คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : UNLOVEABLE 3: unique
UNLOVEABLE 3: unique
...ยังไงผมก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ อยู่ดีนะ ถึงมันจะติดปากมาแล้วเกือบสองเดือนก็เถอะ
“เฮ๊ยศิ ลงไปเรียนพละกันได้แล้ว” กฤตที่ปัจจุบันเราก็ยังคงเป็น ‘เรา’ กับ ‘นาย’ อยู่ ทำไงได้ล่ะครับ มันติดปากไปแล้ว กฤตเดินมาหน้าโต๊ะสะกิดให้ผมตื่น ...ผมเปล่าตั้งใจหลับนะ แต่อาจารย์แกไม่ปลุกเองต่างหาก
“อื้อๆ” ผมพยักหน้าขานรับพลางเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อย ...ใกล้เลิกเรียนแล้ว เหลืออีกคาบเดียวเอง คาบพละคาบสุดท้ายเนี่ยแหละครับ...
อีกอย่างติดตัวผมมาแล้วร่วมสองเดือนก็คือนาฬิกาดิจิตอลเรือนนั้นแหละครับ
ผมเดินตามเพื่อนลงไปเรียนพละที่สนามด้านล่าง ปีนี้เรียนบาสเก็ตบอลกันครับ กีฬาโปรดผมเลย แต่พอจะเล่นแล้วก็ต้องปลดสัมภาระทั้งหมดที่มีออก เพราะไม่งั้นมันจะรุงรังมากเกิน อย่างเช่นนาฬิกา...เป็นต้น
คืออันที่จริงมันก็ไม่เกี่ยวหรอกครับ แต่ว่าเมื่อตอนเด็กๆ ผมเคยเล่นบาสฯ แล้วไม่ถอดนาฬิกา ตอนนั้นไม่รู้เล่นอีท่าไหนนาฬิกาเรือนแรกโดนกระแทกซะเจ๊ง มันก็เลยติดฝังใจอยู่อ่ะครับ เรียกง่ายๆ คือเจ็บใจ๊เจ็บใจ
และนาฬิกาเรือนที่สองในชีวิตผมจะต้องไม่ถูกพรากออกจากข้อมือเพียงเพราะเจ้าลูกสีส้มๆ ถึงผมจะชอบบาสฯ มากแค่ไหนก็เถอะ มันก็น่าแปลกใจที่ทำไมผมถึงไม่เห็นจะสูงขึ้นกว่านี้เลย ผมร้อยเจ็ดสิบกว่าเองนะ! ร้อยเจ็ดสิบกว่า!
อ่ะ อย่ามองหน้าผมอย่างน้านนน ความสูงเท่านี้ผมยังพอใจไม่ได้ครับ ในเมื่อมาตรฐานชายไทยของเพื่อนผมมันปรี๊ดกว่านั้นไปเยอะแล้ว พอเดินกับเพื่อนเปรตๆ ก็กลายเป็นว่าผมเตี้ยลงไปทันที
นอกเรื่องไปไกล ผมจำใจถอดนาฬิกาวางเอาไว้รวมกับโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าตังค์แบรนด์เนมข้างสนามบาสฯ แต่ข้างในมีตังค์อยู่แค่ร้อยบาท โทษไอ้ณัฐพี่พาผมไปแดกอาหารแพงๆ และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ทั้งหลายแหล่เมื่อปลายเดือนที่แล้วครับ มันส่งผลทำให้สภาพคล่องทางการเงินของผมติดลบไปไกล ยังดีที่มีอาจารย์ไปด้วย ปากก็ว่าอาจารย์ แต่จริงๆ แล้วเรียกเป็นพี่มากกว่าครับ อายุอานามไม่ต่างกันเท่าไหร่ แค่รอบเดียวเอง
