คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 1 : ปะทะ ( 100 % )
,
ฟาเรนเทียร์มหานครที่ใหญ่โตที่สุดในโลกแห่งนี้ ซึ่งไม่ทราบที่มาว่ามีกี่ทวีป เนื่องจากเป็นโลกที่เด็กสาวธรรมดาๆ คนหนึ่งหลุดเข้าไปผ่านการนอนหลับหรือ ‘ฝัน’ นั่นเอง
แต่ไม่แน่นะ....ฟาเรยเทียร์อาจเป็นเพียงจุดเล็กๆ ก็ได้ เพราะไม่มีอะไรแน่นอน
“ฟลอร่า” เสียงลูอิสเรียกเธอพร้อมกับชี้ไปที่ร้านผลไม้ พร้อมกับจูงแขนเด็กหญิงเข้าไป
“ฉะ...ฉันไม่มีเงินนะ” ฟลอร่าโบกมือไปมา
“ไม่เป็นไร เอาอันโกวสองผลครับ” ลูอิสวางเศษเหรียญลงเหรียญหนึ่ง สกุลเงินของที่นี่คือ แอล
“ผลไม้ประจำเมือง ราคาไม่แพง สองผลก็หนึ่งแอล” ลูอิสกัดอันโกวจนเป็นรูใหญ่และดูดน้ำหวานด้านในออกมาจนหมดและกัดกินเนื้อผลไม้จนหมด
“เธอลองกินดูสิ” ลูอิสหันไปยิ้มให้หญิงสาวเรือนผมสีขาวสว่าง ฟลอร่ายิ้มน้อยๆ ก่อนริมฝีปากอิ่มเอมสีชมพูจะกัดลงที่เนื้อของผลไม้จนเป็นรูและดูดน้ำหวานจนหมด และกัดเนื้อมันต่อ
“สดชื่นจัง” ฟลอร่าตาเป็นกระกายก่อนจะยิ้มให้ลูอิส ทั้งสองเดินเล่นไปสักพักเริ่มเห็นผู้คนวิ่งออกมาดูอะไรสักอย่าง และทั้งสองก็วิ่งไปตามทางลัดเลาะไปตามตรอกต่างๆ ด้วยความรวดเร็ว
เครื่องจักรการบินแบบลอยเหนือพื้น ลอยมาเป็นขบวนเหล่าขุนนางต่างแยกออกไปคนล่ะส่วน เหล่านักเต้นรำต่างวาดลวดลายพร้อมกับเสียงเครื่องสายเครื่องดนตรีที่ดังกระหึ่มบรรเลงขึ้นมาอย่างไม่ได้ทันตั้งตัว ดอกไม้สีสันต่างๆ ถูกโยนลงมาจากฟากฟ้าโดยเหล่า ค็อกมาวน์ ภูติแมวครึ่งกระต่ายมีหูหลากหลายเผ่าพันธุ์ ต่างสวมชุดน่ารักสดใส พร้อมใจกันโยนดอกไม้อย่างสามัคคี
เหล่าประชนต่างโฮ่ร้องยินดีแกการแสดงสุดประทับใจนี้ และแล้วบุคคลที่พวกเขารอคอยก็มาถึง ‘ราชินีแกรนเดล’ เธอยืนอยู่บนเครื่องจักรพลังเวทย์ที่ลอยอยู่เหนือพื้นพร้อมกับเหล่าองครักษ์อีกสามคน ดูเหมือนจะคนละสไตล์กันเลย
และการแสดงปิดก็คงจะเป็นดอกไม้ไฟเวทมนตร์จากเผ่านักเวทย์ ประชาชนทุกคนต่างแหงนหน้ามองฟ้า พวกเขาต่างตกตะลึงในความงามของมัน ราชินีปรบมือเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอย่างสง่างามและมองไปทั่วๆ แต่แล้วเหตุการณ์ไม่ขาดฝันก็เกิดขึ้น
