คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่10- ความจริงที่ทำให้ผิดหวัง ความรู้สึกในหัวใจ
ตอนที่10- ความจริงที่ทำให้ผิดหวัง ความรู้สึกในหัวใจ
“ถึงญี่ปุ่นแล้วสินะ”ผมก้าวกระโดดลงมาจากเครื่องบิน วันนี้ผมลงพื้นที่มาสืบสวนคดีที่เกิดขึ้นพร้อมกับคุณฮิบาริและมุคุโร่ ตอนแรก เหมือนเคียวยะจะไม่ค่อยดีใจนะที่มุคุโร่มาด้วย แต่ผมก็ยังคอยปรามๆไว้ เพราะพวกเราก็ไม่ได้มาเที่ยว และที่สำคัญ ทุกคนไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย.....
“อืม...นอนบ้านนายใช่มั้ย”เคียวยะเดินนำหน้าไป หลังจากที่จากเมืองนามิโมริที่รักมากมานาน มุคุโร่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มๆแล้วหัวเราะตามแบบฉบับของตัวเอง คืนนี้ผมจะนอนหลับมั้ยเนี่ย ที่มีสองคนนี้มานอนบ้านเดียวกัน- - ....สองคนนี้นะ ปกติชอบหาเรื่องตีกันทุกคืน เช้ามาก็ตีกัน บางวันเล่นเอาโต้ะอาหารไม่เป็นโต๊ะอาหารกันเลยทีเดียว(nongrere-หมายความว่า ตีกันจนโต๊ะแหลกสินะทูน่า) เห้อ ผมละกลุ้ม.....แต่วันนี้ผมรู้สึกแปลกๆ มุคุโร่ยิ้มเศร้าๆยังไงชอบกลๆ...หรือว่า..จะอกหัก=_=++!!หมอนั่นเคยคุยกับผู้หญิงคนไหนนอกจากโคลมอีกล่ะเนี่ย....พวกเราเดินต่อกันมาซักพักจนถึงบ้านของผม แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็ทำกิจวัตรประจำวันกันต่อจนถึงเย็น....
ตอนเย็น......
“แหม..วองโกเล่ก็ทำอาหารเก่งเหมือนนะครับเนี่ย..”
“ก็เมื่อก่อนเคยช่วยแม่บ่อยๆ...ว่าแต่..มันอร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ!!!”ที่ผมแปลกใจขนาดนั้น เพราะปกติคนกินน้อยอย่างมุคุโร่จะกินเข้าไปได้ถึง3ชาม โดยที่ไม่กลัวเสียหุ่น(และภาพพจน์)
“ครับ...ขอบคุณสำหรับอาหารคร้าบ~”แต่อย่างน้อย หมอนี่ก็ร่าเริงขึ้นได้แฮะ ดีแล้วล่ะคุณฮิบาริเองก็อิ่มแล้วเช่นกัน ผมจึงคิดว่า คืนนี้น่าจะพักผ่อนก่อน แล้วจึงออกไปตรวจตราลาดลาวในวันรุ่งขึ้น ผมเข้าไปนอนคนเดียวในห้องของผม พวกเรานอนห้องแยกกัน แล้วจู่ๆ เสียงเพลงคลาสสิกก็ดังมาจากที่ไหนซักที่ แต่เป็นเพลง...ที่ชวนให้ผมรู้สึกไม่สบายใจยังไงชอบกลนะ เอาเถอะ..นอนดีกว่า
เวลาผ่านไป...
“ฮึ..ออกมาให้ฆ่าซะง่ายๆขนาดนี้ สมกับเป็นซาวาดะ สึนะโยชิจริงๆ ก็ดี..จะได้ไม่ต้องเปลืองแรงลอบเข้าไปถึงฐานทัพ”ร่างของผู้หญิง อยู่ในชุดสีดำ คลุมหน้าคลุมตาไว้อย่างมิดชิด มือซ้ายควงมีดไปมา ก่อนจะวิ่งไปข้างหน้า กระโดดเข้าไปที่ห้องของสึนะอย่างรวดเร็ว ของแหลมมีคม จ่อเข้าทีคอของสึนะที่กำลังหลับไหล
“ได้เวลาสั่งลาซะทีนะ...วองโกเล่...”
