ยัยจอมเป๋อกะนายปีศาจจอมกวน

ลำดับตอนที่ #11 : 11

11

“นี่เธอน่ะ”

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงของผู้ชายกำลังเรียกใครซักคน

“นี่เธอน่ะ”

(-_- ) ( -_-) (-_- ) ( -_-)

“เธอนั่นแหละ”

^^

“ใช่คนที่ใส่ชุดนักเรียนนั่นแหละ”

อ้าว........ฉันเหรอ

เสียงผู้ชาย ลองหันไปสบตาหน่อยดีกว่า เพื่อจะเจอเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยพาเจ้าหญิงไปส่งที่วัง ฮิฮิ

“โรงเรียนเข้าแล้ว ทำไมเธอยังถึงมาเตร็ดเตร่อยู่แถวนี้อีก หรือว่าเธอโดดเรียน”

กรี๊ด!! ไม่ใช่เจ้าชายซักหน่อย นี่มันสารวัตรนักเรียนนี่หน่า

“เออ...คือหนูไม่กล้าขึ้นรถเมล์ค่ะ”

“เฮอะ เธออย่ามาหาข้ออ้างปัญญาอ่อนหน่อยเลย ไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลย”

กรี๊ด! ไอ้หน้าลิงปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะยะ

ฉันรีบสะบัดมือออก โอ๊ยแต่นายหน้าลิงนี่แรงเยอะชะมัดเลย

“เฮ้!! นายปล่อยคนของฉันนะ”

ฉันรีบหันหลังไปมองหน้าเทพบุตรที่เข้ามาช่วยฉัน ^^

-_- ฉันเปลี่ยนคำได้มั้ย ก็คนที่เขามาช่วยฉันนะ นายปากมอมเนี่ยเอง

“หมายความว่าไง คนของนาย” นายหน้าลิงมองหน้าแซฟไฟร์ที หันหน้ามามองฉันที

“หรือว่าเธอจะขายตัว”

อืม...ดีจริงๆที่นายเนี่ยไม่ได้คิดว่าฉันโดดเรียนแล้ว ^^

>_< แต่ฉันอยากจะฆ่านายเนี่ยซะตรงนี้เลย

“นี่นายเอาสมองส่วนไหนคิดฮะ ถึงได้มีแต่ความคิดแบบนั้น” ฉันหันไปตอกใส่หน้าอย่างมีอารมณ์

หน็อย  จะไม่ให้มีอารมณ์ได้ไงอ่ะ ก็ไอ้หน้าลิงเนี่ยมันกำลังดูถูกฉันอย่างจังเลย แล้วต่อให้ฉันขายจริงก็เถอะ แต่ฉันก็เลือกคนนะยะ อ๊ะ! ไม่ใช่สิ

พลัก!!!

ฉันก็เลยเอากระเป๋าฟาดใส่หน้านายนั่นเต็มแรงเลย อู๊ย...ดูท่าจะเจ็บนะเนี่ย

อ๊ะ แต่ฉันไม่สงสารนายหน้าลิงนี่หรอกนะ และในที่สุดนายเนี่ยก็ปล่อยมือฉัน ฉันเลยชิ่งวิ่งหนีมันซะเลย  ส่วนนายนั่นน่ะเหรอ ก็นั่งกุมหน้าตัวเองด้วยความเจ็บนะสิ

“เฮ้!  ยัยเป๋อ นี่เธอจะวิ่งไปไหนฮะ ทางไปโรงเรียนมันอยู่ด้านนี้ต่างหาก”

ฉันหันไปมองที่นายปากมอมบอก แล้วมองไปตามทางที่นายนั่นชี้ไป

อ๊ะ! จริงสิ ฉันลืมไปเลย

ว่าแต่ฉันจะเดินไปยังไงอ่ะ รถก็ไม่กล้าขึ้นเดินไปก็โคตรจะไกล ฉันเลยได้แต่ยืนเก๊กหน้าสวยเป็นนางแบบอยู่ตรงนั้น

“ให้ตายสิยัยเป๋อเอ๊ย”

พอนายปากมอมพูดจบก็เอามือไปผลักที่หน้าผากของนายหน้าลิงแรงแรง แล้วนายนั่นก็ล้มลงไปนอนเป็นลิงนิทราไปเลย  โห...ทำได้ไงเนี่ย และตอนนี้นายนั่นก็กำลังเดินตรงมาที่ฉัน หรือว่านายนี่จะมาช่วยสงเคราะห์ให้ฉันไปถึงโรงเรียนให้เร็วขึ้น

