ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่1:เพื่อนใหม่ และศัตรูใหม่
มันไม่ง่ายเลยที่เราจะปรับเปลี่ยนตัวเองในสังคมใหม่ได้อย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับน้ำฝน เธอพึ่งย้ายมาจากโรงเรียนนอกเมืองแห่งหนึ่ง มาสู่
โรงเรียนจักรคำคณาทร ลำพูน เธอยังจำตอนนั้นได้ตอนที่เธอถามพ่อว่าย้ายบ้านทำไม
.............................................................................................................................
"พ่อค่ะทำไมเราต้องย้ายบ้านใหม่ด้วยละค่ะ ที่นี่ออกจะดี เพือนหนูก็มีเยอะแยะ หนูไม่อยากจากที่นี่ไปไหนเลย"
"ชีวิตคนเรามันต้องมีการปรับเปลี่ยนบ้าง จะมาจมปลักอยู่ที่เดิมแล้วไม่พัฒนาต่อไปก็ไม่ดีหรอกนะลูก"
"แต่หนูไม่อยากจากเพื่อนๆจากที่นี่ไปไหนหนิค่ะ"
"ลูกก็ขอเบอร์เพื่อนลูกไว้ หรือไม่กชื่อเฟส สังคมสมัยนี้ติดต่อกันง่ายมากนะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่จากพวกเขาไปไหนหรอก"
.............................................................................................................................
ตุ๊บ
น้ำฝนหลุดออกมาจากภาพในอดีตเพราะรู้สึกว่ามีวัตถุทรงกลมบางอย่างกระแทกเข้ากับใบหน้าของเธอ
"โอ๊ยย!ไอ่พวกไม่ดูตาม้าตาเรือไม่เห็นอยู่หรอว่ามีคนกำลังเดินอยู่หน่ะ ไอ @&^*(^"
"แม่คุณเอ้ย...เธอนั้นแหละไม่ดูตาม้าตาเรือเดินเข้ามากลางสนามบอลเองหนิ"
จริงด้วยตอนนี้น้ำฝนกำลังอยู่กลางสนามฟุตบอล เธอรู้สึกว่าหน่าแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนจะวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต
ปึ๊ง
"ขอโทษนะ..เราไม่ทันดูอะ"
"โอ๊ยยยยย!ตาหน่ะมีไหมไม่รู้จักมอง เสื้อชั้นเลอะหมดแล้วเห็นไหมย่ะ"
"ใจเย็นๆน่าแอมมี่ เราว่าเธอคนนี้คงไม่ตั้งใจหรอกนะ"
"เชอะ!ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับพวกนี่ละ ชั้นไปก่อนละ แม่พระจริงๆนังแพท"
แอมมี่ก็เดินจากไป พอไปไม่กี่ก้าวเธอกี่หันหน้ามามอง สิ่งที่เธอเห็นทำให้แอมมี่กรี๊ดกร๊าดนั่นคือน้ำฝนแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เธอ
จำไว้นะยัยเด็กบ้า....ชั้นจะไม่มีวันเป็นเพื่อนกับเธอ!
โรงเรียนจักรคำคณาทร ลำพูน เธอยังจำตอนนั้นได้ตอนที่เธอถามพ่อว่าย้ายบ้านทำไม
.............................................................................................................................
"พ่อค่ะทำไมเราต้องย้ายบ้านใหม่ด้วยละค่ะ ที่นี่ออกจะดี เพือนหนูก็มีเยอะแยะ หนูไม่อยากจากที่นี่ไปไหนเลย"
"ชีวิตคนเรามันต้องมีการปรับเปลี่ยนบ้าง จะมาจมปลักอยู่ที่เดิมแล้วไม่พัฒนาต่อไปก็ไม่ดีหรอกนะลูก"
"แต่หนูไม่อยากจากเพื่อนๆจากที่นี่ไปไหนหนิค่ะ"
"ลูกก็ขอเบอร์เพื่อนลูกไว้ หรือไม่กชื่อเฟส สังคมสมัยนี้ติดต่อกันง่ายมากนะ ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่จากพวกเขาไปไหนหรอก"
.............................................................................................................................
ตุ๊บ
น้ำฝนหลุดออกมาจากภาพในอดีตเพราะรู้สึกว่ามีวัตถุทรงกลมบางอย่างกระแทกเข้ากับใบหน้าของเธอ
"โอ๊ยย!ไอ่พวกไม่ดูตาม้าตาเรือไม่เห็นอยู่หรอว่ามีคนกำลังเดินอยู่หน่ะ ไอ @&^*(^"
"แม่คุณเอ้ย...เธอนั้นแหละไม่ดูตาม้าตาเรือเดินเข้ามากลางสนามบอลเองหนิ"
จริงด้วยตอนนี้น้ำฝนกำลังอยู่กลางสนามฟุตบอล เธอรู้สึกว่าหน่าแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนจะวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต
ปึ๊ง
"ขอโทษนะ..เราไม่ทันดูอะ"
"โอ๊ยยยยย!ตาหน่ะมีไหมไม่รู้จักมอง เสื้อชั้นเลอะหมดแล้วเห็นไหมย่ะ"
"ใจเย็นๆน่าแอมมี่ เราว่าเธอคนนี้คงไม่ตั้งใจหรอกนะ"
"เชอะ!ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับพวกนี่ละ ชั้นไปก่อนละ แม่พระจริงๆนังแพท"
แอมมี่ก็เดินจากไป พอไปไม่กี่ก้าวเธอกี่หันหน้ามามอง สิ่งที่เธอเห็นทำให้แอมมี่กรี๊ดกร๊าดนั่นคือน้ำฝนแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เธอ
จำไว้นะยัยเด็กบ้า....ชั้นจะไม่มีวันเป็นเพื่อนกับเธอ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น