[PeckTom Fic] Friday Night ♡ (เป๊กทอม ผลิตอิศรา)
ตอนที่ 3 : Night 03 ♡ Night to meet you
Friday Night♡
Night to meet you ♡
กลิ่นกาแฟมีสรรพคุณช่วยกระตุ้นการทำงานของสมองให้เร็วขึ้น
ทุกเช้าหลังจากเปิดร้าน เด็กหนุ่มจะบรรจุเมล็ดกาแฟลงในเครื่องบด
กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟบดลอยอบอวลทั่วร้านจนเผลอสูดหายใจ
อิศราชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุด ถึงได้ตัดสินใจหุ้นกับเพื่อนเปิดร้านกาแฟ
เพราะเป็นช่วงสัปดาห์แรกที่เปิดร้าน ทำให้อิศรายุ่งจนไม่มีเวลาปลีกตัว
นิ้วเรียวกดวางสายหลังจากที่คุยกับพี่บุ๋มหรือแม่มัง...พี่สาวคนสนิทที่รักเขาเหมือนลูก
แม่มังคนสวยนั้นโทรมาเพราะว่าเขาไม่ได้เข้าไปที่ร้านนานแล้ว
เขาเองก็คิดถึงแม่มัง คิดถึงพ่อกาแล้วก็พนักงานที่ร้านเหมือนกัน
เดี๋ยวพออะไรๆเข้าที่แล้ว เขาต้องหาเวลาแวะไปที่ Crow bar ซักหน่อย
เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น รั้งให้อิศราหันไปส่งยิ้มอัตโนมัติ
คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย เมื่อพบว่าลูกค้าที่เข้ามานั้นคือคนเดิมกับวันก่อนๆ
แถมยังชอบมาในเวลาตอนบ่ายแก่ๆ ซึ่งน่าจะเลยเวลาดื่มกาแฟไปไกล
ทั้งที่ร้านของเขาเพิ่งเปิดได้ไม่นานแท้ๆ แต่กลับมาดื่มได้ทุกวัน
อิศราอดยิ้มกับตัวเองไม่ได้เมื่อคิดว่าอีกฝ่ายคงติดใจฝีมือการชงของตน
“สวัสดีครับ วันนี้รับเป็นอะไรดีครับ?”
“ขอเป็นม็อคค่าร้อนแล้วกันครับ”
“ครับ รอสักครู่นะครับ”
จัดแจงทอนเงินให้ลูกค้าเรียบร้อย ก่อนจะหันกลับไปทำออเดอร์
มือเรียวปัดผงกาแฟก่อนจะใส่เข้ากับเครื่องชง รอเวลาให้น้ำร้อนไหลผ่าน
“วันนี้อยู่ร้านคนเดียวเหรอ?”
“ฮะ?”
อิศราหันกลับไปขานรับอย่างแปลกใจ ถามเขางั้นเหรอ?
ร่างสูงยังคงมองตรงสบตา ปากเรียวส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร
“อ้อ ครับ วันนี้แปม...เอ่อ พนักงานอีกคนลา”
ในเมื่อตอนนี้ทั้งร้านก็มีแค่เขากับว่าที่ลูกค้าประจำอยู่กันแค่สองคน
อีกฝ่ายคงอยากชวนเขาคุยเพราะเห็นว่าเจอหน้ามากันมาทั้งอาทิตย์แล้ว
อ่ะ ไหนๆก็มาอุดหนุนร้านเขาไม่ขาดตกบกพร่องขนาดนี้
เขาก็ควรจะรักษาฐานลูกค้า ด้วยการต่อบทสนทนากลับไป
“เอ่อ....คุณลูกค้า ชอบทานกาแฟตอนบ่ายเหรอฮะ”
ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
ไม่คิดว่าน้องตะมุตะมิจะชวนเขาคุยกลับ
ถามว่าชอบทานกาแฟมั้ย...?