“มายัยเป๋อ ฉันจะพาเธอไปให้ถึงโรงเรียนเลย”

หา! OoO ไม่น้า.....นี่นายจะให้ฉันบินไปกับนายอีกเหรอ >_<

กรี๊ด................ด...........ด

เอ๊ะ! แต่ฉันไม่ได้บินอยู่นี่หน่า  ฉันมองไปรอบๆ ตัว ก็เห็นทุกคนต่างหยุดนิ่งไม่ไหวติง ส่วนฉันก็แค่ถูกนายปากมอมอุ้มไว้ในอ้อมแขนและมีแรงลมอ่อนๆ ประทะเข้าที่หน้าฉัน และแรงสะเทือนนิดๆ กับการกระแทกของฝีเท้า ก็นายนี่แค่วิ่งเหยาะๆ เองนี่ เฮ้อ...สบาย นี่ฉันอย่างกับเจ้าหญิงเลย

-_- แต่ฉันว่ามันแปลกๆ นะ ก็ทำไมถึงไม่มีใครขยับเลยล่ะ  แล้วนี่มันก็จะ 10 นาทีอยู่แล้วนะ ฉันยังไม่ถึงหน้าโรงเรียนเลย ฉันเหล่มองไปที่นาฬิกาข้อมือ

เฮ้ย!! นี่มันจะ 8 โมงครึ่งอยู่แล้วนะ

“แซฟไฟร์ นายไปให้เร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ”

“....”

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

โอ๊ย! กำแพงค่ะกำแพง  นี่นายกะจะวิ่งชนกำแพงเหรอ ไม่น้า..................

ฉันรีบเอาหน้าไปซุกอกแซฟไฟร์อย่างไม่เต็มใจ >_<!!!

อ๊ะ! เอ๊ะ ไม่เป็นไรแฮะ ฉันค่อยๆ ยื่นหน้าออกมาจากอ้อมอกของนายปากมอม

ว้าว *o* ฉันกำลังลอยอยู่บนฟ้าล่ะ แต่มันไม่หวาดเสียวเหมือนครั้งก่อนหรอกนะ ก็วันนี้ปีกคู่ใหญ่โบกช้าๆ

ลมเย็นอ่อนๆ กระทบเข้าที่หน้าฉัน แต่เวลาแห่งความสุขที่ฉันได้รับจากนายเนี่ย มักน้อยนิด ก็อยู่ดีดี นายเนี่ยคิดจะดิ่งลงก็ดิ่งมันซะงั้น ไม่มีปรึกษากันเลย

กรี๊ดดดดดดดด!!! > < ฉันล่ะเกลียดความเร็วจริงๆ

เฮ้อ...หยุดซะที แต่....ทำไมต้องมาหยุดบนต้นไม้ด้วยล่ะ จะว่าไปมันต้นเดียวกันต้นเมื่อวานเลยนี่

“ถึงแล้ว ฉันปล่อยเธอลงไปนะ”

^^ อืม...ขอบคุณจริงๆ เลยที่มาส่งนะ

0oOแต่จะปล่อยฉันลงตรงนี้เนี่ยนะจะบ้าหรือไง

“ฉันไม่ได้บ้า แต่ฉันไม่อยากให้ใครเห็นฉัน”

แล้วไอ้ที่วิ่งเป็นเจ้าชายเมื่อกี้ไม่มีใครเห็นเลยสิ

“ใช่ ไม่มีใครเห็น”

-_-“

“แล้วก็ไม่ต้องมาทำหน้าเอ๋อใส่ฉัน”

ฉันว่าฉันทำหน้าบ๊องแบ๊วน่ารักใส่นะเนี่ย

นายนั่นส่ายหน้าให้ฉันหนึ่งที แล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์จากนั้นก็ทิ้ง......กรี๊ดดดดด

ฉันจะตายตั้งแต่ตอนที่ 11 หน้าที่สองบรรทัดที่ 34 หรอ แฟนก็ยังไม่มี ฉันไม่ยอมหรอก........

พลัก!!  เอ๊ะ ทำไมมันนุ่มๆ อ่ะ หรือว่านี่ฉันตายแล้ว

ทำไมชีวิตของเด็กน่ารักอย่างฉันถึงได้อาภัพแบบนี้ล่ะ ฮือ.....ฮือ.... 

