คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่8-เปิดตัว
ตอนที่8 เปิดตัว
“ฮึก......ฮึก..ฮือๆ..”เสียงสะอื้นมาจากร่างของเด็กน้อยตัวเล็กๆคนหนึ่งที่อายุคงจะเพียงแค่10ขวบเท่านั้น แต่เขากลับมีบาดแผลที่ลำตัวมากมาย เลือดไหลลงมาราวกับแม่น้ำที่ไหลไม่หยุด ใบหน้าน่ารักหน้าชังเปื้อนไปด้วยน้ำตากับเลือดผสมกัน ร่างเล็กๆภายได้อาภรณ์ที่ขาดวิ่นสั่นริกๆ
“เจ็บเหรอ...”เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ซึ่งเป็นเด็กชายที่อายุน่าจะห่างกับเขาประมาณ5ปีเชยคางเด็กชายขึ้นมา ดวงตาคู่นั้นไร้อารมณ์ความรู้สึก ไม่มีอะไรเลย ว่างเปล่า แต่ใบหน้าตกใจสุดๆกับสภาพน้องชายของตนเอง ซึ่งเขาเป็นคนลงมือทำโดยไม่รู้ตัว... ข้างๆตัวของเขามีเครื่องมือทรมานในรูปแบบต่างๆวางอยู่มากมาย เพื่อพร้อมที่จะทรมานเด็กชายที่ถูกตรึงไว้กับผนังห้องสีขาว ซึ่งเปื้อนไปด้วยเลือดของเด็กน้อยคนนั้นจนเป็นสีแดง เด็กน้อยหลบหน้าเด็กหนุ่มผู้มีศักดิ์เป็นพี่ น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย เขาพยักหน้ารับ
“พะ..พอ..ได้แล้ว...”เด็กชายอ้อนวอนเบาๆ ด้วยความเจ็บ แล้วก็เสียงสะอื้นที่ทำให้เสียงของเขาขาดเป็นช่วงๆ ดวงตาใกล้ปิดเต็มที เด็กหนุ่มตรงหน้ากอดน้องชายที่ถูกตรึงไว้ที่ผนัง แล้วกระซิบบอกว่า
“งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน”เขาค่อยๆปลดโซ่ที่ตรึงเด็กน้อยไว้ที่ผนัง ทันทีที่ปลดเสร็จเด็กน้อยก็ล้มลงมาทันที ผู้พี่ก็เลยรับไว้ ลูบเส้นผมของน้องชายตัวเองเบาๆ ก่อนจะอุ้มไปไว้ที่เตียง
“เดี๋ยวท่านแม่...ก็คงจะมาแล้วล่ะ..”เด็กหนุ่มก้มลงกระซิบเบาๆกับน้องชายของตน เด็กน้อยเบิกตากว้าง ก่อนจะโผกอดผู้เป็นพี่ด้วยความกลัว
“ผะ..ผมกลัว.....”เด็กชายเอ่ยอย่างยากเย็น เด็กหนุ่มตรงหน้าถอนหายใจเบาๆก่อนจะก้มลงไปกระซิบว่า
“ขอโทษที่ฉันช่วยนายไม่ได้นะ..คืนนี้เดี๋ยวพี่มาอุ้มกลับห้องนะ ไม่เป็นไรนะคนดี”
“..”
“เรื่องที่พี่ทำเมื่อกี้ ขอโทษนะ..แต่ถ้าไม่อย่างนั้น พี่ก็..”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ พี่ออกไปก่อนเถอะนะ”
“..โชคดีนะ..”เขาพูดแล้วเดินออกไป ทิ้งให้เด็กน้อยนอนอยู่คนเดียวอย่างนั้น จู่ๆ ก็มีร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามา แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้เด็กน้อยบนเตียงสั่นด้วยความกลัว...
“เตรียมพร้อมสำหรับเรื่องวันนี้แล้วรึยัง..”หญิงสาวว่า ก่อนที่เตรียมจะกดปลายมีดลงบนร่างเล็กๆนั่น
“มะ...ไม่นะ..ม่ายยยยย!!!!!!!!!!!!”เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงือแตกพลั่กๆ ก่อนจะซุกใบหน้าลงกับขาที่ชันเข่าขึ้นมา
“มันก็แค่ฝัน..แค่ฝัน..แค่ฝันจริงๆ..”