..............................................................................
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาจากแสงที่ลอดมาทางระเบียง..ใครมาเปิดม่านนะ คุณฮิบาริรึเปล่า?
แล้วผมก็ต้องรู้สึกถึงความเย็นจากโลหะที่จ่อคอผมอยู่..มีดนี่นา....ถ้าขืนทำอะไรสุ่มสี่สุ่มห้ามีหวังได้ตายแน่แล้วจะทำยังไงดีล่ะ ผมหลับตาแน่น ก่อนที่จะรู้สึกว่ามีดที่จ่อคออยู่จะถูกยกขึ้นเพื่อแทงมาที่หน้าอกซ้ายของผม ดีล่ะ จังหวะเหมาะ!!!
“ตายซะเหอะ!วองโกเล่!!!” ผมรีบอาศัยจังหวะนั้น ดีดตัวกระโดดข้ามหัวไปแย่งมีดจากคนๆนั้นจนมีดบาดฝ่ามือไปไม่น้อย ผมลงพื้นอย่างรวดเร็วก่อนที่จะหันมา
“คุณต้องการอะไร..ทำไมถึงต้องการจะฆ่าผมด้วย!!”
“ก็พวกแก...อยู่เป็นก้างขวางคอของฉันน่ะสิ!!”แล้วเธอก็หยิบปืนที่เสียบไว้ในเสื้อออกมา กระสุนนั้นถูกยิง ผมหลบ แต่ก็ถูกถากหัวไหล่ผมจนเลือดไหล ผมกัดฟันแน่น ถึงจะแค่ถากๆผมก็รับรู้ได้เลยว่าเธอไม่ใช่ธรรมดา
“คุณ...เป็นใครกันแน่?..”
ผู้หญิงคนนั้นเงียบไปซักพัก ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วปลดผ้าคลุมที่ใส่อยู่ออก..แล้วผมก็ต้องตกใจอย่างถึงที่สุด..เมื่อผู้หญิงคนนั้นคือ
“ซะ..เซโนะ!!!”
“ไม่ได้พบหน้ากันพอสมควรนะคะพี่สึนะ”
“ทำไมเธอถึงทำแบบนี้...ระ..รึว่า..พวกคนของวองโกเล่ที่อยู่ที่นี่..ก็เป็นฝีมือเธอ!”
“ถูกต้องแล้วล่ะ~”
“ถะ..ถ้างั้นก็เป็นอย่างที่โซลบอก..”
“หืม..พี่สึนะ ไปรู้จักเด็กคนนั้นมาจากที่ไหนกัน”เธอมีอาการเปลี่ยนไปเมื่อได้ยินชื่อของโซล นั่นยิ่งทำให้ผมสงสัย
“เด็กคนนั้น..อยู่ในป่า..ที่บ้านพักตากอากาศ..ฉันไปเจอเขาเข้าโดยบังเอิญ..แล้วเธอล่ะ รู้จักกับเด็กคนนั้นหรือไง”
“หึ..ทำไมจะไม่รู้จักเล่า..ก็เด็กคนนั้น..เป็นรุ่นน้องที่ฉันไว้ใจมากที่สุดยังไงล่ะ”ผมถึงกับกระตุก ผมไม่แน่ใจขึ้นมาเสียแล้ว ว่าโซลเป็นมิตรหรือศัตรูของผมกันแน่
“แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกวองโกเล่..เพราะไอ้เรื่องแบบนั้น ฉันตัดขาดมันไปตั้งนานแล้ว เด็กคนนั้น ยิ่งเป็นกว้างขวางคออันสำคัญ..ที่จะทำให้แผนการของท่านผู้นั้นไม่สำเร็จ...ต้องฆ่า...ต้องฆ่า...ต้องฆ่าทิ้งให้หมด..เพื่อสังเวยแด่ท่านผู้นั้น..เพราะฉะนั้น ตายซะเถอะ!!วองโกเล่”แล้วกระสุนก็ถูกยิงออกมา ผมคงหลบไม่ทันแน่...