อาจารย์ก็พาเด็กไปเสียคนด้วยเหล้า (เสียอยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง) ถึงแม้เจ้าของวันเกิดดูเหมือนจะไม่เต็มใจให้ไปด้วยสักเท่าไหร่ แต่มันก็ต้องยอมรับว่าอาจารย์ช่วยให้เราไม่ต้องควักเนื้อไปมากโข
ความจริงคือไอ้ณัฐต้องเลี้ยงพวกผมแหละครับ แต่มันมีงบอยู่ไม่กี่พัน แล้วเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์ที่พวกเราริจะชิมก็แพงเหลือเกิน (แค่ชิม?) เลยต้องออกๆ เองกันบ้าง ไม่อย่างนั้นจะน่าเกลียดเกินไป ไอ้ณัฐเลยคาดโทษเอาไว้ครับ วันเกิดต่อไปน่ะ...ระวังให้ดี มันว่าอย่างนี้ สงสัยจะไปถล่มร้านแหงๆ
พอผมอาลัยอาวรณ์นาฬิกาเสร็จพอเป็นพิธีก็เริ่มเข้าสนามแย่งลูกบาสสีส้มที่ตอนนี้ออกน้ำตาลแดงค่อนไปทางดำเรียบร้อยแล้ว
หือ...จับทีมือดำปิ๊ดเลย เอาลูกบาสมาเองเวิร์คกว่ามั้ง แต่ผมเป็นเด็กม. 5 ปีหน้าเตรียมเอ็นท์ฯ ต้องเน้นการเรียนครับ! ส่วนเรื่องที่ผมหลับนั่นมันเหตุสุดวิสัยจริงๆ ครับ... (แถกันหน้าด้านๆ)
แล้วไอ้เชษฏ์ก็เริ่มแย่งลูกบาสไปจากมือผม หลังจากนั้นก็โชว์ลีลาดังค์ลูก เออ กูรู้แล้วว่ามึงสูง
เล่นไปเล่นมาก็เหงื่อตกกันซ่ก เสียงออดบอกเลิกเรียนดังปุ๊บพวกผมก็ปล่อยลูกบาสกันปั๊บ วิ่งไปล้างมือปล่อยให้คนที่ยืนอยู่คนสุดท้ายไปเก็บลูก ซึ่งปกติสัปดาห์ที่แล้วๆ มาจะเป็นนายกฤตเสมอเลยครับ
ผมหันไปมองคนที่เป็นเหยื่ออย่างไม่คิดมาก แล้วกลับพบว่าไม่ใช่นายกฤต โอ้โห...กลายเป็นไอ้เชี่ยณัฐที่ยืนเอ๋ออยู่ข้างลูกบาสแทน
สงสัยว่านายกฤตจะอยู่กับเพื่อนผมมากเกินไปจนด้านมืดเริ่มออก เพราะตอนนี้มันเผ่นไปล้างมือเรียบร้อยแล้ว
ผมที่ล้างมือเสร็จแล้วแต่มือยังเปียกโชกอยู่ก็ไปสะบัดน้ำใส่หน้าไอ้ณัฐที่ยังยืนหน้าติ๋มอยู่บนสนามบาส มันสะดุ้งแล้วหันมามองผม
“ทำห่าอะไรไอ้ควาย!” นั่น...โดนด่าอีก
“ยืนเหม่อทำเหี้ยไรล่ะเชี่ยณัฐ โดนสาวหักอกมา?”
