ลุ่นรักยัยจอมห้าว

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

2

 

ที่โรงเรียน 8.00 น.

“เฮ้อ ~ เปิดเทอมวันแรกไม่รู้จะบ่นไรนักหนาเพราะบ่นอย่างไงมันก็เป็นเหมือนเดิม -__-* ” ฉันบ่นให้เพื่อนสุดที่เลิฟฟัง

“ก็มีคนอย่างแกไงโรงเรียนเลยไม่สงบ” ดูมันพูดสิไม่เคยให้กำลังใจเลย

“ปากแกน่าจะตัดมาทอดจิงจิง เด๋วเหอะ”

“ก็เอาไปทอดสิ แล้วแกจะรู้ว่าเวลาไม่มีเพื่อนผู้หญิงสวยๆอย่างฉันแล้วมันจะเป็นยังไง เชอะ !” น่อ!เด๋วนี้พัฒนามีเชอะซะด้วยแต่ก็จิงอย่างที่มันพูดแหละว่ามันเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวของฉันเลยละเพราะส่วนมากฉันจะมีแต่เพื่อนผู้ชายวันๆก็เอาแต่หาเรื่องคนอื่นไม่ก็ชวนกันไปเที่ยวกินเหล้ามีอยู่แค่นี้แหละชีวิต

“ขอโทษจ้า เค้าสำนึกผิดแล้ว T/\T ”

“อ่าว นั้งที่ได้แล้ววันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาแนะนำ” เมื่ออาจารย์มาพวกเราเลยไปนั้งที่อย่างเรียบร้อย เออแล้วนี้ฉันบอกยังว่าโรงเรียนฉันมีอยู่14 ห้องซึ่งฉันอยู่ห้อง14นั้นแหละเพื่อฉันคนเมื่อกี้ชื่อ ไมโล นิสัยดีเรียนเก่งกว่าฉันอะนะ

“เข้ามาได้แล้ว นาย ณัฐพล” เด็กใหม่หรอวะสงสัยจะเส้นหน้าดูก็เข้ามากลางภาคนี้นะ

ครืน!

“หวัดดี ชื่อคลีนนะ”พูดได้สั้นมาก

“เฮ้ยยยย!!!!”ฉันตกใจอย่างสุดขีดเพราะเด็กใหม่คนนั้นคือไอ้บ้าเมือ่เช้า

“มีอะไร วิสุดา ตะโกนซะไม่มีความเป็นกุลสตรีเลย”

“ก็ไม่มีอยู่แล้วนิ จารย์ฮ่าๆ” ฉันหันไปมองต้นเสียง

“ฮ่า ๆๆๆๆๆๆ”เสียงของคนทั้งห้อง

“หุบปากไปเลยนะไอ้ต้าร์เดี๋ยวแกก็เจอดีหรอก”ฉันหันไปว่าเพื่อนร่วมชั้นอีกคน

“เดี๋ยวเหอะ วิสุดาเดี๋ยวเธอก็ได้เข้าห้องปกครองอีกหรอก”

“ขอโทษค่ะจารย์”ฉันพูดอย่างสงบ

“จะให้ณัฐพลไปนั้งไหนดีละ” อาจารย์มองหาที่นั้งให้อีตานั้น

“ก็ให้นี้งข้าง ไอ้ควีนดิจารย์” ไอ้ต้าออกความคิดเห็น เหอะเดี๋ยวได้เจอหลังไมค์

“เออดีเลย ไปนั้งข้างวิสุดาละกันนาย ณัฐพล เอาละอาจารย์ไปแล้วนะฝากดูแลเพื่อนด้วย” แล้วอาจารย์ก็เดินออกไปโดยทิ้งระเบิดก้อนใหญ่ไว้ให้

“ชื่อไรอะ / ย้ายมาจากโรงเรียนอะไรหรอ/ บ้านอยู่ไหนหรอ ฯลฯ” คำถามที่ตั้งมาถามนายนั้นโดยเฉพาะจากเพื่อนในห้องมากมายจนฟังไม่ได้ซับ

“เฮ้ยนั้นจารย์มาแล้ว”ฉันตะโกนบอกทุกคนเลยทำให้วงแตกพออยู่กันสองคนรู้สึกบรรยากาศฮึมครึมยังไงไม่รู้วะ

“เธอ คือคนเมื่อเช้าใช่มะ” หมอนั้นหันมาถาม แล้วมันชื่อไรวะลืมไปละ

“ไม่ใช่มั้ง~ -0-” ฉันตอบแล้วทำหน้ากวนใส่นาย...เออ...อ๋อนึกออกแหละนายคลีนไง

“ปากกวนเบื้องล่างอย่างนี้ก็คงเป็นเธอนั้นแหละเพราะในโลกนี้คงไม่มีใครเหมือนเธอ” นายคลีนพูดแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองที่กระดานโดยไม่มองฉันเลย

“ปากนายก็ใช่ย่อยเหมือนกันแหละ เหอะ!” ฉันพูดอย่างอารมณ์เสียแล้วหันไปเรียนหนังสือต่อโดยไม่สนใจคนข้างๆ