คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : นกที่ออกจากรัง
นที่ออารั
...โลแห่อารยธรรม...
วัน่อมาามที่ายหนุ่มสัาว่าะพาหิสาวเ้าไปในเอพวเน์
วันนี้ลอร่าเรียมุระโปรสีาวสไล์รีโบราให้าร์เวลใส่
ร่าสาวรูปร่าอวบไ้ส่วนำลัยืนมอระบานให่อยู่ เพื่อนสาวผมทออยัแ่ผมและใส่เรื่อประับให้
“วันนี้เ้าะเินสะวหน่อย เพราะระโปรยาวแ่ปิเ่า
และรอเท้า็เป็นแบบสานส้นเี้ย้วย” ลอร่าอธิบาย
าร์เวล้มมอัวเอแล้วมอเรื่อประับามไหล่และ้อมือ
“เป็นทอหรือ?”
าร์เวลถาม ลอร่าพยัหน้า
“ใ่
ทอแท้เลย้วย ั้แ่ำไลไปนถึเ็มัเป็นทอเนื้อีทั้นั้นแหละ”
“โธ่ลอร่า
ไม่เห็น้อเอาอมี่าแบบนี้มาให้้าใส่เลย” าร์เวลั
“แหม
็ะไ้เ้าไปในเแ์ทัวรี่ทั้ที สถานที่ศัิ์สิทธิ์แบบนั้น็้อแ่ัวใหู้ีหน่อยสิ”
ลอร่ายิ้ม าร์เวลมอทั่วัวอีรั้แล้วหันมาุยับเพื่อน
“ลอร่าเยเ้าไปในแ์ทัวรี่ไหม?”
“เยสิ
พ่อแม่อ้าทำานเป็น่าัเสื้อให้ับพวุนนาและเ้าหิน่ะ
้า็มัไปเล่นับพวเพื่อนแถวนั้น นวันที่้าโเป็นสาว้า็บัเอิเอีมิทรีแหละ
อนนั้นเา็เป็นหัวหน้าทหารฝ่ายพื้นินแล้ว้วย”
“โห
อารม์แบบสาวาววัพบรัับทหารหนุ่มล่ะสิ” าร์เวลแว ลอร่าหน้าแเล็น้อย
“ประมานั้นแหละ
เอ้า! รีบไปินอาหารเ้าเถอะ เี๋ยวอีธานะมารับละ”
ลอร่าูมือเพื่อนไปที่ห้อรับประทานอาหาร
านั้นไม่นานายหนุ่มผมสีส้ม็มาถึหน้าบ้านพวเา
ีมิทรีเป็นนเปิประู้อนรับเ่นเย
แ่วันนี้เมื่อพบเพื่อนหนุ่มแล้วเา้อเบิาว้า
“ว้าว
ไม่ไ้เห็นเ้าแบบเ็มยศะนาน”
เามอเพื่อนหนุ่มสวมุเราะสีเิน
ลาออเราะมีหินสีแอมส้มิไว้อยู่ ้าหลัมีปีสีเินราวับปีนอินทรีิอยู่
นเหล็แ่ละอันสะท้อนสีส้มแออมาบ้า ไหล่เามีเราะทับันสอั้น
ส่วนท่อนล่าล้ายระโปรที่ิับเราะท่อนบน ไล่ลไปเป็นเราะสนับเ่าหุ้มไปถึเท้า
บริเวส้นเท้ามีปีสีเินนาเล็ิอยู่ ้าในเาสวมาเายาวสีน้ำาลแไว้
มือวาถือเหมือนที่าผมประำลุ่มาวัวเอ
“ล็อธอลัารแบบนี้เ้าประูบ้าน้าไม่ไ้แล้วล่ะ”
ีมิทรีหัวเราะ อีธานยิ้มมุมปา านั้นสอสาว็ออมาหน้าบ้าน
“วันนี้มาแบบสาวน้อยาวรีแหละ”
ลอร่ายิ้มแนะนำาร์เวล ทั้ายหนุ่มและหิสาว่าอึ้ับเรื่อแ่ายอแ่ละฝ่าย
าร์เวลมออีธานั้แ่หัวรเท้า้วยวามแปลใและไปพร้อมัน
ส่วนอีธาน็มอั้แ่หัวไหล่ลมมนอเธอไปนถึายระโปรที่สั้นว่าเมื่อวานมา
“เห
แลูเหมือนอัศวินมารับเ้าหิเลย” ีมิทรีแว อีสอนสะุ้แล้วหลบหน้าัน
ลอร่าับีมิทรีหัวเราะทันทีับท่าทีอเพื่อน
“รีบไปเถอะ
้านัับพวทหารไว้้วย” อีธานับทแล้วเินนำหน้าไป
าร์เวลโบมือให้ลอร่าและีมิทรี่อนเินามายหนุ่มไป
พวเาเินไปามทาหินรุระเหมือนเมื่อวาน
วันนี้ร่าสาวเินสะวึ้นมาเพราะใส่รอเท้าสานมาถึหน้าแ้
หาแ่วันนี้เธอลับเินทิ้ระยะห่าับเามาเลยทีเียว
ายหนุ่มแอบำเลือมอ็หยุเินแล้วหันมามอหิสาว
“ทำไมเิน้า?”
