คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : HH วายร้าย 1
ณ สนามบินอินชอน ประเทศเกาหลีใต้ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางของชายหนุ่มที่มีหน้าตาและรูปร่างสมบูรณ์แบบ “ครืด” “ครืด” “ครืด” “ครืด”
"ถึงแล้วครับแม่กำลังจะกลับบ้านแล้วครับ ...."
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของร่างสูงก็ต้องหล่นลงพร้อมกลับร่างกายที่ลงไปนอนอยู่กับพื้น ยังไม่ทันได้พูดอะไร
เจ้าของร่างบางที่มีหน้าตาสวยกว่าผู้หญิง ดวงตาที่กลมโตเป็นประกาย ริมฝีปากที่ น่าบดขยี่ (นี่เซฮุนไม่ได้หื่นนะเจอแวบเดียวก็…) ที่เป็นคนชนเขาให้ล้มลงไปอยู่บนพื้น
ก็พูดขึ้นอย่างน่าโมโห
"นี่นายมายืนเกะกะอะไรตรงนี้นี่ทางเดินถ้าจะคุยโทรศัพท์เชิญทางอื่นครับ นี่ทางเดิน"
เมื่อประโยคนั้นหลุดออกมาจากปากของร่างบางมันทำให้ร่างสูงลืมความงามที่ได้เห็นเมื่อครั้งแรกจนหมด
ร่างสูงลุกขึ้นจากพื้น พร้อมเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงอย่างมายัยดี พร้อมพูดออกมาด้วยอารมณ์โมโห
"นี่ชนคนอื่นจนเค้าล้มแล้วยังไม่ขอโทษอีกนี่นาย นาย นี่มันน่านักนะ"
"ร่างบางตอบออกไปอย่างทันควัน น่าอะไรหะ น่าอะไร ก็น่าจะ..."
ร่างสูงไม่รอช้ากระชากข้อมือร่างบางอย่างแรง จนทำให้ร่างของลู่หานเซไปปะทะกับอกแกร่งของร่างสูงเสียแล้ว โอเซฮุนไม่รอช้าใช้ริมฝีปากของตนเองทาบลงบนกลีบปากเล็กของลู่หาน
ซึ่งร่างบางยังไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้โอเซฮุนสามารถแทรกเรียวล้นเข้ามาชกชิงน้ำหวานจากปากเล็กได้อย่างง่าย แต่นั้นก็เป็นเวลาแค่สั้นๆ
เมื่อร่างบางรู้สึกตัวอีกที่ว่ากำลังถูกขโมยจูบแรก ก็ยกเข่าขึ้นโดนลูกน้อยของโอเซฮุนอย่างจัง ทำให้ร่างสูงต้องผละตัวออกไปเพราะความจุกที่แล่นเข้ามาหาร่างบางไม่รอช้าพูดออกไปอย่างเร็ว
"นายกล้าดียังไงมาจูบฉันหะ"
"ก็เธอเป็นคนเชิญชวนฉันเองนิช่วยไม่ได้ หรือไม่จริง"
"นายนี่มัน ไอ้โรคจิตจอมหื่นกาม"
ร่างบางพยายามใช้มือของตัวเองเช็ดริมฝีปากที่ตอนนี้แดงระเรื่อ
พลางคิดในใจ นี่มันจูบแรกของเขานะที่จะเก็บไว้ให้คนที่เขารักแต่ก็มีไอ้โรคจิตจอมหื่นกามพรากไปจนได้ พร้อมเก็บสัมภาระของเขาอย่างหงุดหงิด
ก่อนเดินออกมาร่างบางได้ทิ้งประโยคหนึ่งที่ทำให้ร่างสูงถึงกับอึ้ง
"ชาตินี้ขออย่าให้เราได้พบเจอกันอีกเลยไอ้มนุษย์โรคจิตจอมหื่นกาม"
