ยัยจอมเป๋อกะนายปีศาจจอมกวน

ลำดับตอนที่ #10 : 10

10

“ก็กลับกับฉันไงเจ้านาย”

หือ...ฉันได้ยินเสียงของผู้ชายที่ค่อยข้างจะคุ้นหู แต่ฉันไม่รู้ว่ามันดังมาจากทางไหนอ่ะ

(- -  ) (  - -) (- -  ) (  - -) ฉันหันซ้ายหันขวามองหาต้นเสียง

“ฉันยืนอยู่ข้างต้นไม้ข้องหลังเธอเนี่ย”

งะ!!! ต้นไม้หรอ

ฉันรีบหันไปมองก็เห็นเป็นผู้ชายผมสีเท่าอมเงินนัยน์ตาสีทองใส่เสือแขนยาวสีขาวกับกางเกงสีฟ้า

“อ๊ายยยย ปีศาจปากมอม” ฉันเรียกชื่อนายนั้นออกมาด้วยความตกใจปนดีใจ

“เรียกอย่างนี้เธออย่างตายใช่มั้ย”

ฮุฮุ

“ดีจังที่นายมา” ^^ฉันพูดกับนายนั้นอย่างดีใจ

เย้ ในที่สุดฉันก็ได้กลับบ้าน

“ทำเป็นพูดดี ทีเมื่อวานเธอยังอยากให้ฉันออกจากบ้านแถบเป็นแถบตายเลยนะ”

“ก็นายมาแย้งจูบแรกของฉันไปนี่”

อึ้ย!!! ยิ่งคิดยิ่งแค้น

“ไหนเธอบอกว่าแค่หมาเลียปากไง”

หน็อย!!!!!

“ว่าไงจะกลับบ้านมั้ยครับเจ้านาย” 

นายนั้นพูดพลางโน้มตัวให้

ชิ!!!!

“ว่าแต่ทำไมนายถึงรู้ล่ะว่าฉันอยู่ที่นี่”

“จำไว้นะไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันก็จะหาเธอเจอ” นายนั้นหันมาพูดกับฉันด้วยใบหน้าที่จริงจัง “ก็กลิ่นความเป๋อของเธอนะมันแรงจะตายไป” นายนั่นพูดพลางเอามือมาปิดจมูก

อ๊ายยยยยยยยยย นี่ไม่เห็นว่าเป็นผู้มีพระคุณนะ

“ว่าแต่เธอจะกลับยังไง ฉันให้เธอเลือกระหว่างเทเลพอตกับบิน”

“นายเป็นหมาไม่ใช่หรอ ทำไมนายบินได้ล่ะ”

“เพราะฉันเก่ง”

ไอ้ปีศาจหลงตัวเอง -_-“

“ว่าไง จะกลับทางไหน”

เออ.......

“แต่ฉันว่าอย่างเธอแค่เทเลพอตก็พอมั้ง”

“ฉันจะบิน!!!” ฉันตอบออกไปอย่างมาดมั่น

^^ แล้วฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจ

-_-!!!! เวรแล้วไง

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!! >_<!!!

ก็จะไม่ให้ฉันกรี๊ดได้ไงอ่ะ ก็อยู่ดีดีฉันก็รู้สึกถึงแรงกระชากพอฉันลืมตาขึ้น ฉันก็รอยอยู่บนฟ้าอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่น มีกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเจ้าของอ้อมแขนที่แข็งแรง แต่นั้นไม่ใช่เหตุผลที่ฉันกรี๊ด ก็ไอ้เหตุผลบ้าๆ นั้นจะมีใครบ้าที่ไหนจะกรี๊ดบ้านแตกได้ขนาดนี้ ไอ้ที่ฉันกรี๊ดน่ะก็เพราะฉันกำลังบินด้วยความเร็วสูง มันสูงทั้งความเร็วและระดับเลยแหละ

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!”

