ยัยจอมเป๋อกะนายปีศาจจอมกวน

ลำดับตอนที่ #3 : 3

3

ระหว่างทางที่นั่งอยู่ในระยูโลสายหนึ่งที่ไม่สามารถระบุได้ (แบบว่าระบุแล้วไม่เคยได้ฆ่าโฆษณาอ่ะ -_-)

"แกแน่ใจนะว่าแม่แกจะให้เลี้ยง"

"อืม......สบายมาก แม่ฉันนะออกจะรักพวกไอ้ตัวเล็กแบบนี้ แต่พ่อฉันนี่จิไม่แน่ แต่ไม่เป็นไรใช้ลูกอ้อนนิสนึงก็สำเร็จ แล้วยิ่งไอ้แกไปพูดด้วยนะ"

แหม จะไม่ตามใจลูกสาวคนเดียวอย่างฉันก็ให้มันรู้กันไป

"ไอ้โซดา กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด"

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด"

โครม!!!!!!

ทุกอย่างมันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

"อะ....โอ๊ย....." ฉันสงเสียงร้องออกมาอย่างคนไร้เลี้ยวแรง

ฮือTT_TT ทำไมมันปวดไปทั้งตัวแบบนี้

ฉันฝืนสายตามองไปรอบๆ ทำไมฉันถึงมานั่งอยู่ตรงหน้าต่างล่ะ แล้วทำไมรถมันถึงได้เอียงแบบ ทำไมทุกคนถึงได้เอาแต่หลับตาล่ะ

"อ๊ะ" ฉันสงเสียงออกมาอย่างเจ็บปวด

ฉันมองที่แขนตัวเองก็เห็นว่ามันมีแต่เลือดแล้วก็เศษกระจก

นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น

ฉันหันไปมองไอ้ข้าวโพด มันกำลังนอนจมกองเลือดอยู่

"มะ...ไม่....นะ" ฉันพูดคำนั้นออกมาอย่างยากลำบาก ใจก็อยากจะเข้าไปดูไอ้ข้าวโพดที่มันนอนอยู่ห่างจากฉันไม่ถึง ฟุต แต่ตอนนี้มันช่างไร้เลี้ยวแรง

อ๊ะ ไอ้จ้าวหมา

ฉันพยายามมองหาตะกร้าหวายที่พรางตัวจ้าวหมาให้ขึ้นมาบนรถได้

นั้นไง ฉันเอื้อมไปสุดมือแล้วลากตะกร้าหวายให้มาใกล้ตัว

ฉันค่อยๆ เปิดปากออกก็เห็นเป็นจ้าวหมานอนหลับตาอยู่ คนสีเท่าของมันยังคงดูบริสุทธิ์

ฉันค่อยๆ เอามือไปลูบตามลำตัวของมันอย่างเบาๆ ใช่ขนของมันนิ่มอย่างที่ไอ้ข้าวโพดบอก

ฮืออออออออออ นี่มันเกิดอะไรกันขึ้น

ภาพใสโฟกัสของฉันเริ่มพร่ามัว ตอนนี้ฉันแถบจะไม่มีแรงแม้แต่จะมองดูเหตุการณ์รอบตัว

อย่าบอกนะว่าเรื่องนี้มีความยาวแค่ 7 หน้า -_- (ดูมันยังมีอารมณ์มาเล่น)

ก่อนที่สะติของฉันมันจะดับลง

"ฉันจะชวยเธอเอง แต่เธอต้องยอมแรกสิ่งสำคัญของเธอให้กับฉันนะ"

ใช่ ฉันได้ยินแบบนั้น

"ดะ...ได้ อยากได้อะไรก็ตามใจ แต่ชวยเพื่อนๆ ฉันด้วย"

ใช่ ทั้งไอ้ข้าวโพด ฉัน แล้วก็ไอ้เปี๊ยกนี่.......

.........................................................

จิ๊บ จิ๊บ จิ๊บ เสียงนกร้องเพลงยามเช้าทำให้ฉันต้องฝืนยกเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้น ฉันมองไปรอบๆอย่างงงๆ

อ่าวห้องของฉันนี่หนา

ฉันลุกขึ้นมาจากเตียงราวกับติดสปริง

ฉันเริ่มก้มลงสำรวจตัวเอง ฉันยกแขนข้างหนึ่งของฉันขึ้นมาดู อ๊ะ ไม่มีเลือด ฉันมองไปรอบห้อง แล้วไอ้ข้าวโพดกับจ้าวหมาล่ะ

ใช่ โทรศัพท์

ว่าแต่โทรศัพท์ฉันอยู่ไหนเนี่ย แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไง แล้วตกลงอันไหนมันฝันอันไหนมันจริง

โอ๊ยยยยย ปวดหัว

"ฉันควรทำไงดี" ฉันตะโกนออกมาอย่างมึนงง สองมือก็เอามากุมขมับ

"สิ่งแรกที่เธอควรทำ คือทักทายฉันผู้มีพระคุณถึงจะถูก" -_-

ฉะ...ฉันว่า ฉัน...ฉันได้ยินเสียงขะ...ของผู้ชายมาจากด้านหลังฉันนะ

ฉันรีบหันไปมองทางต้นเสียง

แต่...ฉันกลับไม่เห็นใครเลย >_<!!!

