คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่5-งานเลี้ยง พักร้อน บุคคลที่อยู่ในเงามืด
ตอนที่5-งานเลี้ยง พักร้อน บุคคลที่อยู่ในเงามืด
Tsuna Part
“ไง เจ้าห่วย ท่าทางสบายดีนี่ ตอนแรกฉันคิดว่าแกจะฟื้นคืนชีพมาไม่กี่วันแล้วกลายเป็นซอมบี้เสียอีก”รีบอร์นเดินเข้ามาหาผม ตอนแรกผมเข้าใจว่ามันเป้นเด็กอายุ12ที่ตัวสูงกว่าผม แต่พอได้รู้เรื่องของมันจากยามาโมโตะ สรุปคืออายุมันปาเข้าไป29แล้วเนี่ยสิ=_=
“ขอโทษนะ ที่ฉันไม่เป็นอย่างที่นายคิด”
“อืม แล้วนายอยากจะไปไหนรึเปล่า งานแทบจะไม่มีให้ตวัดปากกาเซ็นเลยนะเว้ย”
“นั่นสินะ....อืม....ไปเที่ยวดีมะ.....”
“แกจะไปพักร้อนรึ ที่ไหน?”
“อืม…ทะเล..”
“เอะอะทีไรก็ไปทะเลทุกทีนะแก แกหมายถึงไปพักที่บ้านพักตากอากาศที่เกาะที่รุ่นที่เก้าเคยพาไปตอนนั้นสินะ”
“ใช่...ชวนพวกเบียคุรันไปด้วยดีกว่าเนอะ ไหนๆก็เป็นเพื่อนกันแล้วนี่”
“อืม ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีนะ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปบอกพวกนั้นเอง นายนอนหลับเถอะ มันดึกแล้วนะ เด็กป่านนี้มันไปนอนหมดแล้วเฟ้ย!”
“อื้อๆ ขอบคุณนะ แต่ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว”รีบอร์นยิ้มก่อนจะเดินออก ก่อนที่ผมจะนอนแล้วผลอยหลับไปโดยไม่รู้ตัว…………
เช้าวันรุ่งขึ้น…………..
“อ้าว เบียคุรัน เป็นไงมั่ง”ผมเอ่ยถามคนที่เพิ่งมาใหม่ เขายิ้มก่อนจะตอบผมว่า
“ก็ดีครับสึนะโยชิคุง”
“อิริเอะซัง สบายดีนะครับ”
“ครับ^_^”
“อ้าว แล้วเซโนะไม่ได้มาเหรอครับ”ผมมองหาสมาชิกหญิงหนึ่งเดียวของมิลฟีโอเล่
“คือ เธอบอกว่ามีธุระ เดี๋ยวจะนั่งเครื่องบินตามไปเองนะ”
“งั้นเหรอครับ”
“ขึ้นเครื่องกันเถอะ ซาวาดะ”คุณฮิบาริขึ้นมาลากผมขึ้นเครื่อง ก่อนที่เบียคุรันกับอิริเอะซังจะแซวผมว่า
“แหม คนกำลังมีความรักนี่นา” นะ...น่าอายที่สุด-////////-
ระยะทางไปที่เกาะนั้นต้องนั่งเครื่องไป ซึ่งใช้เวลา2ชม.กว่าจะถึง วิวที่เป้นทะเลสีฟ้าสดใส ผมชอบมากจริงๆผมมองไปที่เเซนซัสกับสคอวโล่ที่ด้านหลัง เหมือนเขากำลังนัวเนียกันอยู่นะนั่น=_= ก่อนจะหันไปมองเบียคุรันที่คุยกับคุณอิริเอะ ก่อนจะมองที่นั่งข้างๆตัวพวกเขาที่ว่าง.................ก่อนจะคิดอะไรแปลกๆ
ธุระอะไรกันนะ ที่เซโนะไปทำ
แต่ดูไม่หน้าไว้ใจเลย
มันเกิดอะไรขึ้นนะ.......
…………………………………………………..
