คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 2 : เริ่ม ( 100 % )
“เสร็จแล้วค่ะ” ฟลอร่าปาดเหงื่อพร้อมกับถอดผ้ากันเปื้อนออก บัดนี้สำนักงานสกปรกได้เปลี่ยนโฉมเป็นสำนักงานใหม่เอี่ยม เหล่าผู้คนในสำนักงานเดินออกมาพร้อมกับตะลึงไปตามๆ กัน
“เธอทำได้ยังไง” ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาถามฟลอร่าที่กำลังนั่งพักเหนื่อยอยู่
“ง่ายๆ เองค่ะ” เธอดื่มน้ำดังอึกๆ ทุกคนต่างพอใจกับห้องเดิมแต่ความสะอาดใหม่ที่ไม่รู้ว่าสัมผัสครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่มันได้กลับมาแล้ว
รวมไปถึงต้นไม้และป้ายหน้าสำนักงานด้วย พวกเขารู้สึกดีใจที่มีคนเพิ่มในสำนักงานของเขาอีกคน
“เธอก็พักอยู่ที่นี้เลยล่ะกันนะ ไม่มีที่ไปเหรอ?” ชายหนุ่มวัยกลางคนยิ้มให้เธอ
“ชะ….ใช่ ค่ะ” เธอตอบไปแบบไม่ได้คิดอะไร
“แล้วช่วยเล่าประวัติของเธอให้ฟังหน่อยได้มั้ย?”
“ออ…อ่อ แม่ของฉันโดนยักษ์ตัวโตๆ ฆ่าตายในป่าที่ห่างไกลจากเมืองนี้มาก แล้วฉันก็สลบไป แล้วก็เดินเตรมาเรื่อยนี่และ แม่เป้นแม่ค้าว่าจะมาขายของที่นี่แต่ก็….” เธอเว้นไปเพื่อความสมจริง
ดูเหมือนทุกคนจะเชื่อในเรื่องที่เธอพึ่งคิดขึ้นมา ตามจริงแล้วเธอไม่ใช่คนที่ชอบโกหกนะ แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ นิน่า
“น่าสงสารเธอจัง” หญิงสาวเรือนผมสีดำเอ่ยขึ้น เธอมองหิมะที่ตกอยู่นอกหน้าต่างด้วยแววตาที่เหม่อลอย
“ไม่เป็นไรแล้วนะสาวน้อย..ที่นี่อบอุ่นแน่นอนจ้ะ” หญิงสาวอีกคนที่ถักเปียเรียบร้อยสองข้าง ตบบ่าเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู
“ฉันมีเรื่องจะเตือนนะ ระวังไอ้หมาสกปรกนี้ไว้ก็แล้วกัน” หญิงสาวเรือนผมสีขาวเอ่ยขึ้นขณะที่นั่งโต๊ะสะอาดโต๊ะประจำของเธอ ชายหนุ่มที่โดนกล่าวถึงถึงกับหันหลังควับ แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ
“ยังไม่รู้จักชื่อพวกเราเลยนิหน่า! เออะ มาแนะนำตัวสักหน่อย” ชายหนุ่มมีหูยิ้มร่าและลากฟลอร่าไปเข้าวงสทนาโดยไม่หล่อนได้ทันตั้งตัว
ณ โรงเรียนเปิดใหม่แถวชานเมือง
กระท่อมขนาดเล็กที่ดูเหมือนเล็กน่ะนะถ้ามองจากภายนอก มีเด็กนักเรียนประมาณสิบกว่าคนนั่งรออยู่ด้านนอก ตามเก้าอี้ม้านั่ง พวกเขาต่างคุยกันเกี่ยวกับเรื่องการเรียนที่น่าตื่นเต้น ฟลอร่านั่งชันเขาคนเดียวเพราะเธอไม่รู้จักใครเลย
“เข้ามาเลยเด็กๆ” โลเนลยิ้มและกวักมือเรียกเด็กๆ ให้เข้ามาในกระท่อมหลังเล็ก ฟลอร่ามองกระท่อมอย่างครุ่นคิด
จะ…จะ เข้าไปอัดกันยังไงนะ
“เข้ามาสิหนู” โลเนลจูงมือเธอเข้าไปพบกับท่ออยู่เบื้องหน้า ผู้เป็นครูผ่ายมือไปทางอุโมงค์ใหญ่ก่อนจะลงไปก่อน ฟลอร่าค่อยๆ ก้าวลงไปและ…