อ๊ะ! ระ...ระ...หรือว่า....ผี!!!! ฮือออออออ ผี!!!!!

"กรี๊ด!!!" แล้วฉันก็กรี๊ดออกมาสุดเสียงด้วยความกลัวผี!!! "กะอุ๊บ.." มีมือมาปิดปากฉันจากด้านหลัง

ไม่น้า.....หนูไม่ได้ตั้งใจจะมารบกวนน้า....ฮื้อ....หนูแค่ย้ายมาใหม่ ฮืออออ เอ้ย!! ไม่ใช่ หนูอยู่มานานแล้วนะถ้าแบบว่า มาใหม่ก็ไม่ต้องมาทักทายกันก็ได้นะ ฮืออออออออออออออออออออ

อย่าาาาามาอำหนูนะ ฮืออออออออออออออTT_TT

และฉันก็ขุดแรงที่ฉันสะสมมา 16 ปี ต่อสู้ออกไปเต็มที่ ฮือออออ พุธโธ ธัมโม ฮืออออออ

"โอ๊ย...ยัยบ้า มองอะไรฮะ!!! เธอหลงทิศหรือไง แล้วจะกรี๊ดหาอะไร"

ฉันหายใจหอบเพราะความเหนื่อยและเริ่มหยุดดิ้น แล้วก็เริ่มหันเข้าหาพระธรรม

~/I\~ ไปที่ชอบที่ชอบเถอะคะ อยากได้อะไรเดี๋ยวจะทำบุญไปให้

"โอ๊ย..หันมามองทางฉันนี่" ฉันโดนจับหักคอหันไปอีกทางอย่างรวดเร็ว

สายตาของฉันไปจับจ้องกับสายตาคู่หนึ่ง สายตาคู่นั้นเป็นสีทองและเพียงแค่จ้องก็เหมือนถูกดูดเข้าไป และนี่เองคือจุดเริ่มต้นความรักอันหวานซึ้งของฉัน ฉันก็อยากจะบอกแบบนั้นเหมือนกันนะถ้าไอ้ดวงตานี่ไม่ใช่ของไอ้คนที่มันกำลังยืนเปลือยใส่แค่สร้อยคอเส้นเดียวแล้วที่สำคัญมันกำลังจับ...จับ!! จ๊าบบบบหน้าอกฉันอยู่

"กรี๊ดดดดดดอุ๊บ....."

"เธอเป็นจิตอ่อนหรอ เดี๋ยวกรี๊ดเดี๋ยวกรี๊ด"

อ๊ายยยยยยยย อายยยยบ้าาาาา อายยยยยโรคจิต อ๊ายยยยยยยยย อุจาดตา

ฉันเอามือปัดมือนายบ้านั้นออก

"อ๊ะ อืม..." ไอ้บ้าหน้าหลอมันมองมือตัวเองอย่างพิจารณา

ฉันเองก็มองนายนั้นอย่างพิจารณา แต่อยากบอกว่าฉันมองแต่ข้างบนนะ นายนั้นหุ่นดีเป็นบ้าเลย แต่ไอ้สร้อยที่นายนั้นใส่อยู่นี่สิ

อืม.....มันเป็นสร้อยยังไงน่ะเหรอ ก็เป็นสร้อยเงินเส้นยาวแล้วก็มีหินสีฟ้าสวยๆเจียรนัยน์เป็นรูปดาวสี่แฉก

"ใช่เล่นนะเรา แต่อย่าลืมสัญญานะโซดา" ^^

เสียงของนายนั้นดังขึ้นขัดความคิดของฉัน

นายแล้วมันก็ทิ้งรอยยิ้มทะเล้นๆ เอาไว้ก่อนที่จะหายไป

หะ....หาย....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

"กรี๊ดดดดดดดดด" ฉันสริปตัวขึ้นจากเตียงแล้วมองไปรอบห้องอย่างร้องรน

อ่าวฝันไป

ปั้ง!!! ปั้ง!!!! ปั้ง!!!! เสียงทุบประตูรัวสนั่น

ฉันหันไปมองประตูอย่างตกใจ

ปั้ง!!! ปั้ง!!!! ปั้ง!!!!!