................................................
ณ ประเทศญี่ปุ่น
ร่างของชายร่างสูงโปร่ง ผมสีแดงเข้าไปในตรอกๆหนึ่ง เขาก้าวไปหน้ากำแพง ก่อนที่จะเดินผ่านทะลุกำแพงไป..ปรากฏให้เห็นที่ๆเขาคุ้นเคยปรากฏอยู่ตรงหน้า
Black High School
“นึกว่าจะข้ามมิติไปโผล่ที่อื่นซะอีก มาโผล่ซะเหมาะที่เลย”เขาพูดกับตัวเอง ทั้งๆที่เมื่อกี้แสงสว่างจ้าจากดวงอาทิตย์แท้ๆ แต่ตอนนี้ กลับกลายเป็นความมืดมิด ที่มีแสงแค่จากหลอดไฟข้างถนน และดวงจันทร์บนฟากฟ้าเท่านั้น
..นั่นเป็นหลักฐานอย่างดีว่าชายคนนี้ไม่ธรรมดา..
“มาช้านะ ฮันเตอร์”เสียงราบเรียบ เรียกฮันเตอร์ให้หันมอง เผยให้เห็นร่างของเพื่อนคนคุ้นเคย เงยหน้ามองดวงจันทร์ท่ามกลางความมืดมิดด้วยสายตาเย็นชา
“ก็ฉันไม่ใช่ประเภทตรงต่อเวลาเหมือนนายนี่นา”เขาตอบยิ้มๆให้เพื่อน
“ฉันเองก็ไม่ใช่ประเภทที่ต้องมานั่งรอนายเหมือนกัน”
“อื้มๆโซล..ว่าแต่ไปครั่งนี้ได้เรื่องอะไรมามั่งล่ะ”
“ก็เปล่านี่..รุ่นพี่เค้าเป็นคนอย่างนั้นแหล่ะฮันเตอร์ ยอมฟังใครง่ายๆซะที่ไหนกันเล่า”โซลถอนหายใจ เรือนผมสีเหลืองอ่อนๆปกปิดดวงตาสีฟ้าไพลินกลมโตเอาไว้
“นี่นาย...ร้องไห้เหรอ..?”ฮันเตอร์ถามอย่างแปลกใจ โอกาสที่จะได้เห็นน้ำตาจากเพื่อนคนนี้ มันยากนักนะ
“..คงงั้น..”
“....”
“นายอย่าลืมสิ..ฉันหลั่งน้ำตาให้ใครไม่ได้ง่ายๆหรอก”
“ทำไมล่ะ”ฮันเตอร์ถาม
“มันเป็นสัญญาน่ะ..”โซลพึมพำ นั่นยิ่งทำให้ฮันเตอร์งงเป็นไก่ตาแตก
“เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะ..เอ้า ทุกคนรออยู่”ฮันเตอร์ว่าก่อนจูงมือโซลเข้าไปในหอประชุมของโรงเรียนแห่งนี้
“ไงโซล....ครั้งนี้นายทำดีมากเลยนะ”เมื่อเข้ามาถึง บุรุษร่างสูงโปร่ง เรือนผมสีน้ำเงินปรกใบหน้าซึ่งค่อนข้างมีความเป็นผู้ใหญ่ สงบเสงี่ยม และดูหน้านับถือ
“...ผมก็หวังอย่างนั้นครับ อาจารย์คาน่อน”(- -คาน่อนเซนต์เซย่า โอ้ววว เอามาปนกันเฉย)
“ไม่ต้องสลดไปหรอกนะน่า...ศิษย์ฉันคงไปทำเรื่องเดือดร้อนให้เธอมากสินะ......”
ชายอีกคนซึ่งดูเหมือนคาน่อนไม่มีผิดเพี้ยนพูดขึ้น มีเพียงทรงผมและดวงตาที่ทำให้รู้ว่าคนละคนกัน
“แต่...อาจารย์ซากะ...”โซลทำหน้าสลด
“สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ทำใจเถอะโซล”ชายหนุ่มอีกคนที่หน้าตาหล่อเหลา ดวงตาปิดแน่น ผมสีเหลืองยาวๆเปล่งประกาย พูดขึ้นมาอย่างราบเรียบ...