“หุบปากไปเลยมึง” มันพูดแล้วเริ่มออกเดินเอาลูกบาสไปเก็บ แต่เมื่อใดก็ตามที่ไอ้ณัฐเริ่มทำหน้าติ๋มมันจะทำให้ผมหยุดแกล้งไม่ได้ครับ
แถมหน้าตอนนี้มันติ๋มแล้วน่ารักกว่าอาซึกะอีก ก๊ากๆ แต่ผมไม่ขอเป็นพี่โน้ต อุดมนะ
“กูหุบปากเสร็จแล้วมึงจะให้กูไปไหนล่ะ”
“ไปหากฤตของมึงไง” มันทำหน้าเจ้าเล่ห์ (แต่ก็ยังติ๋ม) ส่งมาให้ผม ไอ้ณัฐรักษาสัญญาจริงๆ ครับ หลังจากวันนั้นมันก็ไม่ล้อผมกับโจ้อีกเลย ถึงแม้ว่าคนอื่นจะยังล้อก็ตาม แต่ไอ้ณัฐก็เปลี่ยนมาล้อผมกับกฤตแทน เจริญเนอะ
ผมเคืองจนเอือมไปละ เคืองที่ว่าปากมันช่างกล้า เจอกันสองวันยังกล้าล้อไอ้กฤต นับประสาอะไรกับผมที่เจอหน้ามันมาสองปี
“เหอะ ถ้าอย่างนั้นกูก็รู้ว่ามึงเหม่อถึงพี่กราฟใช่ป่ะ” ผมแหย่ ก็ช่วงนี้มันดูไม่ค่อยอยากจะเจอหน้าพี่กราฟเท่าไหร่เลยนี่ครับ ผมเริ่มสังเกตว่ามันออกอาการติ๋มบ่อยเกินเหตุตั้งแต่คราววันเกิดมันนู่นละ
ผมนึกว่ามันจะเอาลูกบาสเดาะหัวผม แต่ผิดคาด มันโวยวายเสียงดัง “อะไรของมึง! ไอ้ห่า!”
“โวยวายทำเหี้ยไร กูล้อมึงเล่น!”
“กู...” มันทำหน้าเครียดๆ “...เปล่า”
ผมสงสัยว่ามันมีอะไร แต่ถ้ามันไม่บอก ผมก็จะไม่ตื๊อถาม “มึงมีไรมึงบอกพวกกูได้นะเว่ย กูฟังมึงอยู่ทุกวันอ่ะ”
ณัฐเหลือบตาขึ้นมามองผม แล้วขบปากล่างแน่นจนผมเจ็บ...เพราะผมทำตามมัน เอ่อ...แล้วจะทำทำไมวะ
“อือ กูไม่มีเรื่องไรหรอก”
ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงด่ามันว่าตอแหลไปนานแล้ว แต่หน้าตามันดูไม่ใช่ไอ้ติ๋มธรรมดาเหมือนที่เคยเป็น ผมเลยเลือกจะหุบปากเอาไว้ดีกว่า
“มึงว่าไม่มีก็ไม่มี”
ผมยักไหล่แล้วตบบ่ามัน ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็เถอะ มันหันหน้ามาหาผม แล้วยื่นปากล่างเล็กน้อย... มึงทำตัวเองนะเชี่ยณัฐ
ผมกระโจนเข้าไปคร่อมมันไว้...
“โอ๊ยยยย! ไอ้ศิ! ทำเหี้ยไรของมึง!”
จะให้บอกเหรอ?... มึงแม่งติ๋มชิบหายเลย กูอยากแกล้ง!!
“เชี่ยติ๋ม! หน้ามึงโคตรติ๋ม กูเลยอดใจไม่ไหว”
“ก็อย่ามาคร่อมกูกลางสนามดิไอ้สัตว์!” มันด่าผมกลับแล้วศอกผมเข้าให้ จุกชิบหายครับ! แต่ไอ้เชี่ยนี่แหละไอ้ณัฐติ๋มตัวจริง “เชี่ยแม่ง... ตัวก็เล็ก ยังกระแดะมาคร่อมกูอีกไอ้นี่ วอนตีนและมึง”
...กูผิด?