คุณฮิบาริ..
ปึง!
“สัตว์กินพืชตัวไหน..มันลอบเข้ามาทำร้ายของๆฉันแบบนี้”
เสียงคุ้นเคยดังขึ้นมาจนผมต้องตกใจ เมื่อคุณฮิบาริ ได้มายืนอยู่ข้างหน้าของผมแล้วในตอนนี้ ผมเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“คุณฮิบาริ!!”
“พอดี..เจ้าพืชไร่ไปปลุกที่ห้องมาน่ะ”แล้วผมก็ประหลาดใจขึ้นไปอีก นานๆทีสองคนนี้จะยอมเชื่อใจกันสักครั้ง ถือเป็นเรื่องน่าแปลกใจที่สุดในวันนี้เชียวล่ะ(ทูน่า..จะพูดอะไรดูเวลามั่งสิ)
“ฮึฮึ...เพราะผมคิดว่างานนี้ ตัวผมคนเดียวคงจะไม่ไหวจริงๆนั่นแหล่ะครับ”
“แหมๆ มาได้จังหวะพอดีเชียว”แล้วเซโนะก็พูดขึ้น ทำให้คุณฮิบาริกับมุคุโร่หันไปมอง แต่คนที่ดูจะตกใจที่สุด ก็คือมุคุโร่
“โอ...ทำไมเธอถึงได้..”
“ไม่ต้องห่วง..เรื่องนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณเบียคุรันหรอกค่ะ มุคุโร่ เค้าเป็นผู้บริสุทธิ์”
“งั้นเหรอ..แต่ผมคงปล่อยเธอไปไม่ได้หรอกนะ”แล้วมุคุโร่เริ่มสู้ทันที คุณฮิบาริส่งเสื้อคลุมกับรองเท้าให้ผม แล้วไล่ตามมุคุโร่ที่กระโดดตามเซโนะไป
“ชิ!เจ้าพืชไร้นั่นทำอะไรบ้าจริงๆ”คุณฮิบาริสบถอย่างหงุดหงิด
“คะ..คุณฮิบาริ”
“สึนะโยชิ..ทางนี้ วิ่งมา!”เขาบอกผม ผมวิ่งตามคุณฮิบาริออกไปทันที เราวิ่งมากันได้ซักพักเราก็มาถึงสถานที่ๆหนึ่ง
“ศาลเจ้านามิโมริ...”ผมพึมพำออกมาเบาๆ
ฟุบ!
จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่ามีใครอยู่ที่ต้นไม้ด้านหลัง ผมหันไปมองทันทีแต่ก็ไม่พบใคร ผมจึงหันหน้ากลับมา..แต่ทว่า...