เาถาม าร์เวลายามอปีนาให่อเราะ
“ลัวะไปนปีอุไ”
เธอบอ เาฟัแล้ว็หัวเราะ
“นานั้นเียว
ุล็อธอ้าไม่ทำให้เ้าบาเ็บหรอน่า”
“ุเรียุเราะว่าอะไรนะ?”
าร์เวลเอียอมอ
“ุล็อธ
เป็นำเรียุเราะอพวเน์แห่อาเธน่า” เาอบ
เธอพยัหน้าอย่าเ้าใแล้วเินเ้าไปใล้เา
“็เ้าใว่าุเป็นเน์แห่ลุ่มาวนอินทรี
แุ่เราะ..เออ ุล็อธอุำเป็น้อมีปี้วยเหรอ?” เธอมวิ้วมอปีเิน
เายิ้มมุมปา
“็ไว้ใ้บินไ”
“...ฮะ?”
เหมือนเธอไม่เื่อหูัวเอ
็เ้าใว่านเราสามารถมีเวทมนร์เพื่อเสอะไรามใหรือะทำให้ัวเอหายัวไปไ้
แ่เธอ็ไม่เยไ้ยินว่ามนุษย์ะบินไ้เหมือนนหรอนะ
ายหนุ่มเห็นเธอทำหน้าเหวอแบบนั้น็อหัวเราะไม่ไ้
าร์เวลรีบทำหน้าปิแล้วีหน้านิ่ใส่
“บอว่านัับพวทหารไม่ใ่หรือไ
เลิหัวเราะเยาะแล้วรีบไป่อสิ” เธอว่า เาหยุหัวเราะแล้วนำทา่อ
เธอเินมายืน้าเาพลาแอบมอปีเหล็ลอเพราะลัวะปัมาโนัว
เ้าสู่เที่เริ่มมีแ่าปรัหัพัอสถาปัยรรม
หิสาวเินามิายหนุ่มลอเพราะลัวะโนทำร้ายแบบเมื่อวาน
เาสวมที่าผมรูปปีสีเินสลับับสีทอรลาที่มีหินสีแส้มิอยู่
ทั้สอเินไปามทาเินปูเรียบ ระหว่าทา็มีแ่พวทหารทัทายและทำวามเารพายหนุ่มลอ
แม้ทุนะมอหิสาว้วยวามแปลใและสสัยแ่พวเา็ไม่ไ้เ้ามาทำร้ายเธอเลย
าร์เวลมอสิ่รอบัว้วยวามสนอสนใ
และอสสัยไม่ไ้ว่าทำไมพวทหารถึเารพอีธานนานั้น หรือว่าเาะเป็นหัวหน้าอพวทหาร
็เป็นริอย่าที่เาพูเมื่อวานว่าไม่มีใรล้าเ้ามาทำร้ายแอเาไ้ าร์เวลโล่อึ้นเยอะแล้วมอสถาปัยธรมโบรา่อ
หาไม่ิเรื่อวามเื่อี่เ่าเี่ยวับสีำแล้ว ที่นี่็เหมือนโลแห่อารยธรรมที่เป็นแหล่รวมวามรู้
วามิสร้าสรร์ และเหล่านัรบผู้ล้าที่เื่อว่าถวายัวรับใ้เทพีอาเธน่า
พูถึนายหิแห่เอเธนส์
าร์เวลสัเเห็นรูปปั้นเทพีนายัษ์บนที่สูอแ์ทัวรี่ ฝีมือารสลัอันามสะุสายาหิสาวมา
เธอเผยรอยยิ้มออมาะมอวิวรอบัวที่แสนสวยาม พวหิสาวแ่ายล้ายเธอที่เินผ่าน่ามอเธอ้วยวามใ