หลังจากที่ผมโดนศอกจากไอ้ติ๋มมันก็กลับมาหลั่นล้าอีกครั้ง จุกแต่ก็คุ้ม...มั้ง เพราะหลังจากนั้นไม่เห็นมึงจะซึมอีกเลยว่ะเชี่ยณัฐ กูยังสงสัยไม่หายว่ามึงหลอกทำร้ายกูรึเปล่า
แต่ประเด็นคือถึงมันจะจงใจทำร้ายร่างกายเด็กหนุ่มหน้าตาดีอย่างผมก็ย้อนกลับไปทำอะไรไม่ได้แล้ว เพราะผมเจ็บตัวไปเรียบร้อยโรงเรียนชายล้วนครับ
ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย มือก็ถือนาฬิกาที่ยังใส่ลงข้อมือไม่ได้ เพราะผมเพิ่งโดนไอ้ณัฐเอาคืนจากการสะบัดน้ำใส่หน้ามัน มันเลยวักน้ำเข้าโครมใหญ่ใส่ตัวผม เปียกโชกเหมือนเพิ่งแช่จากุซซี่เลยครับ ความจริงแล้วนาฬิกามันกันน้ำอยู่แล้ว แต่ว่าผมไม่อยากเสี่ยงให้มันพัง เลยถือไว้ดีกว่า
เดินจากสนามกีฬากลับไปออกด้านหลังโรงเรียนก็ต้องผ่านตรงส่วนที่เป็นสวน ผมก็ไม่เข้าใจว่าจะมีไว้ทำไม เพราะเท่าที่ดูๆ ส่วนที่สำคัญที่สุดของโรงเรียนคือสนามกีฬา ประตูหน้ากับประตูหลังและกำแพง (เอาไว้โดดครับ) นอกนั้นก็ไม่ค่อยมีใครจะใส่ใจเท่าไหร่หรอก ยอมรับว่าอยู่มาเกือบสองปีผมก็ยังไม่รู้เลยครับว่าส่วนอื่นของโรงเรียนมีอะไรบ้าง
ผมเดินรั้งท้ายอยู่คนเดียว ส่วนไอ้พวกเพื่อนสันดาน เอ้ย...แรงไปหน่อย เพื่อนนิสัยเสียเผ่นแน่บตัวเปียกไม่ต่างจากผมออกนอกโรงเรียนไปแล้วหลังจากที่รุมกับไอ้ณัฐสาดน้ำใส่ผม สรุปก็คือทั้งกลุ่ม แน่นอนว่ารวมไอ้กฤตด้วยเสื้อพละงี้แนบเนื้อเซ็กซี่กันทุกคน
เออจะว่าไป... เชี่ยกฤตอยู่ไหน มันไม่ได้ทำตัวสันดานเสียวิ่งโร่ออกจากโรงเรียนไปกับพวกนั้นนี่นา
ไม่ต้องเดาให้ยากเมื่อไอ้คนที่กำลังคิดถึงส่งเสียงเรียกมาพอดี
“เฮ๊ยศิ! เดินรอมั่งดิ” มันเรียก ผมเลยหยุดเดินรอมัน
“ไปไหนมาอ่ะ”
“เชี่ยณัฐมันลืมโทรศัพท์ไว้ เลยหยิบมาให้ หันมาอีกทีก็หายเขากันไปหมดแล้ว” โห่...เราแนะนำให้นายหาเพื่อนคนอื่นคบเหอะว่ะ อยู่กับพวกมันมีแต่จะล่มจม ล่มจม!
“ไอ้ติ๋มเนี่ยนะลืมไอโฟน?” ผมย้อนถามเสียงสูง เป็นไปไม่ด้ายยย!!! มันทั้งรักทั้งหวงโทรศัพท์อย่างกับเป็นเมีย ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม รอยไม่ให้มี แต่อย่างว่าแหละครับ มันจ่ายตังค์ซื้อเอง เป็นผมผมก็รัก แต่คงไม่ถึงขนาดถนอมเป็นศรีภรรยาอย่างมัน ให้อย่างมากที่สุดก็คงภรรยาน้อย (555)
“อือ มีมิสคอลตั้งหลายสาย” กฤตว่า แต่อย่าว่าโน้นนี้เลยครับ จนปัจจุบันผมก็ยังเล่นไอโฟนไม่เป็น เพราะสาบานได้ว่าทั้งชีวิตผมไม่เคยได้แตะมือถือของไอ้ณัฐเลย
‘กริ๊งกริ๊ง~ กริ๊งกริ๊ง~’
แล้วมันก็ทำลายศักดิ์ศรีของภรรยาหลวงของมันด้วยการตั้งริงโทนเป็นเสียงกริ่งโทรศัพท์บ้านแบบโบราณ!