ก็ไม่ได้ชอบนะ ปกติชอบจิบเก๊กฮวยมีฟองมากกว่า
วันนั้นที่เข้าร้านนี้มาก็แค่อยากหาอะไรดื่มแก้แฮงก์เฉยๆ
หากพอเข้ามาเจอร่างตะมุตะมิตรงหน้านี้ในบทบาทบาริสต้า
ผลิตก็นึกขอบคุณตัวเองที่วันนั้นเกิดอยากจะทดลองร้านใหม่
แล้วก็ดันรู้สึกว่า กาแฟที่นี่อร่อยกว่าเก๊กฮวยที่ร้านพ่อกาตั้งเยอะ
“หืม...ทำไมเหรอครับ แปลกหรอ?”
“เปล่าฮะ ผมแค่เห็นคุณชอบมาเวลาประมาณนี้ทุกวัน เลยจำได้”
คำว่า ‘จำได้’ จากอีกคน ส่งผลให้รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากอีกคน
ผลิตโชคเผลอยกมือขึ้นจับศีรษะตัวเองอย่างที่ชอบทำประจำเวลาที่เขิน
ริมฝีปากหนาขยับพึมพำเบาๆ
“.....ที่มาเวลาเดิมทุกวันเพราะอยากให้จำได้นี่แหละ”
“ครับ?”
บาริสต้าหนุ่มที่มัวแต่จัดแจงชงกาแฟอยู่ เงยหน้าขึ้นถาม
หากร่างสูงไม่ยอมตอบ ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าไม่มีอะไร
“ผมแค่ตกใจที่คุณจำได้”
“ก็คุณมาบ่อย”
อิศราแย้งปนหัวเราะเบาๆ
“ทำงานแถวนี้เหรอฮะ หรือว่าติดใจรสชาติทางร้าน”
พอคุยไปได้สักพัก อิศราก็เริ่มผ่อนคลายและกล้าถามคำถามมากขึ้น
อย่างน้อยก็กล้าที่จะถามฟีดแบคของร้านกับว่าที่ลูกค้าประจำ
“ครับ ติดใจรสชาติกาแฟ...”
...ก็แล้วติดใจคนชงด้วย
ผลิตโชคต่อประโยคนั้นในใจเงียบๆ
ประสบการณ์ที่ผับพ่อกาสอนให้เขารู้ว่าอย่ารุกจีบอีกฝ่ายเร็วไปนัก
บาริสต้าตัวเล็กยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อได้รับคำชม
รู้สึกใจชื้นขึ้นเป็นกอง เพิ่งเปิดร้านไม่นานก็มีลูกค้าติดใจซะแล้ว
“โห ยกตำแหน่งลูกค้าประจำให้เลยฮะ”
“แล้วลูกค้าประจำมีสิทธิพิเศษอะไรรึเปล่า?”
อิศราไม่ได้ตอบกลับในทันที เขาเพียงแค่ยิ้มรับ
มือเรียวส่งแก้วกระดาษบรรจุม็อคค่าร้อนหอมกรุ่นยื่นให้
“ผมยังไม่ได้คิดโปรโมชั่นเลย คุณลูกค้าว่าควรเป็นสิทธิพิเศษยังไงดีครับ”
“เป๊กครับ”
“...เป๊ก?”
“เรียกผมว่าเป๊กก็ได้ครับ”
อิศราครางในลำคอ พยักหน้ารับ
ในสมองรู้สึกคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน
แต่จากที่ไหนนะ?
ช่างมันเถอะ เขาขี้เกียจคิด
“ผมทอมนะครับ คุณเป๊ก”
ถึงจะรู้สึกแปลกๆที่อยู่ๆลูกค้าประจำก็มาแนะนำชื่อตัวเอง
แต่ตามมารยาท เขาก็ควรบอกชื่อกลับไปให้อีกฝ่ายรู้
“เรียกว่าพี่เป๊กดีกว่าครับ---”
ผลิตพูดขึ้นช้าๆ รอดูอาการอีกคน
คนเด็กกว่าเลิกคิ้วเอียงคอมองว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
ท่าทางนั้น อดทำให้ร่างสูงใจเต้นแรงขึ้นมาไม่ได้
น้องทอมตะมุตะมิของเขา เหมาะกับคำว่าตะมุตะมิจริงๆ
“---เดาว่าคุณน่าจะเด็กกว่า งั้นผมเรียกทอมเฉยๆได้ไหม?”