“กริ๊ดดดดดด!!” เธอกรีดร้องอย่างสุดเสียงเมื่อกำลังไหลลงไปเหมือนเล่นสไลท์เดอร์ขนาดเล็กแต่ยาวสุดลูกหูลูกตา
“อั่ก!” เธอจับตรงสะโพกเล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้ยาว หญิงสาววัยเดียวกันอีกคนที่นั่งข้างๆ ยิ้มให้เธอ
“ฉันโคก้า เรียกฉันว่าโค้กก็ได้นะถ้าเธออยากสนิทกับฉันน่ะ” หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลยาวยิ้มให้เธอ ก่อนที่ฟลอร่าจะยิ้มตอบ
“ฉันฟลอร่า”
“เอาล่ะเด็กนักเรียนที่น่ารักของผม โรงเรียนของผมเปิดเป็นวันแรก” เสียงของโลเนลเรียกความสนใจจากทุกคนได้อย่างดี ชายหนุ่มพูดพร้อมกับดีดนิ้ว กระดานเวทมนตร์ปรากฏออกมาข้างๆ
“จะมีสายการเรียนให้ทุกคนเลือก แบ่งออกเป็นสามสาย”
“สายที่หนึ่งการต่อสู้ ฝึกการใช้ดาบ ธนู หอก และอาวุธทางกายภาพ และรีดพลังเวทมนตร์ออกมาเพื่อเพิ่มศักยภาพในการต่อสู้ขั้นสูงสุด” โลเนลใช้เวทมนตร์วาดที่กระดานเวทมนตร์เพื่อให้เด็กนักเรียนเข้าใจง่ายขึ้น
“สายที่สองการเข้าใจพลังแห่งธรรมชาติ ดิน น้ำ ลม ไฟ เป็นพลังแห่งการกำเนิดของสรรพสิ่งทั้งปวง เป็นพลังเวทมนตร์ที่จะเน้นหนักไปในด้านการโจมตี”
“สายสุดท้ายสายพลังธาตุแสงและพลังจิต เป็นสายพลังเวทย์แห่งการรักษาสนับสนุนและการโจมตี….สายพลังเวทย์สองอย่างนี้มันจะเป็นตัวเลือกของพวกเธอเอง เอาล่ะนะ เดี๋ยวพวกเธอก็จะเข้าใจเองว่า ? มันจะเลือกอย่างไร….”
ห้องเรียนที่เคยเป็นโต๊ะนั่งบัดนี้ แท่นหินแปดอันผุดขึ้นมาจากใต้ดิน และอาวุธประเภทต่างๆ ก็ปรากฏและลอยขึ้นเหนือแท่นหิน
“เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย” ฟลอร่าตาวาวในใจ แต่ก็รู้สึกแปลกๆ ว่านี่เป็นการเรียนหรือการคัดเลือกทหารกันแน่
“เอาล่ะ ให้นักเรียนทุกคนก้าวออกมาและมาแตะที่ลูกแก้วสีขาวนี่”
“แล้วยังไงต่อค่ะคุณครู”
“มันจะบอกกับครูเองว่าพวกเธอทุกคนได้สายอะไร”
พลันที่ทุกคนสลับสับเปลี่ยนกันที่จะวนมาสัมผัสลูกแก้วนี้ ก็ถึงคิวของฟลอร่าเธอเกร็งน้อยๆ ก่อนจะจับมันด้วยฝ่ามือเล็กเรียวของเธอ ตาของคุณครูโลเนลเบิกกว้างแต่ไม่มีใครสังเกตุเห็น เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดออกมาจากใบหน้าหล่อเหลาออกของช้าๆ
โลเนลเสยผมสีทองน้ำตาลเบาๆ ก่อนจะยิ้มแห้งให้เด็กสาวที่ไม่รู้อะไรเลย
‘ม่านวัดพลังเวทมนตร์ไม่เคยโกหก’ โลเนลคบคิดในใจจนเด็กสาวมาหยุดตรงหน้าเขา และเอ่ยเสียงใส
“หนูได้สายอะไรเหรอคะ อาจารย์” ฟลอร่าถามพลางกลอกตาไปมาแบบใสซื่อ โลเนลที่กลืนน้ำลายดังอึกยิ้มแห้งๆ ออกมา
“พะ…พลัง จิตน่ะ” เขาปาดเหงื่อก่อนจะพูดออกมาอย่างติดๆ ขัดๆ
“อะ…อ่อ ค่ะ” ฟลอร่าเดินกลับที่นั่งไป ทิ้งให้อาจารย์หนุ่มคบคิดเรื่องของเธอย่างไม่ปล่อยวาง
‘ฟาเรนเทียร์….’