08x-119-1xxx
เบอร์ที่โชว์เป็นเบอร์ที่ไม่ได้เซฟเอาไว้ แต่ผมว่ามันคุ้นๆ ยังไงชอบกลนา... แต่ผมไม่ได้รับ กฤตเองก็ไม่ได้รับ สำหรับกฤตผมรู้ว่ามันเป็นมารยาท ส่วนสำหรับผมคือรับไม่เป็นครับ :P
ผมยักไหล่แล้วปล่อยให้เสียงดังต่อไปจนสายตัดไปเอง ผมกับกฤตยืนจ้องโทรศัพท์ในมือมันราวกับเป็นของประหลาดได้ไม่นาน ก็ไม่มีใครโทรเข้ามาอีก ผมเลยเริ่มเดินต่อ มือข้างนึงถือนาฬิกา อีกข้างหนีบจาค็อบ
มือผมเริ่มอยู่ไม่สุขครับ จากจับนาฬิกาเฉยๆ ก็เริ่มเหวี่ยงเล่นด้วยความเพลินขณะเดินผ่านบ่อน้ำที่มีแต่ตะไคร่เขียวครึ้มเกาะอยู่เต็มไปหมด คงไม่ต้องบอกนะครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น นอกจากที่ว่ามือผมมันลื่นเพราะน้ำ และเสียง ‘จ๋อม’ เบาๆ
เชี่ยยยย!!!! นาฬิกากู!
ความจริงถ้าโรงเรียนจะบำบัดน้ำให้มันสวยกว่านี้ผมก็คงจะพองมลงไปหยิบได้ แต่นี่น้ำเน่ายิ่งกว่าคลองแสนแสบแถมมีแต่ตะไคร่ ต่อให้แบงค์พันตกผมก็ไม่เก็บหรอก! อธิการมัวเอาเงินไปทำอะไรอยู่ครับ!
แต่นั่นของขวัญวันเกิดนะครับ (คงไม่ต้องย้ำอีกว่ามันสำคัญแค่ไหน) แถมไอ้คนให้มันยังอยู่ตรงนี้! ที่นี่! ข้างๆ ผมนี่ไง!!
ตะไคร่ในน้ำแหวกเป็นทางเล็กๆ ให้นาฬิกาผ่านลงไป กระเพื่อมไหวเป็นวงตามแรงน้ำ เป็นภาพที่น่าแสลงใจมากครับ...
“เฮ่ยเป็นไร” กฤตถามพร้อมกับคว้าหลังเสื้อผมไว้เมื่อเห็นผมทำท่าจะกระโดดน้ำเน่าตายอยู่รอมร่อ
“นาฬิกามึง...” ผมได้แต่ยืนกระพริบตาปริบๆ มองจุดที่ลูกรักผมตกลงไป
“นาฬิกาเรา?” เอ๊...ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆ ในประโยคนะครับ “นาฬิกานายอ่ะเหรอ?”
“เออ... นาฬิกา”
“โห่ย ใส่ใจอะไรมาก ช่างมันเหอะ เดี๋ยวซื้อให้ใหม่ก็ได้ มา เดี๋ยวไปซื้อเลย” มันพูดแล้วลากผมไป แต่ผมขืนตัวเองไว้ อาลัยกับบ่อน้ำแล้วว้ากใส่มัน
“ได้ไง! นาฬิกามึงนะเว่ย!! ของขวัญวันเกิดกูนะ!! ซื้อให้ใหม่แล้วมันจะเหมือนกันที่ไหนล่ะ!!”
...
“ก็คิดซะว่าอันนั้นมึงยืมกูไปไง แล้วอันใหม่ก็ของขวัญวันเกิดมึง”
...เอ๊ะ...
“เฮ่ยยย! เดี๋ยวนี้ขึ้นกูมึงแล้วเหรอ!?”
