ยัยจอมเป๋อกะนายปีศาจจอมกวน

ลำดับตอนที่ #1 : 1

สาวสุดเป๋อกับปีศาจสุดเฮี้ยว

1

ว้าว!!! *๐* สยามมีแต่ของน่ารัก น่ารัก ทั้งนั้นเลย กรี๊ด!!! ^๐^ ตุ๊กตาก็น่ารัก อ๊ะ นาฬิกาก็สวย อ๊ากกกก สวยสวยสวย

"นี่!แม่หนู" มีเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดการช็อปปิ้งที่แสนสนุกของฉัน

(-_- ) ( -_-) (-_- ) (-_- ) ฉันหันซ้ายหันขวาหาเจ้าของเสียง อยู่ไหนหว่า...

"นี่แม่หนู" (_ _) อ้าว! ยืนอยู่นี่เอง

ฉันมองลงไปก็เห็นคุณยายตัวเล็กๆ สูงประมาณ 130 ซ.ม. เองมั้ง ก็ตัวเล็กกว่าฉันอีก ยืนอยู่ตรงหน้าฉัน งืม...รู้สึกภูมิใจเล็กๆแฮะ ฮิฮิ มีคนตัวเล็กกว่าฉันอีก

"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ"

(-_-) (_ _) (-_-) ยายพยักหน้า

"ช่วยยายถือของพวกนี้ได้มั้ย" ยายแกชี้ไปที่สัมภาระที่วางกองอยู่ที่พื้นข้างๆ ตัวแก

อ๊ะ.....เยอะเหมือนกันนะ แต่ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้จอกๆ นางเอกทำได้

ฉันก็เลยจัดแจงยกของทั้งกองใส่มือแล้วเดินตามยายไปอย่างทุลักทุเล จะว่าไปแค่ของของตัวเองนี่ฉันก็จะกลายเป็นยัยบ้าอยู่แล้ว นี่เจอของยายแกเข้าไป ฉันเลยดูเหมือนกองสัมภาระเดินได้เลย

"นี่! แม่หนูทางนี้" -_-"

อ๊ะ! ดูถ้าฉันจะใจลอยมากไปหน่อย

"ฮิฮิ" ^^ฉันหัวเราะแห้งๆ ก่อนที่จะเลี้ยวตามยายแกไป

เอ๊ะ! O_O แต่จะว่าไปที่นี่มันที่ไหนเนี่ย

ฉันมองไปรอบๆ และเริ่มสนใจกับเส้นทางขึ้นนิดนึง แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวถามทางยายตอนกลับก็ได้ เดินแค่นี้เอง

โอ๊ะ! ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่ามีรถเต่าเก่าๆ คันหนึ่งจอดอยู่ในซอกไม่บอกใคร

โอ้!! ^๐^ ฉันไม่นึกเลยว่ายายแกจะหาที่จอดรถได้ใจมากมายเท่านี้ สงสัยยายจะกลัวมีคนมาขโมยรถ

แต่......( - -) เหลือบสายตาไปทางเจ้าเต่าแก่ ถ้าฉันเป็นโจรคงคิดหนัก

ฉันเริ่มจัดแจงขนของไปไว้ที่หลังรถ พลางคิดในใจว่ายายแกจะขับรถกลับยังไงเนี่ย คือแบบว่าห่วงอะ กลัวขาจะเหยียบคันเร่งไม่ถึง ฮิฮิ

"ขอบคุณมากนะ แม่หนู" ยายแกพูดขอบคุณฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วก็เดินขึ้นรถปิดประตูขับออกไปเลย ทิ้งให้ฉันยืนอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเดียวดาย T_T!!!