ณ หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ร่างของเด็กสาวผมสีดำ ดวงตาสีแดง ใส่ชุดเดรสสั้นเหนือเขาที่พลิ้วตามลม รองเท้าแตะ ซึ่งคาดว่าคงจะเป็นชุดนอนของเธอเป็นแน่ ยืนอยู่หน้าตึกแห่งนั้นอย่างใช้ความคิด ก่อนที่เสียงๆหนึ่งจะดังแทรกเข้ามา
“พี่คิดจะทำอะไรกันแน่เซโนะ”
“เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง”เซโนะตอบอย่างเย็นชา แต่อีกฝ่ายก็ไม่สะทกสะท้านใดๆทั้งสิ้น
“เรื่องของพี่ที่ไหนกัน พี่เอาแต่ใจตัวมาแปดร้อยปีแล้วนะ เลิกเอาแต่ใจตัวได้แล้วที่ ถึงพี่เซกะจะไม่ยุ่ง ผมก็ต้องยุ่งอยู่ดี”
“นายหมายความว่าไง หน้าของนายดูคิดว่ารุ่นพี่อย่างของนายอย่างฉันจะไปทำอะไรงั้นเหรอ”เซโนะตอบกลับไปอย่างเหย่อหยิ่งจนคนที่พูดด้วยต้องเผยกายออกมาจากความมืดด้วยอาการหมดความอดทน
“พี่เปลี่ยนไปมาก รุ่นพี่ที่ผมรู้จักไม่ใช่คนนี้ พี่คิดจะทำอะไรกันแน่ คิดจะหลอกใช้คุณเบียคุรันรึไง”ร่างที่เล็กพอๆกับสึนะวัยที่วัยอายุ14 ดวงตาสีฟ้ากลมหันกลับไปมองคนที่ได้ชื่อว่ารุ่นพี่ ผมสีเหลืองอ่อนๆ ชายเสื้อเจ๊กเกตสีดำพลิ้วไปตามแรงของลมเช่นเดียวกับผมของเขา มือที่สวมถุงเมือทั้งของข้างแนบไว้ข้างลำตัว รองเท้าพละสีดำ ใบหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็งปล่อยรังสีอำมหิตออกมาซะผู้หญิงตรงหน้าเกร็งๆ
เพียะ!
ฝ่ามือของเด็กสาวฟาดใบบนหน้าหวานที่ขาวเนียนราวกับผู้หญิงของเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าตน แรงฟาดของเซโนะส่งผลให้เด็กหนุ่มเลือดออกที่มุมปาก เซโนะมองหน้าอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่จะไปสะดุดกับใบหน้าที่ขึ้นสีอย่างเกรี้ยวกราดของเขา
“ผมขอเตือนพี่ไว้ก่อน ถ้าพี่คิดจะทำร้ายคนพวกนั้นละก็ ผมจะ ฆ่า พี่ซะ จำไว้!!”เด็กหนุ่มประกาศอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะเดินออกไป เซโนะมองตามหลังก่อนจะพูดออกมาเบาๆ ด้วยใบหน้าและดวงตาที่เหม่อใบบนท้องฟ้า
“นาย….ดูเข้มแข็งขึ้นจริงๆ...ไม่ผิดจริงๆ ที่ผอ.เลือกนาย แต่ว่า..ถึงนายจะเป็นรุ่นน้องของฉัน ฉันก็ยอมให้นายมาขวางแผนการนี้ไม่ได้หรอกนะ…”
“...‘โซล’...”
..................................................................
ทักทายกันนิดนึงจ้า ตอนนี้เรามีตัวละครใหม่กันด้วยใช่มั้ย ตอนนี้เราอยู่ที่ชลบุรีกกำลังจะกลับบ้าน หวังว่าจะได้อัพตอนต่อไปเร็วๆนะ เอาตัวอย่างตอนต่อไปไปดู
พี่คิดจะทำอะไรกันแน่ บอกผมมาสิ!!!
ขอโทษ ที่ฉันบอกนายไม่ได้ นายเป็นอะไร อยากรู้ความจริงจนถึงขนาดตามฉันมาเชียวรึ
ขอโทษ ที่ผมปล่อยพี่ไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นบอกมาซะ!!
ถ้านายคิดจะเอาคำตอบ เราคงต้องมา สู้กัน ซะแล้วล่ะ
ความคิดเห็น