ม.1/12 ห้องนี้มีฮา

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่2:วันแรกอันแสนว้าวุ่น

                  คาบเรียนแรกของวันนี้มันชั่งหน้าเบื่อเสียจริงสำหรับน้ำฝนเธอมองไปรอบห้องเพื่อสำรวจหน้าตาของเพื่อนใหม่แต่ละคน "จริยา ออกมาทำ

ข้อนี้สื" เสียงของคุณครูรัชนกทำใหเธอได้สติทันที "หนูหรอค่ะคุณครู"น้ำฝนถามอีดครั้งเพื่อความแน่ใจ "เธอนั่นแหละออกมาหน้าชั้นนี่ ลองหาคำตอบ

ของสมการนี้ซิ" กว่าจะตอลโจทย์ของคุณคณูรัชนกเสร็จก็ผ่านไปถึง20นาที "นี่จริยาชั้นบอกว่าให้แก้คำตอบของสมการไม่ใช่เเขยนโจทย์เป็นสมการ"

"ขอโทษค่ะคุรครู....หนูเหม่อไปนิดหน่อยค่ะ"  "กลับไปนั่งที่ซะเสียเวลาจริงๆ" มาวันแรกก็โดนซะละยัยน้ำฝนเอ้ยยยย

ตึ๋ง..ตึง..ตึง..ตึ่ง

เสียงกริ่งโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าหมดเวลาในคาบเรียนที่1 นักเรียนต่างพากันออกห้องอย่างรวดเร็ว และส่ง

เสียงแสดงความดีใจกันถ้วนหน้า 'ถ้าตอนเข้าเรียนเป็นอย่างนี้ก็ดีสิ"คุณครูรัชนกบ่นกับตัวเองเบาๆ

ช่วงพักกลางวัน

                  "น้ำฝนเป็นยังไงบ้างคาบเรียนแรกของวันนี้" แพทถามน้ำฝนด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน "ก็ดีนะ...ครูรัชนกเชาก็สอนดีมาก

เลยล่ะ" น้ำฝนตอบอย่างตรงข้ามกับใจตนเอง "เป็นยังไงบ้างยัยเด็กใหม่ ได้ข่าวว่าหน้าแหกยับคาหน้าห้องเลยนะ โฮะๆ"เสียงอันน่า

รำคาญอันแสนคุ้นหูของแอมมี่ได้แทรกบทสนทนาของทั้ง2คน "แอมมี่..เราไม่อยากมีเรื่องกับเธอตอนนี้กลับไปซะ" "เมื่อมาถึงนี่

แอมมี่คนนี้หรือจะยอมกลับมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก" แอมมี่พูดด้วยเสียงอันแสนสตอเบอแหล "สงสัยเป็นสัมพเวสีไม่มีศาลชอบ

ตามชาวบ้านไปต้อยๆเหมือพวกขอส่วนบุญ"เสียงอีกเสียงดังขึ้นแทรก "พิม...เธออย่าไปยุ่งกับนังแอมมี่เลยวันๆเอาแต่แขวะชาวบ้าน

ไปทั่วเหมือนหมาบ้ากัดเขาปเรื่อย"แพทตี้พูดเหมือนห้ามปราม แต่แฝงด้วยคำด่า แอมมี่รู้สึกเสียหน้าอย่างแรงก่อนจะกรี๊ดดังลั่นแล้ว

เดินออกไป วันนี้วันแสนว้าวุ่นจริงๆ