ฉันได้แต่กระพริบตาปริบๆ แล้วมองไปรอบๆ

ฟิ้ว!!! เสียงลมพัดใบไม้วน ช่วยเตือนว่าฉันยืนอยู่คนเดียว

เอ่อ....ที่นี่ที่ไหนอะ Y_Y"

ไม่ว่าจะหันซ้าย (-_- ) หันขวา ( -_-) มันก็เหมือนกันไปหมดเลย นี่ฉันจะกลับยังไงดีเนี่ย โทรศัพท์ก็ไม่มี แล้วจะเดินออกจากซอยนี้ยังไงดี T_T โอ๊ยยยย อย่าบอกนะว่าฉันหลงทางในสยาม -_-

โถ่... ยายนะยาย

และนี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้ฉันหลงทาง เฮ้อ ผ่านมาตั้งเกือบ 10 นาทีแล้ว ฉันยังหาทางออกจากซอยนี้ไม่ได้เลย แล้วก็ยังไม่มีคนผ่านมาซักคน เฮ้อ.... T_T"'

"นี่แม่หนู"

เย้!! >_< ยายแกกลับมาแล้ว ฉันก็จะได้ออกไปจากซอยนี้แล้ว

ฉันรีบหันกลับไปทางที่ได้ยินเสียงของยาย แต่ฉันก็ยังงงว่ายายแกมายืนอยู่ข้างหลังฉันได้ไงเนี่ย ฉันไม่เห็นได้ยินเสียงรถเลย

"รับนี่ไว้ที..." ^_^ ยายแกยื่นมือมาที่ฉัน ไม่รู้แกกำอะไรไว้ในมือ ฉันยิ้มรับแล้วยื่นมือออกไปรับ

มีของแข็งๆ เล็กๆ ให้ความรู้สึกเย็นๆ ในมือฉัน ฉันมองของชิ้นเล็กๆ ในมือมันเป็นหินสีฟ้ารูปหยดน้ำ ฉันมองในมือที มองหน้าคุณยายที

"อะไรคะ" +_+ ฉันได้แต่ทำตาปริบๆ

"แม่หนูรับนี่ไว้ทีนะ ถือเป็นการขอบคุณ"

หา! O๐O รับเอาไว้ ถึงจะเป็นของตอบแทนก็เถอะแต่ฉันจะโดนขอหารับของโจรมั้ยนี่

ฉันได้แต่ยืนจ้องมองหินสีฟ้าวาววับในมือ ดูท่าจะเป็นของแพงน่าดู

"คุณยายคะ หนูคงรับไว้ไม่ได้..." ฉันผละสายตาออกจากหินสีฟ้าไปมองที่ที่คุณยายยืนอยู่

อ้าว ?_? คุณยายไปไหนแล้วอะ ไวชะมัดเลย

ฉันก็เลยต้องเก็บหินสีฟ้าวาววับไว้ในกระเป๋าเสื้ออย่างเสียไม่ได้ แต่ก็ดีใจนิดๆ แฮะ ฮิฮิ ^_^

ฉันเริ่มสาวท้าวเดินอีกครั้งอย่างสบายอารมณ์ ล้า ลัน ลัน ลัน ลา

แว้ก!!! แต่ฉันกำลังหลงทางอยู่นี่!!! > <!!! และแล้วฉันก็ตกที่นั่งเดิมคือหลงทางค่ะ -_-"

ฮื้อ...มันจะมีนางเอกคนไหนที่มันหลงทางในสยามอีกมั้ยวะ และฉันก็ตัดสินใจหาที่พึ่งสุดท้ายคือถามคะถามคนที่อยู่แถวนั้น

T_T" และนี่ก็ผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ฉันก็ยังหลงทางอยู่ดี ไม่รู้ว่าคนที่นี่หายไปไหนกันหมด

โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย อ๊ายยยย สยามมันเป็นเมืองร้างไปแล้วหรือไง

อ๊ะ O_O!! และในที่สุดฉันก็เห็นเหยื่อรายแรกเดินผ่านมา เอ๊ะ!!! ฉันว่าฉันใช้คำพูดแปลกๆ แฮะ แต่พอฉันเดินเข้าไปถามก็ได้คำตอบกลับมาว่า

"เออ เรียกแท็กซี่สิครับ"

T๐T โห ดูตอบดิ ถ้ามีเงินขนาดนั้นก็เรียกไปแล้วละพี่ แล้วแถวนี้มดซักตัวยังไม่มีเลยจะไปเอาแท็กซี่ที่ไหน ส่วนไอ้ที่ฉันไม่เหลือเงินนะเหรอ ก็ฉันเอาเงินไปแปลงเป็นของหมดแล้ว ฉันเลยเดินคอตกวิจัยฝุ่นไปเรื่อยๆ

เอาล่ะ!! เป็นไงเป็นกัน ยังไงคนที่นี่เขาก็ไม่รู้จักฉันอยู่แล้วนี่ ถ้าจะพูดให้ถูกนะต้องเรียกว่าไม่มีคนถึงจะถูก

1...2...3... ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก็ >๐<!!!