“อุ๊บ!”จู่ๆ ก็มีมือเอื้อมมาปิดปากผมจากด้านหลังก่อนที่จะพบว่า ที่มือนั่น มีผ้าเช็ดหน้าที่โปะยาสลบอ่อนๆอยู่ด้วย ถึงจะไม่ถึงทำให้หลับ แต่ตอนนี้สติของผมก็แทบจะไม่มีอยู่เลย ผมมองไม่เห็นอะไร เห็นเพียงคุณฮิบาริที่หน้าตกใจสุดๆ กับมุคุโร่ที่อยู่ในสีหน้าเดียวกันไม่ต่างกัน ให้ตาย..ผู้หญิงอะไรแรงเยอะชะมัด หากถามว่าผมฆ่าเธอได้มั้ย ผมทำได้..แต่ผมไม่อยากทำ...มีดเล่มเดิมถูกจ่อเข้าที่คอผมอีกครั้ง
“ฮึฮึ...ถึงยังไงก็ตาม..วันนี้ฉันมาก็เพื่อจะฆ่าคนๆนี้ให้ได้..แต่ถ้าอยากจะให้ฉันปล่อยเค้าไปล่ะก็..วางอาวุทซะ แหวน กล่อง วางให้หมด!!”คุณฮิบาริกับมุคุโร่หันไปมองหน้ากัน ราวกับจะวางแผน แต่ก็ดูเหมือนว่าเซโนะจะรู้เข้าซะก่อน
“เอ้า..ขืนชักช้าระวังจะชะตาจะขาดเอานะ”แล้วปลายมีดก็กดเข้ามาที่คอของผมลึกขึ้นจนเลือดไหล แล้วลากยาวมาเรื่อยๆ มันเจ็บสุดๆ เพราะแรงที่กรีดเข้าไปนั้นไม่ใช่น้อยๆ ผมเริ่มเก็บอาการเจ็บไว้ไม่อยู่
“คุณฮิบาริ อะ อึ่ก!!”แล้วปลายมีดก็กดเพิ่มขึ้นจนผมเผลอร้อง จากสติที่เรือรางอยู่แล้วก็เริ่มเลือนรางเข้าไปอีกเพราะเสียเลือด คุณฮิบาริเริ่มใจเสีย ผมรู้สึกว่าเขากำลัง..
ลนลาน...
ผมหลับตาลง ราวกับจะยอมหากว่า ชีวิตของผมจะต้องมาจบลงที่นี่ผมก็ยินดี ที่จะยอมรับชะตากรรม
แต่ทำไมกันนะ ใบหน้าของคุณฮิบาริมันแวบเข้ามาในหัวอีกแล้ว ทั้งๆที่ยังไม่ได้คิดถึงเลยซักนิด
ผมยอมรับว่าก่อนหน้านั้น ผมเองก็ไม่ค่อยแน่ใจ กับความรู้สึกของตัวเองกับคุณฮิบาริ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมจึงไม่ค่อยได้ใกล้ชิดคนที่รักผมอย่างถึงที่สุดในชีวิตมากนัก..
แต่มาวันนี้ผมก็รู้แล้ว ว่าความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อคนตรงหน้านั้น มันมากมายเพียงใด แต่ก็น่าแปลกนะ ทั้งๆที่ตัวเองก็อาจจะกำลังหมดลมหายใจไปอีกรอบในชีวิต ผมพึ่งจะมารู้ตัวนะ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ไม่เคยคิดเลยแม้ซักครั้ง คุณคิดว่าผมโง่หรือเปล่า
หรือความรู้สึกที่ผมมีให้คุณฮิบาริมันไม่มากพอหรือยังไง?
แต่ว่า...ถ้าเกิดถ้าผมเพิ่งจะมารู้ตัวเอาตอนนี้ สู้ไม่รู้เลยซะยังจะดีกว่า
เพราะผมเองก็..อยากจะบอกความรู้สึกของผม...กับคุณฮิบาริเหมือนกันนะ
“ถ้างั้นก็ บ๊ายบาย ซาวาดะ สึนะโยชิ”ในขณะที่มีดกำลังจะฉวยเอาชีวิตของคนอย่างผมไป..
“พี่สึนะโยชิ!!!”แล้วเสียงอันคุ้นเคยก็ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น เซโนะเผลอปล่อยมือที่จับผมอยู่ จนผมล้มลงไป..
พรึ่บ!
