะยิ่งรถขับไปข้างหน้ามากเท่าไหร่ สีหน้ามันก็ไม่สู้ดีมากเท่านั้น เฮ้ออ แล้วแบบนี้เนี่ยนะบอกว่าไม่เป็นไร เชื่อก็ควายสิ!
“คิดถึงมึงมั้ง”
สาดดด ดูมันตอบกลับมาหน้าตาย! โอ้โห ไม่อายคนขับรถแท็กซี่เลยเนอะ ผมเลยแปะเกรียนมันไปทีนึง ข้อหากวนตีนว่ะ!
ตีน...เอ่อ... บาทาท่านมา บาทาเราก็กลับครับ...
“โหยกฤต พูดเบาๆ สิ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้เรื่องเราหมดอ่ะ” ผมเอามือจับแก้มทำท่าเขินอายแล้วยิ้มหวานให้ไอ้กฤต ดูจากหน้ามันแล้วท่าทางจะน่าเกลียดพอดู เพราะมันทำหน้าเลี่ยนๆ ปนสงสัยว่าผมเล่นอะไร
แต่แล้วมันก็ยิ้มกว้างงงงง (เน้น ง. งู) แล้วโอบผม เฮ่ยยย!! มึงเล่นงี้เลยเหรอ!?
“จะอายทำไมล่ะศิ” มันว่า แล้วยิ้มหวานกลับมาให้ผม
โฮกกกก ส่งมาแบบนี้ไปต่อไม่เป็นเลยครับ
“พอเหอะมึง กูอายพี่คนขับรถจริงๆ นะเว่ย” ผมปัดมือมันที่โอบผมไว้แน่นออก หรือพูดให้ถูกต้องก็คือพยายามยกมือมันออก เพราะมันจับซะ ‘แน่น’ จริงๆ
เฮ้ยยย ปล่อยได้แล้วเว่ย
“อายเป็นด้วยเหรออย่างมึงอ่ะ”
...ดูมันถามเข้า อื้อหือออ แบบนี้น่าถีบตกรถซะที
“ไม่เท่าไหร่หรอก เพราะกูก็หน้าด้าน แต่เทียบกะมึงแล้วคงตกรุ่นว่ะ”
แล้วผมก็เลยโดนมันตบเกรียนไปอีกที ...กูโดนอีกแล้ววว
บ้านไอ้กฤตใหญ่อย่างเว่อร์ครับ แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าอยากอยู่บ้านผมอีกแน่ะ แม่เจ้า! มีสระว่ายน้ำด้วยว่ะ นี่ถ้ามีสนามไดร์ฟกอล์ฟ คอร์ดเทนนิส สนามบาสสนามบอลอีกสักหน่อยผมจะถวายตัวรับใช้มันไปชั่วโคตรเลย
แต่เรามายืนอยู่ด้านหน้านานแล้วนะ... จะเข้าก็เข้า ไม่เข้าก็กลับบ้าน (ผม) เดี๋ยวให้ยืมที่นอนต่ออีกวันก็ได้โว้ย!
“เอาไง...” ผมถาม
“เออน่ะ...” มันตอบ...ไม่ทราบว่านั่นคือคำตอบของคุณเหรอครับ? แหม๊...
“เอาไงมึง” ผมถามย้ำอีก “กูให้มึงเลือกจะไปหรือจะกลับ มึงเอาไงกูก็เอางั้นอ่ะ เดี๋ยวกูรอเป็นเพื่อนมึงเลย”
มันยักไหล่ แล้วก็ยังยืนนิ่งๆ อยู่กับที่ ...ต้องการให้ยันตูดให้มั้ยครับ? ทิศเหนือทิศใต้ จะไปไหนบอกมาเลย เดี๋ยวจัดให้
เอาวะ! มันนิ่งผมก็นิ่งสิ
“ศิ...” มันเรียกผม
กฤตมองประตูหน้าบ้าน แล้วเดินเข้าไป
“ศิ...อย่าเพิ่งกลับบ้านนะมึง”
“เออ กูยังอยู่ตรงนี้เว่ย ถ้าเสร็จแล้วมึงยังอยากออกจากบ้านเดี๋ยวกูพาไปแดกโจ๊กเจ้าอร่อยของกูเลย”
มันหันมายิ้มให้ผมแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน ทิ้งให้ผมนั่งตูดแฉะจมไปกับเก้าอี้หรูๆ บ้านมัน แล้วไม่นานก็มีแม่บ้านเอาของกินจุกจิกกับเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ
ไอ้พวกไฮโซ! รวยงี้ทำไมไม่เข้าโรงเรียนอินเตอร์ไปเลยวะ!
