ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นึกว่าใคร
“อนนีุ้รอยู่ที่ไหน ุรอย่าลืมว่ามีประุมับพาร์ทเนอร์อนสิบโมนะรับ” เสียปลายสายเร่เร้า
พัสรทำหน้าเบื่อหน่าย ายามอไปยัหิสาวร่าเล็ที่หมสิอยู่เบาะ้า ๆ
“ผมทราบรับุอา ผม็ำลัะรีบไปแ่พอี มีอุบัิเหุนิหน่อย”
“ห๊ะ! อุบัิเหุ นีุ่รเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้อา่วยไหม” เสียในสายยิ่ทำเสียร้อนรนว่าเิม
“ไม่มีอะไรมาหรอ ผมัารเอไ้ ุอา่วยเ้าประุมับพาร์ทเนอร์แทนผมทีนะรับ”
พัสรเอ่ยเสียเรียบ ปลายสายทำท่าะั่อ ายหนุ่มรีบวาสาย อาำพล ผู้่วยเ่าแ่อพ่อ ที่อนนี้มาเป็นผู้่วยมือีอพัสร หลัาที่ายหนุ่มึ้นมาบริหารานแทนพ่อ ที่อนนี้ออท่อเที่ยวรอบโลไปับุแม่นสวย ยิารทั้หมให้ พัสร ูแล่อ โยมี อาำพลที่มัะเป็นห่วายหนุ่มเินเหุอย่วยาน ายหนุ่มเร่เรื่อรถยน์ให้เร็วึ้นอี ่อนหัเลี้ยวเ้าโรพยาบาล้าหน้า
สุิรา่อย ๆ ลืมาึ้นมา เธอผุลุึ้นนั่้วยวามใ
“อ้าว! ื่นแล้วหรอะ ที่นี่โรพยาบาลนะะ ุเป็นลมหมสิอยู่้าถนน่ะ ุพัสรนึว่าับรถนุ เลยรีบพาุมาโรพยาบาล อนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วนะะ ุแ่อ่อนเพลีย น่าะนอนน้อยและเิาวามเรีย้วย่ะ ุหมอให้น้ำเลือับยาบำรุแล้วนะะ” ผู้หิุาว พูพลา้มอะไรยุยิในระาษ
“ุพัสร ใรันะ” สุิรา้มลสำรวเนื้อัว ัวเอ่อนเอ่ยปาสอบถาม
“ุพัสรือนที่พาุมาโรพยาบาล่ะ อนนี้ำลัุยับุหมออยู่อีห้อหนึ่่ะ ถ้าุไหวแล้ว ่วยรอประวัิรนี้ เพื่อทำประวัิารรัษา้วยนะะ” พยาบาลเอ่ยพลายื่นระาษปาาให้เธอรอและแหวม่านเินออไป
สุิรารับมารอ้อมูลอย่าว่า่าย หลัารอ้อมูลเรียบร้อย เธอวาระาษลบนเีย ่อนะเปิม่านวาสายาสำรวรอบ ๆ นี่น่าะเป็นห้อุเิน มีพยาบาลและเ้าหน้าที่เินเ้าเินออ หลัม่านถัไปอีมุมไ้ยินเสียร้อโอโอย สุิรามอเห็นระเป๋าเป้อเธอ้า ๆ เีย เธอลาเีย ว้าระเป๋ามาอไว้ ่อนะเินไปที่ทาออ หลั้าวออมาาห้อุเินยัไม่ทันพ้น ัวเธอ้อเถลา มือให่แ็แรุ่ีม ว้า้นแนเธอไว้แน่น
“ะไปไหนยัยมิาีพ” เสียเ้มเอ่ยออมาาเ้าอมือที่ว้าเธอไว้
“อะไรัน ใรมิาีพ ันเปล่านะ” สุิราอบทันวันพร้อมับทำาโ้วยวามใ
“เอ้าใเย็น ๆ ไอ้ร แ็หยอน้อเาแรไปนะ ุผู้หิไม่้อในะรับ เพื่อนหมออารม์ันน่ะ” ประโยหลับุลที่แทนัวเอว่าหมอหันมาพูับสุิรา