“ยัยบ้า!! เธอจะกรี๊ดหาอะไรฮะ”

กรี๊ดหาหนุมานมั้ง เอ๊ะหรือหาพระรามดีล่ะ อ๊ะไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องนี้นะ

“ช้ากว่านี้จะได้มั้ย ฉันกลัวตก”

“ถ้าเธอกลัวตก ก็อยู่ให้มันเฉยๆ แล้วก็เลิกรัดฉันซะที มันอึดอัด”

“นายว่าอะไรนะ นายปากมอม”

“ฉันบอกให้เธอเลิกรัดฉันซะที ยัยหูตึง”

ฉันไม่ได้หูตึงนะยะ แต่ฉันรับรู้จากการฟังยะ ไม่ได้อ่านใจได้อย่างนายนี่ ไหนจะเสียงลมที่พัดซะหน้าฉันชา แล้วนี่ยังไอ้เสียงปีกนายที่ดัง ผับ ผับ นี่อีกละ ฉันจะไปแบ่งประสาทรับรู้ได้ไงล่ะ

ว่าแต่ทำไมนายนี่ถึงได้มีปีกนะ ยิ่งคิดยิ่งงง ตกลงนายนี่เป็นอะไรกันแน่อ่ะ

“นี่...ยัยเป๋อ ลืมตาสิ”

ลืมตา เอ๊ะหรือว่านายปากมอมจะไม่พอใจที่ฉันนินทาก็เลยกะจะปล่อยให้ฉันตกลงไป ก็เลยอยากให้เห็นภาพสุดท้าย ไม่น้า.........................

“ยัยบ้า เลิกจินตนาการแล้วก็ลืมตาได้แล้ว”

“แล้วนายจะให้ฉันลืมตาทำไมอ่ะ ฉันกลัว”

“เธอกลัวความสูงหรือไง”

(-_- ) ( -_-) (-_- ) ( -_-) ฉันไม่ได้ตอบ ได้แต่สั่นหัวรัวไปมา

“แล้วเธอจะหลับตาหาอะไร”

“ฉันกลัวตกอ่ะ” T_T

“แล้วเธอคิดว่าเธอหลับตาแล้วมันจะทำให้เธอบินได้เหรอ”

(...-_-)

“เธอคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอตกหรือไง”

“.....”

“ไม่ไว้ใจฉันเหรอ”

“ใช่”

“งั้นฉันปล่อยให้ตกดีมั้ย”

“ไม่น้าาาาาไว้ใจแล้วจ๊าาาาา”

“งั้นก็ลืมตาซะ แล้วเธอจะรู้สึกขอบคุณฉัน

ลืมเหรอ.............ลืมก็ลืม

0_0 “อ๊ะ! สวยจัง”

ว้าว  *o*  ก็จะไม่ให้ฉันร้องออกมาได้ไงอ่ะ ก็ภาพที่ฉันเห็นอะไรเป็นภาพที่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นเลยซักครั้ง ภาพมันเป็นยังไงอ่ะเหรอไม่บอกหรอก

อ๊ะ!! อย่าเพิ่งทำหน้ากันอย่างนั้นสิ บอกก็ได้ ภาพที่ฉันเห็นอ่ะนะ เป็นหลังคาบ้านหลายสีที่สะท้อนกับแสงของดวงอาทิตย์สีส้มกลมโตที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าไป วาว!!!!ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากรุงเทพมันจะมีบรรยากาศแบบนี้ซ้อนอยู่ด้วย นี่ถ้าคนข้างข้างฉันไม่ใช่นายปากมอมนะ จะเป็นฉากที่โรแมนติกมากๆ เลย

ฉันคอยๆ ชำเลืองขึ้นไปมองหน้านายปากมอม

อ๊ะ!!! ฉันกลับคำทันมั้ย  ก็นายนี่หล่อชะมัดเลย ยิ่งเวลากลายร่างเป็นปีศาจเต็มตัวเนี่ยเท้เท่  ทั้งผมสีเท่าอมเงินที่ยาวเลยบ่า ดวงตาสีทองเป็นประกาย ปีกสีเงินที่ดูเลือนราง แต่ไอ้หูแหลมๆ เนี่ยมันทำให้นายเนี่ยดูเจ้าเล่ห์ยังไงไม่รู้แฮะ แต่ยังไงก็หล่ออะน่ะ แต่รู้แล้วเหยียบไว้นะเดี๋ยวนายนี่จะเหลิง    

“นี่ยัยเป๋อ ฉันให้เธอลืมตามาดูพระอาทิตย์ตกนะ ไม่ได้ให้มาจองหน้าฉัน”

ฉันขอกลับคำอีกรอบได้ปะ -_-!!