พวหล่อนมอเส้นผมำยาวสลวยที่สะบัไปามสายลม้วยวามสนใ าร์เวลเห็นแล้ว็หุบยิ้มแล้วมอไปทาอื่นแทน
ะนี้มีแ่นมอมาทาหิสาว าร์เวลเริ่มัวล็ยมือมาำสร้อยล็อเ็แน่นพลาอให้ท่านอาเธน่าุ้มรอเธอ
้านอีธานที่สัเเห็นสีหน้าัวลอหิสาว
เาส่สายามอพวนาำนัลและพวทหารเพื่อไล่ให้ไปทำหน้าที่อื่น พวนั้นเมื่อเห็นสายาอเน์หนุ่มแล้ว็รีบแยย้ายไปทันที
าร์เวลโล่ใอีรั้ทำเอาายหนุ่มแอบอมยิ้ม
พวเาเินึ้นบันไมานถึพื้นที่ราบที่มีแ่พวเน์ฝึหัำลัฝึ้อมันอยู่
าร์เวลมอเน์ลุ่มนั้น้วยวามสนใ
นที่เห็นสาวผมำ่า็หยุฝึแล้ว้อมาที่เธอเป็นแนวเียวัน
หิสาวสะุ้แล้วทำเป็นไปยืนมอวิวแทน
วันนี้เป็นวันลมแร ้วยวามที่เธอผมยาวและปล่อยผมแบบนี้็ทำให้ลมพัผมเธอปลิวระายนเธอ้อรีบยมือมารวบไว้ แ่้วยผมที่หนาและเยอะเธอ็เริ่มรำานปล่อยให้ผมปลิวไปามสายลม แ่มันันไปบัหน้าายหนุ่มเ็มๆเลยนี่สิ
“าร์เวล” อีธานเรีย
เสียลมพันทำให้เธอไม่ไ้ยินเสียเา “าร์เวล!” เาเรียอีที เธอเริ่มไ้ยิน็หันไปมอ
“ว้าย!” าร์เวลใรีบยมือรวบเ็บผมทันที “้าอโทษ!” เธอ้มโ้ัวะที่มือทั้สอำผมไว้ ายหนุ่มอึ้ไปแล้วยมือบอเิไม่เป็นไร
พวเน์แถวนั้น่าหัวเราะับภาพเมื่อรู่ าร์เวลหน้าแทันทีแล้วไปยืนหลบหลัอีธาน
“หัวเราะอะไร
หัวเราะอะไรัน!?” มีเสียายแทรเ้ามา
พวเน์ฝึหัหยุหัวเราะแล้วทำเป็น้อม่อ
ร่าสูในุเราะสีทอเินเ้ามาท่ามลาเหล่าเน์ ผมเทสีฟ้าเ้มพร้อมนัยน์าสีม่วมอมาทาที่ายหนุ่มยืนอยู่
“อ้าว
นั่นอาวีล่า อีธาน ไม่ไ้เห็นหน้าะนาน” ายร่าสูทั อีธาน้มโ้ัวทำวามเารพ
“ไม่ไ้พบันนานเลยท่านมานิอล์”
อีธานทัทาย มานิอล์เินยิ้มมาหา
“นานนเือบลืมเลย
ไม่ไ้เห็นุล็อธอาวีล่าแบบไ้รับเลืออท่านอาเธน่ามาั้นาน
เห็นแล้วอแปลใไม่ไ้เลยแฮะ” มานิอล์มอุล็อธสีเิน้วยวามสนใ สายาเาเหลือบเห็นบาอย่า้าหลัายหนุ่ม
“อ่าว แล้วนั่นพาใรมา้วยนิ?”