“ใระไปรู้ล่ะ อยู่ ๆ มาล้มลรหน้ารถัน ีนะ ันเบรทัน ใร ๆ ็้อิว่าเป็นมิาีพไว้่อนล่ะ” เ้าอมือให่ ยั่อปา่อำไม่หยุ ่อนะปล่อยมือาแนอสุิรา
“ไอ้หมอเษ ลยัยนี่ไม่เป็นอะไรใ่ไหม ันเสียเวลามาเลย ันพลาประุมสำั็เพราะยัยนี่เลยนะ” พัสร หันไปเอ่ยับเพื่อนหมอหน้าาไม่สบอารม์
“นี่แฟ้มารรัษานไ้นนี้่ะุหมอ” พยาบาลเ้ามาััหวะารสนทนา
หมอเษรับแฟ้มมาเปิอ่านผ่าน ๆ ่อนลี่ยิ้มออมา
“ุแ็แรีรับุสุิรา รับยาบำรุแล้วลับบ้านไ้เลย”
สุิราพยัหน้ารับเล็น้อย เธอายามอผู้มีพระุที่พามาส่โรพยาบาล่อนเอ่ย “อบุ” เบา ๆ พัสรยัใหล่อย่าหน้าหมั่นไส้
“หวัว่าไม่เอเธอมาล้มใส่หน้ารถใรอีนะยัยมิาีพ” พัสรเอ่ยพลายื่นหน้าเ้ามานใล้นลมหายใแทบะรหน้าเธอ สุิรายับัวหนีไปยืน้าหมอเษ พัสรหัวเราะเบา ๆ ในลำอ
“ันไป่อนล่ะ ไว้เอันนะไอ้หมอ” พัสรหันไปพูับเพื่อนหมอ่อนร่าสูให่ะหมุนัวเินออาห้อไป หมอส่ายหน้าอย่าเอือมระอาับารแสอออเพื่อน
“อย่าไปใส่ใำพูเลยหมอนั่นเลยนะรับ ่อนหน้านี้มัน็ไม่ไ้เป็นแบบนี้หรอ หมออัวไปูนไ้่อนนะรับ” หมอเษ้อมศีรษะเล็น้อย่อนหมุนัวเินลับเ้าห้อุเินไป
หลัารับยาเสร็เรียบร้อย สุิราเินออมาหน้าโรพยาบาล เสียโทรศัพท์ัึ้นอีรั้
“นี่ แ ันบอว่าถึแล้วให้โทรหา เียบไปเลย ไลน์หา็ไม่เปิอ่านรู้ไหมว่าันเป็นห่ว” เสียโวยวายแปหลออุ้ยนุ้ยัลั่นหลัารับสาย
“อืม อโทษนะ พอี ยุ่ ๆ นิหน่อยน่ะ อนนี้ันำลัะไปิ่อหอพับริษัทที่ะฝึานน่ะ ไว้เ้าที่พัเรียบร้อยแล้วันะโทรหาอีทีนะ” สุิราอบลับไป
“โอเ ๆ เรียบร้อยแล้ว็ิ่อมานะ อย่าเียบหายไปอี” สุิราถอนหายใเฮือให่หลัาวาสาย เธอ็ไม่อยาทำให้เพื่อนรั้อเป็นห่ว านี้ไปเธอะ้อเ้มแ็ให้มา เธอปาน้ำา้าแ้มที่เอ่อล้นมาอีเมื่อนึถึเหุาร์เมื่อเ้า สุิรา้นหาเอสารส่ัวฝึาน โทรศัพท์ไปามเบอร์ สุิราใ้เวลาสนทนาไม่นาน็วาสาย ใบหน้าหวานูผ่อนลายลไปมา บริษัทให้เธอเ้ามายื่นเอสารรายานัวและเ้าพัที่หอพัอบริษัท่อนไ้ เธอไม่รอ้าเรียแท็ี่หน้าโรพยาบาลทันที
“ไปึพสุธาวศ์่ะ” เธอเอ่ยับนับรถหลัาึ้นรถและปิประูเรียบร้อยแล้ว นับรถพยัหน้า่อนออรถพาไปยัุหมาย ไม่ี่อึใสุิรา็มายืนอยู่หน้าึสามสิบั้นใลาย่านเศรษิ ป้ายหน้าึระบุัเน “อาารพสุธาวศ์”
