บุญเพียรเป็นเภสัชกร เขาเปิดร้านขายยาอยู่ที่แถวแฟล็ตดินแดง ชาวแฟล็ตเกือบทุกคนล้วนเคยเป็นลูกค้าขาประจำของเขาแทบทั้งสิ้น เขาจ้างเด็กหนุ่มคนหนึ่งมาเป็นลูกมือของเขาได้หลายปีแล้ว วันหนึ่ง บุญเพียรออกไปทำธุระข้างนอกปล่อยให้เด็กหนุ่มคนดังกล่าวอยู่เฝ้าร้าน ชายแก่ชาวแฟล็ตคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้าน ชายแก่ : เภสัชกรอยู่ไหม ? เด็กหนุ่ม : ไม่อยู่ครับ ผมพอจะช่วยอะไรได้บ้างไหมครับ ? ชายแก่ : อืม...ผมไอมาก มียาแก้ไอไหม ? เด็ก หนุ่มเดินเข้าไปหลังร้านหยิบยาน้ำมาให้ชายแก่ขวดหนึ่ง หลัง จากชำระเงินแล้วชายแก่เปิดขวดยาขึ้น จิบหนึ่งอึก อาการไอยังไม่หายเขาก็จิบอีกหนึ่งอึก แล้วก็จิบอีกจนกระทั่งหมดขวด สักพักหนึ่งชายแก่ก็ไปนั่งนิ่งอยู่ข้างๆร้าน พอดีกับที่บุญ เพียรเสร็จจากธุระกลับมาถึง ร้านพอดี บุญเพียร : ชายแกคนนั้นมานั่งเหงื่อตกอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ปกติเขาไม่เคย มานั่งอย่างนี้ แกได้ไปช่วย สอบถามอาการอะไรเขาบ้างหรือเปล่า ? เด็ก หนุ่ม : เขามาขอซื้อยาแก้ไอผมขายขวดนี้ให้ เขา เขาดื่มจนหมดแล้วก็มานั่งนิ่งอยู่ที่นี่พักหนึ่งแล้วครับ บุญ เพียร : แกจะบ้าหรือเปล่า นี่มันไม่ใช่ยาแก้ ไอแต่มันเป็นยาถ่าย เด็กหนุ่ม : มันจะเป็นยาอะไรก็ตาม มันออกฤทธิ์ดีมากเลยครับ ผมไม่ เห็นเขาไอมาตั้งพักใหญ่ๆแล้วครับ บุญเพียร : ออกฤทธิ์อะไรกัน ตอนนี้เขากลั้นไอเอาไว้ต่างหาก เพราะขืน ไอนิดเดียวมันจะไหลออกมานะซี | |
ความคิดเห็น