“ฉันจะไปแล้วนะยัยเป๋อ เกาะดีดีละแต่อย่ากลายร่างเป็นงูอีกจะได้มั้ย” -_-

“งั้นนายก็บินให้มันช้าๆ หน่อยจะได้มั้ย” ^^

“ทำไม เธอกลัวเหรอ” -_-

“อื้อ” (-_-) (_ _) (-_-) (_ _)

^_^

ไอ้รอยยิ้มเมื่อกี้มันอะไรอ่ะ -_- ฉันเริ่มสังหรณ์ไม่ดีแล้วดิ

“กรี๊ด!!!!!” >_<!!!!!

ฉันว่าแล้วไงล่ะ ว่าฉันไว้ใจนายปากมอมได้ไม่เกินนาทีจริงๆ ด้วย แง้งงงงงงงงงงง

ฉันกำลังเดินทางด้วยความเร็วสูงเจ้าค้าาาาา แง้............................

ฮื้อออออออออออออ กลัวตกอะ ไม่น้าาาาาาา

ฉันก็เลยกลายร่างเป็นงูอีกรอบ ว่าแต่ฉันไปรับทำไมเนี่ย!!!

“ฮึฮึ”

ฉันว่าฉันได้ยินเสียงหัวเราะเยาะนะ เอาไว้ถึงทีฉันบางเถอะนายปากมอม

“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!

หลังจากที่ฉันเดินทางมหาโหดเมื่อคืน พอถึงเตียงปุ๊บฉันก็หลับไปเลย รู้สึกว่าน้ำฉันก็ไม่ได้อาบ สวนแซฟไฟร์นะเหรอ ก็กลายร่างเป็นลูกหมาน้อยที่น่ารักแล้วก็ไปน้องในตระกร้าเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ฉันก็ตกที่นั่งลำบากอีกแล้วล่ะ นั่นก็คือ เมื่อวานฉันเข้ามาทางหน้าต่างแล้วฉันก็หลับเลย แล้วเป็นไงน่ะเหรอเพื่อนๆคิดว่าจะเป็นไงล่ะคะ ถ้าพ่อแม่เพื่อนๆ เดินเข้าบ้านมาแล้วไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกเลย แล้วอยู่ดีดีก็โผล่พรวดออกมาจากห้องนอนเนี่ยนะ

“โซดา!”

กรี๊ดนั้นเสียงแม่ฉันเองล่ะ นี่ฉันว่าฉันย่องลงมาเบาสุดแล้วนะเนี่ย

“ทำไมแม่ปลุกตั้งนานก็ไม่ยอมตื่น”

เอ๊ะ!! ไม่ได้จะว่าฉันเรื่องเมื่อวารหรอกหรอ

“แล้วเมื่อวานกลับมาก็นอนอีกแล้วนะ ไปอดหลับอดน้องมาจากไหน”

อ๊ะ! นี่แม่คิดว่าฉันเป็นแบบวันก่อนใช่มั้ยเนี่ย

“งั้นหนูไปเรียนก่อนนะ” ^^

“แล้วไม่กินข้าวเช้าเหรอ” แม่ฉันหันมาพูดมืออีกข้างก็ใส่รองเท้า

“ไม่อ่ะแม่ เดี๋ยวไปสาย”

 “เดี๋ยวโรคกระเพาะก็ถามหาหรอก” แม่ฉันพูดพลางขึ้นไปนั่งบนรถพร้อมพ่อ

^^ ฮิฮิ ช่างเป็นเช้าที่โชคดีอะไรอย่างนี้

“วันนี้เราไปโรงเรียนเองนะ พ่อมีประชุมเช้า” พอพ่อฉันพูดจบก็ขับรถออกไปเลย

อ๊ายยยยยยยยยย ไม่น้าาาาาา

-_-^ ฉันกลับคำทันมั้ยเนี่ยทำไมฉันถึงได้ซวยอย่างนี้

 ก็ทั้งที่ฉันสู้อุตสาหะตื่นตั้งแต่ 7 โมงแล้วนะ ฉันควรจะถึงโรงเรียนตั้งแต่ 7 โมงครึ่งแล้วล่ะ แต่เนี่ยมันจะแปดโมงอยู่แล้วฉันยังไม่กล้าก้าวขึ้นรถเมล์เลยอ่ะ

ฮืออออออออออออออออออออออออ

ถ้าฉันไปไม่ทันรถจะทำไงดีอ่ะ ทะเลจ๊าาาาาาาา อย่างเพิ่งหนีโซดาปายยยยยยยย