“ฮ่าว” ชายหนุ่มมีหูนั่งอ้าปากกว้างจนเห็นลิ้นไก่แลดูไม่สุภาพ
“นี่ เฟลิค ฉันว่านายไปนอนบนห้องเถอะนะ” แพนโดร่า หญิงสาวเรือนผมสีน้ำตาลเข้มมัดแกะสองข้าง แสดงความเป็นห่วงระคนแอบกัด
“ไม่เอา! ฉันจะรอฟลอร่า” หูของเฟลิคกระดิกไปมา นัยน์ตาสีเทาสว่างของเขาทำท่าว่าจะปิดแล้วปิดเล่า
“นี่ มันเวลาหมาขี้เรื้อนนอนนะ” หญิงสาวเรือนผมสีขาวสว่างสมทบด้วย
“เชอร์ลีน เธอหุบปากไปเลยนะ” ชายหนุ่มขู่ฟู่ฟ่อง
“นายนั่นและเงียบไปเลย” แพนโดร่ายืนเท้าส่ายเอว นัยน์ตาสีน้ำเงินของหล่อนกำลังดุกดิกไปมาราวกับว่ากำลังสนุกที่ได้แกล้งคน
“เงียบไปเลยนะ เงียบไปเลย” ชายหนุ่มกระโดดขึ้นเกาะหลังหญิงสาวที่เท้าส่ายเอวอยู่ข้างๆ บรรยากาศดูอลวนหน้าดู ชายหนุ่มที่กำลังนั่งอยู่หน้าเตาผิงกุมขมับเบาๆ ก่อนจะพึมพัมออกมาเบาๆ ว่า
“สมาคมของฉันรวมคนเพี้ยนเหรอเนี่ย”
“ไอ้หมาสกปรกเอามือของนายออกจากตัวฉันนะ” แพนโดร่าพยายามแกะมือของเฟลิคออก
“เธอมาว่าฉันก่อนทำไม” เฟลิคเกาะแน่นกว่าเดิม
“นี่ ไอซิส จัดการทีสิ ฉันรำคาญ” เชอร์ลีนเดาะลิ้น พลันอาคมเวทมนตร์เล็กๆ กางออกจากนัยน์ตาสีม่วงเทาของเธอ ทั้งสองก็ปลิวว่อน แต่ผลลัพธ์ก็ได้ตรงกันข้าม ตอนนี้เฟลิคกำลังนั่งค่อมหญิงสาวอยู่
“นาย! ไอ้คนลามก” แพนโดร่าลมออกหูก่อนจะผลักเฟลิคออกและตีเขารัวๆ
“ฉันเจ็บนะ ยัยบ้า”
“ปกติ แพนโดร่าไม่ใช่คนแบบนี้นิครับ” เนเวลล์ชายหนุ่มเรือนผมสีน้ำตาลอ่อน เดินเข้ามาในสำนักงานพร้อมกับเขากวางชิ้นใหญ่
“เอ่า ว่าไง งานสำเร็จแล้วเหรอ” เวดัสหัวหน้าสมาคมที่แสนจะใจดี เอ่ยทักชายหนุ่มที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ
“ครับ… ว้าว ร้อยวันพันปีจะเห็นสำนักงานสะอาดขนาดนี้” เนเวลล์หัวเราะแห้งๆ
“ได้แม่บ้านคนใหม่น่ะสิ” เวดัสเอ่ย
“มะ….แม่บ้าน ใครมันตาบอดขนาดนั้นดวงซวยมากเลยนะนั้น” เนเวลล์พูดติดตลก
“นี่แกอยากโดนไล่ออกเรอะ” เวดัสชกที่หน้าท้องชายหนุ่มเบาๆ ก่อนจะมองการทะเลาะที่ดูเหมือนจะยังไม่จบ
“ไอ้หมาบ้า”
“ยัยคนชอบใช้กำลัง”