น้ำเสียงทุ้มทอดเสียงหวานมาราวกับจะอ้อนขอ
เล่นเอาคนมองรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาที่บริเวณใบหน้า
ปากแดงสดเม้มเข้าหากันครู่นึง ก่อนจะพูดเสียงเบา
“ก็...แล้วแต่พี่เป๊กครับ”
ตะมุตะมิน่ารักจริงๆนั่นล่ะ
*
.
.
จะว่ายังไงดีล่ะ ปกติอิศราไม่เคยใจจดใจจ่อกับนาฬิกาขนาดนี้
เหมือนที่เป็นอยู่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว ว่าเผลอหันไปมองนาฬิกาทุกชั่วโมง
“ทอม...”
“หือ?”
“มีนัดเหรอวันนี้”
สาวเสียงใส หุ้นส่วนร้านถามขึ้นอย่างแปลกใจ
ปกติหากไม่มีลูกค้า เพื่อนของเธอก็จะหยิบหนังสือขึ้นอ่าน
แต่วันนี้กลับเผลอมองนาฬิกาเป็นระยะ จนเธออดถามไม่ได้
“ไม่นี่ แปมมีนัดเหรอ?”
“เปล่า เราเห็นทอมหันไปมองนาฬิกาบ่อยๆ เลยนึกว่ามีนัด”
ศิรภัสรายักไหล่ก่อนจะหยิบส้อมขึ้นตัดเค้กชิ้นพอดีคำเข้าปาก
ส่วนอีกคนที่โดนพาดพิง กำลังนั่งขมวดคิ้วประมวลผลตามที่หญิงสาวพูด
“เราเนี่ยนะ มองนาฬิกาบ่อย?”
“...นี่ไม่รู้ตัวหรอกเหรอ”
ยิ่งเห็นเพื่อนตัวเองส่ายหน้าปฏิเสธว่าไม่รู้ตัวจริงๆ
เธอก็ยิ่งแปลกใจเข้าไปใหญ่ ปกติอิศราไม่เคยเหม่อแบบนี้ด้วยซ้ำ
หากยังไม่ทันได้เอ่ยถามอะไร เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น
พร้อมกันกับอิศราที่เผลอหันขวับไปมองก่อนจะระบายยิ้มบาง
“สวัสดีครับพี่เป๊ก”
“วันนี้ขอแบบเดิมนะทอม”
“เหมือนเดิมของพี่มันอันไหนล่ะ เล่นสั่งไม่เหมือนกันซักวัน
...ทอมจำไม่ได้หรอกครับ พี่บอกมาดีกว่า เดี๋ยวทำผิด”
ผลิตโชคอมยิ้มขำกับท่าทางนั้น ก่อนจะเริ่มสั่งเมนูโปรด
โดยมีหญิงสาวหนึ่งเดียวของร้านนั่งมองทั้งสองคนตาปริบๆ
ลูกค้าหนุ่มหล่อเนี่ยเธอจำได้ว่าเขาจะมาสั่งกาแฟตอนบ่ายสามเป็นประจำ
ที่แปลกใจก็คือ เพื่อนเธอกับคุณลูกค้าไปสนิทถึงขั้นเรียกชื่อกันตอนไหน
“พี่ไปก่อนนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
จริงๆผลิตโชคอยากอยู่คุยด้วยนานกว่านี้อีกนิด เพียงแต่วันนี้เป็นวันศุกร์
เขาจึงต้องรีบเคลียร์งานประจำให้เสร็จ เพื่อที่จะได้ไปร้องเพลงต่อที่ Crow Bar
พูดถึงร้านแล้ว ก็อดเหลือบมองร่างเล็กตรงหน้าไม่ได้
รู้สึกขอบคุณร้านกาแฟนี้ ที่ทำให้น้องทอมของเขาไม่มีเวลาไปที่ผับนั่น
เขาเลิกหวังที่จะให้พ่อกาช่วยแล้ว สู้เดินหน้าจีบเองจะเห็นผลเร็วกว่า
เขาเลิกหวังที่จะให้พ่อกาช่วยแล้ว สู้เดินหน้าจีบเองจะเห็นผลเร็วกว่า
“พรุ่งนี้วันเสาร์นี่ฮะ ยังจะมาดื่มกาแฟอีก ไม่เบื่อเหรอไง”
ถามกลับขำๆ ทุกวันนี้เขาเจอหน้าผลิตโชคแทบทุกวันทำงานแล้ว
เสาร์ยังบอกจะแวะมาอีกเหรอ นี่กาแฟร้านเขามันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ
“แล้วทอมเบื่อพี่รึเปล่า?”
