กลอนอ้อมรัก

      มากหรือน้อยร้อยกรองคะนองรัก            เบาหรือหนักปักใจชายและหญิง

เริ่มแก้เกี้ยวเกี่ยวก้อยค่อยพักพิง                   พลางแอบอิงแนบใจในโคลงกลอน

พ่อตัวดีกวีกานท์ริหาญท้า                            อักษราแม่พ้องกรองอักษร

ขิงก็ราข่าก็แรงต่อกร                                    ละเอียดอ่อนศรศิลป์ไม่กินกัน

      อยากเชิญชวนหญิงชายสมัยนี้               ผูกวลีร้อยกรองลองสร้างสรรค์

ให้คิดนึกฝึกหัดปัจจุบัน                                เป็นประกันศาสตร์ศิลป์ไม่สิ้นวงศ์

      แม้ผู้ใดริลอกมิบอกแหล่ง                       ขอสาปแช่งสูญสิ้นสิ่งประสงค์

ทรัพย์ปัญญาเกียรติยศหมดสิ้นลง                ทั้งโคตรจงฉิบหายให้วายปราณ

หากผู้ใดใจงามตามบอกกล่าว                      เอ่ยเรื่องราวเอ่ยนามความข้าขาน

สิ้นอาเพศโทษภัยไม่แผ้วพาน                        สุขสราญสมหวังที่ตั้งใจ

แสนประเสริฐเกิดในสมัยนี้                            บรรดามีสังเขปเสพไม่ไหว

อ่านกาพย์กลอนก่อนเก่าเปล่าเปลี่ยวใจ         ตบแต่งไว้ตามมีสุดฝีมือ

                                                      ***/**/***

            มันไม่ใช่พรหมลิขิตหรือชะตาหรอก  หากแต่เป็นความ “เกกมะเหรกหลังแป้นพิมพ์แพรวพราว” ของเด็กชายกวีกานท์นี่แหละที่ออกฤทธิ์กระตุกต่อมโทสะของเด็กหญิงอักษรา “ศิษย์มีครูผู้สั่งสอน” จนนำพาให้ทั้งสองคนเค้นสมองเพื่อเอาชนะคารมของอีกฝ่ายชนิดมีลำหักลำโค่นทั้งคู่  และไม่มีใครยอมใคร  ทว่าความขัดแย้งนั้นก็มีส่วนช่วยรังสรรค์บทร้อยกรองแสนไพเราะ  ค่อย ๆ ผูกพันหนึ่งชายหนึ่งหญิงให้แนบแน่นด้วยพื้นฐานของความรักในสิ่งเดียวกัน  นั่นคือรักในการแต่งกลอน  “กลอนอ้อมรัก” จึงเป็นเรื่องราวของนักกลอนวัยกระเตาะชายหญิงที่แต่งกลอนโต้ตอบประชันกันอย่างยาวนานต่อเนื่องโดยต่างฝ่ายต่างไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า  คู่ต่อสู้ที่ฝีมือสูสีกันนี้เรียนอยู่โรงเรียนมัธยมเดียวกัน  มิหนำซ้ำเป็นเพื่อนร่วมห้องที่คุ้นเคยกันอีกด้วย

            หากให้ทั้งสองแนะนำตัวเอง  เขาและเธอย่อมบอกกล่าวออกมาในทำนองนี้

      ข้านักกลอนเลือดใหม่วัยเอ๊าะเอ๊าะ               เพิ่งกระเทาะเปลือกปลิ้นก็กลิ่นฉาว

เกกมะเหรกหลังแป้นพิมพ์แพรวพราว                 ดั่งดึงดาวดับสวรรค์แทบบรรลัย

นี่เล่นกลอนโอ้โหโบราณซะ                                อึดอัดหวะอดรนทนไม่ไหว

ปากอยากเหล้าเขาค่อนว่าอ่อนวัย                      พ่อค้าไล่ตะเพิดประเสริฐจริง

ไม่มีเหล้าเหงาเหงาอยากเมารัก                         เหมือนติดบั๊กเหนือเทพเมพขิงขิง

ขออุ๋งอุ๋งวุ่นวายพอหายซิง                                  มามุ้งมิ้งให้จิ้นฟินจุงเบย

ขอได้หมดสดชื่นระรื่นหลาย                               อย่าดักควายคลิกเบ็ดเซ็งเป็ดเหวย

ปลอดป็อปอัพมัลแวร์มาแหย่เกย                        อย่ามัวเฉยออเจ้าจงเข้ามา

ข้าบ้าบ่นเกลื่อนกล่นเสียล้นหลาม                       คนจะงามที่ใจใช่ภาษา

จึงไม่เห็นไม่รู้ด้วยหูตา                                        นั่นแหละหนาคือฉันเอามันเอย

                                                                 กวีกานท์ - A.G. Varkin

                                                     ***/**/***

      ข้าคือศิษย์มีครูผู้สั่งสอน                               จึงงามงอนในจริตปริศนา

ชั้นเชิงกลอนวิจิตรตระการตา                              ระเรื่อยมาฝึกฝนตัวคนเดียว

เพียงสิ้นสรวงร่วงหล่นพ้นสมัย                             จะหาไหนองอาจฉลาดเฉลียว

เจอะสุกดิบวิปลาสฉกาจเกรียว                            น่าหวาดเสียวทะลึ่งสะพรึงกลัว

พ่อคารมคมคายเยื้องย้ายยัก                               ไม่รู้จักเจียมหน้ากะลาหัว

จากล้อเล่นลามเรื่องเริ่มเปลืองตัว                        ดั่งเกลือกกลั้วพระเพลิงเริงระบำ

หลากคำกลอนย้อนเยื้องอยู่เบื้องหน้า                   ใคร่เอื้อมคว้าคอหอยค่อยขยำ

นั่นหละดู่ดู๊ดู๋ดูมันทำ                                            เถียงทุกคำเหลือร้ายให้ปรารมภ์

                                                                       อักษรา - S.Ark

                                                      ***/**/***

            ทั้งคนเขียนและคนอ่านเราต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันเนอะ  ตามธรรมเนียมก็อยากขอกำลังใจ  ขอให้นักอ่านทั้งหลายโหวต  แชร์  คอมเม้น  เพิ่มเฟเวอริท  แต่ขอกันเฉย ๆ ก็ดาด ๆ ธรรมดาเกินไป  ไม่แนว  ไม่เข้ากับนิยาย  จึงขอลงท้ายด้วยกลอน  หวังว่าจะได้เจอกันบ่อย ๆ ครับ

      เรื่องลี้ลับเหลือหลายในโลกนี้             บรรดามีควรเห็นเป็นแก่นสาร

คือคิดเห็นเช่นไรในผลงาน                       ด้วยไร้ญาณหยั่งใจใครร้อยพัน

ย่อมยินดีปรีดาถ้าโหวตให้                       กำลังใจดังสำเนียงเสียงสวรรค์

คำติชมตามจริงทุกสิ่งอัน                         คือยอดฝันมุ่งหวังตั้งตารอ

หากตราตรึงพึงใจใคร่รู้เห็น                      บันทึกเป็นเฟเวอริทสักนิดหนอ

เหนือกว่าคำสรรเสริญและเยินยอ             คือส่งต่อไม่กั๊กน่ารักเอย