ทั้งสองหันหน้าเมินและแยกไปคนละมุม สร้างรอยยิ้มให้กับคนในสมาคมได้เป็นอย่างดี เสียงกระดิ่งที่แควนไว้ที่ประตูสั่นกรุ้งกริ่งก่อนที่ประตูบานเก่า จะเปิดออกเผยให้เห็นเด็กสาวน่ารักสดใสที่กลับมาด้วยใบหน้าที่เหนื่อยอ่อน พลันเห็นเธอเฟลิคก็วิ่งเข้าหาเธอทันที
“เหนื่อยมั้ย เรียนวันแรกเป็นไง”
“ก็สนุกดี” ฟลอร่ายิ้มแหยงๆ พลันสายตาของเธอปะทะเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของโนเวลล์ โลกของโนเวลล์พลันหยุดหมุน
‘เธอคือรักแท้ของฉันนะจ้ะ นะจ้ะหยายี’ โนเวลล์ทำสายตาหวานซึ้งจนฟลอร่าสัมผัสได้และขนลุกไปทั้งตัว
“คุณเฟลิคดิฉันขอไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“ครับ” เฟลิคแลบลิ้น
“แหม่…ไอ้หมา” แพนโดร่าพูดลอยๆ ก่อนจะวิ่งขึ้นห้อง
“ฉันรู้นะว่านายคิดอะไรอยู่” เสียงบางเสียงแทรกเข้าไปในหัวของโนเวลล์
“ออกไปจากหัวฉัน ไอซิสเธอเนี่ย” โนเวลล์ตะโกนด่าในใจ เวดัสกุมขมับอีกรอบก่อนจะมองหน้าเชอร์ลีนอย่างรู้กัน
“ฉันเข้าใจมายด์ลอร์ด” เธอจิบชาก่อนจะเดินเชิดขึ้นห้องไป
ไม่น่าเชื่อเลยว่าสมาคมที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นสมาคมผู้พิทักษ์ที่แสนจะภาคภูมิ รู้มั้ย? ว่าถ้ามาดูเบื้องหลังแล้ว คงจะส่ายหน้าตามๆ กัน แต่สิ่งที่เป็นอยู่มันก็ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนเหมือนกับการกระทำบางอย่าง ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกมันต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอยู่แล้วเหมือนกับ…
“หึหึ….ฟาเรนเทียร์ต้องย่อยยับ”
“ขอบคุณสำหรับข่าวนะ” ชายหนุ่มปริศนาหัวเราะไปทั่วบริเวณในขณะที่พวกเขากำลังนั่งคุยกันริมทะเลสายแห่งฟาเรนเทียร์
“แน่นอน นายท่าน” ชายอีกคนก้มหัวลง
“ทำงานได้ดีมาก ไปได้แล้ว” เขาไล่ก่อนจะหายวับไปทิ้งไว้เพียงทะเลสาบที่แสนจะว่างเปล่า
_____________________________________
เป็นไงบ้างขอโทษทีนะครับ
ที่อัพช้า อัพช้าหน่อยแต่ก็อัพนะครับ ^^
เจอกันตอนหน้า อย่าหนีหายไปไหนล่ะ รักคนอ่านคนเม้นต์ที่สุด
ความคิดเห็น