ผลิตเลือกที่จะตอบคำถามด้วยคำถามกลับ
หากน้ำเสียงกลับเจือความหวานเสียจนคนฟังรู้สึกเขินแปลกๆ
ดวงตาเรียวเงยสบตาอีกคนที่มองอยู่ก่อนราวกับจะรอคำตอบ
มองได้แค่ครู่เดียว อิศราก็เป็นฝ่ายหลบตาเมินมองไปอีกทางแทน
“ถ้าพี่อยากมาก็มาเถอะครับ ร้านนี้ยินดีต้อนรับอยู่แล้ว”
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะ พี่ไปทำงานก่อนนะครับ”
ผลิตว่าขึ้นยิ้มๆ ไม่ลืมที่จะหันไปก้มหัวทักทายหญิงสาวที่นั่งเงียบอยู่นาน
ใช่ว่าเขาจะไม่เห็นเธอ เพียงแต่ตอนนี้สายตาของเขามันโฟกัสแค่คนๆเดียว
พอพ้นร่างเจ้าของกาแฟบ่ายสามไปแล้ว ศิรภัสราก็เบนตามามอง
เพื่อนเธอ...ไม่สิ ตอนนี้ทอมกลายร่างเป็นก้อมกลมๆนั่งมึนไปแล้ว
“ทอม...ไปสนิทกันตอนไหนอ่ะ”
“...........”
“ทอม...ได้ยินเรามั้ย?”
“ได้ยิน...”
“แล้วทำไมไม่ตอบอ่ะ ไปสนิทกับลูกค้าเมื่อกี้ตอนไหน---”
ศิรภัสรายังคงถามต่ออีกหลายต่อหลายคำ หากเขาดันรู้สึกเหมือนหูอื้อ
ได้ยินเสียงจากอีกคนแค่เพียงแผ่วๆ หัวใจก็สั่นไหวไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าไอ้อาการใจสั่นที่เป็นอยู่ตอนนี้
เป็นเพราะคาเฟอีนหรือเพราะอีกคนที่เพิ่งออกจากร้านไป...?
*
.
.
“เฮ้ย ไอ้เป๊ก”
ผลิตโชคชะงักเท้าไป ก่อนจะหันไปมองตามเสียงเรียก
เป็นเจ้าของร้านยังหนุ่มที่กำลังท้าวสะเอวยืนกวักมือเรียกเขา
“อะไรพ่อกา ผมเพิ่งเข้าร้านมานะขอหาอะไรดื่มก่อนสิ”
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่เจ้าตัวก็นั่งลงบนเก้าอี้ทรงสูงรอฟังอีกฝ่าย
แต่ยังไม่วายขอหันไปสั่งเครื่องดื่มประเภทแอลกอฮอล์มาจิบซักหน่อย
“ไอ้นี่...ไม่กวนประสาทวันนึงจะเป็นไรมั้ยวะ”
“พ่อกาก็จะเหงาหูไง”
“..........”
“เฮ้ย เป๊ก...”
