ยัยจอมเป๋อกะนายปีศาจจอมกวน

ลำดับตอนที่ #9 : 9

9

“ไอ้ข้าวโพด แกเอาเบอร์ของป้าข้างบ้านแกมาเลยนะ ฉันจะเอาไอ้ปีศาจปากมอมไปคืน”

พอฉันเจอหน้าไอ้ข้าวโพดปั๊บฉันก็สาดคำพูดให้มันทันที

“อะ อะไรอ่ะ”

ไอ้ข้าวโพดที่นั่งกินผัดมาม่าอยู่หันมาถามงงงง ทั้งที่ปากยังคาบเส้นมาม่าอยู่

“ก็ไอ้หมาที่ป้าข้างบ้านแกให้มาไงป้าแกย้ายไปหรือยัง”

“ย้ายไปแล้ว” ไอ้ข้าวโพดกลืนผัดมาม่าลงคอก่อนที่จะพูด

“อ๊ายยยยย แล้วแกมีเบอร์บ้าแกมั้ย”

(- -  ) (  - -) (- -  ) (  - -)

“อ๊ายยยยย แกเป็นเพื่อนบ้านกันได้ไงอ่ะ โอ๊ยยยยยยยยย นี่ไอ้ข้าวโพด แกเอาไอ้ปีศาจปากมอมไปเลี้ยงมั้ย”

“แกจะบ้าหรอ ฉันได้โดนแม่แกหักคออ่ะดิ” ไอ้ข้าวโพดหันมาด่าฉันก่อนที่จะหันไปยกแก้วน้ำขึ้นมาซด แล้วหันมาพูดต่อ

“แล้วทำไมเมื่อวานแกไม่มาเรียนวะ รู้มั้ยว่าเมื่อวานมีเด็กใหม่มาเพิ่งมาด้วยนะ โคตรเท่เลย”

“มาเข้าตอน ม.5 แล้ววันแรกก็ไม่มา ระวังจะเป็นเด็กมีปัญหานะแก”

“ทำไม ประมาณว่าไปมีเรื่องกับนักเลงโรงเรียนเก่ามาเพราะความเข้าใจผิด แต่จริงแล้วเป็นคนดีแต่ภายนอกตรงข้าม แล้วจากนั้นก็จะมารักกับเด็กจอมเอ๋อประจำห้องนะหรอ”

มันหันมาพูดกับฉันเป็นฉากๆ

“แกจะบ้าหรอ ฉันกำลังจริงจังนะ”

“อ๊ะ นี่ฉันอุตสาห์เป็นคนที่มีจิตนาการอย่างแกแล้วนะ”

อ๊ะ  นี่มันกำลังหลอกด่าฉันอยู่ใช่มั้ย

“แล้วทำไม เมื่อวานฉันไม่มาฉันพาดเรื่องสำคัญอะไรหรอ หรือว่าแฟนแกไปเป็นชู้กับน้องชายแก”

“ไอ้โซดา เดี๋ยวฉันก็จับแกชงกับน้ำแดงเลยนิ”

อ๊ะ นี่แกรู้ใช่มั้ยว่าฉันเกลียดน้ำแดงแกเลยเอามาพูด คือแบบว่าฉันว่าน้ำแดงรสชาติมันเหมือนยาน้ำที่แม่ฉันจับกรอดปากตอนเด็กเลยอ่ะ แหวะ

“แล้วไอ้เด็กใหม่ชื่อไรอ่ะ”

“ไม่รู้อ่ะแก เมื่อวานเข้าเอาแต่คุยกับพวกผู้ชายด้วยกัน แต่น่ารักมากเลยนะแก ยิ้มง่ายสุดๆ ดูถ้าจะคุยด้วยง่าย”

“หรอ......ไอ้บ้าผู้ชาย”