คุณฮิบาริวิ่งเข้ามารับผมไว้ทันที ผมค่อยๆพยายามลุกขึ้น ก่อนที่จะมองหาต้นเสียงเมื่อกี้ แล้วผมก็รู้ทันที่ว่าคือใคร
“โซล!!”ผมเรียกเขาเสียงดัง แล้วต้นเสียงก็กระโดดลงมาจากที่ไหนซักที่
“เฮ้!ไม่รอกันเลยนะโซล”แล้วชายหนุ่มผมสีแดง ดวงตาสีดำสนิท ผิวสีขาว ร่างสูงโปร่ง ก็กระโดดลงมาตามพร้อมโวยวายเล็กน้อย
“เงียบ ฮันเตอร์ เสียงนายมันหนวกหู- -*”โซลหันไปบ่น
“เอาน่าๆ ฮันเตอร์ ถ้านายยังอยากพูดต่อ ไม่ใช่ที่รองเท้าฉัน ก็ช่วยเงียบที”แล้วชายหนุ่มผมสีเงิน ดวงตาสีแดงสด ร่างที่สูงที่สุด ก็กระโดดลงมาตาม
“- -....เคซทำงานกันก่อนเถอะ”
“พะ..พวกแก...”แล้วจู่ๆ เซโนะก็โพล่งขึ้นมาอย่างโกรธแค้น ทำให้ทั้งสามคนนั้นต้องหันไปมอง
“โฮ่ว ไม่ได้เจอกันนานเลยนะรุ่นพี่”คนที่ชื่อว่าฮันเตอร์ทักทายเสียงสดใสแต่ใบหน้ากลับแตกต่างกันเหลือเกิน ใบหน้ามันช่างส่อแววต่อต้าน
“นั่นสิ แล้วอย่างนี้จะทักทายยังไงดีล่ะ”คนที่ชื่อว่าเคซก็พูดสมทบ พลางคว้าดาบญี่ปุ่นที่เขาสะพายมาตั้งแต่เมื่อกี้มาถือไว้
“ชิ...ช่วยไม่ได้..วันนี้ฉันจะยอมถอยกลับไปก่อน...แต่คราวหน้า..ฉันจะต้องเอาชีวิตของซาวาดะ สึนะโยชิไปให้ได้ ไม่ใช่แค่นี้ ทั้งวองโกเล่ ทั้งมิลฟีโอเล่ จะต้องถึงคราวจบสิ้น....”
“ก็เอาสิ..”แล้วจู่ๆ โซลที่ยืนกอดอกอยู่นานก็พูดขึ้น
“หา?”
“ถ้าคิดว่าจะทำได้ละก็ ก็เอาสิ”
“เฮอะ!คิดว่าแค่พูดแบบนี้แล้วฉันจะกลัวหรือยังไงยังไงก็ตาม..ฉันไปก่อนล่ะ..”แล้วเธอก็หายตัวไปจากที่นั่นอย่างไร้ร่องรอยใดๆ
“เฮ้อ โล่งไปที นึกว่าจะต้องสู้กับยัยป้านั่นซะแล้ว เพราะฉันเองก็ไม่ชอบเหตุการณ์นองเลือดซักเท่าไหร่หรอกเนอะ โซล เคซ”สองคนที่เหลือพยักหน้าเบาๆ
“แล้วพวกนายเป็นใคร?”คุณฮิบาริ(ที่งงอยู่นาน)เอ่ยถาม
“จุ๊ๆ ยังไม่ใช่เวลาถามตอนนี้ ตามพวกเรามาสิ^ ^”ฮันเตอร์ว่า พลางเดินนำ พวกเราเดินต่อกันมาเรื่อยๆ ก่อนที่ฮันเตอร์จะหันมามองโซล เพราะเห็นคราบเลือดมากมายอยู่ตรงหน้า
“โซล...ฉันไม่ยักรู้ว่านายเก็บพวกที่มากับเซโนะแล้ว”
“อืม”โซลตอบสั้นๆ
“ไปเถอะ ทางนั้นเองก็คงจะรอแย่แล้ว”เคซหันมา พลางยกมือขึ้นดีดนิ้ว แล้วผมก็รู้สึกว่าตัวเองก็กลืนไปกับเสงสว่าง.....
............................................................................
“อืม..เหวอ=_=!!! ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย!!”ผมตกใจ(แล้วทำหน้าตามประสาทูน่า)เมื่อผมพบว่า ที่ๆผมยืนอยู่ มันไม่ใช่ศาลเจ้านามิโมริ!!
“อะแฮ่ม!!^ ^ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนของพวกผมคร้าบ”ฮันเตอร์เป็นคนพูดพลางค้อมตัวลง ผมพึ่งสังเกต พวกเขาใส่เสื้อสูทแบบเดียวกัน มีตราโรงเรียนเหมือนกัน แค่การแต่งตัวข้างในเท่านั้นแหล่ะที่ไม่เหมือน
“ระ...โรงเรียน?”