นั่นไง มันเอาอีกแล้ว ชากะเอ้ย........ซากะและคาน่อนคิดพร้อมกันในใจโดยมิได้นัดหมาย(เฮ้ย เอาเซนต์เซย่ามาปนเฉยเลย!)
“-0- ผมว่าเราหยุดคิดเรื่องนั้นกันดีกว่าจะ”จู่ๆ เสียงๆหนึ่งก็โพล่งขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้ทุกคนหันมอง
“นะ..นาย..”โซลพูดไม่เป็นศัพท์
“กลับมาแล้วเหรอ”ฮันเตอร์ยิ้มกว้าง
“คร้าบ~เคซ ริโร่ ยินดีให้บริการคร้าบ~”
...............................................
Tsuna Part
เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาด้วยอาการสดใสสุดขีด แต่ก็ยังงงๆกับเรื่องเมื่อวาน พอผมกลับมาทุกอย่างก็เป็นเหมือนปกติจนผมแปลกใจ เหมือนกับมีใครมาหยุดเวลาไว้ ทุกคนไม่รู้เลยว่าตัวเองหลับอยู่ ผมเดินออกมานอกระเบียง มองป่าและทะเลสลับกันไปมา เด็กคนนั้นมาถึงที่นี่ได้ยังไงกันนะ แล้วมาเพื่ออะไรกันแน่นะ
พรึ่บ....
จู่ๆ เสียงแหวกลมก็ดังขึ้น พร้อมกับจดหมายที่บินมาจากหน้าต่างทางด้านป่า ผมเดินไปแกะมันออกดู
ถึงพี่สึนะ
ผมดีใจมากๆที่ได้เจอพี่เมื่อวาน และผมคิดว่าพี่คงจะไม่บอกใครเรื่องของผมนะ ผมคงจะต้องกลับไปบ้านของผมแล้ว น่าเสียดายจัง แต่ไม่ต้องห่วง พวกเราจะต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ พี่คงสงสัยว่าผมเป็นใคร ผมก็อยากจะบอกพี่อยู่หรอกนะ แต่มันยังไม่ถึงเวลา ผมขอเตือนพี่ไว้ก่อน ขอให้ระวังผู้หญิงที่ชื่อเซโนะให้ดี ผมบอกให้ระวัง แต่ก็ไม่ได้หมายความจะให้พี่แอนตี้เธอนะ พี่ต้องระวังตัวพี่และเพื่อนๆให้ดี ครั้งหน้าที่เราพบกัน ผมจะบอกความจริงของผมให้พี่รู้ ไว้พบกันนะครับ
Soul
ผมอ่านจดหมายฉบับนี้จบด้วยความฉงน อะไรนะ ระวังเซโนะงั้นเหรอ? ผู้หญิงคนนั้นมีอะไรแปลกๆอย่างที่เราคิดจริงๆด้วย คงต้องระวังตัวมากกว่านี้อีกสินะ ทุกคน ก็อาจจะเป็นอันตรายไปด้วย ผมเหม่อมองท้องฟ้าด้านนอก ซึ่งพระอาทิตย์กำลังขึ้นสู่ท้องฟ้า ผมขอภาวนาว่า ครั้งหน้าที่เราเจอกันอีก ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย...
...................................................
สวัสดีท่านผู้อ่านที่เคารพค่ะ^ ^
ขออภัยที่มาอัพช้าน้าค้าT^Tแถมสั้น แล้วเอาเรื่องอื่นมาปนเฉย ขออภัยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้านะคะ ตอนนี้ก็เลยอยากจะทำตอนพิเศษเป็นการไถ่โทษ แต่ยังไม่ว่าง ก็เลยจัดกิจกรรมขัดก่อน คือ ท่านคิดยังไงกับตัวละครใหม่คะทั้งโซลเอย ทั้งฮันเตอร์เอย แล้วก็ เคซที่เพิ่งโผล่มาตอนแรก คาน่อน ซากะ ชากะที่ไปยืมชาแร็คเตอร์มาจากเซนต์เซย่า หรือจะเป็นตัวละครเก่าๆออริจินอล เขียนเป็นเรื่องเป็นราวเรียบเรียงให้คนเขียนไปปรับแก้ด้วยนะคะว่าควรแก้ตรงไหนอะไรยังไง ขอบคุณค่า>_<<<
ความคิดเห็น