“มึงพูดก่อนนะ” อ้าวเหรอ? ช่างแม่งเหอะ มาเคลียร์ต่อ
“วะ! ยังไงแม่งก็ไม่เหมือนอยู่ดีแหละวะ!!” ผมเถียงต่อ อ๊ากกกก! ลูกรัก!
“ไม่เหมือนยังไง ก็บอกให้คิดซะว่าอันนั้นยืมกูไปเหอะ”
“มันไม่เหมือน! นาฬิกาของขวัญวันเกิดมึงมีเรือนเดียวในโลกเว่ย!!” ผมเถียงไม่เลิกแล้วทำปากเบ้ ยืนมองตะไคร่กับน้ำเน่าแล้วมันเจ็บใจ! ผมจะร้องเรียนเรื่องน้ำไม่ได้บำบัดกับประธานฯ!!! มันแค้นใจจจจ!!!!
“งั้นเดี๋ยวกูไปซื้อของขวัญวันเกิดใหม่ให้มึง” มันพูดขึ้น โอ้โห...ไอ้บทจะขึ้นกูขึ้นมึงทีล่ะง้ายง่าย แล้วไอ้ที่ผ่านมาสองเดือนนั่นมันอะไรวะ!
“เพื่ออะไรวะ?”
“อ้าว? ก็ในเมื่อนาฬิกากูมีเรือนเดียวในโลก แม่งก็หามาแทนไม่ได้ กูก็ว่าจะไปซื้ออย่างอื่นมาแทนไง นาฬิกาก็หายไป แต่ของขวัญวันเกิดจากกูก็ยังอยู่”
เออ...แนวคิดของมันดูรวยดีอ่ะครับ
“เฮ่ยๆ ช่างแม่งเหอะ กูซุ่มซ่ามเอง ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเรื่องนาฬิกาไปละกันนะมึง”
มันหัวเราะเบาๆ จนลักยิ้มขึ้น ยิ้มทำไมวะ เงินคุณเพิ่งละลายหายไปในน้ำตะไคร่นะครับ
‘ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย~’
ผมกดรับสายก่อนที่เพลงชาติจะดังนานไปกว่านั้น ใครจะหาว่าผมทำลายศักดิ์ศรีเครื่อง BB ของผม ผมเถียงขาดใจ! ผมรักชาติครับ!!
เป็นไอ้ณัฐที่โทรมาจากเบอร์เชี่ยเชษฏ์ มันถามว่าไอโฟนมันอยู่กับกฤตที่ตอนนี้อยู่กับผมใช่มั้ย (ก็แล้วทำไมมึงไม่โทรคุยกันเองวะ?) มันบอกว่าใครโทรมาไม่ต้องรับ (เออ กูมีมารยาท เออ กูใช้ไม่เป็น) แล้วก็ฝากโทรศัพท์ไว้กับผมหรือกฤตก็ได้ แต่เอาไว้ที่ไอ้กฤตดีกว่า มันว่างี้ (มึงไม่ไว้ใจกูก็บอกมาเหอะ กูรับได้) และถ้าผมหรือกฤตรำคาญคนโทรเข้าก็ปิดเครื่องไปเลย (ขอบใจว่ะ แต่เปิดหน้าจอกูยังทำไม่เป็นเลย)
ผมกดวางสายไป แล้วริงโทนเครื่องไอ้กฤตก็ดังต่อทันที มันยกไอโฟนขึ้นมาดูชื่อคนโทรเข้า (มิน่า...ใช้เป็น) แล้วกดรับ
กฤตเออๆ ออๆ อยู่สองสามคำแล้ววางสายไป จากนั้นก็มาแจกแจงกับผมต่อว่าไอ้นายโทรมา บอกว่าให้ผมกับไอ้กฤตกลับบ้านไปเลยก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้มันเล่าให้ฟัง มันบอกว่าอย่าเพิ่งเข้าไปขัดจังหวะ เพราะกว่าไอ้ติ๋มจะยอมแง้มปากพูดดอกพิกุลก็เหี่ยวหมดปากแล้ว