อาคมเวทย์กางออกกลางอากาศดูเหมือนจะบางสิ่งพุ่งออกมา และตรงมาทางราชินี เธอยืนมองอย่างไม่กลัวเกรง องครักษ์หนึ่งนายก้าวขาออกมาและมองสิ่งที่พุ่งมานั้นด้วยแววตามุ่งมัน มันดิ่งลงมาอย่างแรง
ประชาชนต่างมองไม่วางตา ก่อนที่ลูกไฟนั้นจะสลายหายไปเพียงแค่องครักษ์คนนั้นใช้มือของเขาจับมัน พลันลูกไฟหายไปนั้น จดหมายเวทมนตร์ก็ลอยออกมาจากสะเก็ดไฟ ราชินีหยิบมาอ่านอย่างทีถ้วนก่อนจะยิ้มร่า และบอกประชาชนทุกคนว่าไม่มีอะไร
เหล่าประชาชนต่างโฮเรเสียงอีกครั้งก่อนจะแยกย้ายไปทำภารกิจของตน ราชินียิ้มก่อนเธอจะมองดูรอบๆ ที่ยังมีประชาชนบางกลุ่มเหลืออยู่ นัยน์ตาสีน้ำทะเลของเธอปะทะเข้ากับนัยน์ตาของฟลอร่าพอดี เหมือนทุกอย่างหยุดนิ่งไป ก่อนที่ราชินีแกรนเดลจะหันหน้ากลับไป ทำเอาฟลอร่างงนิดหน่อย ที่ทำไมราชินีถึงมองหน้าเธอเช่นนั้น แต่เธอก็ไม่ได้เก็บมาใส่หัว
เพราะเธอยังคงตะลึงในเวทมนตร์ของจริงที่ไม่ใช่มายากล
“ไปกันเถอะ” ลูอิสจูงมือเธอก่อนจะลัดเลาพากลับเข้าไปในย่านการค้าที่ตอนนี้ คนก็เริ่มหนาแน่นเช่นเดิมแล้ว
“เฮ่ นี่ก็เย็นมากแล้วฉะ…ฉัน กลับบ้านล่ะ” ลูอิสเอ่ยขึ้นหลังจากที่เดินคุยกันไปได้สักพัก
“อ่อ…จ้ะ ขอบคุณนะ” ฟลอร่ายิ้ม ลูอิสโบกมือลาน้อยๆ ก่อนจะวิ่งกลับบ้านหายลับไปกับผู้คน เธอก็ควรจะตื่นได้แล้ว แต่มันไม่ตื่น!
“สวัสดีสาวน้อย” ชายหนุ่มเรือนผมสีทองประกาย เดินเข้ามาทักทายฟลอร่าจากด้านหลังจนทำให้เธอสะดุ้งนิดหน่อย
“ขอโทษที่ทำให้หนู ตกใจ”
“อ่อ….ไม่เป็นไรค่ะ” ฟลตอร่าส่ายหน้าเชิงไม่เป็นไร
“คือ ผมเป็นครูสอนอยู่โรงเรียนเปิดใหม่อยู่ท้ายเมือง” เขาควานหากระดาษแล้วยื่นให้ฟลอร่า
“นี่นะครับ แผนที่ เจอกันพรุ่งนี้ถ้าสนใจ” ชายหนุ่มเดินไปทั้งๆ ฟลอร่าเหมือนจะมีคำถามแต่เธอก็ไม่ได้เรียก และมองแผ่นที่น้อยๆ
“อ่อ ผมชื่อโลเนลนะครับ” เขาหันมาก่อนจะวิ่งไปหาเด็กคนอื่น
น่าสนุก เหมือนโรงเรียนเวทมนตร์น่ะเหรอ
เธอคิดอยู่แบบนั้นจนลืมเรื่องราวสำคัญไปเลย ว่าเธอต้องกลับบ้านน่ะสิ….ว่าแต่! เธอจะนอนอยู่ไหน ?