ผ่านไปได้ไม่ถึงห้านาที ไอ้กฤตก็ออกมาในสภาพหน้ายู่ยี่ เดินตรงเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงของคนที่น่าจะเป็นพ่อมันดังลอดออกมาว่า “กลับบ้านด้วยล่ะ”
ผมหันไปมองหน้ามัน มันก็ทำเหมือนรับรู้แล้ว... แต่ก็ยังทำปั้นปึ่งเดินออกจากบ้าน
“จะกลับบ้านมั้ยมึง” ผมถาม
“กลับดิ”
“มึงก็ดูรักพ่อดีนี่หว่า พ่อมึงก็ดูรักมึงดี ทะเลาะกันได้ไงวะ?” ผมเปรยถามเพราะสงสัยครับ ไม่ใช่ใคร่รู้อะไรมากม้ายยย...
“ก็แค่คุยกันไม่รู้เรื่องเพราะมองกันคนละแบบน่ะ แต่พ่อกู กูไม่รักแล้วจะให้ไปรักใครวะ”
“...รักกูไง ฮ่าๆๆ” มุขนี้แอบหลอนครับ แต่มันคิดได้แบบปัจจุบันทันด่วน เพราะผมไม่ชอบให้ไอ้กฤตหน้าบึ้งเลย แต่ถึงมุขนี้จะสยองยังไงก็ทำให้มันยิ้มได้นะครับ!
“มึงอ่ะ กูรักอยู่แล้วเว่ย!” ...แต่มึงทำกูหลอนแทนว่ะ มาแนวเดียวกับเชี่ยโจ้เลย...แต่เอาเหอะ เห็นเป็นมึงนะไอ้กฤต กูไม่ว่าเว่ย!
“แหงดิ มึงไม่รักกูนี่มีต่อย”
แล้วไอ้กฤตก็หัวเราะ...ขำไรนักหนาของมึง
“เชี่ยศิ...”
“หือ?” ผมขานรับ
“กูดีใจนะ ที่มีเพื่อนอย่างมึงอยู่ข้างๆ กู”
โฮฮฮฮ...ไม่เคยมีใครพูดอย่างนี้กับผมมาก่อน! อุแม่เจ้า! มันน่ายิ้มกว้างๆ ว่ะ
ไอ้กฤตโบกมือกวักแท็กซี่ เอิ่ม จะไปไหนวะมึง? พอสงสัย ผมก็เลยถามปั๊บ
“มึงจะไปไหน?”
“ก็มึงจะพากูไปแดกโจ๊กของมึงไม่ใช่รึไง” มันย้อน แน่ะ...
แต่เออว่ะ... ลืมไปเลยนะเนี่ย :P
โจ๊กอร่อยดี สูตรคนจีนแท้ๆ เสียดาย...รถติดชิบหายยย ก็เยาวราชนี่ครับ จะวันไหนก็ติดหมดล่ะ สุดท้ายจากที่นั่งๆ แท็กซี่อยู่เลยลงกะทันหันแล้วเดินเข้ามาแทน...แม่เจ้า คนเยอะสาดดด
แต่ไม่เป็นไรครับ สุดท้ายผมก็ได้กิน ^________^
อืมม โจ๊กหมู ใส่ไข่ ปลาท่องโก๋ เหยาะซีอิ๊วขาว ใส่พริกไทย อื้มหืมมม...อร่อยเหาะ นี่ถ้ากินเสร็จแล้วกะว่าจะพามันไปทัวร์เยาวราชต่อ ไม่ใช่ว่าเชี่ยวชาญหรืออะไร แค่อยากพามันไปกินของอร่อย
ส่วนเงินน่ะเหรอ...มันเลี้ยง ไม่วอร์รี่ครับ
“เป็นไง อร่อยมั้ย” ผมถาม ถามไปตามมารยาทด้วยครับ เหมือนที่สาวเสิร์ฟสเวนเซ่นส์ชอบเดินมาถามตลอดว่า ‘ไอศกรีมอร่อยมั้ยคะ?’ แล้วก็เดินไป
มันมองไปที่จานใส่โจ๊กที่เหลือแต่จานเปล่าๆ ข้างตัวมันแล้วหันมามองผมอีกรอบ ส่งสายตาประมาณว่ามึงจะถามทำไมวะ ก็เห็นๆ อยู่
แต่แล้วมันก็ตอบตามมารยาทที่พึงจะมีครับ “เออ”
ตอบจบก็ตักคำสุดท้ายเข้าปากแล้ววางชามซ้อนลงไปกับอีกที่มีอยู่สี่ชาม ไม่น่าถามเล้ยยย...เดี๋ยวมันด่าว่าผมโง่อีก
“แล้วจะกลับบ้านยัง?” ผมถาม
“ไม่รู้ ดูก่อน ขี้เกียจกลับ” มันยักไหล่ตอบแบบไม่แคร์ความรู้สึกพ่อ อื้อหือ ไอ้นี่อกตัญญู ...ล้อเล่นครับ แฮ่ๆ มันรักพ่อจะตายน่า
“อยากอยู่กะกูนานๆ อ่ะดิ้ รู้ทันน่า” อารมณ์ดีครับ เลยแกล้งมันเล่นซะหน่อย
“อย่ามาทำเป็นรู้ทัน เดี๋ยวจับจูบเลยนี่” ...มันคงอารมณ์ดีเหมือนกัน เลยแกล้งผมเล่นกลับอ่ะครับ แหะๆ
“เชี่ย เดี๋ยวปั๊ดตบ” จูบตบครับ จูบตบ ฮามั้ยวะ?