“อ๋อ
เธอนนี้เป็น...” อีธานยับัวให้โล์เน์เห็นร่าสาวผมยาว
าร์เวลสะุ้เมื่อเห็นนแปลหน้า้อมอ
“โห แม่สาวน้อย ผมยาวสีำะ้วย ไปไ้มาาไหนเนี่ย?” มานิอล์มอาร์เวล้วยวามสนใพลายมือลูบาที่ไว้หนวเราเล็น้อย
“เอันที่เาะสมุนไพรน่ะรับ
อาารย์อนาฝาให้มา่วยามหาประวัิอนาเอ” อีธานอบ
“อ๋อเหรอ
เรื่อราวน่าสนีแฮะ ื่ออะไรล่ะเธอ?” มานิอล์ถาม ร่าสาวเห็นว่าผู้ายนนี้ไม่ทำร้ายเธอ็อบไป
“าร์เวล่ะ”
“าร์เวล?...อ๋อ
แม่หนูถ่านนี่เอ ื่อเ้าับสีผมเธอเลยนะ” มานิอล์หัวเราะ
าร์เวลฟัแล้ว็อึ้ไปให่ (ื่อ Charwell ำว่า char / charcoal แปลว่า ถ่าน)
“ว่าแ่ท่านมานิอล์มาทำอะไรแถวนี้ล่ะรับ?”
อีธานถาม มานิอล์ลั้นหัวเราะ่อนอบ
“็มารวเวรเหมือนเิมแหละ
พวุนนามันี้เีย ้าเลย้อมาแทน” มานิอล์ทำหน้าเ็ “แล้วนี่นึไพาแม่หนูถ่านมาในนี้ล่ะ?”
“พอีิว่าที่นี่น่าะมีำอบให้าร์เวลไ้น่ะรับ”
“อ๋อเหรอ
ฟัแล้ว็น่าสสารแฮะ เหมือนะำพร้าพ่อแม่สินะ ยัูเ็อยู่เลย
อายุเท่าไหร่ล่ะแม่หนูถ่าน?” มานิอล์ออ าร์เวลยัไม่ินับารเรียื่อประหลาแ่ยอมอบไป
“16 ่ะ” พออบแล้ว็ทำเอาายทั้สออึ้ไป
“16 !? อ่อนว่าอีธานแ่ปีเียวเอนิ” มานิอล์ยิ้ม
าร์เวลไ้ยิน็หันไปมอหน้าายหนุ่มทันที อีธานไ้แ่ีหน้านิ่ใส่
นี่หมายวามว่าเาอายุ
17 ั้นรึ!? ูเป็นผู้ให่ว่า้าอี!
เธอิในใ้วยวามไม่เื่อหูไม่เื่อวามิเ่นเย
เหมือนายหนุ่มอ่านใเธอออ็แอบยิ้มมุมปา มานิอล์มอทั้สอสลับไปมา
“แล้วนี่เ้าะไปไหนล่ะอีธาน?
ะไปพบาแ่หรือเปล่า?” มานิอล์ถาม อีธานไ้ยินำว่าาแ่็เือบหลุหัวเราะ
“็ะไปพบท่านเียวโแหละรับ
ท่านมานิอล์ะไป้วยหรือ?” อีธานถาม มานิอล์ทำหน้าเ็แล้วยมือเาหัว
“ที่ริ็ไม่ไ้อยาไปพบหรอ
่วนี้าแ่อบเรียใ้านอยู่เรื่อย
ใ้ะนไม่มีเวลาไปหาลูเมียเลย...แล้วะพาแม่หนูถ่านไป้วยเปล่า?”
“้อพาไปแหละรับ
ืนปล่อยไว้ลัวะเป็นเป้าอใรหลายน”
อีธานปาสายามอพวทหารทีู่ิไม่ีับาร์เวล มานิอล์พยัหน้าเ้าใ
“ีแล้วๆ
ั้น็ไปพร้อม้าเลยละัน ถือโอาสพาแม่หนูถ่านมแ์ทัวรี่้วย”
มานิอล์ยิ้มให้ าร์เวลพยัหน้า
“เ่นนั้น็ฝา้วยนะะ...เออ
ท่าน...?”
“แนเอร์
มานิอล์ เรียแ่ื่อ้า็พอ”
“่ะ
ท่านมานิอล์”
ทั้สามเินไปามทาพื้นเรียบ่อนะถึบันไที่เริ่มเ้าสู่สิบสอปราสาท
*****************
ความคิดเห็น