“มึงกลับบ้านไปเลยเปล่า?” ผมถาม
“แล้วมึงจะไปไหนล่ะ” มันไม่ตอบ ดันถามกลับ เอ๊า ไอ้นี่ กวนละมึง เห็นแก่ไอโฟนมึงนะ กูตอบให้ก่อนก็ได้
“เดี๋ยวเข้าสภาฯ ไปแจ้งเรื่องบำบัดบ่อน้ำ” ผมพยักเพยิดหน้าไปที่บ่อน้ำเน่าๆ บ่อน้ำแล้วทำหน้าเหม็นหืนใส่มัน ...ก็มันเอาลูกชายผมไปนี่ครับ
“เออ งั้นเดี๋ยวไปด้วย จะได้กลับบ้านพร้อมกันเลย”
จากโรงเรียนไปบ้านผมกับบ้านมันไปทางเดียวกันครับ ถึงระยะห่างจะไม่ไกลกันเท่าไหร่ แต่ถนนจากบ้านผมไปบ้านมันนี่รถติดจนบางทีลงไปเดินเองยังเร็วกว่าเลย
แต่กูรู้ว่ามึงจะเข้าสภาฯ เพราะอะไร เห็นหน้าคนดีอย่างนั้นมือขึ้นเรื่องไพ่นะครับ ป๊อกเด้งก็กินคนอื่นไปหลายตาละ บ้านรวยซะเปล่า แต่สุดท้ายมันก็เอาเงินเข้าส่วนกลางครับ (เป็นผมงิบเข้ากระเป๋าไปแล้ว) เล่น Slave ก็คิงเกือบทุกตา จนผมสงสัยว่าไพ่มันดีหรือโกงกันแน่
จะมีก็มีอยู่เกมเดียวที่เล่นยังไงผมก็ชนะครับ คืออีแก่กินน้ำ แต่เล่นกันที่โรงเรียนชายล้วนอย่างผมเรียกไอ้แก่กินน้ำน่าจะเหมาะกว่ามั้งครับ เพราะเล่นทีไรมันก็แพ้ทุกที
เราเดินกันมาเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงบ่นเซ็งๆ ของผมจนถึงหน้าห้องสภาฯ อันคุ้นเคย (เดี๋ยวนี้ผมเข้าทำงานแล้วน่า...)
พอเปิดประตูเข้าไปเห็นหน้าไอ้โจ้ผมก็ทิ้งระเบิดตูมเลยครับ บ่นเรื่องไอ้บ่อน้ำนั้นตั้งเกือบยี่สิบนาทีสรุปแล้วก็คือมันตั้งใจฟังผมทุกคำ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องมาบ่นเรื่องบ่อน้ำด้วย ผมก็ยักไหล่ให้มัน แล้วกระโดดลงไปนอนบนโซฟา แล้วหันไปบอกมันคำเดียวว่า “จัดการให้กูด้วย”
เท่านั้นมันก็ร้องเสียงดัง ห่า! ร้องหาคุณป๋ามึงเรอะ!! (พาลครับ แหะๆ)
“มึงเห็นงานกูเยอะไม่พอเหรอวะ แล้วนี่ทำไมอยู่ๆ โยนขี้มาให้กู ปกติมึงไม่ใส่ใจไอ้บ่อนั้นไม่ใช่...รึ...ไง นาฬิกาไปไหนวะศิ” โจ้ถาม ทำหน้าเหมือนเข้าใจอะไรเลาๆ
ผมเงยหน้าจากการดีดมะกอกไอ้กฤตแล้วยักคิ้วให้มัน “เออ นั่นแหละ”
“เจ็บนะมึง” เสียงประท้วงจากไอ้คุณชายกฤตดังขึ้นมา มึงเจ็บแล้วยอมให้กูดีดแต่แรกทำไมวะสัส!