“เอ่อ...เจ็บตรงไหนมั้ย”

หน็อย ยังมีหน้ามาถามอีก

“ปล่อยฉันลงมาแล้วยังมีหน้ามาถาม” ฉันเงยขึ้นไปว่านายปากมอมที่ยืนอยู่บนต้นไม้

อ้าว...ไปไหนแล้วล่ะ

“แล้วเสียงใคร”

“เอ่อ เสียงพี่เองแหละ แล้วน้องจะลงจากตัวพี่ได้หรือยังครับ”

ลง ฉันหันไปมองทางต้นเสียง แต่ก็เห็นแต่ท่อนล่าง แฮ่ะๆ ผิดทิศอีกแล้ว ฉันเลยหันไปอีกทาง

โอ้ จอร์จ ต้องขอบคุณนายปากมอมซะแล้วสิ ที่ทิ้งฉันลงมาอ่ะ เกิดมาไม่เคยเจอคนอะไรจะหล่อได้ขนาดนี้ อยากรู้จริงๆ ว่ากินอะไรเป็นอาหาร อู๊ย..หล่อที่ซู๊ด....^^

“เอ่อ น้องครับ น้อง  ลงได้ยังครับ”

ลง  กรี๊ด ฉันกำลังนั่งอยู่บนพ่อเทพบุตร อ๊ายยยย กลับบ้านไปฉันจะไม่ยอมอาบน้ำมันซะเลย ฮิฮิ

พอฉันได้สติที่ไม่ค่อยจะสมประกอบของฉันกลับมา ฉันก็ค่อยๆ ย้ายก้นตัวเองออกจากตัวของพี่สุดหล่อ    ตรงหน้า      

“ฮิฮิ ขอบคุณมากคะ”

“แบกของแบบนั้น เราจะไปทัศนะศึกษากับชุมนุมใช่มั้ย แล้วไม่รีบไปขึ้นรถหรอ”

เออ ใช่!  แล้วนี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย  ทำไงดีก็เข็มสั้นนาฬิกาฉันมันกำลังเดินไปถึงเลข 9 แล้วอ่ะสิ 

“ทำไงดีเนี่ย จะ 9 โมงอยู่แล้ว”

“เอ่อ..น้องครับ พี่ว่าน้องใจเย็นแล้วมองเข็มนาฬิกาอีกรอบดีกว่ามั้ย”

 -_- โอ๊ย! ดูยังไงเข็มมันก็คงไม่เดินถอยหลังให้หรอก

“น้องครับ”

จะเรียกทำไมอีกล่ะ ถึงหล่อแต่ถ้าตอนอารมณ์เสียเนี่ย ก็ไม่ให้อภัยหรอกนะ ทำไมฉันถึงได้โชคร้ายอย่างนี้เนี่ย

“เอ่อ น้องครับ อีก 5 นาทีรถของชุมนุมน้องจะออกนะ”

O_O “หา! 5 นาที”

“อือ” รุ่นพี่สุดหล่อรีบพยักหน้ายืนยัน

ทำไมฉันถึงได้โชคดีอย่างนี้เนี่ย

“ว่าแต่รถมันออกกี่โมงคะ”

-_-^ ดูเขาทำหน้าเข้าสิ หรือเขาจะฟังฉันไม่รู้เรื่อง

“เอ่อ คือพี่เข้าใจที่ฉันพูดมั้ยคะ”

“อ๋อ ฟังรู้เรื่อง ว่าแต่เราไม่รู้เวลาหรือไง”

 ^^

“รถออกตอน 8 โมง และนี่ก็เหลืออีก 5 นาทีจะ 8 โมงครับ”

-_- ตกลงนี่เขาบ้าหรือฉันบ๊องกันเนี่ย ก็นาฬิกาฉันมันบอกว่าเลย 8 โมงมาเป็นชาติแล้ว แต่รุ่นพี่หน้าหล่อนี่กลับบอกว่า อีก 5นาที จะ 8โมง

“คือพี่คะ นาฬิกาหนูมันจะ 9โมงแล้วนะ”

“งั้นนาฬิกาน้องคงเสียแล้วละ เพราะนาฬิกาของโรงเรียนกำลังจะเดินไปที่เลข 8 อีก 3 นาที แล้วถ้าน้องยังไม่รีบตรงไปที่รถน้องคงจะตกรถจริงๆ”

ฉันหันไปมองนาฬิกา เฮ้ยฉันชักงงจริงๆ นะเนี่ย แต่เอาไว้ก่อนเถอะ ฉันคงจะต้องรีบไปแล้วล่ะ

“เอ่อ พี่รู้มั้ยว่าเข้าจะออกประตูหลังหรือประตูหน้า”

“หลังครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันบอกของคุณพี่แกก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถหลังโรงเรียน

อ๊ายยยยยยยยยยยย รถกำลังจะออก