"มีใครพอจะช่วยบอกทางฉันบางมั้ยคะ!!!!!!!!"

"น้อง จะตะโกนทำไม" แล้วก็มีเสียงของผู้ชายวัยกลางคนดังขึ้น

ฉันหันมองรอบตัว

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง Y_Y

ก็นี่มันรถเมล์ ฉันนั่งอยู่ในรถเมล์คะ แถบเป็นตอนที่มีคนแน่นด้วย

^^" ฉันหันไปส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้กระเป๋าระเมย์หน้าโหดแล้วฉันก็รีบนั่งลงเอาหน้าซุกกับราวเบาะ

-____-" มันจะมีนางเอกเรื่องไหนซวยเท่าฉันมั้ยวะ (มี!!! ฉันไง ที่สยามเหมือนกันเด๊ะๆ ไม่เชื่อรองไปอ่านใน รัก(ไม่)หยอกเลยหลอกเล่นไง By วิสกี้น้องสุดสวย ฮิฮิ)

"หนู หนู สุดสายแล้ว"

อืม...=_=

"หนู ไม่ลง ลุงจะวนรถแล้วนะ"

หือ.....

ฉันลืมตามอง ก็เห็นลุงหน้าตาเหมือนกระเป๋าลงเมล์ที่ฉันนั่งฉะโงกหน้ามาเรียกฉัน

หือ.....อ๊ะ นี่มันลุงกระเป๋ารถเมล์นี่หน่า

^^ ฉันเคยขึ้นไปยิ้มให้ลุงแก ก่อนที่จะลงจากรถเมล์

แหม.....อย่าทำหน้ากันอย่างนั้นสิ ฉันไม่ได้นอนเลยป้ายนะ บ้านฉันอยู่แถวนี้ต่างหาก

ว่าแล้วฉันก็เรียกมอเตอร์ไซค์รับจ้างต่อรถกลับบ้าน

"ลุงลาดพร้าว 48"

ฉันบอกลุงไปแบบนั้นก่อนที่จะกระโดดซ้อนท้ายแก

อ๊ะ อย่าทำหน้ากันอย่างนั้นสิ ฉันก็แค่ลงเลยบ้านมาไม่กี่ป้ายเองนะ (อยากบอกว่าป้ายที่มันนั่งมาลงห่างจากบ้านมันแค่ครึ่งทางเอง By หนอนน้อย) บอกทำไมอ่ะ บอกเค้าก็รู้หมดจิ

แฮะๆ และระหว่างที่ฉันนั่งรถมอเตอร์ไซค์กลับบ้านเนี่ย ฉันว่าฉันมาแนะนำตัวกับทุกคนก่อนดีกว่า ว่านางเอกหน้าใหม่ใสกิ๊กแบบไม่เหมือนใครเพราะไม่มีใครกล้าเหมือน-_- คนนี้มีนามว่า โซดา คะ ชื่อซ่าส์แสบใสเหมือนเจ้าของชื่อเด๊ะ (อย่าเพิ่งเลิกอ่านเพราะความหมั่นไส้นางเอกล่ะ) ตอนนี้ก็กำลังจะขึ้น ม 5 ฮิฮิ จะแก่ขึ้นมาอีกปีแล้ว แล้วพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันเปิดเทอมวันแรกคะ แล้วที่วันพรุ่งนี้เป็นวันที่น่าดีใจก็เพราะว่าพรุ่งนี้จะต้องมีน้องปี 1 วัยขบเผาะมาให้แทะเล็บเป็นแน่แท้ โฮะ โฮะ (สาบานว่ามันเป็นนางเอก คนแต่งเริ่มไม่เก็ส)