“มึงชอบนาฬิกามากก็ซื้อใส่ใหม่ไปดิ๊” โจ้บอก สมองพวกมึงคิดได้แค่นี้เหรอวะ
“มึงมาเป็นกูนะเว่ยไอ้โจ้ ของขวัญวันเกิดชิ้นแรกและชิ้นเดียว แม่งยังไงก็แทนกันไม่ได้หรอกว่ะ”
ไอ้ประธานนักเรียนยักไหล่ แล้วก้มลงไปเขียนอะไรบนโต๊ะ จากนั้นก็ดึง Post-it มาแปะไว้บนกระดานข้างตัวที่มีแต่ไอ้กระดาษกาวสีเหลืองๆ เต็มไปหมด เดี๋ยวว่างๆ ไปหาซื้อสีอื่นมาให้มันดีกว่า
“เออ เดี๋ยวกูทำเรื่องให้ ถือว่าบูรณะโรงเรียนไปเลยละกัน”
ผมมองตามจำนวนกระดาษสีเหลืองลายตาก็เพิ่งรู้สึกสำนึกว่างานมันเยอะชิบหายแล้วยังจะมาเป็นธุระให้ผมอีก
แต่สุดท้ายผมก็ปล่อยมันไป ฮ่าๆๆ ทำให้กูหน่อยเหอะมึง กูอยากแก้เผ็ดไอ้บ่อน้ำที่ปล่อยให้ตะไคร่ขึ้นเขียว (เอ...รู้สึกผมจะซุ่มซ่ามเองนะ)
“เชี่ยยย กูรักมึงชิบหายเลยว่ะ ต่อจากนี้มีงานอะไรมึงเรียกใช้กูได้ตลอดนะเว่ย!”
“มึงไม่ต้องมาตอแหลใส่กู” ไอ้โจ้ว่า พร้อมๆ กับที่ไอ้กฤตบอกว่า
“ศิ กลับบ้าน เดี๋ยววันนี้กูไปส่ง” กฤตโพล่งขึ้นมา ผมมองหน้ามันงงๆ แต่ก็พยักหน้าไป ไม่เอาได้ไงครับ มีคนไปส่งด้วย ลดค่ารถไปได้ตั้งครึ่งแน่ะ
พอผมพยักหน้า มันก็บอกลาไอ้โจ้ (โคตรมีมารยาทว่ะ) แล้วก็เดินออกไปเลย ลำบากผมที่ตัวเตี้ยกว่ามันต้องวิ่งตาม ...เชี่ยยย กูอยากดีดมะกอกมึงต่อนะเว่ย
“มึงดีดกูโคตรเจ็บเลยว่ะ” กฤตหันหน้ามาคุยกับผมเมื่อมาถึงหน้าโรงเรียน ก็แน่นอนดิ ผมเซียนดีดมะกอกเนี่ยแหละครับ ทำอะไรไม่ได้ก็ดีดมะกอกไว้ก่อน
เรายืนรอรถแท็กซี่กันอยู่ บ้านมันรู้สึกจะกลับทางเดียวกัน แต่เลยจากบ้านผมไปอีกก็ค่อนข้างไกลเหมือนกัน แต่ถ้ามันอยากไปส่งผมก็ไม่ขัดข้องครับ ^____^
“สะใจกูดี” ผมหันไปยักคิ้วให้มันแล้วโบกมือเรียกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาพอดี
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(หวังว่าจะมีคนมาอ่านนะ xP)
ด้วยความที่รีดเดอร์ก็ไม่ค่อยจะมี ก่อนอื่นเลยต้องขอบคุณ MedStu และ namngern มากๆเลยนะคะ!! ตื่นเต้นมากที่มีคอมเม้นท์ คือแรกๆไม่กล้่าเข้าเลยค่ะ กลัวไม่เจอคอมเม้นท์ ก็หวังว่าจะตามๆกันต่อไปน้าา
[140510] ยังคงยึดมั่นในการแก้ไขตอนย่อย... บางตอนรายละเอียดอาจจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยค่ะ เพราะไอเดียตอนนั้นกับตอนนี้ไม่ค่อยแมทช์กันเท่าไหร่ ขออภัยค่ะ
ความคิดเห็น