“เออ ไอ้บ้าการ์ตูน!!! แล้วก็มีอีกเรื่องนะ พรุ่งนี้ชุมนุมเราจะไปทัศนะศึกษาชลบุรีแหละ”

เฮ่อๆ ทะเล ทะเล

“ว่าแต่ทำไมอยู่ดีดีก็ไปอ่ะ เพิ่งเปิดเทอมเองนะ”

“อันนี้ก็ไม่รู้วะแก รู้แต่ว่าให้ไป”

“ไปรถอะไรอ่ะ อย่าบอกนะว่าเป็นรถแอร์กี่”

“แหม...แก โรงเรียนเรานี่รวยเนอะ เข้าให้งบมาแค่ 2000 เองนะแก อาจารย์ชุมนุมเราไม่เก็บเงินเพิ่งก็ดีแค่ไหนแล้ว”

“จ่ายค่าเทอมก็แพง ทำไมโรงเรียนมันถึงได้งกแบบนี้ฟะ”

“แกอย่าบ่นมากเลยน่ะ ค่าเทอมมันก็ไม่ได้แพงอะไรมากมายออกจะถูกด้วยซ้ำสำหรับโรงเรียนเอกชน มันก็ต้องมีประหยัดงบประมาณกันบ้าง”

ไอ้ข้าวโพดหันมาพูดกับฉันอย่างปลงตก

งั้นในระหว่างที่ฉันนั่งรอข้าวเนี่ย ฉันจะมานั่งอธิบายถึงโรงเรียนของฉันก็แล้วกัน โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนเอกชนที่แสนจะธรรมดา ชุดนักเรียนก็แสนจะธรรมดา ก็เป็นเสื้อแขนยาวสีคอปกผูกไทสีฟ้ากับกระโปงจีบสีฟ้าคราม ส่วนผู้ชายก็เป็นกางเกงสีฟ้าครามก็แค่เนี้ย แล้วที่นี่ก็เป็นโรงเรียนเอกชนที่ค่าเทอมแสนถูกแต่สภาพแวดล้อมแสนดี

“ไอ้โซดา ข้าวสิ้นคิดแกได้แล้ว” ไอ้ข้าวโพดหันมาบอกฉัน

ฉันลุกขึ้นแล้วก็เดินไปเอาข้าวผัดไข่ที่ร้าน ไม่ต้องงง เพราะมันคือข้าวผัดที่ใส่แต่ไข่ ไม่ใส่อะไรเลย แล้วมาสั่งป้าแกแรกๆ ป้าแกก็งงนะ แต่เดี๋ยวนี้ป้าแกคงชินแล้ว ฉันรับข้าวผัดมาแล้วก็กำลังจะเดินตรงกลับที่ไปที่นั่ง

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”

โครม!!!!!

หลังเสียงทั้งหมด ฉันก็ลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น แล้วที่กระโปรงของฉันก็มีซากจานข้าวผัดของโปรดฉันน้องแอ้งแม้งอยู่ ฉันเงยขึ้นสบตากับคนที่มันขัดขาฉัน

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ฉันรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วจ้องมองไปที่ไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“สอง เธอมาขัดขาฉันทำไม”

ฉันตะโกนด่าไอ้สองเด็กร่วมห้องฉันที่มันดูท้าจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าฉันเท่าไร

“อะไร ใครไปขัดขาเธอ เธอต่างหากที่เดินมาเตะขาฉัน มันเจ็บรู้มั้ย”

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ยัยหน้าด้าง

ฉันขี้เกียจไปสนใจใยดีกับยัยนี่ซักเท่าไร ก็เลยก้มลงไปเก็บจานข้าว แล้วก็เอามือโกยข้าวผัดที่อยู่บนพื้นใส่จาน

“อ๊ะ มื้อนี้ฉันยกให้ มันเหมาะกับเธอดี”

พอพูดจบฉันก็ยัดข้าวผัดใส่มือยัยสองไป ก่อนที่จะสะบัดก้นเดินไปหาไอ้ข้าวโพดที่มันกำลังเดินมาหาฉัน