พัสรทำหน้าเบื่อหน่าย ายามอไปยัหิสาวร่าเล็ที่หมสิอยู่เบาะ้า ๆ
“ผมทราบรับุอา ผม็ำลัะรีบไปแ่พอี มีอุบัิเหุนิหน่อย”
“ห๊ะ! อุบัิเหุ นีุ่รเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรให้อา่วยไหม” เสียในสายยิ่ทำเสียร้อนรนว่าเิม
“ไม่มีอะไรมาหรอ ผมัารเอไ้ ุอา่วยเ้าประุมับพาร์ทเนอร์แทนผมทีนะรับ”
พัสรเอ่ยเสียเรียบ ปลายสายทำท่าะั่อ ายหนุ่มรีบวาสาย อาำพล ผู้่วยเ่าแ่อพ่อ ที่อนนี้มาเป็นผู้่วยมือีอพัสร หลัาที่ายหนุ่มึ้นมาบริหารานแทนพ่อ ที่อนนี้ออท่อเที่ยวรอบโลไปับุแม่นสวย ยิารทั้หมให้ พัสร ูแล่อ โยมี อาำพลที่มัะเป็นห่วายหนุ่มเินเหุอย่วยาน ายหนุ่มเร่เรื่อรถยน์ให้เร็วึ้นอี ่อนหัเลี้ยวเ้าโรพยาบาล้าหน้า
สุิรา่อย ๆ ลืมาึ้นมา เธอผุลุึ้นนั่้วยวามใ
“อ้าว! ื่นแล้วหรอะ ที่นี่โรพยาบาลนะะ ุเป็นลมหมสิอยู่้าถนน่ะ ุพัสรนึว่าับรถนุ เลยรีบพาุมาโรพยาบาล อนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วนะะ ุแ่อ่อนเพลีย น่าะนอนน้อยและเิาวามเรีย้วย่ะ ุหมอให้น้ำเลือับยาบำรุแล้วนะะ” ผู้หิุาว พูพลา้มอะไรยุยิในระาษ
“ุพัสร ใรันะ” สุิรา้มลสำรวเนื้อัว ัวเอ่อนเอ่ยปาสอบถาม
“ุพัสรือนที่พาุมาโรพยาบาล่ะ อนนี้ำลัุยับุหมออยู่อีห้อหนึ่่ะ ถ้าุไหวแล้ว ่วยรอประวัิรนี้ เพื่อทำประวัิารรัษา้วยนะะ” พยาบาลเอ่ยพลายื่นระาษปาาให้เธอรอและแหวม่านเินออไป
สุิรารับมารอ้อมูลอย่าว่า่าย หลัารอ้อมูลเรียบร้อย เธอวาระาษลบนเีย ่อนะเปิม่านวาสายาสำรวรอบ ๆ นี่น่าะเป็นห้อุเิน มีพยาบาลและเ้าหน้าที่เินเ้าเินออ หลัม่านถัไปอีมุมไ้ยินเสียร้อโอโอย สุิรามอเห็นระเป๋าเป้อเธอ้า ๆ เีย เธอลาเีย ว้าระเป๋ามาอไว้ ่อนะเินไปที่ทาออ หลั้าวออมาาห้อุเินยัไม่ทันพ้น ัวเธอ้อเถลา มือให่แ็แรุ่ีม ว้า้นแนเธอไว้แน่น
“ะไปไหนยัยมิาีพ” เสียเ้มเอ่ยออมาาเ้าอมือที่ว้าเธอไว้
“อะไรัน ใรมิาีพ ันเปล่านะ” สุิราอบทันวันพร้อมับทำาโ้วยวามใ
“เอ้าใเย็น ๆ ไอ้ร แ็หยอน้อเาแรไปนะ ุผู้หิไม่้อในะรับ เพื่อนหมออารม์ันน่ะ” ประโยหลับุลที่แทนัวเอว่าหมอหันมาพูับสุิรา