นั้นทำให้โอเซฮุนถึงกับต้องเลียริมฝีปากของตัวเองเบาๆ นี่เขาเป็นอะไรเนี่ยทำไมรู้สึกว่าสัมผัสที่ได้รับจากร่างบางมันเป็นอะไรที่อยากลิ้มลองอีก ทั้งที่ก็ผ่านคนมาไม่น้อยแต่ทำไมครั้งนี้มันช่างหอมหวานนัก
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยคุณหนูวายร้าย"
" เออ นี่เค้าลืมไปเลยว่าแม่ให้รีบกลับบ้านมัวแต่ทะเลาะกับคน คนนั้นจนทำให้เขาลืมไปเลย" ร่างสูงสบถเบาๆ ออกมาว่า "เราได้เจอกันอีกแน่ ยัยคุณหนูวายร้าย"
ฝ่ายลู่หานที่กลับมาถึงบ้านได้ไม่นานก็โวยวายเสียงดังทำเอาคนใช้ในบ้านถึงกับงงเลยที่เดียว
"นี่เขาอุส่าห์ ไปช็อปปิ๊งที่ฝรั่งเศสมากำลังมีความสุขแต่ทำไมต้องมาเจออีมนุษย์โรคจิตจอมหื่นกามคนนั้นด้วยนะ เสียอารมณ์เว้ย"
ร่างบางสบถเบาๆ เมื่อร่างบางให้คนใช้เอาของขึ้นไปเก็บของที่ห้องของตัวเองเรียบร้อยเขาก็ เดินขึ้นไปเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำและพักผ่อนเพราะวันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวัน เพราะว่าตอนเย็นคุณแม่จะพาไปทานข้าวที่บ้านเพื่อนสนิทท่านอีก
"ลู่หานอยากตายคุณแม่นะคุณแม่เขาพึ่งกลับมาจากฝรั่งเศสแทนที่จะได้พักโทรมาตั้งแต่เครื่องลงว่าไม่ไปไม่ได้เพื่อนแม่คนนี้สำคัญมากๆๆๆ นี่ก็ไม่อยากไปนะแต่ทำไงได้คนรักแม่อะนะ"
โอเซฮุนที่พึ่งกลับมาถึงบ้าน รีบเข้าไปหอมแก้มแม่ของเขาจน คนใช้ที่อยู่มองอยู่แอบขำกัน
"เซฮุนนี่ลูกโตแล้วนะทำอะไรอายคนอื่นเค้าบางสิลูก"
"แม่ครับจะอายทำไมผมรักแม่ก็ต้องแสดงออกสิครับ เรารักกันนิครับแม่"
"นี่ตาฮุนแม่ก็เป็นห่วงเราทำไมพึ่งถึงหะตอนแม่คุณกับแกอยู่ดีๆสายมันก็ตัดไปนะ แม่โทรไปอีกตังหลายครั้งก็ไม่รับ"
"เออพอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับ แล้วนี่แกเป็นอะไรไหม เออผมไม่เป็นอะไรครับก็แค่..."
"เออนี่ถ้าแก่ไม่เป็นไรแล้วก็ดีไป กลับมาเหนื่อยๆ ขึ้นไปพักก่อนไปเดี๋ยวเย็นนี้แม่มีแขกคน “สำคัญ”
มาทานข้าวที่บ้านเรานะ"
" ครับแม่ผมรักแม่มากๆเลย จุ๊บที่ก่อน"
"นี่ตาฮุนทำตัวเป็นเด็กสามขวบไปได้เก็บคำพูดแกไปไว้ใช้กับ "เมียแกในอนาคต"ในไม่ช้าดีกว่าไม"
คุณนายโอพูดขึ้นเบาๆ
"อะไรนะครับแม่"
"เออเปล่าไม่มีไร แกไปพักผ่อนก่อนไปแล้วอย่าลืมนัดเย็นนี้ละ"
"ครับแม่"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไรท์ มาอัพละนะคอมเม้นต์ด้วยดีไม่มีไงคอมเม้นต์ได้นะ ไรท์ต้องการกำลังใจ 
ไรท์ได้ทำการแก้ไขอย่างเสร็จสิ้นแล้ว อาจจะดีไม่เท่าเรื่องอื่นแต่ขอบอกเรื่องนี้แซ่บ
ความคิดเห็น