ซวยชะมัดเลย

“แก วันนี้เข้าชุมนุมด้วยนะ” 

ไอ้ข้าวโพดที่มันกำลังเก็บหนังสืออยู่หันมาบอกฉัน

“ว่าแต่ไหนวะไอ้เด็กใหม่ของแก”

“ไม่รู้อ่ะ ไม่เห็นมาเรียนเลย”

ฉันยักไหล่ทำเป็นไม่สนใจ เฮอะ ใครจะสน ถ้าหล่อได้ไม่เท่ากับยาโตะของฉัน ฉันไม่แล (ยาโตะคือพระเอกในการ์ตูนโปรดของนางเอกค่ะ)

“ช่างเถอะ ไปเข้าชุมนุมกันเถอะ”

แล้วพวกฉันก็เดินตรงไปที่ชุมนุม

หลังจากที่มานั่งหน้าสลอนอยู่ในห้องนี้อันนานแสนนานเพื่อรออาจารย์ที่น่ารักของพวกเรา พี่ประธาน ประธานชุมนุมกับอาจารย์ก็เดินเข้ามาในห้องซักที

“ก่อนอื่น พี่มีเรื่องจะบอกทุกคนแหละว่าชุมนุมวิทย์ของเราจะถูกโอนให้เป็นวิชาเลือกเสรี เพราะงั้นพวกน้อง คงต้องหาชุมนุมใหม่อยู่เพื่อทำกิจกรรมของเทอมนี้” ^^

“โห พี่ประธาน ทำไมพี่ถึงได้พูดเรื่องร้ายไอ้น่าตาเฉยแบบนี้อ่ะ” ฉันตะโกนถามออกไป

“เออ พี่พูดต่อไปนะ คือยังไงปีนี้ทุกคนก็ต้องเลือกทั้งเลือกเสรีกับชุมนุมใหม่กับอยู่แล้วนี่ แต่ที่พี่จะพาทุกคนไปเที่ยวพรุ่งนี้ก็เพราะเป็นการทิ้งทวนนะเพราะถ้าเป็นเลือกเสรีพวกเราก็จะไม่ได้เจอกันอีก”

“แล้วเลือกใหม่วันไหนล่ะ”

“ก็คงเป็นวันจันทร์ล่ะมั้ง”

“แล้วพรุ่งนี้เอาไงอ่ะพี่”

“ก็ไปเที่ยวกันให้สุดเวียง เพราะก็มีอีกหลายชุมนุมที่โดนยุบเหมือนกัน เพราะโรงเรียนเราเปลี่ยน ผ.อ. อ่ะ”

ในระหว่างทางที่เดินไปป้ายรถเมล์

“เซ็งโคตรเลย นี่พวกเราต้องเลือกชุมนุมใหม่หรอ ไม่เห็นดีเลย เซ็งอ่ะ”

ฉันบ่นออกมาอย่างเซ็งๆ ก็มันยุ่งยากจะตายไป แทนที่จะได้อยู่ชุมนุมเดิมไม่ต้องมาวิ่งแยกเข้าชุมนุมกัน โอ๊ยยยยยยยย เบื่อ อยู่ชุมนุมเดิมก็ดีอยู่แล้ว

“แต่แกไม่แน่อาจจะมีชุมชุมอะไรใหม่ๆ น่าอยู่ก็ได้นะแก”

“น่าเบื่ออ่ะ ฉันอยากอยู่เฉยๆ มากกว่าอ่ะแก” ฉันหันไปร้องโอดครวญกับไอ้ข้าวโพด

“อ๊ะ รถเมล์มาแล้วแก” ไอ้ข้าวโพดพูดพลางดึงฉันขึ้นรถเมล์

ฉันมองไปที่รถเมล์ขั้นนั้นอย่างหวาดๆ แล้วก็ได้แต่ชะงักอยู่อย่างนั้น คงเป็นเพราะตอนเช้าพ่อมาส่งฉันมันเลยทำให้ฉันไม่ได้รู้สึกอะไร