“พี่สึนะ ขอให้พวกพี่อยู่ที่นี่ชั่วคราวนะครับ^ ^”โซลยิ้มออกมา
“แล้ว..ทะ..ทำไมอ่ะ=_=”
“ก็ที่นี่น่ะ เต็มไปด้วยคนของรุ่นพี่ทั้งนั้นเลยนี่นา ถ้าเกิดถ้าให้พวกคุณกลับไป ผมเกรงว่าจะเป็นอันตราย ไม่ต้องห่วง ผมให้คนไปแจ้งแล้วล่ะครับ”
“เชิญเข้ามาครับ อาจารย์ของพวกผมกำลังรอคุณอยู่^ ^”
“อ่ะ..อืม ไปกันเถอะครับ คุณฮิบาริ มุคุโร่”หลังจากนั้น พวกเราก็ได้คุยกันกับอาจารย์ทั้ง3คนของที่นี่ ซึ่งก็คือ คุณซากะ คุณคาน่อน และคุณชากะ แล้วพวกเราก็เดินไปที่หอพักที่จัดไว้ แล้วก็พบว่า หอนั้นเป็นหอที่โซลกับเพื่อนๆอาศัยอยู่ ข้างในค่อนข้างจะหรูหราทีเดียว ชั้นล่างเป็นห้องนั่งเล่น มีห้องครัวใหญ่ด้วยล่ะ ทีวีจอแบน เตาผิงก็มี แอร์ และสิ่งอำนวยความสะดวกอีกมากมาย ผมกับคุณฮิบารินอนห้องเดียวกัน มุคุโร่ก็อยากจะนอนคนเดียว หลังจากนั้น ก็พบว่า ฮันเตอร์ไปเอาเสื้อผ้าของพวกเรามาจากที่บ้าน ผมยังเจ็บแผลที่คออยู่เลยอ่ะT^T ผม คุณฮิบาริแล้วก็มุคุโร่เดินลงมาจากห้องแล้วมานั่งในห้องนั่งเล่น ที่มีพวกโซลนั่งกันอยู่
“เอ่อ โซล ขอบใจมากนะที่นายมาช่วยฉันในวันนี้”
“ไม่เป็นไรครับ”
“จริงสิ เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนะครับเนี่ย เสียมารยาทจริงๆ ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยนะครับ ผมคิซึสะ โซล”
“ผมชื่อเอเทียส ฮันเตอร์”
“ผมชื่อเคซิโอ้ อัลฟรองส์ ชื่อเล่นชื่อเคซ ยินดีที่รู้จักครับ”
“ว่าแต่ พวกนายอยู่ชั้นอะไรกันอ่ะ”ผมถามอย่างสงสัย
“โรงเรียนเรามีระบบการนับชั้นที่แปลกกว่าชาวบ้านเค้านะครับ โรงเรียนเราจะเรียกแต่ละชั้นว่า คลาส จะมีตั้งแต่คลาสG-A หลังจากนั้นจะเป็นระดับเทียบเท่ามหาวิทยาลัยครับ จะมีตั้งแต่คลาสA-A8 หากจบจากโรงเรียนนี้ไปก็สามารถออกไปทำงานได้ครับ..สำหรับพวกสายธรรมดาน่ะนะ....”เคซอธิบาย
“สายธรรมดา..ยังไงอ่ะ?”ผมยังคงถามต่อ ทั้งสามคนหันมองหน้ากันเล็ก้อย ก่อนจะหันมาพูด
“โรงเรียนเราจะมีอยู่สองสายครับ สายแรกจะเป็นสายธรรมดาเหมือนโรงเรียนธรรมดาๆ แค่เพราะที่นี่เป็นHigh Schoolก็อาจจะพิเศษกว่าหน่อยนะครับ ส่วนอีกสายนึง...ก็คือสายต่อสู้ที่พวกผมเรียนอยู่ครับครับ สายนี้ ถ้าเกิดถ้าจบออกไปแล้ว อาจจะไปเป็นสายลับของหน่วยงานลับหลายๆประเทศ นั่นก็หมายถึงถูกเลือกไว้ตั้งแต่เริ่มเรียนสายนี้เลยล่ะครับหรือาจจะอยู่ช่วยงานองค์กรของโรงเรียนก็ได้ครับ นักเรียนที่เรียนสายนี้มีน้อย แต่เกิดถ้าจบออกไปแล้ว จะมีทั้งความฉลาด ความสามารถในการต่อสู้ มีไหวพริบ นับว่าเพียบพร้อมเลยทีเดียวแหล่ะครับ ส่วนพวกผมอยู่คลาสAครับ”แสดงว่าโรงเรียนนี้ ถ้าใครเรียนเร็วก็ไปเร็วสินะ- -*...