“น่ะ เล่นต่ออีกนะมึง ไม่อายมั่งเหรอ” ดูมันถาม กูสิต้องถามว่าทำไมมึงกล้าเล่นต่อแต่แรก ไม่ใช่ให้มึงมากล่าวหาเหมือนผู้เป็นผู้ร้ายรายที่หนึ่งอย่างงี้เฟ้ย!
“กูเลิกอายไปนานและ”
“แดกไรต่อมะ?” มันถาม เปลี่ยนเรื่องทันทีนะมึง
“อิ่มตายห่าแล้ว ยังยัดลงอีกเหรอวะ?” ผมตอบแล้วย้อนถามมันกลับ
“เปล่า กูถามเป็นมารยาท ถ้ามึงยังจะแดกต่อกูจะทิ้งเงินไว้ให้แล้วกลับบ้านก่อนว่ะ” ไอ้กฤตยักคิ้วให้ผม ไม่พอ...มันยักคิ้วข้างเดียวครับ
“อย่าเลวดิครับไอ้เชี่ยกฤต แล้วไง กลับบ้านมึงกลับบ้านกู?”
มันเงียบครับทีนี้ ผมก็เงียบให้มันคิดดีๆ ก่อน แต่ผมเองค่อนข้างมั่นใจว่ามันจะตอบว่าอะไร...
“ไปบ้านมึง...”
อ้าว?
“ไปเอาของกูก่อน ดึกๆ ค่อยกลับบ้าน ทำไมมองกูงั้น? เห็นกูเลวขนาดจะเมินพ่อเลยเหรอวะ”
เอ๊าาา เข้ากูได้ตลอดอ่ะ
“เปล๊า... กูแค่...”
“มึงอะไร มึงอะไร ไหนว่ามาดิ๊”
“ช่างแม่งเหอะ ขี้เกียจเถียงกะมึงละ” ผมยักไหล่แล้วรอมันจ่ายเงิน
เปล๊า... กูก็แค่แปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงมั่นใจมึงขนาดนี้
“ชิบหาย...” ผมสบถ “เชี่ยกฤต...”
มันหันมาตามคำเรียกร้องครับ แล้วเลิกคิ้วถามว่ามีอะไร ขอบใจมาก มีปากทำไมไม่ใช้ปากถามล่ะมึงเอ๊ยย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น
ประเด็นก็คือ...
“รถติดอย่างงี้กูว่าต้องเดินออกไปรอถนนสายอื่นเหอะว่ะ เยาวราชยิ่งดึกคนยิ่งเยอะ”
“แล้วไง...?”
ประเด็นคือ...
“กูเมื่อย T T”
“...เดี๋ยวกูอุ้มมึงส่งถึงห้องเลย แต่ไม่ใช่ที่เยาวราช”
แล้วมันก็ถอนหายใจส่ายหน้าระอาๆ ให้ผมครับ... เชี่ยยย กูไม่ได้จะบอกให้มึงอุ้มซะหน่อยเฟ้ย!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาลงแบบสามตอนรวดค่ะ และอาจจะหายเข้ากลีบเมฆอีกตามเคย แหะๆ ^^;
[140510]: แก้คำผิดและรายละเอียดนิดหน่อยค่ะ
ความคิดเห็น