“อะไร” ไอ้ข้าวโพดที่ดึงฉันแต่ฉันได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่อย่างนั้น หันมาถามอย่างงงงง

ฉันมองรถเมล์คันนั้นอย่างหวาดๆ ภาพอุบัติเหตุในวันนั้นกำลังย้อนเข้ามาหลอดหลอนฉัน ถ้าวันนั้นไม่มีใครช่วยฉันล่ะ ตอนนี้ฉันกับไอ้ข้าวโพดจะเป็นยังไง

“เฮ้ย ไอ้โซดา รถจะออกแล้วนะ” ไอ้ข้าวโพดพยายามออกแรงมากขึ้น

แล้ววันนี้มันจะเป็นยังไง ถ้าฉันก้าวขาขึ้นไปมันจะเกิดอีกมั้ย

“ไอ้โซดา!!!! แกเป็นอะไรของแกวะ”

แล้วพวกผู้คนที่อยู่บนรถในตอนนั้นล่ะ ทำไมตอนนั้นฉันถึงไม่ขอให้นายนั่นช่วย ทำไมนะ ทำไมฉันถึงเป็นคนที่เห็นแกตัวอย่างนี้ล่ะ

แล้วทำไมเรื่องแบบนั้นมันถึงได้เกิดกับฉัน แล้วทำไมฉันถึงไม่ได้เอยขอบคุณคนที่ช่วยฉันล่ะ

“ไอ้โซดาแกเป็นอะไรน่ะ มันไม่ตลกแล้วนะ”

เสียงของไอ้ข้าวโพดยังดังอยู่ข้างๆ ฉัน แต่ฉันไม่ได้ตอบสนองอะไรมัน

รถเมล์ขั้นนั้นเลื่อนผ่านพวกเราไปอย่างช้าๆ

“ไอ้โซดา!!!!!” ไอ้ข้าวโพดตะโกนซะลั่น

ฉันสะดุ้งน้อยๆ แล้วมองไปที่มัน

“แกเป็นอะไรของแก”

“ฉะ ฉัน เออ แกจำวันที่ฉันไปบ้านแกได้มั้ย”  ฉันหันไปถามไอ้ข้าวโพด

“จำได้ดิแก ฉันไม่ได้เป็นปลาทองนะจะได้ลืมภายใน 15 นาที”

 “งั้นหลังจากที่เราออกมาจากบ้านป้าแล้วเราไปไหนกัน”

“ก็....แกก็กลับบ้านไปไง แล้วฉันก็เข้าบ้านฉัน ก็เท่านั้น ทำไม”

“ปะป่าว ไม่มีอะไร” ฉันหันไปปฏิเสธมัน

“แกกลับบ้านไปก่อนดีกว่า ฉันจะเข้าไปในโรงเรียนก่อน” ฉันหันไปพูดกับมัน

“แกแน่ใจนะ ฉันว่าฉันเข้าไปกับแกดีกว่า”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะรอพ่อมารับอ่ะ เออ ฉันลืมว่าวันนี้พ่อบอกว่าจะมารับ” ^^

ฉันหันไปคุยกับไอ้ข้าวโพดยิ้มๆ ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าโรงเรียน

ฉันเดินไปนั่งที่ม้าหินหลังโรงเรียน แล้วก็เริ่มหาโทรศัพท์มือถือ

อ๊ะ!!!  ไปไหนอ่ะ โทรศัพท์ของฉัน

ทำไงดีอ่ะ  TT_TT

ฮือออออออออออออออออ  โทรหาพ่อก็ไม่ได้ จะนั่งแท็กซี่ก็ไม่มีเงินจ่าย

“ก็กลับกับฉันไงเจ้านาย”