“ใระไปรู้ล่ะ อยู่ ๆ มาล้มลรหน้ารถัน ีนะ ันเบรทัน ใร ๆ ็้อิว่าเป็นมิาีพไว้่อนล่ะ” เ้าอมือให่ ยั่อปา่อำไม่หยุ ่อนะปล่อยมือาแนอสุิรา
“ไอ้หมอเษ ลยัยนี่ไม่เป็นอะไรใ่ไหม ันเสียเวลามาเลย ันพลาประุมสำั็เพราะยัยนี่เลยนะ” พัสร หันไปเอ่ยับเพื่อนหมอหน้าาไม่สบอารม์
“นี่แฟ้มารรัษานไ้นนี้่ะุหมอ” พยาบาลเ้ามาััหวะารสนทนา
หมอเษรับแฟ้มมาเปิอ่านผ่าน ๆ ่อนลี่ยิ้มออมา
“ุแ็แรีรับุสุิรา รับยาบำรุแล้วลับบ้านไ้เลย”
สุิราพยัหน้ารับเล็น้อย เธอายามอผู้มีพระุที่พามาส่โรพยาบาล่อนเอ่ย “อบุ” เบา ๆ พัสรยัใหล่อย่าหน้าหมั่นไส้
“หวัว่าไม่เอเธอมาล้มใส่หน้ารถใรอีนะยัยมิาีพ” พัสรเอ่ยพลายื่นหน้าเ้ามานใล้นลมหายใแทบะรหน้าเธอ สุิรายับัวหนีไปยืน้าหมอเษ พัสรหัวเราะเบา ๆ ในลำอ
“ันไป่อนล่ะ ไว้เอันนะไอ้หมอ” พัสรหันไปพูับเพื่อนหมอ่อนร่าสูให่ะหมุนัวเินออาห้อไป หมอส่ายหน้าอย่าเอือมระอาับารแสอออเพื่อน
“อย่าไปใส่ใำพูเลยหมอนั่นเลยนะรับ ่อนหน้านี้มัน็ไม่ไ้เป็นแบบนี้หรอ หมออัวไปูนไ้่อนนะรับ” หมอเษ้อมศีรษะเล็น้อย่อนหมุนัวเินลับเ้าห้อุเินไป
หลัารับยาเสร็เรียบร้อย สุิราเินออมาหน้าโรพยาบาล เสียโทรศัพท์ัึ้นอีรั้
“นี่ แ ันบอว่าถึแล้วให้โทรหา เียบไปเลย ไลน์หา็ไม่เปิอ่านรู้ไหมว่าันเป็นห่ว” เสียโวยวายแปหลออุ้ยนุ้ยัลั่นหลัารับสาย
“อืม อโทษนะ พอี ยุ่ ๆ นิหน่อยน่ะ อนนี้ันำลัะไปิ่อหอพับริษัทที่ะฝึานน่ะ ไว้เ้าที่พัเรียบร้อยแล้วันะโทรหาอีทีนะ” สุิราอบลับไป
“โอเ ๆ เรียบร้อยแล้ว็ิ่อมานะ อย่าเียบหายไปอี” สุิราถอนหายใเฮือให่หลัาวาสาย เธอ็ไม่อยาทำให้เพื่อนรั้อเป็นห่ว านี้ไปเธอะ้อเ้มแ็ให้มา เธอปาน้ำา้าแ้มที่เอ่อล้นมาอีเมื่อนึถึเหุาร์เมื่อเ้า สุิรา้นหาเอสารส่ัวฝึาน โทรศัพท์ไปามเบอร์ สุิราใ้เวลาสนทนาไม่นาน็วาสาย ใบหน้าหวานูผ่อนลายลไปมา บริษัทให้เธอเ้ามายื่นเอสารรายานัวและเ้าพัที่หอพัอบริษัท่อนไ้ เธอไม่รอ้าเรียแท็ี่หน้าโรพยาบาลทันที
“ไปึพสุธาวศ์่ะ” เธอเอ่ยับนับรถหลัาึ้นรถและปิประูเรียบร้อยแล้ว นับรถพยัหน้า่อนออรถพาไปยัุหมาย ไม่ี่อึใสุิรา็มายืนอยู่หน้าึสามสิบั้นใลาย่านเศรษิ ป้ายหน้าึระบุัเน “อาารพสุธาวศ์”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น