อาร์มที่ยืนฟังอยู่นานพูดแทรกขึ้น
“กูว่ามึงอย่าเพิ่งกวนน้าเอ๊ะเขาเลย เดี๋ยวเขาไม่ช่วยขึ้นมามึงจะโวยวายอีก”
“ช่วย?...ช่วยอะไรอ่ะพ่อกา?”
“เอ้า! แล้วไอ้สามอาทิตย์ก่อน ใครกันวะที่บุกห้องทำงานกู”
ก็ผลิตโชคไง จะใครล่ะ
น้าก็บอกอยู่ว่าทั้งร้านคนที่ไม่คิดจะเคาะประตูก่อนเข้าห้องมีแต่เขานี่แหละ
“แถมยังบังคับให้แนะนำเด็กให้รู้จักอีกต่างหาก
....ถ้ารู้ว่าลืมไปแล้ว ไม่ช่วยมันจะดีกว่า ว่ามั้ยอาร์ม?”
....ถ้ารู้ว่าลืมไปแล้ว ไม่ช่วยมันจะดีกว่า ว่ามั้ยอาร์ม?”
หันไปถามความเห็นอีกคน ซึ่งกรกันต์ก็พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย
นี่ยังไม่รวมกับที่ไอ้กะล่อนมันเอาเรื่องฟิกเกอร์อีกามาข่มขู่เขาด้วยนะ
หากคู่กรณีอย่างผลิตโชคกลับดูไม่ดีใจอย่างที่จิรากรคิดไว้
นักร้องประจำผับถึงกับเด้งตัวขึ้นจ้องหน้าเขาอย่างตกใจ
“วันนี้ทอมมาที่นี่เหรอ?”
“เออ เห็นอยากรู้จักนัก วันนี้ก็เลยจัดมาเซอร์ไพรส์แกซักหน่อย
...ทอมๆ นี่น้องชายพี่เอง รู้จักกันไว้สิ”
ผลิตรู้สึกได้ว่าเหงื่อมันซึมเต็มใบหน้าทั้งที่ในร้านเปิดแอร์เย็นเฉียบ
ทำนองเพลง Jazz ที่ฟังแล้วผ่อนคลาย กลับทำให้รู้สึกร้อนรุ่มในใจ
เมื่อเห็นจิรากรเบี่ยงตัวจนเขามองเห็นเงาตะคุ่มที่นั่งอยู่ด้านหลัง
ไม่รู้ว่าอีกคนนั่งอยู่นานเท่าไรแล้ว
แต่คงจะนานพอที่จะได้ยินพ่อกาเรียกชื่อเขาและได้เห็นใบหน้าเขา
น้องทอมของเขา.....คนเดียวกับที่เพิ่งเจอกันไปเมื่อบ่าย
แต่ต่างกันที่ตอนนี้ไม่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าหวานนั่นเลย
ดวงตากลมที่เคยส่งยิ้มให้ บัดนี้กลับมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า
ปากแดงเม้มเข้าหากันเพียงนิด ก่อนจะขยับพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ...คุณผลิตโชค”
See you next Friday ♡
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - +
N/A
ทำไมตอนนี้ดูภาษาแปลกๆ (.....)
ส่วนใครที่สงสัยว่าทำไมน้องทอมศุกร์แรกกับศุกร์ที่สองต่างกันจัง
ยังมีที่มาฮะ แต่ต้องรออ่าน...
พรุ่งนี้ใครไปศรีราชาบ้างคะ?
ฝากเก็บโมเมนต์มาให้ชาวเรือด้วยนะคะ 5555
อยากบ่นอยากทวงฟิคไปที่ > #เป๊กทอมวันศุกร์ ได้เลยเจ้าค่า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
#อย่าให้แววตาฉันเป็นคนหื่น -////-
ตามมาอ่านทีเดียวสามตอนเลยค่ะ
ฟิคน่ารักกกกกก
มากันครบแก๊งหน้ากาก
น้องทอมต้องใจร่มๆนะคะ พี่เขาไม่ได้มาหลอกอะไรนอกจากขอใจไปเองงงงง
รอตอนต่อไปนะค๊าฟฟฟฟ