ฟลอร่าเดินไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนเธอหมดแรงและไปยืนอยู่หน้าที่ทำการอะไรสักอย่างเธอมองมันอย่างพินิจก่อนจะนั่งลงข้างๆ ประตู การตกแต่งของที่ทำการนี้ดูแปลกตามาก มีป้ายใหญ่และใช้ไม้ผสมปูนเป็นตัวฐาน และมีต้นไม้ที่ไม่ตอนกิ่งมากมายอยู่หน้าสำนักงานแลดูไม่เป็นระเบียบ มันรกมากจนเปรยบเสมือนรีสอร์ทสุดหรุของนกนานาชนิด
ป้ายใหญ่ที่ฝุ่นเครอะกังราวกับไม่ทำความสะอาดตั้งแต่สร้างครั้งแรก และไม่สามารถมองเห็นเนื้อหาของป้ายได้เลย ฟลอร่าเหลือไปเห็นป้ายรับสมัครแม่บ้าน ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะคิดอะไรดีๆ ได้
ทำไมฉันถึงอ่านภาษาแปลกประหลาดแบบนี้ออกนะ แต่ช่างเถอะ!
ฟลอร่าคิดก่อนจะเดินเข้าไปในสำนักงานโด่งๆ พบกับเหล่าผู้คนประมาณหกเจ็ดคนนั่งคุยกันอยู่ กระจัดกระจายไปทั่ว ฟลอร่ามองพวกเขาก่อนยิ้มแหยงๆ ชายหนุ่มมีหูคล้ายหมาวิ่งเข้ามาเหมือนสุนัขและมาดมเธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า
“เธอตัวหอมจัง” หูและจมูกของเขากระดิกฟุดฟิด
“ออกมาจากหล่อนซะ ก่อนเธอจะเหยียบสุนัขโสโครกอย่างแกน่ะนะ” หญิงสาวเรือนผมสีขาวเงินสว่างพูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยเธอกำลังนั่งจิบกาแฟอย่างใจเย็น ชายหนุ่มทำท่าขู่เธอเหมือนสุนัขอยู่ฟูฟ่อง
“พอเลยทั้งสองคน เผลอไม่ได้เลยนะ…เดี๋ยวสาวน้อยคนนี้ก็เตลิดกลับบ้านไปพอดี” ชายหนุ่มดูมีอายุเดินออกมาจากมุมเตาผิง ที่นี่ตกแต่งได้อบอุ่นอย่างหน้าประหลาดใจ แม้คนที่นี่จะดูพิลึกแต่ก็น่าอยู่น่ะนะ
“มาทำอะไรเหรอสาวน้อย” เขาพุดพร้อมกับยิ้มละไมให้ฟลอร่า
“มาสมัครเป็นแม่บ้านคะ!”
“พวกมันเริ่มเคลื่อนไหวแล้วสินะ” เสียงเย็นของหญิงสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบาแต่มันกลับมีพลังอย่างน่าประหลาด
“ครับ…นายหญิง”
“ได้เวลาคืนสนามแล้วล่ะ” เธอทิ้งไว้แค่นั้นพร้อมกับดื่มของเหลวสีแดงข้นที่อยู่ในแก้วจนหมด เธอเลียปากตัวเองเบาๆ ก่อนจะยิ้มเผยให้เห็นเขี้ยวที่ยาวผิดปกติ แสงจันทร์ที่สาดลงมาเพียงเล็กน้อยเผยให้เห็นนัยน์ตาสีแดงราวกับโลหิต
เธอยิ้มบางเหมือนกับเฝ้าคอยสิ่งนี้มาเนิ่นนาน และมันจะเปลี่ยนอนาคตไปตลอดกาล….
_____________________________________
ขอโทษนะ ที่ 70 เปอที่เหลือมันน้อยมาก
อยากให้ทิ้งปมไว้เฉยๆ ครับ เจอกันตอนหน้
ยาวกว่านี้แน่ๆ ^____^
ความคิดเห็น