"เปิดนะยัยโซดา" เสียงของแม่ฉันดังรอดเข้ามาในอาณาเขตของฉัน

ฉันเอามือขึ้นมาลูบแก้มไปมาเพื่อให้ตัวเองตื่นจากอาการงัวเงีย

แล้วก็รีบกระโดดลงจากเตียงไปที่ประตู

"จ๋าาาาา" ^^ ฉันลากเสียงยาวพลางเปิดประตูออกมาหาแม่ของตัวเอง

"ยัยโซดา แกจะร้องกรี๊ด กรี๊ดทำไมฮ๊ะ แกรู้มั้ยว่าเมื่อคืนแม่กับพ่อแกกว่าจะได้นอนมันกี่โมงกี่ยามกัน แล้วรู้มั้ยอ๊ะว่าตนเหตุมันเพราะใคร เพราะแกไง กลับมานอนตั้งแต่พ่อกับแม่ยังไม่กลับบ้านก็ไม่บอก ปลอยให้พ่อกับแม่เป็นห่วงนั่งรอตั้งแต่ห้าโมงเย็นยัน 5ทุ้ม ถ้าพ่อแกไม่เอ๊ะใจเดินมาดูที่ห้อง ดีไม่ดีป่านนี้ฉันอาจจะยังไม่ได้นอนก็ได้นะ!!!!"

เฮอๆ d~ ~b วิงๆ

พอฉันเปิดประตูไปปุ๊บ แม่ก็เล่นสวนยาวแต่เช้าเลย -_-

ฉันหันเข้ามามองในห้องตัวเองอีกครั้งแล้วก็เริ่มสำรวจภายในห้องแล้วหันไปเผชิญหน้ากับแม่ฉันต่อ

"แล้วทำไมวันนี้แกไม่ไปเรียนอ๊ะ ถ้าแกเรียนไม่รู้เรื่องแม่ไม่รู้ด้วยนะ จ่ายเงินไปตั้งเยอะแต่ไม่ยอมไปเรียน แล้วนี่แกเพิ่งจะตื่นหรอไง นี่มันกี่โมงกี่ยามกับแล้วแกจะนอนกินเมื่องไทยเข้าไปทั้ง 77 จังหวัดเลยหรอ"

แม่ฉันพูดพลางเอามือมาอังที่หน้าฝากฉันแรงๆ

"ตัวแกลุมๆ นะ ไปนอนซะไป๊ แม่ก็จะไปนอน"

พอแม่สวดจบแล้วแม่ก็เดินหนีไป

ฉันเดินไปนั่งที่เตียงอย่างมึนๆ มึนกับบทสวดของแม่ -_-"

ว่าแต่เมื่อวานฉันกลับมาตอนไหนอ่ะ

บ็อก บ็อก บ็อก

หือ......เหมือนเมื่อกี้ฉันจะได้ยินเสียงหมาอ่ะ -_-

บ็อก บ็อก บ็อก

อีกแล้ว หรือว่าห้องฉันมันจะมี.......

(- - ) ( - -) (_ _) ฉันเริ่มมองสำรวจภายในห้อง

อ๊ะ หมา ห้องฉันมีหมาตัวเท่าแมวสีเท่าอมเงินขนยาวไม่ระบุพันธ์ ระเอียดอย่างนี้ฉันต้องมั้ยว่าฉันเห็นอะไรอยู่ในห้องฉัน

"จ้าวหมา" ^^

ฉันพูดออกมาอย่างดีใจแล้วก็อุ้มเจ้าเปี๊ยกขึ้นมากอด

อ๊าาาา ขนนุ่มดีแฮะ

ฉันมองไปที่หน้าตาอันบ๊องแบ๊วของจ้าวหมา เอาวะ ยังไงก็เอามาแล้วก็ต้องรักมันแหละ ถึงไม่เท่ ไม่แมนแต่ก็น่ารักล่ะวะ

กรี๊ดดดดดด อ๊ายยยยยอย่าเลีย

กรี๊ดดดดดด มันเลียหน้าฉันใหญ่เลย

ฉันรีบดันตัวมันออก

อ๊ะ ไอ้ตัวนี้มีปลอกคอด้วย ฉันเอาปลอกคอของไอ้เปี๊ยกมาดู

อ๊ะ!!!!

OoO ฉันจ้องมองไปที่ปลอกคอ

ทะทำไมมันเหมือนสร้อยที่ไอ้หน้าหล่อคนในฝันฉันเลยอ่ะ