“แต่ผมว่า คืนนี้รีบเข้านอนดีกว่านะครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวจะพาไปรู้จักทุกคน แล้วจะได้จัดการต่อ ว่าต่อไปนี้เรื่องจะเอาไง”ฮันเตอร์ว่า พลางราตรีสวัสดิ์ ผมจึงขึ้นไปนอนอย่างเหนื่อยล้า
.................................................................................
ที่ห้องนั่งเล่น โซล ฮันเตอร์ และเคซ กำลังทำสีหน้าเคร่งเครียด เนื่องจากพวกเขาคุยกันอยู่ถึงเรื่องที่ตรวจสอบมาได้
“เรื่องนั้นอย่าบอกพวกเขาจะดีกว่านะ”ฮันเตอร์ว่า
“ นาย...พอจะเห็นอะไรบ้างมั้ย”เคซหันไปถามโซลที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ยังไง ความจริงก็ต้องปรากฏไม่ใช่เหรอเคซ ฉัน...ไม่อยากจะโกหกพวกเขาเรื่องนั้น แต่ยังไง มันก็ดูจะเป็นการทำร้ายกันเกินไป ถึงแม้ฉันจะไม่เห็นอะไรในตอนนี้ก็ตาม..ไม่มีอะไร จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้งได้ตลอดหรอก”
“สรุปก็คือ อย่าบอกจะดีกว่าสินะ...”
“ว่ายามาโมโตะ ทาเคชิ กับสเปลบี สควอโล่ถูกจับตัวไปจากที่วองโกเล่เมื่อ1วันก่อน”
.....................................................................
สวัสดีท่าผู้อ่านที่เคารพค่ะ^_^
ครั้งนี้ไรท์เตอร์ปั่นให้แบบยาว(รึเปล่านะ)คิดว่าฉากต่อสู้น่าจะโอเคขึ้นนะ พอดีไรท์เตอร์มีนิยายที่แต่งที่โรงเรียน ชื่อว่าBlack Soulค่ะ ตัวละครใหม่ทั้งสามตัวก็ดึงมาจากที่นั่นแหล่ะค่ะ กำลังสับสนว่าจะเอาลงเว็บดีมั้ย ยังไงก็สุขสันต์วันปิดเทอมนะคะ
ตัวอย่างตอนต่อไป
“โซล นายมีอะไรเกี่ยวกับเซโนะเหรอ”
“ทำไม..นายถึงต้องพยายามทำตัวแบบนี้ด้วยนะ..ฉันเป็นห่วงนะรู้บ้างรึเปล่า”
“ยามาโมโตะ ทาเคชิปลอดภัยดีส่วนอีกคนก็เหมือนกัน..”
“มีคำถามอีกคำถามนึงที่ฉันอยากจะถาม..โซล นายเป็นใครกันแน่”
สึนะจะเลือกอะไร ระหว่างเพื่อน กับมิตรภาพของแฟมิลี่
และเด็กผู้ชาย...ที่เขาเคยพบพาน..คือใครกันแน่
โปรดติดตามตอนต่อไป!!
ความคิดเห็น